Atzo, ekainak 19, Ziordian ibili ginen Irati bidea eskalatzen. Aurreko batean, Iturrimurri ere egin genuen. Hemen duzue atzokoaren kronikatxoa.

Goizeko 6:30ean arranplara iritsi nintzaneako han zeuden Larregi eta Peloia berandu hator aurpegia jarrita. Giro polita zegoen Zumaian.

Bidean gindoazela, ordea, Arrasate parean euria ari zuen, eta Gasteiz eta Agurain pasatu arte ez zuen gelditu. Ziordian, berriz, eguraldia gris sama zegoen arren, ateri zegoen.

Ez geneukan oso argi bidean sartu edo ez, pareta bustitzen bada jai egoten delako. Dena dela, sartzea erabaki genuen. Hirugarren luzean tantaren bat edo beste sumatu bagenuen ere, giro ederra izan genuen.

Autoa harrobiaren sarreran utzi eta Irati biderantz abiatu ginen.

Hasieran, zelai batetik.

Eta ondoren, pista batetik. Peloiak ekin zion lehen luzeari.

Peloia lehen bilgunean, eta ni bidean.

Lehen luze belartsuaren ondoren, nik ekin nion bigarrenari. Hori ere belartsu samarra, baina eskalatzen hasteko modukoa.

Peloia bigarren luzeran hasieran.

Hirugarren luzeko argazki batzuk.

Peloia hirugarren luzean.

Hirugarren bilgunera iritsi bezain pronto ezkerrera doan II. mailako trabesia egiten hasi zen Peloia.

Han bilgune berria prestatu, eta Larregi eta biok iritsi ondoren, laugarren luzea berak egingo zuela erabakita, han joan zen.

Goian ikusten den txorrera bosgarren luzeko pauso fina da. Peloia gora, eta ni aseguratzen.

Hurrengo luzeari nik ekin nion.

Txorrerara iritsi nintzen, eta aseguratzailea “al loro”…

“…argaizkiak ateratzen ari zaizkit eta”.

Ni, bitartean, aurrera poliki-poliki.

Seigarren eta azken luzea, Peloiak eskatu zuen berriro ere. Apetatsu zegoen mutikoa.

Eta horrelaxe, bidearen amaierara iritsi ginen. Goian, bista ederrak.

Ziordiako espoloia gure atzean.

Eta beherako bidea hartu genuen.

Harrobi handi batera iritsi arte.

Bueltan kotxean sartu eta Sevillako estropadak entzuten (eta Xarpasen falta sumatzen) Zumaiara.