Atzo Eginora joan ginen Peloia eta biok. Giro aparta, tenperatura ez zen 23 gradutik pasatu, eta zerua garbi-garbi, Eginon aspaldian ikusi ez dugun bezala.

Arantza bat neukan sartuta, Elmer izenekoa. Izan ere, aurreko batean saiakera bat egitera joan ginen, eta bigarren luzean atzera egin nuen. Larunbatean goizeko 9etan atera ginen Zumaiatik, bezperan kuadrillako afaria izan genuelako eta lo derrigor egin behar genuela pentsatuta. Iritsi gara Egino herrira eta giro zegoen. Giro aparta.

-Nundik jun behar diu?- Peloiak, basoan gindoazela.

-Ba etzekiat seguru… ezkerrea izango dek.

-Nola ez dakikela? Aurreko hilian Larregikin etorri hitzan eta!

Aurkitu genuen behintzat. Motxila bizkarretik kendu eta materiala prestatzen hasi ginen.

Lehenengo luzeari Peloiak ekin zion. Zumaiarren kamiseta gorri-gorriarekin.

Hemen pixka bat hurbilduta.

Atzetik, ni. Han zegoen Peloia lehen bilgunean, txintxo-txintxo.

Nik ekin nion bigarren luzeari. Hemen bigarren bilgunetik Peloiari ateratako argazkia.

Hirugarren luzeari ere nik ekin nion. Bilgunetik ezkerrera irten eta plaka eder batean gora egin behar da. Luzearen erdialdetik argazki bat atera nuen bilgune aldera.

Laugarren luzea Peloiak eskatu zuen. Luze polita hori ere. Eta han joan zen.

Gero, ezkerrerantz joan behar da oinez, bosgarren luzearen azpiko haritzera.

Bazegon gu baino itxura hobeagoko eskalatzailerik ere.

Bosgarren luzeari nik ekin nion. Bukaera aldera ez nuen argi ikusten bidea nondik zen eta Elmerren bilgunera joan beharrean ezkerreragoko bilgune batera joan nintzen.

Bilgunean nengoela, telefonoa joka. Klaudio zen, ea Peloia zer moduz zegon galdezka.

Amaitzeko geratzen zen luze laburrari Peloiak ekin zion.

Giro bikaina zegoen, ez genuen batera berorik pasatu. Izerdiak beste arrazoi batzuengatik etorri ziren. Peloiak gau txarra pasatu zuen eta horrek gero faktura pasatzen du.

Ezkerrera argazki bat atera.

Eskubira beste bat.

Eta azken luzeari ekin nion, nik ere.

Bilgunera iritsi, Peloiari bostekoa eman eta pixka bat gorago joan nintzen, trasteak jasotzera. Atzetik, Peloia.

Kamiseta erreinbindikatzeko unea ez zuen pasatzen utzi, noski.

Lasai, Peloia. Ez larritu. Larregi honezkero hasita egongo dek kamiseta bilatzen.

Ni, gortuko kamisetakin. Besoak ere kolore horretakoak geratu zaizkit.

Ez geneukan zerbezarik, baina urik ez zen falta izan. Badirudi ikasteko kapaz ere izango garela azkenean. Tenperatura suabea, brisa eta abar, baina eguzkiak erre egiten du berdin-berdin.

Aurrekoan, Larregirekin Susi egin nuenean, leher eginda bukatu nuen eta jaitsieran dezente sufritu ere bai. Oraingoan Peloia zen flojo zebilena, eta hark ere lanak izan zituen jaisten.

-Ze jaitsiera letxe dek hau? Hobe genian eskubi aldera jun eta handik jaitsi izan bagina!!

-Ez hadi kejatu, rapelatzea okerragoa dek eta!

Hemen Peloia jaitsierako une batean.

Eta beste une batean.

Eginora joan, autoa hartu eta Ziordiara abiatu ginen, merezitako zerbezaren bila. Baina taberna itxita zegoen.

-Eta orain zer?

-Goazen Urbasara.

Presarik ez geneukanez, Urbasako kanpinera igo, eta hantxe hartu genuen zerbezatxoa.

Horrela bizi laike!!