Atzo, irailak 4, Eginon egon ginen, ohitura zaharrari jarraituz. Azkenaldian ez gara handik urrun ibiltzen.

Goizeko 5:30tan jaiki, zerbait gosaldu eta begiak ireki ezinik, arranplara abiatu nintzen. Seietan genuen hitzordua. Irtetean, neska-mutil koadrilla ederra zegoen moilan, parranda bukatu ezinik.

Eginora iritsi ginenean, goizeko zazpiak jota, artean eguna argitu ezinik zebilen.

Eginon autoa utzi eta hormarantz goazela argazki hau atera zigun Larregik.

Esaten nion nik ez zela piperrik ikusiko. Ez dugu argazki lehiaketarik sekula irabaziko.

Iritsi ginen bidearen hasierara eta orduantxe argitu zuen. Zazpi luzeko bidea da Udaberri. Jakinaren gainean geunden leku batzuetan harria nahiko suelto zegoela, parranderoak bezala.

Lehen bi luzeei Larregik ekin zien. Hemen lehen luzearen hasieran.

Gorago.

Eta gorago. Eta gora gu!

Zuhaitz hartan bilgunea prestatu eta Peloia eta biok abiatu ginen.

Luzean gora gindoazela, leku jakin batean Peloiari argazkia atera nahi nion, nere ustez ikusgarria aterako zen eta. Baina ezin izan nuen. Mobila motxilan neukan.

Norbait honezkero konturatu ez bada, esan beharra daukat argazki guztiak mobilarekin ateratakoak direla. Izan ere, Peloiak argazki-kamerarik ere ez du eramaten, “Peso de más” delakoaren modak harrapatuta.

Hemen bilgunera iristen. Peloia gortuko kamisetan flamantearekin.

Makina batek eskatu dio Larregiri, baina galdetu diezatela Peloiari ea nola edo hala lortzen den.

Hemen Larregi bigarren luzean.

Bigarren bilgunera iritsi zenean, Peloia eta ni joan ginen atzetik txintxo-txintxo. Eta isil-isilik, jendea azkar molestatzen da eta.

Sokaburua aldatu eta hirugarren luzeari ekin nion. Aurpegi hauekin utzi nituen bigarren bilgunean.

Sabaira iritsi arte parabolt bakarra ikusi nuela esango nuke.

Dena dela, sabaiaren azpira arteko tartea erraza zen. Baita sabaia gainditzea ere.

Hurrengo plakaren amaieran zegoen zailtasuna.

Ondo izerdituta iritsi nintzen bilgunera. Halaxe ailegatu ziren beste biak ere.

Baina, bien bitartean, Peloiak izugarrizko blokea bota zuen (nahi gabe), eta ez zen gogoratu deiadar eginez abisatzeaz.

Laster hartu ziguten kargu Elmer edo Berta edo egitera joan ziren batzuk (azpeitiarrak gure ustez, hizkeragatik).

-Ez al dakizue abisatzen? Harria edo piedra edo zeozer esan!

Arrazoi osoa zuen, baina dena den blokea beste aldera erori zen.

Beno ez dakit blokea zen edo harri koskor bat. Nik ez nuen ikusi eta. Batek blokea esaten dit eta besteak harri koskorra. Sakana osoan eta Aiaraldean ere sumatu omen zen. Auskalo.

Larregik eramandako akuariusen granizatua edan eta laugarren luzeari ekin nion.

Ezkerrerantz doa luze hori eta kuriosoa iruditu zitzaidan.

Bilgunea arte eder baten itzalean egin, eta berehala iritsi zen parea.

Hurrengo luzea ere neuretzako zen. Argazkian, bosgarren luzea amaitzen.

Luzearen amaieran kolpe tonto bat hartu nuen eskuineko belaunean. Eta gizon preparatuba gauza handia denez, motxilatik tirita bat atera, jarri eta kitto.

Hurrengo luzea egiteko, zati bat oinez egin behar izaten da.

Azken bi luzeak Peloiarentzat ziren.

Judas, prest? Ekin!

Kamiseta horrekin igoko ez da ba!

Estilo ederrarekin gainera.

Esan nion:

-Joder, Pelon! Hiri beti luze politenak tokatzen zaizkik!

Argazkian eskuinean ikusten den zuhaitzean egin zuen bilgunea. Hantxe dago eta.

Zazpigarren eta azken luzeari ekin zion Peloiak.

Bazihoan tirriki-tarraka.

Eta ni aseguratzen, serio demonio!

Di-da egin zuen. Hemen azken bilgunean.

Larregi eta biok ere iritsi ginen. Elkarri bostekoa eman, “ez gatxuk makalak!” esan eta trasteak jasotzen hasi ginen, Larregik eramandako litxarreri batzuk jaten ari ginela. Ea esponsorren bat aurkitzen dugun, bidearen amaieran gosea igarri egiten da eta.

Beti bezala gerria okertuta agertzen naiz ni. Beti lanean.

Hamaikak eta laurden ziren bidea amaitu genuenean. Trasteak bildu eta Usoa eta Aztorearen ondoko bidexkatik jaitsi ginen.

Larregi eta Peloia bidean aurrera. Atzean, Arista de los caracoles bidearen amaiera ikus daiteke. Pared de doña Eusebia omen du izena. Hori ere egin genuen, baina ez dut uste kronikarik idatzi genuenik.

Jaitsiera amaitzen.

Ederrak ikusten dira Usoa eta Aztorea.

-Hauek ere noizbait eskalatu beharko dizkiagu ba- bota zuen Larregik.

Hor geratzen da erronka, baina aurretik Berta egin behar dugu.

Eginora iritsi, ur pixka bat edan iturrian (tabernarik ez dagoelako) eta Zumaiara abiatu ginen, kontxako estropadak irratian entzuten, eta beti bezala Xarpasen falta sumatzen.

Ea hurrengoan Berta egiten dugun.

Gortu!