Garai batean idatzi zuen Larregik Aiztondo ze ondo! izeneko sarrera bat. Egin du euri pixka bat harrezkero. Baina uste dut sarrera hura dagoeneko ez dagoela blog honetan. Pena da. Nire kalkuluen arabera, hamaika urte pasatu dira (hamaika zehazki, ez makina bat), Aiztondon azken aldiz egon ginenetik. Atera kontuak! Kronikatxo hau idazteko ere etiketa berria sortu behar izan dut.
Han izan gara gaur Larregi eta biok.
Goizeko zazpi terdietan arranplan nengoen txintxo-txintxo Larregiren zain. Gaupasero batzuk geratzen ziren.
Abiatu gara, 10º C inguruko tenperaturarekin eta zerua goibel antzera zegoela.
Berastegi paretik aurrera, zerua askoz ere garbiagoa zegoen, eta Lekunberritik aurrera, giro ederra. Kafea hartu dugu Pagozelain, autobidearen aldapa bukatzen den lekuan. Baina, oraingoan, ez dut komuneko bueltarik egin. Garai batean, ez nuen barkatzen. Larregik izen berria ere jarri zion Pagozelairi: Kakazelai.
Gaurkoan kaka txoriren batek egin digu. Bagindoazen autopistan eta Zarautzera iritsi baino lehen txori batek kaka egin digu autoaren haizetakoan. A zer pajarua!
Iritsi gara, utzi dugu autoa Aiztondo azpian eta gradu bateko tenperatura geneukan. Hala ere, eguzkitan eta haizerik gabe ondo egoten zen. Esan diot Larregiri:
-Hi! Gure bidea itzalian ziok!
-Badakik, gortu!
Hala da. Aiztondoko hormaren eskuineko aldean geratzen da Iñaki Goñi bidea. Eguzkia ezkerretik eskuinera sartzen denez, eskuinean gehiago irauten du itzalak. Gure horma baino lehen, beste hau ikusten da.
Hor ere eskalatu izan genuen. Gogoan dut bagenituela lainopean eskalatzen jardun genuen egun bateko argazki batzuk. Horma ederra hori ere.
Egia esan, autotik hormara arteko bidea oso laburra da. Bidean baso polit bat pasatu eta berehala iritsi gara.
Hemen gaude.
Uste dut, azken aldiz 2006an egon ginela Uharte-Arakileko horma eder horretan. Eta orduan ere buelta dezente egin genituen. Esango nuke horma horretako bide guztiak egin genituela garai hartan.
Larregik krokisari begiratu dio, eta berehala esan du:
-Hik lehen luzea eta hirugarrena, eta nik, bigarrena eta laugarrena.
Logistikari ere eman dio errepasoa.
-Motxila batekin nahikua. Bestea hemen lagako diagu eta gero etorriko gaituk bila.
Ederki. Ni hasi naiz, beraz. Motxilarik gabe. Sentsazio ederra.
Pixka bat gorago.
Bidean, geldialdia beherantz argazki bat ateratzeko.
Lehenengo luzea normalean kosta egiten da pixka bat, gorputza ohitu arte. Gainera, haitza hotza zegoen, eta hatz puntak berotu ezinik ibili naiz. Bilgunea jarri eta sokari tiraka hasi orduko etorri dira hatzak bere onera.
Badator Larregi.
Gero eta hurbilago.
Hemen da.
Hala nolako bideo bat.
Orain, Larregiren txanda. Ekin dio bigarren luzeari.
Bilgune horretatik bi bide ateratzen dira: eskuinera gurea eta ezkerrera Esto si es Chamonix izeneko bat. Hasieran ez geneukan garbi noiz hartu behar genuen eskuinera, baina asmatu du Larregik.
Luze horretan, hankak non jarri da garrantzitsuena. Pauso askotan haitzaren itsasgarritasunaz fidatu behar da aurrera egiteko.
Ederki joan da, aspaldian gutxi eskalatu badu ere.
Ordu horretan hasi dira putreak haize korronte beroak aprobetxatzen gora egiteko. Gu ere gorantz gindoazen, baina korronte berorik gabe, hatz puntak berotu ezinik baizik.
Ni lehen bilgunean, aseguratzen serio-serio.
Iritsi da bilgunera, eta abisua eman didanean, igotzen hasi naiz.
Ondo kostatu zait, hatz puntak berriro hoztu egin zaizkit eta. Hemen bilgunera iristen.
Bilgunean, hormaren ezkerreko aldeari begira egon naiz, eguzki goxotan hobeto egongo ginela pentsatzen. Baina hara joan ezkero, rapelatzen jaitsi behar da, eta guk nahiago dugu oinez jaitsi. Adinaren ajeak.
Galdetu dit Larregik:
-Zenbat express ekarri txuk?
-Hamabi.
-Ba krokisak jartzen dik luze honetan hamalau behar diala.
-Hamalau? Bueno, egingo diagu txapuzaren bat.
Ekion diot hirugarren luzeari.
Ordurako hatz puntak behar bezala neuzkan, eta gozatzen hasi naiz.
Pixka bat gorago.
Eguzkia ere ari zen gure aldera iristen poliki-poliki. Hirugarren luze horren amaieran dago bideko pausorik zailena. Tetxo txiki bat eskuinetik ezkerrera pasatu eta handik irtetean dago koxka. Helduleku onak ditu, baina mugitu beharra dago, bestela besoak harria bezain gogor jartzen dira eta. Huraxe pasatu eta gustura geratu naiz.
Han dago Larregi, bigarren bilgunean. Berehala harrapatuko du eguzkiak.
Eta ekin dio hirugarren luzeari.
Eta hemen, luzea amaitzen. Hortxe dago bidearen kakoa.
Sokaren eskuinean ikusten den helduleku horretara iritsi behar zen. Horixe zen zailtasuna.
Kostatu zaio pixka bat Larregiri, baina iritsi da azkenean.
Bideo pare bat.
Bat.
Eta bi.
Eta amaitzeko, azken luzea: besteak baino dezente errazagoa eta eguzki goxotan gainera.
Badoa Larregi berriro ere.
Larregiren atzean iristen den lepo hartara heldu denean topatu du bilgunea.
Nire txanda.
Aipatu dut duela hamaika urte asko ibiltzen ginela Aiztondon. Baina sekula ez ginen oinez jaitsi. Oraingoan ere ikasi dugu zerbait.
Gainera, lehen, bide hau egiten genuenean, azken luzea ez genuen eskalatzen eta hirugarren bilgunetik zuzenean jaisten ginen.
Bilgunera iritsi bezain azkar Irañetako haitza ikusten da parez pare. Ongi-etorri paregabea.
Eskua eman diogu elkarri eta hain geurea dugun ez gattuk makalak esanda, trasteak hartu eta beherantz abiatu gara.
Beherako bidea ez dago markatuta, baina intuizioz erraz aurkitzen da.
Halako batean:
-Oi! Zer da hori?
Hasieran txakur bat zela pentsatu dut. Baina azeria zen. Larregik ere ikusi du. Seinale bat izango zen: aurrena, txoriak kaka autoaren kristalean, eta gero, azeria dantzan mendian. Seinalea bai, baina zeren seinalea, ez dakit.
Beherako bidean.
-Badakik, beti ezkerraldera jo, bestela salto base egingo diagu eta!
Eguraldi bikaina.
Surrealista bezain ederra da Irañetako haitz handia.
Goitik behera, giro ederrarekin.
Errepidera iritsitakoan, berriro ere hormaren azpira doan bidea hartu dugu. Hormaren azpira iritsi garenean, goizeko bederatzietan baino giro hobea geneukan.
Han zegoen Larregiren motxila. Hamaika eta erdiak edo izango ziren. Zerbezatxo bana edan, trasteak jaso eta autora.
Ederki ibili gara. Hainbeste urte pasatu ondoren, ez genekien nola ibiliko ginen Aiztondon. Eta gustura geratu gara. Pena bakarra daukat: Peloia falta zela. Beti Peloiari burua berotzen Aiztondorekin, eta falta zaigun lehen asteburuan nora joango eta Aiztondora. Gaizki pentsatzen hasita egongo da honezkero.
Erremedioa erraza da. Aiztondo ezagutzen hasi beharko du. Gainera, esan dit txori txiki batek express flamante-flamanteak erosi dituela. Estreinatu beharko ditugu.
Bueltan ez gara Pagozelain geratu. Baina bai Irurtzungo Bihaizpetan.
Txikiari begira egin dugu amets aurrena. Hori ere hor dago zain.
Txemi bidearen azken luzeko babaresari begira ez naiz inoiz aspertzen. Gogoan dut Larregik, Luismi donostiarrak (goraintziak eta besarkada bat!) eta hirurok egin genuenekoa, baita Mutuak eta biok egin genuenekoa ere.
Handian, eskalatzaileak zeuden Gora gu ta gutarrak bidean. Pixka bat begira egon, eta Zumaiara bueltatu gara. Pletoriko iritsi naiz ni behintzat. Pozez kabitu ezinik.
Nire hurrengo erronka hirurok batera eskalatzea da. Hartara, bideo erdi txukunen bat edo grabatzeko aukera izango dugu eta.
Gortu!
