Larunbat honetan ere joan ginen Peloia eta biok Aritxulegira. Nora joango ginen, bada, horrelako harribitxia etxetik hurbil samar izanda.

Oraingoan ere izan dut nire borrokatxoa teknologiarekin. Orain arte, traste hau ez zebilen ondo edo okerreko lekutik sartzen nintzen, edo auskalo. Batek baino gehiagok galdetu dit ea aste honetan ez dagoen kronikarik, eta nik baietz, larunbatean bertan saiatu nintzela, baina kale egin nuela. Gaur azkenean lortu dut. Sari handia da niretzat gure txorakeriak irakurriko dituzten hamaika lagun zain-zain egotea. Bejondeizuela! Ez daukazue meritu makala.

Ostiralean hizketalditxoa egin genuen, eta Larregik joaterik ez zeukala, autoa bateriarik gabe geratu zitzaiola eta haren bila joan behar zuela. Peloia eta biok poker aurpegiarekin geratu ginen, ze ez du asmatuko honek hurrenguan! pentsatzen.

Goizeko zazpi eta erdietan jaso ninduen Peloiak eta autoan gindoazela, Santio parean:

-Han Larregi saltaka!

-Gortu gutxi, baina hori ez dik barkatzen!

Kasu egin eta aurrera.

Aspaldiko partez, eta behar duen bezala, lehenak iritsi ginen Arritxulora. Plana garbi geneukan: Aritxulegi behetik goraino. Eta astirik izanez gero, atzetik hamaiketakoa Arritxulo aterpean.

Giro zegoen, goizean goiz.

Asmoa Aske, Agorre, Fuxina, Enarri eta Atsedenlekua izeneko sektoreak lotzea zen. Behetik hasi eta goraino.

Aurreko asteko ardia ederki flakatuta zegoen. Bestela putreak gehiegi flakatuko lirateke.

Bidea aurreko astean baino dezente lehorragoa zegoen. Egoki-egokia.

Itxura hau zuen Aske sektoreak, eguneko lehenegoak.

Ezkerreko bidea aukeratu genuen, suabe hasteko: Laritz (4b, 15 m). Peloia aurretik.

 

Bistatik ihesten.

Deskuelgea pasatu eta Agorre sektorera iristeko dagoen hurrengo luzea ere egin zuen, geratu ere egin gabe, Tercero y punto (3, 30 m) izenekoa.

Ni bilgunera iristen.

Hemen bilgunean zain, postureatzen.

Eta kameraren beste aldean, bestea.

Hazkureak nengoela ematen du.

Berez, bilgune hori Agorre sektorearen erdian dago. Eta bigarren erdia pasatzeko, Pizkor (4b, 15 m) izeneko bidetik jarraitu genuen. Peloia aurretik, betiere.

Orain badakit zergatik esaten duen Larregik posturista hutsak garela.

Itzaletik eguzkitara.

Eguneko hirugarren sektorean, Fuxinan, Marabunta (5b, 20 m) bideari ekin genion.

Peloiari eman nion hasteko plazera. Zailtasuna bidearen hasieran dago.

Tarzanenak egiten.

Gorago ere bide ederra da, elegantea.

Leku dotorean jarri zuen Peloiak bilgunea. Gaztelu bateko dorrea zirudien.

Handik gora, sektorea amaitzeko, Goruntz segi (3+, 10 m) izeneko bidetik jarraitu genuen.

Enarri sektoreari ezkerreko aldetik ekin genion. Oraingoan, nik hartu nuen aurrea. Peloia ez dago kexatzeko moduan, inoiz baino gehiago eskalatu baitzuen aurretik. Eta gustura asko, gainera.

Bidearen izena Basurdeen Begiratokia (4c-4c, 21 m / 30 m). Baina ez da Basurdeen begiratoki hau, beste bat baizik.

Bilgunea deskuelgean egin nuen, argazkiak ateratzeko leku ona zelakoan.

Behean Peloia adi-adi!

Badator.

Bideoa grabatzeko saiakera bat.

Eta ni goian, aseguratzen.

Hurrengo bidea sektore bereko goiko aldean egin genuen. Peloiari utzi nion, gustua hartu zion eta. Bidearen izena, Talbet (5b-5a, 21 m).

Ederki ari zen, motxila eta guzti.

Bideotxo batzuk.

Bilgunera iritsi zenean, Enarriko horma amaitzeko azken zatia bakarrik falta zitzaigun. Hari nik ekin nion:  Formando al niño (4b-4a, 20 m).

Eta kitto!

Bilgunetik argazkia Peloiari.

Katu-hankak utzi, zapatillak hartu eta azken sektorera abiatu ginen, Atsedenlekua izenekora. Egia esan, ordura arte katu-hankak ez genituen behin ere kendu. Sektoreak berehala kateatzen dira, zapatillak hartu beharrik gabe.

Azken sektorean, Basurdeen atsedenlekua (5a, 15 m) izeneko bidea aukeratu genuen, eta neuk hartu nuen aurrea (halako batean).

Rokodromoan zabiltzaten horiei, Peloiarekin eta nirekin etorri nahi ez duzuen horiei, bereziki, ikusi zer pauso gogorrak egin behar izan genituen.

Aber noiz animatzen zareten! Alferrik galduko zarete bestela.

Eta ezkutatu nintzen azkenean.

Eguneko azken luzea, goitik ikusita.

Ordura arte beroa izan zen nagusi, baina goian brisa freskoa zebilen. Beherakoan, berriro hegoaldera hartu eta mendiaren babesera iristean, ez zen batere freskurarik somatzen. Ze ondo egoten den neguan Aritxulegin.

Eta iritsi ginen aterpetxera, eta garaiz gainera. Eguerdiko hamabiak izango ziren, ordu ezin hobea hamaiketakoa egiteko.

Ondo merezita!

Hurrengoan bazkaria probatu beharko dugu. Aspertu ederra hartu behar dute hauek gurekin. Gortu!