Aiztondo. Esto si es Chamonix

Ez, ez, ez daukat gaztelaniaz idazteko asmorik. Esto si es Chamonix Aiztondoko eskalada bide baten izena da.

Igandean, hilak 9, Aiztondora joan ginen hiruko konpletoa.

Goizeko zazpietan han azaldu ziren Larregi eta Peloia nire bila, zintzo asko. Eguraldi ederra geneukan. Pagozelain geldialdirik egin gabe, zuzenean Uharte-Arakilera joan, Aralarrera igotzen den zementuzko pistaren hasieran autoa utzi, eta Aiztondoko hormara abiatu ginen.

Motxila galanta eraman zuen Peloiak. Esan izan diogu horrelako motxila gazteekin joateko bakarrik erabili behar dela, eta betiere haien bizkarrean joan behar duela. Ez pentsatu, hala ere, motxila handi horretan hamaiketakorik zegoenik.

Eskerrak bidea motza den. Berehala iritsi ginen hormaren azpira. Ederra ikusten da handik Beriain, parez pare.

Esto si es Chamonix bidea egitea pentsatu genuen. Baina, aldaketa bat egitea bururatu zitzaigun: Iñaki Goñi bidearen lehen luzea egin eta Esto si es Chamonix bidetik jarraitzea erabaki genuen. Hemen ikus daiteke krokisa. Beraz, gradua gortuz joango zen, luzez luze: 5a, 5b, 5c eta 6a+.

Lehen bi luzeak batean egin genituen. Peloiak ekin zion lanari. Hortxe dago, hasteko prest.

Larregik aseguratu zuen, eta nik, bitartean, argazki batzuk ateratzeko aprobetxatu nuen. Beno, eta aharrausi egiteko ere bai. Logure galanta neukan eta goizeko freskurarekin gorputzaren erreakzioa aharrausi egitea izan zen. Ondo entzuteko moduan, gainera.

Bitartean, Peloia gorantz tirriki-tarraka.

Gazteagoak eta gaiztoagoak ginenean, norbaiti presa sartzeko aharrausika hasten ginen.

Eta hartan hasi nintzenean, Peloiak uste zuen adarra jotzen ari nintzaiola. Purrustada ederra bota zidan bilgunera iritsi nintzenean.

Baina, ikus dezagun Peloiaren goranzko bilakaera.

Hor dagoeneko lehen bilgunearen parean zegoen.

Eta Larregi aseguratzen, ni aharrausika ari nintzen artean.

Konturatzerako amaitu zuen luzea (bi kolpe batean) eta bilgunea prestatzen hasi zen.

Ondoren, ni hasi nintzen eskalatzen. Eta pixka bat geroago, Larregi.

Hemen dator nire atzetik. Iruditzen zait lehen bilgunearen sarrera dela argazkikoa.

Eta hemen, berriz, bigarren bilgunera iristen (gure lehenengora).

Nik ekin nion hirugarren luzeari. Bidearen bigarren eta hirugarren luzeek tutu formako harrizko egitura bat zeharkatzen dute behetik gora. Ederrak dira, gozatzekoak.

Abiatu nintzenean, Peloia aharrausika hasi zen bilgunean, nire lehengo ustezko adar jotzea bueltatu nahian edo.

-Herratsua eta gainera mendekatia! -bota zion Larregik. Ez dakit zehazki hitz horiek erabili zituen, baina hori esan nahi zion.

Oraingoan, bi luze batean egin beharrean, Esto si es Chamonix bidearen hirugarren bilgunean geratu nintzen. Bilgunea prestatu eta igotzeko abisua eman nien.

Udaberria, bigarren bilgunean.

Badatoz, isil-isilik.

Heldu da Larregi eta hemen dator Peloia.

Larregik Peloiari ateratako argazkia, hirugarren luze horretan.

Bilgunean, berriro ere, trufarako txanda.

-Hemen ziok bideko kruxa -Larregik.

-Krux? Zer dek hori?

-Idoiakua! No te jode…

Laugarren eta azken luzeari ere nik ekin nion.

Hortik aurrera hasten ziren zailtasunak. Plaka tentetu egiten da, heldulekuak txikiak dira eta eskalada nahiko teknikoa bihurtzen da. Gainera, plakari ekin orduko eguzkiak begietan jotzen du eta lehen lan gutxi baneukan, bat gehiago. Eskerrak Larregik bilgunetik etengabe animatzen ninduela. Bestela, buruari lan gehiegi eman eta malloia ateratzeko tentazioa izan nezakeen.

Izerdi ederrak bota eta atsedenen bat hartuta, lortu nuen bilgunera iristea.

Peloia etorri zen ondoren. Ederki zetorren, poliki-poliki, eta ni, badaezpada ere, aharrausirik egin gabe. Hemen Peloia, beheko bilgunetik ikusita.

-Hori dek eta, Peloi! -animatzen nuen nik.

Baina, kruxean hanka batek ihen egin zion. Lastima. Arantza txiki hori sartuta dauka hurrengorako.

Larregiren txanda.

Larregik ere atseden pare bat hartu behar izan zuen azken luze horretan. Teknikoki pausoak hirurok egin genituen, baina Mutuak ez luke “enkadenatutzat” emango.

Sokak lotu eta nik ekin nion rapelatzeari. Bigarren bilguneraino joan nintzen eta beste biak iritsi zirenean, beste rapel batean lurreraino.

Bidea gehiegitxo izan zela esaten zuen Peloiak: “guretzat gogorregia”. Baina uste dut pixkanaka gortzen joan behar dugula eta gorputzari (eta buruari) pixka bat gehiago eskatzen. Ura edan (zerbezik ez zegoen) eta barritaren bat jan genuen, indarberritzeko.

Goizean hasi ginenean giro freskoa zegoen, baina bidea amaitzerako eguzkia berotzen hasita zegoen. Gure kamiseta flamanteak erakusteko ordua.

Artean asti pixka bat bagenuela eta, kimikoekin ekipatutako luze bateko bide bat eskalatzea pentsatu genuen. Krokisean X izena dauka (originala) eta ez du ez luzerarik ez graduaziorik jartzen. 30 bat metro izango ditu eta zailtasuna, asko jota, 5a, gure ustez.

Larregik ekin zion. Peloiak argazkiak atera zituen.

Eta ni aseguratzen egon nintzen, isil-isilik. Bideoa grabatzen bazuen, nire txorakeriak ez entzuteko.

Han doa.

Beti esaten dut eskalatzen (eta bizitzan, oro har) burua galdu gabe ibili behar dela. Baina ez didate kasu handirik egiten.

Erakutsi beso horiek!

Di-da egin zuen. Bilgunera iritsi, soka deskuelgetik pasatu eta lurreraino ekarri nuen bueltan.

Ondoren, Peloiaren txanda. Hori da abaila! Ia-ia argazkitik atera da!

Azkenik, nik egin nuen bide bera.

Harrituta geratu ginen, gu joateko unean ere ez zegoelako inor Aiztondon. Harrezkero pentsatu dut debekuren bat oten dagoen edo. Baina ez dut horrelakorik aurkitu. Beste eskalada eskola batzuetan izaten dira eskalatzeko debekuak garai jakin batzuetan. Baina, nik dakidala, Aiztondon ez dago horrelakorik.

Nahikoa ideia eta proiektu baditugu, eta batzar bat prestatu beharko dugu, gauzak behar bezala planifikatzeko. Bitartean, pazko astean zerbait eskalatzeko aukera izango dugu Euskal Herrian bertan.

Gortu!

3 thoughts on “Aiztondo. Esto si es Chamonix

Utzi erantzuna

Zure e-posta helbidea ez da argitaratuko. Beharrezko eremuak * markatuta daude