Atzo, ekainaren 17an, Eginora joan ginen Peloia eta biok. Hasieran, Atxarte geneukan jomugan, Untzillatx hegoaldeko sektore eder horietako bat. Peloiak jaso ninduen zazpietan, eta gurekin etortzekoa zen “hirugarren pertsona” bat agertzen ez zenez, watsap bat bidali eta martxa egin genuen.

Zumaian, taosa izan gabe ere, bazegon bruma pixka bat. Bidean, berriz, zenbat eta aurrerago orduan eta itxiagoa behe lainoa. Araban, batik bat. Araban? Ez al gindoazen Atxartera?

Bai, baina ez. Bidean, Eginoko aukerak udan eskasagoak izaten direla pentsatuta, bero handia egiten duelako, hauxe bota nion Peloiari:

-Hi! Ta biok bakarrik geratu garenez, zergatik ez Eginora? Hik Susi egin gabe daukak.

-Bale. Nahi dekena.

Eta horrelaxe Araban sartu, behe lainotan, eta Egino herrira iritsi ginen.

-Joño! Gaur ez gaituk lehenengoak.

Dagoeneko bikote bat hormara abiatzeko prest zegoen, arnesa soinean eta traste guztiak hartuta.

-Galdetuko al zieagu zer bide egin behar duten? -nik Peloiari.

-Kasualidade handia izango huke horiek ere Susira joatea, ezta?

Abiatu ginen gu ere, eta bidearen hasieraren hurbiltzen ari ginen heinean, ahotsak entzuten genituen.

-Baietz Susi bidean egon!

Eta hantxe zeuden. Hasieran, pixka bat zain egotea pentsatu genuen, gero haien atzetik abiatzeko. Baina, azkenean, hainbeste bide dauden tokian beste bat aukeratzea erabaki genuen.

-Ba Elmerrera -Peloiak.

Eta hara abiatu ginen. Aukera ona zen, ia laugarren luzera arte ez genuelako eguzkirik sentitu. Lehendik Peloiarekin eginda neukan, eta Peloiak ere bai Larregirekin.

Peloiak Larregirekin egin zuenean, luze bakoitiak egin zituen Peloiak, eta oraingoan, bikoitiak egin nahi zituela esan zidan.

Beraz, ni hasi nintzen. Ederki geunden itzaletan.

Badator Peloia.

Eta badoa.

Bigarren luzean, ur tanten gaineko plakan.

Ni igon nintzen, bilgunean materiala hartu, eta hirugarren luzeari ekin nion. Bigarrena polita da, baina atzo hirugarrena ikaragarri gustatu zitzaidan.

-Hau komeni ziku guri, Peloi!

Badator hirugarren bilgunera.

Eguzkia horman sartzen hasita zegoen arren, bilgunea itzalean, zuhaitz eder baten azpian.

Laugarren luzearen hasieran.

Goian eguzkitan zati bertikal bat dauka, baina izugarrizko heldulekuekin. Harkaitz zubi fin-finak dira, buzoi modukoak. Hain finak, fuerte sakatuz gero mina ematen baitute.

Mobila patrikan sartuta ez naizenez batere eroso ibiltzen, motxilan gorde nuen. Akabo argazkiak.

Oinez metro batzuk egin eta bigarren zatira iritsi ginen. Nire txanda zen. Peloiarekin Elmer egin nuen lehen aldian (hau bigarrena da) egin nuen akatsa errepikatu nuen, berriro ere.

Luzeari ekin, une jakin batean hurrengo parabolta non zegoen ikusi ez, eta nire logikatik tiratuz, ezkerrera jo nuen. Handik ikusten nuen bide errazena. Baina han asegururik ez. Aurrekoan bezala, bilgune bat aurkitu nuen (hantxe jarraitzen zuen), eta bertan amaitu nuen luzea. Gero, ondo begiratuta, ikusi nuen Elmerrek pixka bat eskuinera egiten duela zati horretan. Baina aseguruen artean tarte handia dago, baina zati erraza delako izango da.

Kontuak kontu, ea hirugarrenean ez naizen galtzen.

Peloiak azken luzea egin, bostekoa eman, ur pixka bat edan eta trasteak jasotzen hasi ginen. Ordurako, Susin sartu zen bikoak ere amaitu zuen eta beherantz abiatu ziren.

-Begira! Haiek ere bukatu ditek.

Susitik behera, Elmer biderantz gindoazela laurekin (ez nekien lau mutil edo lau gizon jarri) topo egin genuen.

-Ez zarete ba Susi egitera joango?

-Ez. Txitxibiritxi egiteko asmoa dugu.

Lasartekoak omen ziren, gu baino zaharragoak edo helduagoak (edo nahi duzuen bezala). Eta horrek poz berezia ematen digu. Guk ere adin horretan eskalatzen jarraituko dugula, alegia. Batek 60 urte egin behar zituen aurten, eta beste hirurak 50etik gorakoak ziren.

Jaitsi ondoren, Usoaren parean, lasartearrekin topo egin genuen berriro.

-Zer moduzkoa Txitxibiritxi hori?

-Ondo dago. Besteen modukoa. Bilgune batetik bestera gehiago ibili behar da oinez, beste bideekin alderatuta. Baina merezi du.

-Hurrengo baterako apuntatuta dago orduan.

Haiekin joan ginen Eginoraino, eta Zumarraga eta Urretxukoak ere alde egin gabe zeuden artean. Elkar ezagutzen zuten, gainera.

Izugarrizko eguraldia Eginon, eta eskalatzen ikusi genituen bakarrak gipuzkoarrak. Horrelako haitz zati bat etxetik hurbilago izango bagenu!

Gortu!

Jun ta jun, ta Bertan izan ginen atzo. Bertan, ber(o)tan eta egarria ahotan.

Peloia Larretxon jaso eta Eginorako bidea hartu genuen. Esan nion: “Asfaltatu dutelako, bestela ez nintzen igoko”. Zumaian bero egiten zuen, eta barnealdera gindoazen heinean, bero handiagoa. Arrasate Mordor parean, 33ºC.

Hasiera batean, Birra Moretti egiteko asmoa geneukan. Baina ari nintzen sumatzen bero handia egingo zuela, eta hobeto izango genuela Berta egin, arratsaldez itzaletan egoten da eta. Eginon autoa utzi eta Cujo siestatik ez esnatzeko, isil-isilik basoan barrena abiatu ginen.

Bidearen oinera izerdi patsetan iritsi ginen (Larregiri gustatzen zaion bezala). Lehenago, nola ez, okerreko bidea hartu nuen eta Udaberri bidearen hasierara eraman nuen bikote ausarta. Atzera egin eta iritsi ginen gure bidearen oinera. Entzun behar izan nituen, berriro ere.

Bidearen hasiera.

Altxorraren banaketa egin genuen: Lehen bi luzeak Peloiarentzat; hirugarrena eta laugarrena, Mutuarentzat, eta azken biak niretzat. Denak konforme, gainera. Harrigarria.

Hala ere, aukera onena Peloiarena izan zen, itzala harrapatzen lehena izan zen eta. Ekin zion, eta nik aseguratzen nuen bitartean, Mutuak argazki batzuk atera zizkion.

Ari da itzaletan sartzen.

Ez da broma 31ºC-tan eskalatzea. Eguzkitan egon beharko bagenu, atzera egingo genuke. Aseguratzen izerdi patsetan nengoela, bikote frantses bat iritsi zen. Eskalatzeneus izeneko blog bateko krokisak zeuzkaten paperean, guk erabiltzen ditugun berak. Eta informazio bila zetozen. Azaldu genien gure bidea Berta zela, ondo-ondoan Elmer hasten zela, baina hark “Shushi” esaten zidan. Tentazio galanta eduki nuen:

-Shushi? Eso en el japonés de Egino, aqui solo hay vias de escalada.

Baina hori esan beharrean, Susi bidea non zegoen azaldu nion txintxo-txintxo.

Ermitañoak izango ziren agian, Peloia bilgunera iritsi, sokak jaso eta Mutua eta biok eskalatzen hasi arte ez ziren eta isildu. Azkenean, agurtu eta alde egin zuten. Gaur goizean Susi egiteko asmoa omen zuten. Niri, berriz, shushia probatzeko gogoa eman zidaten.

Eskaladarekin jarraituz, iritsi ginen bilgunera eta Peloiak bigarren luzeari ekin zion. Ur gutxitxo eraman genuen, zer bero egiten zuen kontuan hartuta, eta zerbezarik ez. Igartzen da Larregiren falta.

Badoa plafoiko makinea.

Hirugarren luzeari ekiteko, sokak Mutuari eman zizkion, eta Peloia eta biok atzetik joan ginen. Luze ederrak dira, gozatzekoak. Eta Peloia bezain fuerte egonda, zer esanik ez. Ozpina baino fuerteago. Ez ahal da ozpinduko!

Hirugarren bilgunera iristen. Atzean, eskuinean dagoen buru txiki hori nirea da.

Ezkerretik pasatu ezin. Eskuinetik ere ez.

Laster luze bateko abantaila aterako dit.

Egin zuen Mutuak hurrengo luzea ere. Kosta zitzaion bilgunea bilatzea, eta ez pentsatu anteojorik gabe eskalatu zuenik. Atzetik Peloia abiatu zen, eta hirugarrenik, ni neu.

Bilgunera iristen.

Hurrengo urratsa eguzkitara ateratzea zen. Traumatikoa izan zen niretzat. Buru-makur, eguzkiaren beldurrez, Bertaren bosgarren luzearen hasierara joan ordez, Elmer bidera joan nintzen.

-Mekauenlamar! Orain ere hauen marmarrak aditu behar!

-Gezurra ematen dik! -Peloiak- Hik ez al huan hau ezagutzen?

Aurkitu nuen aurkitu beharrekoa, Bertaren bosgarren luzearen hasiera, eta nire txanda iritsi zen. Eskerrak goiko zatian ere horma itzaletan zegoela.

Aupa Mauritzia!

Pixka bat gorago.

Peloia abiatu zen ondoren.

Hirurok bilgunean elkartu ginenean, nire klasikoetako bat bota nion Peloiari adarra jotzeko:

-Luze bat geratzen dek, 4a, erraza. Esanblian ingo yu, ezta?

-Ensanblia ta ostiyak! Earra nazka ematen dek!

Egin nuen azken luzea ere txintxo-txintxo. Trasteak jaso, zerbezarik ez hartu (ez genuen eraman), barrita bat pikatu (Pueyoko gazta autoan geratu zen) eta gaina harrapatzeko falta diren metroak igo eta Usoa eta Aztorearen ondotik jaitsi ginen. Izerdi ederra beherakoan ere. Ahaztu zitzaidan Peloiari galdetzea nola doan tirolinaren proiektua.

Eginora iritsi, iturrian ura edan, eta zerbezarik ere hartu gabe, zuzenean Zumaiara. Peloiak afaria omen zeukan, eta etxeraino eraman genuen. Atzo ez zuen ostiralean adina marmar egin. Ensanblearen kontuarekin bai, baina orokorrean gutxi.

Arratsalde ederra, beroarekin pixka bat sufritu arren.

Gortu!