Aspaldian beste eginkizun batzuek kateatuta eduki naute, eta ezin izan dut eskalatu Atxartera joan ginenetik (ikus hemen). Jarraitu, jarraitu ditut beste gortukideen eskaladak eta gorabeherak (eneeeeeeeee!!! Zenbat hitz eta indar alferrik galtzen den uasapeko mezuetan, eta zer esanik ez Frontonako terrazan), eta baneukan gogoa berriz ere pixkanaka normalidadean hasteko, gortzeko.
Peloiarekin topo kontzentrazioan, asteartean.

-Hi, eiak bakarrik laga beste bi hoiekin!
-Zer dek, Pelon, zer dek?
-Jarduna! Bi hoiek zikek… Puztu egiten dituk, laineztu… Hau egin behar diu eta bestea, eta bestea…
-O, Pelon, o, Pelon…
-Eiak bakarrik laga beste bi hoiekin.
Hizketan hasita, dida egin genuen plana, gaurko, ostegunerako. Biok oporretan, eta Peloiak “Susi” egiteko zeukanez, Eginora joango ginela. Luzitzeko aukera eman behar zaio mutilari, hainbeste ordu rokodromoan entrenatzen pasata.

Halako batean, hara non ikusten dugun Apolo, gure sekre, kontzentrazioaren beste muturrean.
-Oyes, eskalatzera, ostegunean?
-Ezin diat, lan egin behar diat, fiufiu eta blabla…
Total, Peloia eta biok geratu ginen gaurko, 06:00etan Arranplan. Bai, oso goiz da, baina berandu joanez gero, eguzkiak berotu egiten du Eginon. Berotu, kazula, kazula.
Jaso nau Peloiak, eta han joan gara, autopistan barrena Gasteiza, eta gero Egino aldera. Bidean, behelainoa eta tarteka euri-tantaren bat, eta ohiko konbertsazioak: semeak gasolinarik gabe utzi diola kotxea, eta parada Itziarren; Euskadi Irratiko notizien editorea lotan egongo dela oraindik, ez dutelako ezer ere esan Urkulluren gainean…

Herrian gaude, 07:00etan.

Giro ederra eskalatzeko, eta han abiatu gara paretetara. Cujo bizi den etxearen ondotik isil-isilik pasa gara, baina ez zegoen zakurraren arrastorik.

Paretaren azpialdean jarrita, trasteak prestatu eta 08:00ak aldera hasi gara eskalatzen. Beldur nintzen enkordatzeko korapiloa ahaztu egingo ote zitzaidan, baina ez…

Ni hasi naiz, bigarren sokaldia (zailena) Pelon Gullichi “uzteko”.

Ez duzue nire argazki askorik aurkituko kronikean. Izan ere, Peloia kamerarik gabe etorri zaigu, beste hark esaten zuen bezala, “Porque es peso de más”. Pentsatzen ari omen da mobila erostea, baina hori bere printzipioen kontra omen doa eta fiufiu eta blabla.

Bigarren sokaldia oso ederra da, plaka bertikal batean gora. Peloia hasi eta ematen  zuen bolbora zeukala atzamarretan! Zer den plafoiko errege izatea!

Bilgunera iritsita, betiko zalantzak. Hemen krokiseari begira, zerbait kusiko balu bezala…

Tarte bat oinez egin eta hurrengo sokaldirako prestatu naiz.

-Pelon! Atera beharko didak, ba, argazkiren bat!

-Asmatzen badiat…

Hauxe emaitza:

Ondoren, laugarren sokaldia:

Eta oinez 80-100 metro inguru eginda, azken sokaldi zailari ekin diogu. Hemen Peloia bilgunera iristen:

Eta zer pozik gure mutila gora iritsi denean!

Eskua eman, eta pentsatu dut diferentziko ederki gaudela, hemen izan ginen azkeneko aldiarekin  alderatuta (ikusi Apoloren kronikea hemen). Apolo ia erdi hil zitzaidan aurrekoan, deshidratatuta eta plakiak jota, eta oraingoan bidean gora gindoazela ura edan eta barritak jan ditugu; gainera, badaezpada ere, bukatutakoan, zerbeza bana, hobeto hidratatzeko.

Gora irten, eta oinez joan gara Aztorearen ondoko jaiskunera.

Bidetik basora jaitsi, onddo-arrastorik ez zegoela egiaztatu eta makila bana hartu dugu, badaezpada ere, gure zakur madarikatuari aurre egiteko.

12:00. Ordu ederra! Apolori uasapa jarri diogu, 13:00etan, Frontonan, trago bat hartzeko, eta han geneukan zain, fin-fin mutila.

-Oyes, kamiseteak? Atzean marrazkiarekin? Tiranteduna beltza? Zozesano…

Baina hori kontatuko du gure sekrek, hurrengo kronikean…

Gortu!!