Hileko artxiboak: urria 2017

Xabier, Xabier eta Imanol gabe

-n -kargitaratuta
3

Gauza handia da astegun buruzurian eskalatzea. Hala esan dit Peloiak gaur, behin eta berriz.

Asteartean, Peloiaren mezua:

-Ostiralian jai zikat! Gortu, no?

Segituan pentsatu nuen lana ostiral arratsalderako eta larunbat goizerako uztea, eta baiezkoa eman nion. Larregik eta Mutuak lana egin behar omen zuten.

Goizeko 8:15ean egin nuen hitzordua Peloiarekin arranplan. Jaso dut (pixka bat beranduxeago) eta Eginorantz abiatu gara.

Peloiak:

-Larregi ikusi diat. Esan zioat “etorri hai, etorri hai”. Baina, alperrik.

-Baten batek egin beharko dik lana, friendak erosteko!

Zumaian eguraldia triste samar zegoen, baina Arrasate parean oskarbi zegoen.

Araban, berriz, behe-lainoa. Baina, ikusten zen lau metroko altueran erabat garbi zegoela. Iritsi gara Eginora, betiko lekuan aparkatu, eta hormara, giro ederrarekin. Fresko zegoen, 8ºC edo, baina batere haizerik ez eta atsegina zegoen. Bidean ederki berotu ondoren, gaurkoan erraz aurkitu dugu bidearen hasiera.

Krokisak dioen moduan, XA dago margotuta gorriz bidearen hasieran. Trasteak atera eta galdera bota diot Peloiari (krokisa estudiatuta ekarri duen edo ez jakiteko):

-Heu hasiko haiz edo nahiago dek ni hastia?

-Berdin zikak.

-Hasten danak diedroko largua libratu iten dik.

-Berdin zikak.

-Hasi heu orduan!

Eta halaxe, soka lotu eta ekin dio bideari zintzo-zintzo.

Ieeeeepa!

Atzo, frotonean garagardo bat hartu genuenean, gaurko logistika prestatzeko, serio-serio esan zidan Peloiak:

-Gainera bihar argazki kamara eramango diat!

Baina, ezin izan du. Kamara aurkitu bai, kargatu ere bai, baina sukaldeko mahai gainean geratu omen da. Hurrengoan izan beharko du.

Iritsi da bilgunera eta han abiatu naiz ni ere.

Bigarren luzea niretzat. Izerdi ederrak bota ditut. Horma tente-tente jartzen den lekuan, helduleku bila hasi eta berehala nabaritu dut besaurretako nekea.

Bukatu dut eta argazkia atera diot Peloiari bigarren bilgunetik.

Aurrera begira, hirugarren luzeak igarotzen duen horma ederra neukan.

Baina, hara iristeko zaldi gainean joateko aulki moduko bat pasatu behar da. Han joan da Peloia eta hirugarren luzearen hasierako bilgunean kateatu da.

Iritsi naiz ni ere, eta Peloiak ekin dio luzeari, bere txanda zen eta.

Hemen luzeko pauso finean.

Eta gorago.

Bilgunea prestatu eta iritsi naiz ni ere. Bigarrena baino hobeto egin dut hau.

Ondoren, katu-hanken ordez zapatillak jantzi ditugu, zati bat oinez egin behar da eta. Eta hara zer ikusi dugun bilgunearen ondoko arte batean zintzilik.

Hor bai dagoela jardunerako gaia.

-Hau putakumeren batek kendu ziok lagun bati eta hor laga dik zintzilik!

-Auskalo, baina hamaika ipuin egin daitezke honen kontura. Hor daukazue gaia, Larre eta Wali, nahi duzuen doinu eta neurrian hiruna ipuin idazteko.

Peloia bilgunean, eta ni zapatilaren ondoan, argazkia ateratzen. Eskerrak nik behintzat ateratzen ditudan.

Hurrengo luzea 6a-ko diedroa. Ederki egin dugu txapa (nahi gabe) zapalduta.

Berriro beste zati bat oinez, lehen baino laburragoa, eta bosgarren luzera Peloiarentzat.

Pose bat eta gora.

Ordurako eguraldia nahiko goibel zegoen.

Iritsi naiz ni ere, eta esan diot Peloiari zapatilak janzteko. Neuk ere jantzi ditut, eta soka jaso dut bitartean.

-Orain, tartetxo bat oinez III-ko pauso bat eta goian gaituk -esan diot.

-Aiba dios! Han goian jendia ziok!

Hasieran pentsatu dugu eskaladako ikastaroren batekoak edo izango zirela, eta adibide txarra ez emate aldera, soka berriro lotu eta han dagoen parabolta txapatuz amaitu dugu bidea.

Irakasle bat zegoen, eta ia dozena bat ikasle. Irakasleak bota dit:

-Esta cuerda no es muy nueva, ¿no?

-Tampoco es vieja -nik bueltan- ¿Cuanto tiempo le echas?

-No sé. Pero está en buen estado de conservación.

Zikin samarra bai, baina zaharra nola egongo da ba. Oraindik bi urte ere ez ditu egin eta.

Altsasukoak omen ziren, ikastetxe bateko Guía de media montaña moduluko ikasleak eta irakasle bat. Praktikak egiten aire zabalean. Gaztetan horretan jardun izan bagenu (orduan ez zegoen horrelakorik) akaso ikasle onak izatera ere iritsiko ginen. Batek daki.

Argazkia ateratzeko baimena eskatzea pentsatu dut, baina irakasleak ez zuen atsedenik hartzen, eta azkenean, pixka bat urrundu eta argazkia atera diet, lotsagabe-lotsagabe.

Haiei agur esan eta beherako bidea hartu dugu.

Oraindik ere tirolinarik ez dagoela ikusi eta oinez jaitsi behar izan dugu. Autoa hartu eta zuzenean frontonera, garagardoa hartzera.

Hurrengoan gehiago. Gortu!

 

Hidratazione, hidratazione!

-n -kargitaratuta
Erantzun

Hitz horixe izan nuen buruan larunbateko ibilaldian behin baino gehiagotan, inportantea delako ondo hidratatzea, txakalaldiak harrapatu baino lehen. Egurra eman genion, ordea, gorputzari, eta espero bezala maila-maila eginda bukatu genuen, agujetekin eta nekatuta, baina igandean zer okurrituko Peloiari eta bioi eta eskalatzera joatea! Gortzeko jaio ginen, nonbait.

Taldean egin nuen jairako deialdia, baina ez zuen arrakasta handirik izan. Apolok agortuta zeuzkan bonusak (puntu positiboak), astean zehar gortzen ibilita; Mutuak, berriz, nahi bai, baina azkenean “ezin izan nuen”. Peloia eta biok hasi ginen plana egiten; ni Ziordiko “Marieta” bia berria egiteko gogoarekin nabil aspaldian; Peloiari askorik inporta ez, baldin eta ez bada kanpoko balizetarako plana, hau da, eskalatzen eroso eta disfrutatzen dabilen bitartean, EA konforme. Tartean sartu zitzaigun,ordea, Apoloren gomendioa, “Egin zazue ‘Birra Moretti’; ‘Marieta’ noaindik garbitu gabe ziok, oinez egin behar dituk tramo batzuk…”. Birra Morettiri abantaila batzuk ikusi nizkion: oso bia ederra da, gozatzekoa, ezagutzen nuen lehendik, Zumaiara goiz bueltatzeko aukera emango zigun… Eta zerbeza marka italiar horrekin akordatu naiz, “Hidratazione, hidratazione!”, larunbateko ibilaldiarekin.

Arbarako paretako biak, Ziordian (Smithyren blogetik hartua).

Igande goiza. Zazpietan abiatu gara Arranplatik, eta ilunpetan joan gara Gasteizitik Lautadan barrena Ziordira. Kanteraren atean aparkatu kotxea, orduantxe argitzen, eta paretaren oinetara iritsi gara.

Eguna argitzen ari zela iritsi gara.

Peloiari proposatu diot sokaldirik zailena berak egitea, “Hi entrenatuta hago eta!”, eta tokatzen zaionarekin konforme mutila; gauza ederra plafoiko erregea izatea, nahiko entrentorekin. Trasteak prestatu ditut eta jarri naiz gorako prest. Abiatu aurretik, ordea, sorpresa: motxila ligertu beharrarekin, Peloiak ez du ekarri kamerarik! “Nola egingo diat nik gero blokeko erreportajea, argazkirik gabe?”, eta Peloiaren erantzun lausoa: “Fiu-fiu, bla-bla… esto… nahi… ezin… non… ba… ummm”. Total, Peloia izango dela gaurko argazkietako protagonista bakarra. Zer egiten duten batzuek famoso izateko…

Lehen sokaldian.

Ederki egin ditugu sokaldiak, erraz, bata bestearen atzetik, eta bi ordu eta erdirako goian gara.

Hirugarren sokaldia.

Laugarren sokaldia.

Bosgarren sokaldian.

Amino, Pelon, azkena da eta!

Eskua eman elkarri, ohiko “Ez gattuk makalak!”, eta bezperan sobratutako urdaiazpiko-hondarrak eta barritaren bat janda, trasteak jaso eta behera abiatu gara, goialdetik aurrena eta harrobian barrena, gero, pistan behera. Gu eskalatzen ari ginela ikusi dugu beste batzuek aparkatu dituztela kotxeak, eta beherakoan ikusi dugu non ari ziren eskalatzen, batzuek “Rock circus” bidean eta beste batzuk “Marieta”-n. Kotxera iristen ari garela, beste bi lagunekin gurutzatu gara, haiek gora eta gu behera. “Jo, sar hadi orain paretan, 12:00etan, eguzki berotan…”, eta Endoiako Julianarekin akordatu naiz, beste behin ere: “Egina bale!”.

Paretan eskalatzen, txiki-txikiak.

Kotxea hartu eta Zumaiara, eta Arrasatetik pasatzean, ohiko begirada Anboto aldera: “Hor ziok! Hor ziok! [‘Mari Urrika’]”. Zumaian, Peloiak kotxea garajean sartu bitartean, tragoa eskatu dut Ondartxoko taberna batean, zerbeza handi bana; ez da “Birra Moretti” markakoa, baina honek ere balio du hidratatzeko. Gortu!

Kamiseta estreinatzen Labarganetan

-n -kargitaratuta
Erantzun

Gaur, urriak 13 egin dituen egun honetan, viernes_13 eta horrelako txorakeriak albo batera utzita, Labarganetara joan gara Mutua eta biok.

Gure alde (edo kontra) esan beharra dago atzo biok bazkari berezia izan genuela, nork bere aldetik. Mutuak ez dakit zer ospatuko zuen. Baina, guk abuelaren 80. urtebetetzea ospatu genuena Zarautzen. Nire amaginarrebarena, gure alaben abuelarena.

Eta arratsaldean Mutuarekin topo egin, eta harrokeria bota behar:

-Ze! Bihar gortzea, ezta?

-Duda ite al dek? -erantzuna, gustura asko.

Goizean lantegira joan behar omen zuen, makinaren bat konpontzera, baina zortzirak alderako prest egongo zela. Goizean, ni ere ez nengoen atzo baino hobeto, baina berehala jaso dut mezua:

-8:30tan behean?

Motxila prestatu eta martxa, Atxartera!

Berandu samar gindoazenez, zuzenean 6a zailtasuneko bide bat aukeratu dugu hasteko.

Aurrekoan, Peloiarekin 6. bideraino iritsi ginen, eta gaur 7. bidetik hastea pentsatu dugu.

Bidearen izena Chorreton da (6a, 30m). Mutuak ekin dio.

Bide ederra. Gozada hutsa. Gorantz zihoan heinean, ni galdezka:

-Ze? Kruxa bilatu al dek?

Eta Mutua gora, isil-isilik.

Ditxosozko kruxa bidearen bukaera aldean zegoen. Plaka fin-fin bat da. Fedez egin beharreko horietakoa.

Han abiatu naiz ni, fede handirik gabe.

Kruxa pasatu dut, baina azken unean, heldulekuari heldu ordez, espresari heldu diot. Lastima. Mutua ederki konturatu da (Larregiren eskolakoa ematen du).

Denboraren aurka genbiltzanez, aldameneko bidean sartu gara: Kattagorri (6b, 32m).

Mutuak ekin dio berriro ere.

Hasiera ederra, Peloiarentzako modukoa.

Hor hasten ziren komeriak. Plaka gero eta tenteago, eta heldulekuak gero eta urriago.

Nik uste dut Mutuak harrotasun hutsagatik egin duela librean, baina lanak eta bi kostatu zaio. Nik ia-ia bertan utzi dut lepoa, aseguratzen. Fernando Alonso baino okerrago bukatuko dugu, ez baditugu aseguratzeko betaurreko horietako batzuk lortzen.

Jaitsi da, eta nola ibili den ikusita, top ropean abiatu naiz ni (soka goitik nuela).

Ondoren, ezkerreko bidean sartu gara: Tendinitis (6a, 32m).

Nik ekin diot, oraingoan.

Aurreko bidean gogor saiatu eta gauza handirik ez lortu ondoren, erraz egin dugu bide hau.

Jaitsi naiz, eta Mutuaren txanda.

Jaitsi denean, trasteak jaso eta aparkalekura abiatu gara, erlojuaren aurka genbiltzan eta.

Bidean selfie bat ere atera dugu. Kamisetan ikusten zen asmoa, baina iruditzen zait ez dugula lortu. Julian Jantzirekin jai izango genukeen guk.

Autoa hartu eta zuzenean frontonera. Beraiek oparitu dizkigute kamisetak, eskalatu ondoren tragoa han hartzeko ohitura daukagula eta, propaganda egiten diegulakoan. Ez dakit zer propaganda klase izango den, baina estimatuta daude kamisetak. Aupa Aitzuri frontona!

Gaur ere probatu ditugu…

Bihar, berriz, mugarrara joan beharrean mugarrietara joan beharko dugu. Ea antolakuntzak frontalak erosi dituen.

 

Gortu!

Gazteak Labarganetan

-n -kargitaratuta
1

Gaur, urriak 8, Labarganetan izan gara Peloia eta biok.

Hotz handia egin behar omen zuen gaur goizean, eta horrexegatik, goizeko 8etan arranplan geratzeko proposamena egin nion atzo Peloiari.

Gauzak nola diren. Goizeko zazpietan edo zazpi terdietan geratzen ginenean, ez genuen ia inor ikusten kalean. Gaupaseroren bat entzun, gehienez ere. Gaur, berriz, jendea saltaka, beste batzuk mendira, polizia guri begira… Berriz ere goizago geratzen hasi beharko dugu.

Dena dela, zaharrek kale egin badute ere, gortuko bi gazteenak han abiatu gara Atxarte aldera. Gatzaietan autoa utzi, eta goizeko freskurarekin (eta ni motxila handiarekin) Labarganeta sektorera. Guretzat bakar-bakarrik izan dugu goiz osoan.

Sektorearen ezkerreko aldera joan gara eta berotzeko 3. bidea egin dugu. Ilunbe (5a, 25m).

Peloia hasi da.

Giro mundiala, haitz itsaskorra eta helduleku ezin hobeak.

Azkar egin dit ihes gorantz.

Mañariatik Urkiolarako bidean geratzen den mendi honek atentzioa eman izan dit beti.

Gorbeia ere ederki ikusten da. Haren mendebaldean dagoen Itxiña esploratzera joateko esaten diot Peloiari. Ea laster joaten den.

Jaitsi da Peloia eta ni igo naiz gero. Ez dit argazkirik atera, oso gaizki ateratzen naiz eta.

Ondoren, eskubirantz  jo dugu eta 4. bidean sartu da Peloia, baliente-baliente: Ekin (6a+, 5c, 22 m). Lehen pausoa da zailena, baina ederki egin du, rokodromoan horrelako pausoak imitatu ezin direla jakinda. Adherentzia fina. Argazkian, hasierako pauso fina pasa ondoren. Eskuinean, sekulako sabaia dago.

Hortik gora, disfrutatzekoa. Ederki disfrutatu ere.

Jaitsi da, eta han joan naiz ni ere fin-fin.

Eskuinera jo dugu segidan. Sabaian biderik ez dagoenez (zorionez, gogorregia izango litzatekeelako bestela), hurrengo bidera jo dugu: Germinator (6a, 32m).

Oraingoan ni hasi naiz. Hasieran tente samar jartzen da, eta bigarren txaparen parean bustita zegoen. Ondo samar pasatu dut, hala ere. Lehendik ere eginda neukan Larregirekin (duela dozena bat urte edo).

Ondoren, Peloia joan da. Egun osoan fuerte ibili bada ere, bide honetan sufritu du gehien. Eta ni harrituta. Izan ere, bideak bazituen heldulekuak, baina Peloia hobeto moldatu da gaur adherentzian.

Argazkian ikusten da bustita zegoen zatia.

Beste pauso bat eman dugu eskuinerantz, eta ondorengo bidean sartu gara: JO.TA.KE (6a, 32m). Berriro ere nik ekin diot.

Bigarren txapatik aurrera plaka liso-liso bat zeukan, baina eskuinetik egin eta ezkerrera trabesia txiki bat eginda, ez zen hain zaila. Halaxe egin dut, baina zalantzan geratu naiz. Gorago, sekulako gozatua hartu dut organo-tutu eder batzuetan. Lastima argazkirik ez izatea, ikusgarriak dira eta. Eskuentzat kasik heldulekurik ez, eta oinak kanalean ondo jarri eta kontu handiz egin behar gora. Gozada hutsa. Niretzat eguneko onena izan da (bazkaria aparte utzita).

Ekin dio Peloiak ere. Peloia, plafoia, kanpeoia.

Jaitsi denean, soka atera aurretik esan diot aseguratzeko, plaka zuzenan probatu nahi nuela eta. Probatu dut. Baita egin ere. Baina, Peloiak segituan bota du enmienda:

-Adam Ondra ematen huan! Horko purrusta eta burrunda.

Ez dakit bidea plakatik zuzen egin behar den edo ez. Baina, zuzenean egin behar bada, 4. bideko 6a+-eko plaka baino zailagoa iruditu zait.

Berdin dio. Goiz ederra pasatu dugu gortuko bi gazteok. Zaharrak zertan ibili diren ez dakigu. Gu bitartean, G O R T Z E N ! ! !