Herdoila kentzen, Eginon

Igandean, hilak 22, Eginon izan ginen aspaaaaaldiko partez.

Peloia amorratzen zegoen, orkatila oraindik erabat osatuta ez daukan arren, ezin zuen eskalatu gabe geratu. Ostiralean frontonean geratu ginen igandekoa prestatzeko, baina Larregik kale egin zigun. Gainera, igandean joateko lanak izango zituela esan zuen.

Berehala pentsatu nuen ez zela agertuko. Gauzak horrela, txabalito bati aukera ematea pentsatu genuen. Badakit Roman desiatzen dagoela, baina gogor plantak egiten ari denez, oraingoan, gurekin etortzera animatu den txabalitoa Lope izan da.

Larunbatean bazkaria eta egun pasa neukan programatuta, eta horregatik esan nion Loperi ea autoa hartuko zuen. Arazorik ez. Hartara, bidean lo egiteko aukera izango nuen.

Aukera bai, nekea ere bai, baina ez ninduen loak hartu.

Iritsi ginen Eginora, autoa betiko lekuan utzi, eta materiala eta Peloiaren pitak atera genituen. Lopek eta nik pita bana bota bizkarrera, eta bideari ekin genion. Ez dakit zenbateraino gortu naizen (entzumenari buruz ari naiz), baina aurten ez dit oraindik kukuak jo.

Peloiaren orkatila hain flojo egoteko, berehala iritsi ginen Elmer bidearen hasierara.

Peloiak berehala aurkeztu zuen ekintza-plana.

-Nik lehenengo bi larguak egingo dizkiat, eta gero, hi jarriko haiz deprimero.

-Primeran.

Neurekiko pentsatu nuen hurrengo lau luzeetan aurretik joaten utziko zidala. Inozoa ni. Lehen bietan Peloia aurretik joan ondoren, niri utzi zidan hirugarrena, baina laugarrena berriro ere beretzat hartu zuen:

-Hik hurrengua egin behar dek! Beti galdu egiten haiz eta! Eskubira hartu behar dala, ez ezkerrera!

Esan bezala, iritsi ginen, eta gutxieneko segurtasun-neurri batzuk hartu ondoren

eskalatzen hasi ginen.

Baina, ahaztu baino lehen, hemen dugu eguneko guess starra, lotuta eta lanerako prest.

Peloia hasi zen. Ni espabilatzerako luzea amaitzen ari zen, eta justu-justu gogoratu nintzen argazkiren bat ateratzea komeni zela, kronika egiteko.

Iritsi eta bilgunea prestatu zuenean, abisua eman eta Lope eta biok hasi ginen eskalatzen.

Hemen dator Lope nire atzetik txintxo-txintxo.

Luze erraza da eta konplikaziorik gabe iritsi ginen bilgunera. Lope momentuz pozik, baina aurpegia okertuta ikusten nuen bigarren luzeko plaka zartatuari begira. Ur tanta esaten diogun formazio berezi bat da, haitzak esponja gogor bat dirudi, eta heldulekuak eskuentzat hasieran arraroak iruditu arren, oinak oso ondo jartzen dira eta nekatu gabe eskalatzeko aukera ematen du.

Peloia bigarren luzea amaitzen. Azpiko orban gris hori da ur tantak izenez ezagutzen duguna.

Luze hau zailagoa denez, Lope nire aurretik joateko esan zigun Peloiak. Espedizio-buru bihurtu zaigu mutila. Baina eskerrak hori agindu zuen.

Abiatu zen Lope ere.

Eta pixka bat geroago ni.

Lope luzearen bukaeratik hurbil.

Loperi esan nion espresak jasotzen joateko, eta horretan ari zela, azken bigarren aseguruan edo, eskutik ihes egin eta luzearen hasieraraino erori zitzaion.

-Nere espres flamantia! -Peloiak bilgunetik.

-Lasai, ni jaitsiko nauk -erantzun nion- Lope, hau blokian jarriko diat! Ez bahuan gurekin etorri nahi, esan eta kitto!

Jaitsi ninduen Peloiak, espresa jaso eta berriro ekin nion luzeari. Lopek pentsatu zuen luzea hain ederra izanda ongi etorriko zitzaidala bi aldiz egitea. Zalantzarik gabe, neuk gortu nuen gehiena.

Hirugarren luzerako, sokak aldatu eta ni jarri nintzen aurretik. Peloiak esaten zuen tarteka orkatilak ziztadaren bat ematen ziola, baina ondo zebilela.

Kaskoa tuneatzen hasita nago.

Hirugarren luzea ederra da, beti bigarrenarekin gehiago gogoratzen bagara ere.

Luzearen erdialdetik argazki hau atera nien. Han ari ziren gaizki esaka bilgunean.

Iritsi, arte baten itzal ederrean bilgunea prestatu eta hasteko esan nien. Oraingoan ere Peloiak aurretik bidali zuen Lope. Nabari da norenak ziren espresak.

Badator Lope.

Gozatu ederra hartu omen zuen. Iritsi zen Peloia ere, eta orduan esan zidan:

-Luze hau neretzat, hik hurrengoa egin behar dek eta!

Eta nik espedizio-buruari obeditu, sokak aldatu eta Peloia al ataker, berriro ere. Bukatu zuen, eta Lope eta ni abiatu ginen atzetik, ordena horretan. Zapatillak jantzi eta hurrengo zatia hasten den lekura abiatu ginen.

Bosgarren luze ospetsua. Sartu naizen bakoitzean, ezkerretik irten naiz, baina Peloiak behin eta berriro gogorarazi zidan eskubira jo behar nuela. Kasu egin eta zintzo-zintzo amaitu nuen luzea.

Amaiera aldean.

Badirudi basurde batekin labankadaka ari nintzela.

Auskalo. Bilgunera iritsi, eta han etorri ziren biak.

Azken luzea ere, erraza eta laburra izanik, neuk egin nuen aurretik, Peloiaren baimenarekin.

 

Han zeuden bi artistak.

Iritsi dira gora, elkarri bostekoa eman eta trasteak jasotzen hasi gara.

Lope gustura. Peloia kejaka:

-Gehio etorri behar diu! Horrela ezin laike segi! Deprimero askoz hobeto eta lasaio eskalatzen diat desegundo baino.

Ez da giro gizon honekin. Rokodromoan matxakatu, eskalatzen beti aurretik joan nahi, larguak banatzen ere jefe…

Larregi! Non habil?

Betiko lekutik jaitsi ginen. Ez da leku ederra orkatila oso ondo ez badago. Baina ondo moldatu zen Peloia.

Herrira iristen ari ginela, makila bat hartzeko makurtu nintzenean, ezkerreko belaunak abisua eman zidan. Harrituta geratu nintzen, adina ote da?

Dena dela, Eginora iristean, Cujo falta.

-Aiba dios! Ta Cujo? Hil egin ote dek?

Herriko iturrian (tabernarik ez dago) ur pixka bat edan eta autora.

Lope gustura geratu omen zen, baina, bueltan presaka genbiltzanez, zerbezaren zain geratuko gara.

Peaso eta Roman, atento!

Nik kriston agujetak dauzkat: hanketan, bizkarrean, besapean…

Eta Peloiak ere ba omen dauzka. Ez dakit Lope nola egongo den (zerbeza zorretan!)

Gortu!