Ostiralean kuadrilako afaria egin genuen. Ondoren, mus partida, nola ez. Eta Klaudio eta biok berriro ere arrasatu egin genuen, nola ez!

Larunbat goizean, ohea utzi ezinik, pentsatzen ari nintzen zer kristotarako joan behar dugun eskalatzera ajea izango dugula jakinda. Hala ere, hitza emandakoan bete egin behar denez, larunbat arratsaldean Aiztondora joan ginen Peloia, Lope eta hirurok.

Arratsaldeko lauretan atera ginen Zumaiatik. Giro fresko samarra zegoen Zumaian ordu horretan. Arranplan jaso nituen biak (Lope minutu bat berandu iritsi zen), autobidea hartu eta Leitzarango autobidean barrena, Irurtzun pasatu eta hango horma tzarrei begira flipatzen egon ginen.

-Daon siesta giruakin ze egiten diagu guk hemen? -Peloiak, bidean gindoazela.

Eta ni amorratuta:

-Gustora egingo nikek siesta nik ere!

Baina, gortu behar denean, gortu egin behar!

Uharte Arakilen, salgai zioen letrero bat ikusi genuen etxe batean, eta Peloiak berehala bota zuen:

-Hara! Larregiri esan beharko zioagu etxea erosteko Uharte Arakilen!

Aralarrera igotzeko zementuzko pistan gora abiatu eta berehala utzi genuen autoa bide bazterrean. Beste auto bat eta furgoneta bat behintzat bazeuden, seinale horman norbait aurkituko genuela.

-Krokisa ekarri al dek? -Peloiak.

-Bai. Mobilean zeukat -nik.

-Mobila ta ostiyak! Antiejoik gabe ez ziok ezer ikusterik! Lehen paperean ekartzen genian.

Iritsi ginen hormaren azpira. Ezkerreko aldean, Clásica Sur inguru horretan bikote bat ari zen eskalatzen. Gure asmoa Iñaki Goñi egitea zen, baina han inguruan bi neska eta gizon bat ari ziren eskalatzen. Krokisean X letraz markatuta dagoen bidea ari ziren egiten.

Gu iritsi ginenean, gizona bidea amaitzen ari zen. Ajeak aje, gustura geratu ginen Peloia eta biok gizona gutxienez gu baino hamar urte zaharragoa zela pentsatuta.

Elkarri begiratu eta:

-Ño! Oraindik urte batzuk bazeuzkeagu eskalatzeko!

Ondoren, neska bat hasi zen igotzen. Iñaki Goñi bidea libre zegoela ikusita, hari ekitea erabaki genuen. Peloiak espedizioetako motxila handia eraman zuen, eta hantxe utzi zuen.

Peloiak lehen bi luzeak eta nik azken biak egingo nituela erabaki genuen. Oraingoan ez naiz gogoratzen Peloiak hala agindu zuen edo nik neuk proposatu nuen.

Han hasi zen behintza gizona goraka, poliki-poliki. Ajea ez da ona izaten eskalatzeko, eta Peloiak duda dezente zeukan, ez zen asko fio nirekin:

-Seguru al hago hau dala?

-Bai, motel. Arranka!

Peloia eskalatzen, ni aseguratzen, eta nire mobila motxilan. Eskerrak Lopek argazkiren bat atera zuen.

Lehen bilgunea bainuontzi antzeko batean egiten da. Iritsi zen Peloia, bilgunea prestatu eta sokak jaso zituen.

-Hasi hadi heu -esan zidan Lopek- hartara espresak jasoko dituk, eta niretzako lan gutxiago.

-Hik gaur ez dek espresik bota nahi, ezta?

Eta halaxe, abiatu nintzen. Berehala etorri zen Lope atzetik.

Nahiko baldar aurkitu nuen nire burua, baina pentsatzen nuen aurrera egin ahala gero eta hobeto ibilitzeko nintzela. Iritsi ginen Lope eta biok bilgunera, eta Peloiak bigarren luzeari ekin zion. Ez da luze zailegia, baina pare bat pauso baditu, ongi begiratu beharrekoak.

Bigarren luze horretan ere lanak izan nituen, eta hori bidea ezagutzen nuela. Peloiak esan zuen bilgunea ez zela erosoa hirurentzat.

Horixe ezetz, pentsatu nuen nik, baina horrelakoak askotan gertatzen dira, eta berehala aurkitu nuen konponbidea. Bilgunera iritsi nintzenean, Loperi zegoen lekuan geratzeko esan nion. Peloiak soka bat askatu, nik soka hura lotu, eta berriro ere Loperi jarraitzeko esan genion. Bilgunera iritsi zenean, hirugarren luzeari ekin nion.

Aurten iaz baino askoz gutxiago ibili gara horman, eta hori asko igartzen da. Rokodromora joaten gara, eta akaso indar pixka bat hartuko genuen (nik gutxi, Peloiak dezente), baina buruak horman ohituta egon behar du, lasai ibiltzeko eta gozatzeko.

Ederki sufritu nuen bilgunera iristeko. Baina, tartearen maisuaren esanak gogoratuz, txapatzen sufrituz, iritsi nintzen bilgunera.

Hasi zen Peloia eskalatzen, eta Lope atzetik zintzo-zintzo. Hemen ederki igarri zuen Lopek horman geundela, sekula ez zen eta horrelako horma batean egon.

Argazkian ondo ikusten ez bada ere, luzearen amaieran desplometxoa dago, plakara irten aurretik. Eta hortxe dago luzearen kakoa, kruxa.

Elegante samar iritsi zen Peloia ere bilgunera. Eta, ondoren, Lope igo zen. Lanak eman zizkion luzearen amaierak, baina txukun atera zen.

Azken luze erraza egin eta oinez abiatu ginen beherantz.

Ni nindoan aurretik eta basurde bide batetik jaisten amaitu genuen.

Autora iritsi baino lehen, Lope Peloiaren motxilaren bila joan zen hormaren oinera (hau bai mutila!), eta Zumaiara itzuli ginen.

Frontonean tragoa hartu eta espedizio buruak esan zuen askoz gehiago joan behar dugula horman eskalatzera, rokodromoan ez dela ikasten, horman oinekin eta buruarekin eskalatu behar dela, eta bla bla, eta fiu fiu.

Hurrengoan gehiago eta hobeto.

Ahal bada behintzat.

Gortu!