Joan den larunbatean, abenduaren 22an, Eginora joan ginen Peloia eta biok.

Hasierako asmoa Aiztondora joatea zen. Eta materiala ere horren arabera aukeratu genuen. Normalean, bide luzea egin behar bada, eta ondoren, oinez jaitsi behar bada, motxila txiki bana hartzen dugu. Eta Eginorako bada, soka bakarra normalean. Aiztondorako, ordea, bi soka erabiltzen ditugu, diametro txikiagokoak. Hartara, bi rapeletan jaisteko aukera izaten dugu. Deportibarako, berriz, gri-gria eta diametro handiagoko soka. Motxila handiagoa ere bai, gauzak erraz sartzeko eta motxilarik gabe lasai eskalatzeko.

Kontua da Aiztondora gindoazela eta bi sokarekin abiatu ginela, Peloiaren bi pitekin (pitak esaten diet nirea baino meheagoak direlako). Hala ere, Uharte-Arakilera iristean 3ºC-ko tenperatura genuen. Autotik irten gabe ere igartzen zen. Buelta hartu eta Eginora abiatu ginen. Altsasura iritsi baino lehen tenperatura igotzen hasita zegoen, eta 9-10ºC-ko tenperatura genuen Eginon.

-Bide luzea edo deportiba?

-Ekarri diagun materialarekin bietan ere ez diagu oso eroso ibili behar. Deportibarako gri-gririk eta soka lodirik ez, eta bide luzerako, motxila txikirik ez. Eta handiarekin igotzeko gogo gutxi.

-Deportibea egingo diagu orduan.

Lezeren ezkerrean dagoen aldera jo genuen. Han bagenituen bide batzuk egiteko, eta Ekaitzean Elaia izenekoan sartzea erabaki genuen.

Beti bezala, Peloiak ekin zion. Bidearen hasiera bustita zegoen.

Bustitako zatia pasatu ondoren, horma dezente tentetzen da.

Baina helduleku ederrak ditu.

Bilgunera iritsi zenean, argazki hau atera zidan. Uste dut abdominalak egiten ari nintzela.

Egin nuen nik ere luzea poliki-poliki.

Ondoren, metro gutxi batzuk oinez egin eta bigarren luzearen hasierara joan nintzen. Etorri zen Peloia ere eta luzea aztertzen hasi ginen.

-Han baziok parabolt bat.

-Baina besterik ez.

Parabolt bakarra ikusten genuen, eta urruti gainera. Luzearen hasierak oso itxura txarra zuen, haitza puskatuta zegoela ikusten zen.

Horiek horrela, beherako bidea hartu genuen.

-Orain, Sector de la fuente esaten dioten horretara joango gaituk, Peloi. Bazeudek V+ batzuk.

Sektorera iritsi eta 13., 14. eta 15. bidea egitea erabaki genuen.

Oraingoan, Peloiak hasten utzi zidan, aurreko bidean bigarren luzerik gabe geratu nintzen eta.

13. bideari ekin nion: Decomisos (V+, 15m).

Zuhaitza pasatu ondoren, pixka bat ezkerrera jotzen du bideak, babaresa eder batean gora.

Banindoan gora, gustura, eta halako batean:

-Ostias! Sugegorria, Iñigo!

-Nik nahio armiarmak!- Peloiak bueltan.

Babaresaren bukaeran, zulo eder bat dago, ukabil baten tamainakoa edo, eta han eskua jartzera nindoanean, sugegorri bat zegoela ikusi nuen. Eskerrak ez nuen eskua hurbildu. Paraboltetik zintzilik jarri eta argazkia atera nion.

Mosketoi batekin pixka bat bultzatu, eta arrakalaren barrura sartu zen. Zahartzen ari garela edo ez dakit zer izango den, baina kontua da argazkia ezabatu egin nuela mobiletik nahi gabe. Behin tokatuko eta!

Jaitsi ninduen Peloiak eta esan zidan espresak jasotzeko, nahiago zuela beste bide batean sartu. Eta halaxe 14. bideari ekin zion: El piquete (V+, 15m).

Ederki egin zuen, eta nik ere bai ondoren.

Gero, 15. bideari ekin genion: Cocinicas (V+, 20m).

Nahiko trakets ibili nintzen ni, baina Peloiak erraz egin zuen.

Superbloque (6a, 25m) hurrengo baterako utzi genuen, sarrera bustituta zeukan eta.

Trasteak jaso eta Zumaiara bueltatu ginen.

Etorkizuna?

Etorkizunari begira albiste on bat eta albiste txar bat dauzkat. Zein nahi duzue aurrena?

Onetik hasiko naiz, badaezpada ere.

Gogoratuko zarete Eginon eskalatu ondoren, Usoaren eta Aztorearen ondoko kanaletik jaisten garela. Gu eta beste asko. Eta esaten genuen ederra izango zela tirolina bat jartzea. Gainera, bideak baditu tarte arriskutsuak, eta tirolinari esker, segurtasun handiagoz ibiliko ginateke. Bada, horren harira, txapa eder bat idatzi eta Arabako Foru Aldundiari aurkeztu genion, tirolina bat jartzeko aukera aztertu zezan.

Eta erantzun digute, uste baino lehenago gainera, aukera ona dela, bai eskalatzaileen segurtasunerako, baina baita ere turismoa erakartzeko. Eta prest omen daude %50a finantzatzeko. Hori bai, beste erdiaren finantziazioa guk bilatu behar omen dugu. Beraz, Euskal Mendizale Federazioarekin hitz egingo dugu, eta uste dugu berehala jarriko dela abian ekimena. Oraindik agian goiz da oso altu esateko, baina seguru gaude lortuko dugula.

Albiste txarra ere badaukat, ordea.

Oraintxe bertan, Peloia guardian dago (lanean, ez Arabako Errioxan). Hurrengo urtean hiru lankidek urte sabatikoa hartu behar omen dute, eta askoz ere guardia gehiago egin behar omen ditu. Pentsatzen ari da urte osoko guardia hartzea, eta hartara, beste bost urtean libre egongo da. Baina hori albiste txarraren zati bat baino ez da.

Hona hemen bestea: idazten duen honek, sekulako tripa-festak egin ditu gabonetan, eta “kilitoren bat” hartu du. Oraingoan, medikuak serio-serio esan dit dezente flakatu arte eskalada alde batera uzteko, zeozerrek emango omen dit bestela.

Izan ere, oraingoan pasatu egin naiz. Begiratu nola geratu naizen.

Beraz, 2019rako Larregiren eta Mutuaren esku uzten dugu Gorturen etorkizuna.

Seguru gaude gortuko dutela. Eta ea kronikak ere egiten dituzten.

Gortu!

 

Izen horrekin bide happya izango zela pentsatuta, han agertu ginen atzo Peloia eta biok Eginon. Goizeko zortzietan etorri zen Peloia nire bila. Giro mundiala zegoen, baina Araban sartu orduko zelaiak zuri-zuri ikusi genituen. Izoztuta.

Eginora iritsi ginenean, autotik irteteko ere gogorik ez, egiten zuen hotzarekin. Eskerrak normalean baino beranduago joan ginen.

Gutxi irauten du hotzak Eginon, hala ere. Hormaren hasierara iristerako, ederki berotu ginen. Gainera, ez zegoen ia batere haizerik eta goxo-goxo egoten zen eguzkitan.

Oraingoan, Lore festa aukeratu genuen. Aurrez hemen egin izan ditugunak baino gogorragoa. Motxilak kendu eta prestatzen hasi ginen. Ez da batere leku erosoa horretarako.

-Hi! Atzo Mendaurrean joan gintuan andria ta biok, eta klub de fansekuakin topo! -esan zidan Peloiak-.
-Zer, gaur jai? -galdetu omen zioten Karmelok eta konpainiak.

-Nola jai? Mendaur igota!

-Baina ez al dezue eskalatzera joan behar?

-Bihar, bihar.

Eta esan niok nik Peloiari:

-Orduan kronikea egin beharko diat, ezta?

-Ze erremedio!

Putrea zain geneukan, harkaitz tontor batean.

Hasteko 6a-ko bi luze genituen aurretik.

-Hi hasiko al haiz, ohitura zaharrari jarraitzeko?

Eta Peloia beti prest. Bidearen hasieran, plakatxo bat zegoen, bidea non hasten den jakiteko. Baina espabilaturen batek kendu egin du, naturari kalte egiten diolakoan edo. Ondoan dagoen Susi bidean plakatxo berriak jarri dituztela ikusi dugu. Berriz ere beste espabilaturen bat iritsi arte.

Hasiera zikin samarra zegoen: lurra, hostoak…

Baina, tirriki-tarraka, hura atzean utzi eta desplometxora iritsi zen. Zuhaitzari heldu eta eskuinera pasatzean dago zailtasuna. Baina, garbi-garbi txapatu eta ederki pasatu zuen Peloiak.

-Nola egin dek?

-Asko pentsatu gabe. Di-da. Eta ondo irten ziak.

Niri, berriz, gehiago kostatu zitzaidan. Hormak atzera botatzen zuen, eta azkar ibili beharra zegoen. Baina nik ez daukat Peloiaren desplomeko teknika, eta lehenengo saiakeran asmatu ezinik ibili, eta azkenean zuhaitzera bueltatu eta txapatik zintzilik geratu nintzen, atseden hartzen. Bigarren saiakeran, atera nintzen handik nola edo hala. Erakutsi beharko dit lokalean bizikleta behar bezala egiten.

Ordurako bukatu ziren nire hotzak. Izerditakoa kendu eta kamiseta manga motzean ekin nion bigarren luzeari. Beldurgarri samarra ikusten nuen behetik. Oso bertikala eta ur-zuloz betea.

Hirugarren txapara iritsi arte oso zaila ez den arren, kostatu zitzaidan pixka bat. Ondorengo zatia da luzeko zailena. Beheko argazkian itzalean (behean eskuinean) ikusten den segurutik aurrera.

Hor izerdi latzak bota nituen. Isil-isilik ere ez nintzen igo, batere kexatu gabe. Eskerrak Peloia neukala akuiluarena egiten. Une batean, txapa batean itsatsi nintzen, eta atseden hartu nuen. Eskuineko besaurrea bete-beteta neukan. Eta buruan sartu zitzaidan ezingo nuela luzea duintasunez amaitu.

Baina errekuperatu nintzen. Zerbaiterako ibiltzen gara rokodromoan. Lustre handirik ez dugu ateratzen, baina besoak pixka bat indartu bai behintzat.

Hemen, besoak astintzen.

Hortik aurrera, bertikaltasun pixka bat galtzen du hormak, baina luzeak serioa izaten jarraitzen du. Elmer bidearen bigarren luzeko ur-zuloen antzekoak ditu, baina hau dezente bertikalagoa da. Hala ere, oinak ondo jarrita, eta burua lasai izanda, egiteko modukoa da.

Gainera, zenbat eta gorago joan, orduan eta beldur gutxiago hegan egiteko. Eta horixe behar du buruak: lasaitasuna eta kontzentrazioa.

Lanak eta birekin, iritsi nintzen bilgunera. Ura edan, barrita bat ahoan sartu, eta soka errekuperatu ondoren, hasteko agindua eman nion Peloiari. Ni baino hobeto moldatu zen bigarren luzean ere.

Bati baino gehiagori irakurri diot Larraiñegiko bide luze hauetako luzerik ederrena dela. Eta ni ere ados nago; bideak ezagutzen ditudan neurrian, ez baitauzkat denak eginda.

Peloia bazetorren.

Iritsi zenean:

-Guretzat gogortxua, no? -galdedtu zidan.

-Hiretzat ez motel! Ederki egin dek!

Handik aurrera, maila dezente jaisten da, krokisean behintzat. Hala ere, ez zitzaigun batere erraza iruditu.

Peloia hirugarren luzeari ekiten.

Bilgunera iritsi zenean, abisua eman eta han joan nintzen ni ere atzetik. Ordurako, bilgunean haize pixka bat mugitu zen, eta izerditakoa jantzi nuen berriro ere.

Peloiak hirugarren bilgunetik ateratako argazkia.

Iritsi, espresak hartu eta laugarrenari ekin nion.

Ertza estutzen joaten da, gailurrera iritsi arte.

Hemen Peloia hirugarren bilgunean, laugarrenetik ikusita.

Eta luzea bukatzen.

Ondoren, harritzara atera, katuhanken ordez zapatillak jantzi, eta bosgarren luzearen hasierara oinez.

Goiko zati horretan bide asko elkartzen dira, eta bideen izenak dituzten plakatxo gorriak oso ondo etortzen dira ez galtzeko. Egin nahi duzun bidetik joateko, alegia.

Bada, bigarren zati horretan ere Lore festaren plakatxoa kenduta zegoen. Bilatu genuen hasiera hala ere.

Peloiaren txanda zenez, berak ekin zion.

Peloiaren lepo parean edo, eskuineko aldean, ikusten da non zegoen plakatxoa.

Hurrengo argazkian hobeto ikusten da, Peloiaren oina baino pixka bat beherago.

Luze horrek ere bazeukan zerbait. Edo Peloiak behar baino gehiago zaildu zuen.

Iritsi zenean, nire txanda. Bilgunera irtsi, trasteak hartu, eta seigarren eta azken luzeari ekin nion.

Pixka bat aldrebesa naizenez, luzea amaitu baino pixka bat lehenago, parabolt bat ikusi nuen uztai eta guzti, eta zinta bat zintzilik zuela. “Hauxe izango da bilgunea” pentsatu nuen. Haitz mutur batetik zinta luze bat pasatu, paraboltarekin bat egin eta hasteko agindu nion Peloiari. Deserosoa zen bilgunea, eta han nengoen ni kabitu ezinik.

Peloia iritsi zenean, hormara begira eskuineko aldetik irteteko esan nion. Eta pixka bat gorago benetako bilgunean aurkitu zuen. Igo nintzen ni ere eta poz-pozik eskua eman genion elkarri.

-Ez gattuk makala!

-Gero etorriko dituk Mutua eta Larregi, aspaldian gurekin ezer jakin nahi ez duten horiek, “konfort zonan” gaudela esaten!

-Gortu!

Eta horrelaxek, poz-pozik, trasteak motxilan sartuta, gaina harrapatzera abiatu ginen.

-Urruti ziok gaur gailurra!

-Bai, motel! Honek gailurra extrem ematen dik!

Gustura geunden egindakoarekin, eta argazki bana atera genuen ikurrinarekin, 8000ko bat igo izan bagenu bezala.

Arretaz begiratuz gero, Beriain ikusten da gure ezkerrean.

Aztorearen ondoko kanaletik jaitsi ginen, beti bezala, baina inoiz baino arreta handiagoa jarriz Aztorearen hego-mendebaleko ertzari.

-Ederra itxura, Xabier!

-Hau ere laster egin behar diagu!

Ideia adina denbora izango bagenu!

Urte bukaerako asanblada ere ari zaigu gerturatzen. Ea Mutua eta Larregi gurekin etortzeko gai diren.

Gortu!