-Imserso extrem?

-Bai. Itxura ederra zeukak.

-Baina, ze kristo dek? Jubilatuen lasterketa bat? Santiago Seguran film bat?

-Ez, motel! Eginoko bide berri bat. Doña Eusebia hormaren ezkerrean zegok, Arista de los caracolesen beste aldean, hain zuzen ere.

Eta horrelaxe, Eginora abiatu ginen atzo, Peloia eta biok. Hotza egin behar zuelakoan, “berandu” abiatzea erabaki genuen. Baina Peloiarentzat goizeko 8etan joatea da berandu joatea.

Iritsi ginen Lezera eta bertan aparkatu genuen Hyundai gorri flamantea. Trasteak hartu, gaizki jasotako soka bizkarrean jarri eta bidean gora abiatu ginen.

-Nik erakutsiko diat hiri soka behar bezala jasotzen! -bota nion Peloiari, harrokeria puntu batekin.

-Eon hai ixilikan!

-Klaro, soka beti nik eramaten diat eta.

Aurretik beste lagun batzuk eskalatzera zihoazela ikusi genuen.

-Ea ez doazen gure bidera, behintzat!

Halako batean, Arista de los caracolesera nondik joaten zen galdetu ziguten, eta aurrerago joan behar zutela esan genien.

-Eskerrak! Hasteko ez diagu konpetentziarik edukiko behintzat.

Laugarren monolitoa amaitzen den tokian, gorako bideari ekin genion.

-Ea Arista de los caracoleseko hurbilketa baino hobea den! -esan nion Peloiari, aldapan gora atzean uzten ari zela.

Hor dago, laugarren monolitoaren atzera iritsita.

Handik metro gutxitara, bidea hasten den lekura iritsi ginen. Eta bai, hurbilketa hau laburragoa da. Eta erosoagoa ere bai.

Esan beharra dago, Peloiak krokisa inprimatu zuela. Seguruena koloretan eta guzti. Seguruena diot, krokisa etxean ahaztuta utzi zuelako. Harrigarria, Xabier!

-Ez haiz kejatuko, Peloi. Gaur hiretzako hiru luze, eta niretzako bi bakarrik.

-Aurrekuan, Arista de los caracolesen hik egin hituan luze onenak!

Berriketari utzi, eta bideari ekin zion.

Lehen bi luzeak oso errazak dira, eta ez dago inolako ekipamendurik, bilguneetan izan ezik. Azkar egiten dira. Hamarrak bost gutxi ziren Peloiak bideari ekin zionean.

Bazihoan bidean gora, totem flamanteekin aseguratuz.

Zumaiatik atera ginenean, giro goxoa eta epela geneukan. Baina, barrualde horretan, hego haizea hotza izaten da.

Halako batean, mutiko bat agertu zen.

-Kaixo! Bakarrik al hator? -galdetu nion.

-Ez, ez. Oraintxe iritsiko dituk beste bi lagun.

Berriketan hasi eta Oreretakoak zirela esan zidan. Hiru zirenez, pentsatu nuen ez geniela traba handirik egingo. Baina bi izango balira bezain azkar mugitzen ziren.

Peloiak sokarekin abisua eman zidanean, han abiatu nintzen ni ere.

Lehen bilgunera iritsi, trasteak hartu eta bigarren luzeari ekin nion. Bigarrena ere erraza da eta azkar egiten da.

Bigarren bilgunetik argazki hau atera nion Peloiari.

Kamiseta gorria eta kaso zuria duena da Peloia. Oreretako lehenengoa ere ikus daiteke atzerago. Eta behean, basoaren udazkeneko kolore ederrak.

Pixka bat hurbilago.

Iritsi zen Peloia, hirugarren luzeari ekiteko prest.

Krokisik ez geneukan, baina aurreko egunean Interneten irakurritakoaren arabera, ezkerraldera jo behar zuela esan nion Peloiari.

Geroago, krokisari begiratuta, konturatu naiz bariante gorria egin genuela. Berdea hobeto ekipatuta dago, baina zailxeagoa da. Hurrengorako.

Abiatu zen.

Argazkiaren goiko aldean, ezkerrean, ikusten den ipurura iritsi arte, ez dago asegururik. Dena dela, desplometxora iritsi arteko bidea erraza da, eta ondo babesten da. Friendak sartzeko aukera ugari dago.

Erraz iritsi zen desplometxoraino. Ezkerretik pasatu behar da.

Argazkian ikusten den lekuan, friend bat sartu zuen, eta zentimetro gutxira, beste bat sartu zuen.

-Ze? Amerikanuak bezela? Lasai, ipurura heltzen haizenean, parabolt bat aurkituko dek.

Baina, pauso arraroa dago hor. Hormak ezkerrera botatzen zaitu, eta pauso delikatua geratzen da. Hori bai, behin gaindituta, parabolta sudurraren parean geratzen zaizu.

-Hemen, pixka bat beherago, parabolt bat falta dek! -esan zidan Peloiak- Hau ez dek Gorrotxategiren estiloa. Crowfunding bat egin beharko diagu.

Kontua da, jakin gabe, bariante gorria egin genuela, eta ez dagoela berdea bezain ekipatuta.

Iritsi zen bilgunera, eta abisatutakoan, ni abiatu nintzen. Kostatu zitzaidan pausoa gainditzea. Gainera, haizeak gogor jotzen zuen leku horretan, bazirudien hormaren barrutik ateratzen zela.

Laugarren luzeari bilgunearen ezkerretik ekin nion. Bariante berdetik, alegia. Ez dago argazkirik, Peloiak ez baitzeukan ez mobilik ez argazki-kamerarik.

Laugarren luzea ere ederra da. Oso bertikal hasten da, baina helduleku onekin, eta parabolt bat dago hasi eta metro gutxira. Gorago beste parabolt batera iritsi nintzen, eta handik ertzean sartu behar da bete-betean. Haize fina zegoen, baina luze ederra iruditu zitzaidan. Bukaera aldera, totem handi bat sartu nuen, eta berehala, bilgunera iritsi nintzen.

“Alferrik sartu diat hau” pentsatu nuen nere artean.

Iritsi zen Peloia ere halako batean.

Peloia bilgunetik oinez atera zen, 4-bis bilgunera. Ni ere hara joan nintzen, eta bosgarren eta azken luzeari ekin zion Peloiak.

Hemen, lehen atxiperrea sartzen.

Sartu, eta aurrera!

Pixka bat eskuinera joan nintzen, Peloia bistatik ez galtzeko, eta beste argazkiren bat ateratzeko aukera izateko.

Tontor horretara iritsi ondoren, eskuinera jarraitzen du bideak.

Orain, krokisari begiratuta, konturatu naiz Peloia dagoen tokitik zuzen gora jotzen duen bariante bat ere badagoela. Hori ere hurrengorako.

Bilgunera iristen.

Iritsi zen bilgunera

Laugarren bilgunetik bista ederra dago mendebalderantz. Ederki ikusten nituen Gorbeia eta Entziako parke eolikoa, besteak beste.

Argazki bat atera nuen, baina oraindik ere ez zait garbi geratzen zerbait bereizteko modurik badagoen.

Luze polita bosgarrena ere. Aurreko biak baino errazagoa, baina oso polita. Bista ederrekin gainera. Nik baino bista hobea beharko duzue argazki horretan zerbait antzemateko.

Abiatu nintzen, eta laster iritsi nintzen bidearen amaierara.

-Bide hau askotan egin behar diagu -esan nion Peloiari.

-Bai, horixe iruditzen zatak!

-Izena ere aproposa dek guretzat!

Bidearen amaieratik ederki ikusten da nondik etorri garen. Oreretako eskalatzaileetako bat ere hortxe dago.

Trasteak jaso genituen, soka behar bezala jaso eta soinean jarri nuen.

Beherako bidean, gure horma sekretuari begira geratu ginen, liluratuta.

-Ikusten al dek hori? Hor hiru bide eder irekitzeko aukera ziok.

Pena ez nuela argazkirik atera. Beno, pena ez. Horrelak gure hormak sekretua izaten jarraituko du.

Lezera jaitsi, autoan sartu eta Zumaiara.

-Gaur ez diagu tragoa hartzeko astirik izango, ezta?

-Ba, ez.

-Lastima! Hurrengorako hori ere!

Gortu!