Egilearen artxiboa: gortu

Egino

-n -kargitaratuta
Erantzun

Kaixo, aspaldiko partez.

Bizi gara bai. Eskalatzeko gogo adina aukera izan ez arren, gurean jarraitzen dugu.

Iaz, Haritzekin Eginon izan ginenetik, haria etenda egon da, ez dugu informaziorik eman. Baina informazioa egon egon da. Covid 19az kutsatu aurreko asteburuan, urriaren 17an, Aiztondon egon ginen Peloia eta biok.

Geroago, Haritz eta hirurok Aritxulegin izan ginen. Abenduan, uste dut. Behetik gorakoa egin, eta Arritxulo aterpetxea itxita zegoenez, bueltan sagardotegian bazkalduta (artean legezkoa zen), eta kupeletara bisita gidatuak eginda, gustura etorri ginen bueltan.

Gero, herritik irten ezinak eta horrelakoak etorri ziren. Baina, halako batean, federatuta egoteak ateak zabaldu dizkigu, eta presaka atera gara harriari gogoz heltzera.

Lehenengo saioa aurreko asteko larunbatean egin genuen. Saioa, edo saio ahalegina, hobetgo esanda.

-Hi! Bazekau eskalatzea jutia!

-Kriston haizia ziok emanda!

-Haizia ta ostiyajk! Bihar Eginoa!

Eta han joan ginen aurreko larunbatean, goizean goiz Eginora. “Haizia ta ostiyak” esan zuen listoa ni izan nintzen. Ostiyik ez genuen somatu, baina haizea galanta, bildurtzekoa!

-Hi! Ez al dek arraroa Lezeko parkinean kotxe bakar bat, fragoneta bakar bat eta autokarabana bakar bat ere ez eotia?

-Osssssso arraroa! Gu bakarrik enteratu ote gara federatuok eskalatzera joateko aukera daukagula?

Eginoko monolitoetara joan ginen pasieran, motxilarik eta ezer gabe. Lehen monolitoaren azpian geratu ginen flipatzen, hango bideei begira.

-Hik hori ikusten al dek? Desplomatua, lisoa, heldulekurik ez… Baina hau zer dek?

-Monolito hau okerreko aldera etzanda ziok!

-Bai, motel! Koka kolan txapa ziztrin horietatik zintzilikatzen banauk, bidea desekipatuko diat!

Eta horrelaxe, buelta bat eman, autora bueltatu eta Zumaiarako bidea hartu genuen. Baina bueltzatzeko zina eginda!

Eta gaur, agindutako moduan, bueltatu gara.

Peloia eta biok, nola ez. Karmelori abisatu behar genion, dronarekin grabatzeko, baina ez diogu konpetentzia egin nahi Adam Ondrari. Bera honetatik biz da eta. Gu, berriz, honi esker.

Ba, horixe. Abiatu gara goizean goiz, Zumaian euririk egin ez izanaren zantzuekin. Bidean, Bergara parean, euri txikia ari zuen. Eskerrak ordurako, eguraldiaren itxurari erreparatuta, Eginorako bidea hartu dugun, Atxartera joateko aukera ere ez baitugu baztertu azken unera arte.

Tunela pasatu ondoren, Araban sartu garenean, hasieran euri txiki pixka bat ari zuen, baina Gasteizera hurbildu hala, erabat desagertu da.

Eginora iritis garenean, Lezera jo dugu zuzenean. Gaur behintzat bazeuden pare bat furgoneta, eta horrek lasaitu egin gaitu. Bazirudien aurreko astean espabilatu bakarrak edo despistatu bakarrak ginela.

Hainbeste denbora haitzean eskalatu gabe egon ondoren, gorputzari kosta egiten zaio. Buruari, berriz, hobeto ez galdetu!

Beraz, bide erraz-erraz eta eder-eder bat egitea proposatu diot Peloari: Goxo-goxo.

Lehen luzeari Peloiak berak ekin dio, ohitura zaharrari jarraituz. Bigarrenari nik, eta hirugarrenari, berriro ere, Peloiak. Hemen hirugarren luze horretako une bat.

Peloiak berak esan duen bezala hau inbernal bat da en toa regla.

Diedroan, pixka bat gorago, krux bete-betean.

Iritsi da gora, eta iritsi naiz ni ere atzetik.

Atension, problema.

Galdera bota dit Peloiak, xuabe-xuabe:

-Hik rapelatzeko zeoze ekarriko huan, no?

Eta nik, zeako zeara begira:

-Ostia! Ikusi al dek putre hori? Ba ez, ez diat ekarri. Deportibarako bakarrik etorri nauk preparatuta. Beno, horretarako ere ez, magnesiorik ez diat ekarri eta.

-Eta orain zer?

-Laksai, Etxeberria. Zerbait asmatuko dugu.

-Bai! Goan hasi hai kaka ematen Berri Txarrakekin!

-Erraxa dek. Hik jaitsi ni hurrengo bilgunera. Gero, handik nik jaitsiko haut lehen bilgunera arte, eta hik ni handik lurrera arte. Ni lurrean naonian, hik lehen bilgunetik rapellatu eta kitto!

-Otxua ekartzia baino errazo!

Ailegatu gara lurrera eta Itturri sektorera jo dugu zuzenean.

-Ze, sugegorriyan bidia? (Bide horrek badu izen bat, baina pitzaduraren barruan sugegorri bat topatu nuenetik, pixka bat zailagoa iruditu zati beti. Errespetu handiago ematen dit).

Hala ere, Peloia aurrena joango zela jakinda, joaten utzi diot. Jatorra zer naiz ba.

Joan da, egin du, eta egin dut, gero, nik ere. Zer esango dizuet, ba. Kanteran eskalatu duen edonork ezagutuko du puti-puti bidea. Ba niretzat, sugegorriaren bideak ere badu haren antza pixka bat.

Gero, zuhaixka inguratzen duen bidea egin dugu. Peloia aurretik bidalita, beti ere.

Moldatzen da mutila. Postureoak postureo, lokalean egiten duen lana igartzen zaio honi.

Nik ere egin dut, eta konpromiso saihetsezin bat nuenez, autora itzuli gara.

Jendea Eginora iristen ari zen orduan, hain zuzen ere.

Akaso gaueko txandan aritzen gara, eta oraindik ez gara konturatu.

Ondo lo egin.

Ohera noa.

Bihar ere haitza zain izango dugu eta

Gortu!

Susin Haritzekin

-n -kargitaratuta
3

Otsail eztiegi, primadera xirtxilegi

Halaxe dio gure sukaldeko egutegiak, otsaileko orrialdean. Eta horixe esaten nion Peloiari otsailean eta martxoan giro bikainarekin eskalatzeko aukera izan genuenean. Atxartera irteera batzuk egin genituen, itxialdian sartu aurreko asteazkenean izan zen azkena.

Gero itxialdia amaitu arte, jai. Ondoren, Yosemiten egon gara pare bat aldiz, eta Aiako Harrian ere bai, Haritzekin, Ethanekin eta Julenekin.

Gaur Eginon

Goizeko 6etan egin dugu hitzordua, bero handia egingo zuelakoan. Jaso ditut Peloia eta Haritz arranplan eta abiatu gara. Mendarotik aurrera, behe lainoa.

Araban ere behe laino handia, eta Gasteiz parean 6ºC.

-Ta gu manga motxian!-esan diot Peloiari.

Eginora iritsi eta oinez hasi bezain pronto joan zaigu hotza. Susiren hasierara iritsi eta trasteak prestatzen ari ginela ahots batzuk entzun ditugu.

-Eskerrak goizo geratu garen! Bestela ilaran jarri behar.

Bi mutil iritsi dira, Aguraingoa bat behintzat, geroago esan didanez.

-Nik lehenengo hiru luzeak egingo dizkiat, eta hik azkenengo hirurak-bota dit Peloiak.

Eta ekin dio bideari.

Gero esan digu ez duela asko gozatu lehen luze horretan. Lehen luzea beti izaten da arraroa guretzat, gorputza pixka bat berotu edo ohitu arte.

Bilgunera iritsi denean, Haritz hasi da, eta hamabost bat metroko abantaila hartu arte zain egon naiz ni txintxo-txintxo.

Bilgunean elkartu garenean, bigarren luzeari ekin dio Peloiak.

Ordurako jende gehiago iritsi da Susiren hasierara. Eta Aguraingo mutilak esan dit batzuk Susin sartu direla eta beste batzuk Lore festan.

Susi eguna izan da gaur itxuraz. Denak Susira!

Luzea amaitzen ari nintzela, suelto zegoen harri bat zapaldu dut kanal batean, eta han joan da goitik behera. Berehala egin dut orrua, baina zorionez ez du inor harrapatu. Eskapada!

Hortik aurrera sueltoago ibili da mutikoa. Luzea bukatu duenean, Haritz abiatu da aitaren atzetik, traineruen pareko katu-oinekin.

Bideoan ere bai.

Puzkerra eta zikina izan dugu luze horretan. Aurrena batek, hurrena besteak handiagoa. Bilguneetan tregua egitea adostu dugu behintzat.

Hirugarren luzea ere Peloiari tokatu zaio. Ordurako eguzkia horman sartzen hasita zegoen. Hala ere, giro zegoen, brisa freskoa iristen baitzen tarteka.

Badoa Peloia.

Bistatik galdu dugu berehala, eta bilgunera iritsi denean, hasteko agindua eman dio Haritzi.

Badoa gure mutikoa.

Hirugarren luzeko bilgunera iritsi garenean, sokaburua aldatu dugu: nire txanda.

Aita-semeak bilgunera iritsi direnean, zapatillak jantzi eta bosgarren luzea hasten den tokira abiatu gara oinez. Beno, nik ez ditut katu-oinak kendu ere egin. Izan ere, sandalia ziztrin batzuekin joan naiz, eta harri artean ibiltzeko badaezpadakoak dira.

Bosgarren luzeari ere nik ekin diot.

Izugarri gustatu zait luzea. Honezkero lau bat aldiz egingo nuen, baina memoria txarra daukagunon abantaila horixe da: behin eta berriz gauza berarekin harritzea.

Nik ere argazkia atera diet. Hain ederki zeuden bilguneko itzalpean!

Hurbilago.

Bosgarrena amaitu ondoren, azken luze erraz bat bakarrik geratzen zitzaigun. Hura ere egin dugu, eta gel hidroalkolikoa eman ondoren, bostekoa eman diogu elkarri.

Haritz ondo portatu da. Pausoren batean nondik nora joan behar zuen galdetu badu ere, ondo moldatu dela esan beharko dugu. Diploma prestatu beharko diogu.

Walirekin ere akordatu gara.

Kamiseta berritzeko ordua ere badela pentsatu dugu. Berak ulertuko digu.

Hortik aurrera, beti hainbeste kostatzen den aldapa igo, eta beherako bidea hartu dugu. Beherako bidea ere ez da makala, izerdi patsetan bukatzen dugu beti.

Eginora iritsi gara, Kujo ilkusi gabe, autoa hartu eta Zumaiara.

Bihar gehiago!

Gortu

Aiztondo

-n -kargitaratuta
Erantzun

Larunbatean, hilak 15, Aiztondon izan ginen Peloia eta biok. Onen orduan joan behar omen genuen, baina goizeko zortzietan atera ginen. Oraingoan ere zerbait ikasi dugu: onen ordua eguerdi aldera izaten da, eta ez hain goiz (eta are gutxiago neguan).

Kontuak kontu, Peloia jaso eta Huarte-Arakilera abiatu ginen, soka sinplea doblea, atxiperreak eta denetik hartuta. Autoa paretetaik hurbil uzten denez, motxila ondo bete eta berehala iritsi ginen.

Hasteko Irripe izeneko sektorera jo genuen.

Berotzeko, 4. bidea egitea pentsatu genuen. Zumaiatik atera ginenean 12ºC zeuden arren, Sakanan hotz egiten zuen.

Hasi zen Peloia eskalatzen, eta berehala esan zidan haitza hotza zegoela. Eta bide zaila ez izan arren, kosta zitzaion bilgunera iristea. Hatzetako minez jaitsi zen. Argazki bakarra atera nion eta bera borroso.

Eta ez zen ari esajeratzen. Neuk ere berdin bukatu nuen bidea, hatzak gogortuta.

-Goazen eguzkitara etxando ostias!

Eta halaxe, Aiztondoko sektore nagusira jo genuen, goiko irudian Aiztondo izena duena. Lehen esan bezala, bi tipo ari ziren eskalatzen han, gu iristerako. Oraindik ere bide berean jarraitzen zuten. Lasai-lasai zihoazen.

Gu sektorera iritsi eta gauzak ateratzen ari ginela, beste hiru mutil iritsi ziren. Hizketan entzun genituenean, gertukoak zirela ohartu ginen. Zestoarrak ziren hirurak. Arantzan bizi da bat, eta beste bat, Zarautzen.

Gu Irrintzi bidean sartu ginen. Peloiak ekin zion lehen luzeari, beti bezala. Motxilarik eta mobilik eta ez genuen hartu. Beraz, ez dago argazkirik. Bide ederra da Irrintzi, eta gustura eskalatu genuen eguzkitan. Hasieran, bazirudien beroa pasatu behar genuela, baina ez zen hala gertatu. Bilguneetan brisak freskatzen gintuen.

Peloiak luze bakoitiak eta nik bikoitiak aurretik egin ondoren, bi rapeletan lurrera iritsi ginen. Barrita pare bat jan, ur pixka bat edan eta berriro ere ezkerreko sektoreetara jo genuen. Baina oraingoan, Basoa izenekoan geratu ginen.

5. bidea egitea pentsatu genuen. Horma horrek San Fausto ekarri zigun gogora, plakan zulo bertikal asko dituelako, eta helduleku bereziak izaten dira. Bideak sarreran koskatxo bat du, eta horren kontura pixka bat bazilatzen jardun genuen.

-Hi! Eta hor behetik (eskuinean) hasten bahaiz, lurrean eserita, lokalean bezela?

Ekin zion Peloiak eta arazo handirik gabe iritsi zen argazkian ikusten den lekuraino.

Pauso hori gainditzeko hegaldi txiki bat egin behar izan zuen (hegaldi esatea gehiegitxo iruditzen zait, baina tira). Metro bat ere ez. Bigarrenean pasatu zuen eta berehala iritsi zen diedrora.

Behin diedroan sartuta, eskalda nahiko fisikoa da, fisikoegia teknika ongi erabiltzen ez bada.

Baina indartsu dago Peloia eta ederki gainditu zuen.

Gora iritsi, soka deskuelgetik pasatu eta behera.

Nire txanda.

Pixka bat gorago, gure ustez kruxa zenaren azpian.

Eta diedrora iristen.

Hortik aurrera, babaresan sartu nintzen, eta fisikoki gogorra zela ikusita, eskuineko hanka eskuinera luzatu eta plakako zulo batean sartu nuen.

-Hori tranpa dek! Dulferrean igo behar dek hori!

Dulfer edo ez dulfer, iritsi nintzen behintzat bilgunera.

Jaitsitakoan ondoko bideari begira egon ginen. 6b zailtasuna du eta begira jarrita lepoko mina sartzen zaizu, desplomatuta dago eta.

-Horri pege bat emateko, aurrena beste batek nola egiten duen ikusi behar.

-Bai, hurrengorako utziko diagu.

Egindakoarekin gustura, trasteak jaso eta autora abiatu ginen. Eta presarik gabe genbiltzanez, herrian geratu ginen, zintzurra freskatzera.

Tabernaren kanpoan geundela, Kixkur faltsua agertu zitzaigun.

-Kixkurren antza bazikak -esan zidan Peloiak- baina tripa galanta ere bai!

Sei urte omen zituen txakurrak, baina alfer galanta zirudien. Eseri eta aguanta!

Krosean ateratzeko garaiz iritsi ginen Zumaiara, baina dortsalik ez geneukanez, protagonismoa beste batzuentzat uztea erabaki genuen.

Hurrengoan gehiago. Gortu!

Urteko lehena: garagardo freskoa!

-n -kargitaratuta
1

Atzo, urtarrilak 6, Ziordiara abiatu ginen Peloia eta biok. Urtea ondo hasteko, zer da ba garagardo fresko bat baino ederragoa?

Errege bezperan, etxera nindoala, izugarrizko pereza eman zidan biharamunean goiz jaiki beharrak: “bihar, egingo duen hotzarekin, goizean goiz jaiki eta Ziordiara. Buf!”.

Goizeko zazpietan Peloia arranplan jaso (goizeko zazpietan arranplan, non eta noiz bestela?), eta eguraldi hotz baina garbiarekin, Araba aldera jo genuen, Egino atzean utzi eta Ziordiara iristeko asmoz. Gasteiztik pasa ginenean, -3º C genituen, eta Ziordiara iritsi ginenean, -2ºC. Autotik irteteko gogo gutxi. Atera ginen, motxila bizkarrean hartu eta hormarako bidea hartu genuen. Peloiak buruan sartuta zeukan Birra Moretti egin behar genuela. Zuri-zuri ageri zen Sakana. Eta fresko-fresko gure garagardoa.

Baina horma ekialdera begira dagoenez, berehala sartzen da eguzkia.

Beriainen ikuspegi ederra bidean gora.

Ez zen uste bezain erraza izan bidearen hasiera bilatzea. Halako batean plaka gorri bat aurkitu genuen, baina inskripzioa ia erabat ezabatuta zeukan.

-Hauxe izango dek -esan nion Peloiari, gora begiratu ondoren- Han goian ikusten dek gero hartu behar diagun diedroa.

Peloia konforme. Arnesa, kaskoa eta traste guztiak soinean hartu, eta Peloia hasi zen eskalatzen, ohitura zaharrari jarraituz.

Berehala hasi nintzen kalkuluak egiten: “Peloia hasi denez, bigarren luzea niretzako da. Baina bigarren luzea oinez egin beharreko zati bat da. Negozio txarra egin behar dut gaur”. Izan ere, bigarren luzea eta seigarrena dira horma sentsazio hori kentzen diotenak bideari, eskalatzen baino oinez egin behar direlako.

Ziztu batean zetorren eguzkia horman behera. Baina, artean haitza hotza zegoen. Hatzak astindu behar izan genituen tarteka, ez gogortzeko. Oinak ere hotzak zeuzkala esaten zidan Peloiak.

Ekin nion nik ere lehen luzeari. Hemen, luzea amaitzen.

Bilgunera iritsi eta bigarren luzea egin nuen, laburra eta erraza.

Iritsi zen Peloia ere bigarren bilgunera eta hala bota zidan:

-Hirugarrena nik egingo diat, eta hartara laugarrena, 5c-ko pausoa duena, hiretzat.

-Portatu haiz, Peloia! -erantzun nion nik gustura.

Eta ekin zion hirugarren luzeari. Luze bitxia da, tubo moduko batean barrena doana, diedro baten hasieran bilgunea duela. Luze hori ere labur samarra da, 25 bat metrokoa.

Peloia hirugarren bilgunera iristen.

Egin nuen nik ere luzea.

Laugarrenari ekin nion, urduritasun puntu batekin.

Uste baino hobeto eta lasaiago eskalatu ondoren, bilgunea prestatu eta hasteko agindua eman nion Peloiari. Hemen, laugarren luzea amaitzen.

Berriro ere, luzeak nola banatu erabakitzeari ekin genion.

-Hurrengo hik egiten badek, luze triste bat bakarrik geratuko zaidak -bota nion Peloiari.

-Orduan hik hau egin, eta ni azken biak.

-Konforme.

Bosgarren luzearen hasieran.

Hasi nuen luzea, eta betiko ibilbidetik kanpo, eskuinerago, parabolt bat ikusi nuen. Pentsatzen hasi nintzen ea barianteren bat den, edo barianteren bat zabaltzen hasi diren, edo beste bideren bat ote den. Gora egin ahala, ikusi dut beste bi parabolt daudela eta haiek betiko bidera jotzen dutela. Baina, gorago nindoan heinean, luzea berritu ote duten pentsatu dut.

Jardun naiz horrekin lotutako albisteak bilatzen interneten, baina ez dut ezer aurkitu. Norbaitek zer edo zer badaki, eskertuko nioke erantzunetan jarriko balu.

Luzearen leku jakin batean, parabolt bat dago horma bertikal batean, eta handik ezkerrera jotzen du bideak. Laja handi bat heldu eta kolokan zegoela ohartu nintzen. Komeriak izango ziren hura bota izan banu. Peloiari esan nion, eta hark bota zuen atzetik etorri zenean. Burrunda galantarekin erori zen. Aurrez ikusi genuen azpian ez zebilela inor. Putreak eta bele zaharren bat salbu, bakar-bakarrik egon ginen.

Bilgunera iritsi bezain pronto ekin zion seigarren luzeari. Ni ere iritsi nintzen bilgunera, eta zazpigarren eta azken luzea hasi zuen Peloiak. Oso horma polita da, ur-tanten bi arrasto paralelo dituena. Peloiaren gainean, eskuinean, ederki ikusten dira ur-tanten bi zutabeak.

Pixka bat gorago.

Eta luzearen azken pausoetan.

Goian, beti bezala elkarri bostekoa eman eta trasteak motxiletan sartu genituen.

Ekialdera doan bidexka batetik (puntu gorriz markatua), harrobira iritsi ginen. Iruditu zitzaigun harrobia barruko aldetik handitzen ari direla, errepidetik ikusten ez den lekuan, alegia. Puska ederra kendu diote mendiari.

Itzalean dagoen zatian putzuak izoztuta zeuden.

Behera joan, autoan sartu eta Zumaiara. Saiatu ginen Zumaian garagardo bat hartzen, Birra Moretti ez dena, baina aparkatzeko zaila zegoenez, bere horretan utzi genuen.

Hurrengoan gehiago.

Gortu!

Kobazulotik Eginora

-n -kargitaratuta
Erantzun

2019. urtea ere joan zaigu, baina nik pare bat kronika neuzkan egiteko, eta hemen dituzue halako batean.

Kobazuloak

Udazkenean euri dezente egin du, eta ez dugu eskalatzeko aukera handirik izan. Baina Peasok ekarri zigun konponbidea. Kobazuloan sartzea proposatu zigun, eta Peloiak eta biok baietz erantzun genion, inolako zalantzarik gabe.

Hala, abenduaren 21ean, Lastur aldera abiatu ginen Peasoren lingotean. Kaskoa, zikintzeko moduko arropa, katiuskak, frontala… Material xelebrea ohituta gaudenerako.

Lehenik eta behin, Lasturreko bidegurutzea eskuinean utzi eta aurrera jarraitu genuen. Harrobia pasatu ondoren, lingotea aparkatu genuen baserri bat baino pixka bat lehenago (uste dut Ugarte berri dela baserriaren izena.

Katiuskak eta arnesa jantzi, eta kaskoa buruan jarrita, haitzuloaren sarrerara abiatu ginen.

Espedizio-burua kobazuloaren sarreran.

Sartu ginen barrura eta hantxe hasi zen gure gozamena. Begiratu batera, begiratu bestera, eta aho zabalik geratzen ginen. Sartu eta ezkerrerantz jo genuen, gero eta estuagoa zen tunel moduko batean barrena. Amaieran, hamar metroko rapel bat dago, eta soka bilgunetik pasatzen ari ginela, norbaitek kristoren puzkerra bota zuen.

Formazio bitxiak ikusten dira horrelako lekuetan.

-Kabendio! Kabroia! Hemen harrapatuta gatxibek!

Joan zen behintzat usaina, eta rapelatzen hasi ginen: lehenik Peaso, atzetik Peloia, eta azkenik, ni. Soka jaso eta pixka bat aurrerago errepidera atera ginen. Laburra bezain ederra izan zen.

Autoa hartu eta Itziarrera abiatu ginen. Poligonoaren gaineraino joan eta beherantz jarraitu genuen, bidegurutze batera iritsi arte (azken zatia zementuzko pista batean barrena egin genuen). Han, lingotea utzi eta katiuskak jantzi genituen berriro ere. Peloiak ez, ez zeuzkan eta.

Autoaren atzetik eskuinera hartu eta bigarren kobazulora abiatu ginen: Aixa kobazulora.

Kobazuloaren sarrera ikusgarria da, badirudi Costa Rican edo zaudela. Argazki hau kobazulotik irtetean atera zuen Peloiak.

Aixa kobazuloa ikaragarria da. Sartu ondoren, behera egin genituen ez dakit zenbat metro. Labirinto hutsa da, oraintxe pasabide estuak, gero galeria izugarriak. Lurrean arrastaka ere ibili behar izan genuen zenbait pasabidetan.

Zulo estu batetik pasatu behar zenean, Peloiak pentsatzen zuen: “Peaso kabitu bada, ni ere pasatuko nauk”. Eta nik ere pentsatzen nuen, Peloia kabitzen bazen ni ere pasatuko nintzela nola edo hala.

Hemen zulo estu batetik irteten.

Behera, pasabide estuetan barrena.

Galeria batera iristean, zulo batetik sartzen ginen eta berriro galeria berera iristen ginen. Arrastaka, kabitu ezinik eta arnasestuka ere bai askotan. Nik paliza dezentea hartu nuen behintzat.

Barren-barrenean, leku ikusgarriak daude.

Eta leku batean, estalaktita eta estalagmita izugarri bana, elkarri musu emateko prestatzen hasita daude. Mila urtetik behin 5 edo 10 cm hazten direla kontuan hartuta, berriro joaten garenean ere ez dugu alderik somatuko.

Pixka bat aurrerago, metro erdiko zabalerako pitzadura baten ertzean eseri ginen, hankak zintzilik genituela. Argiak itzali eta hantxe egon ginen isiltasun osoan. Argia piztutakoan gauza bera pentsatu genuen hirurok:

-Hemendik ez haiz ateratzen argirik gabe, ni pa dios!

-Gainera, ez ziok koberturarik. Hemen galtzen bahaiz, teleberrin agertuko haiz fijo! -bota zigun Peasok.

Egia esanda, argiarekin ere, ez dakit handik ateratzen jakingo genuen Peloiak eta biok, Peaso egongo ez balitz.

Lur azpian bukatuko duzue. Horixe zen Baldin badaren disko baten izenburua. Eta hala amaitu genuen guk ere, lur azpian. Orain alternatiba ederra daukagu, hormak bustita daudenerako. Mila esker, Peaso! Kostako zaik orain gutaz libratzea.

Berriro ere gorako bidea hartu eta lehen eginda atera nintzen kobazulotik (goragoko argazki bateko postura benetakoa da). Jefea ere nekatuta atera zela esango nuke.

Gorputza bere onera ekarri beharra zegoenez, autoa hartu eta Zumaiara bueltatu ginen, pixka bat hidratatu eta txistorra probatzera.

Hau errepikatu beharra dago!

Egino

Urtea amaitu baino lehen, bageneukan erronka bat Peloiak eta biok: Larregirekin eskalatzea. Ez digu aukera handirik eman urtean zehar, baina azkenean, hilaren 24an Eginora joateko hitzordua lortu genuen.

Aukeratutako bidea Iturrimurri zen. Urte batzuk joan dira azkena egin genuenetik.

Goizean goiz aterata, ilunpetan iritsi ginen Eginora.

Larregi berehala atakean:

-Eliza aurrean utzi behar al dek kotxia? Zertarako dakak kuatro por kuatroa?

Abiatu ginen gure bidearen oinera, baina uste baino gehiago kostatu zitzaigun bidea aurkitzea. Basotik atera arte, ondo gindoazen.

Ondoren hasi ziren kontuak.

Bat hemendik.

Beste bat handik.

Eta ni beste alde batetik. Batek ezkerrerago behar zuela, beste batek eskuinerago…

Azkenean iritsi nintzen bidearen hasierara. Eta ardi galduek ere aukitu zuten bidea.

Badator Peloia.

Larregi ere iritsi zenean, Peloiari bi sokak eman eta aurretik bidali genuen. Bide osoa aurretik egiten utzi genion, gainera. Ez dut uste kexa handirik izango duenik. Hemen, hasteko prest.

Hasi orduko:

-Harria! -oihukatu zuen Peloiak, eta kortxo baten tamainako harri koskor bat erori zen.

Geroago, harri handiago bat bota zuen, abisatu gabe, ez zen konturatu eta.

Eta orduan Larregik:

-Hau blokian jarriko diat!

Egin zuen Peloiak lehen luzea, eta ni abiatu nintzen ondoren, eta Larregi, atzetik.

Bigarren luzean hasi zen ikuskizuna. Peloia eskalatzen, Larregi kantuan eta ni aseguratzen, barreari eutsi ezinik. O pelon, pelon, pelon blues…

Peloiak luzea amaitu zuenean, berriro ere ni abiatu nintzen bigarrena eta Larregi atzetik.

Bigarren luzearen amaierako bilgunean.

Eta hirugarren luzearen hasieran.

Guztira lau luze eginda, bidea amaitu eta bostekoa eman genion elkarri.

Bukatzen.

Ondoren, abenduaren 24 zenez eta Inda-mendira joaterik izan ez genuenez, gure aletxoa jartzea erabaki genuen. Eta hemen dago, berandu bada ere.

Atzean Ori mendia ikusten zen elurtuta, baina adartxoek ez dute ikusten uzten.

Beherako bidea aurkitzeak ere lanak eman zizkigun. Marka gorriak dauden arren, hasieran despistatuz gero, ez da erraza izaten elorrien marketatik libratzea. Behin arrastoan sartuta, jaistea bakarrik geratzen zen.

Autora iritsi, eta bueltan, Arrasaten geldialdia egin genuen, gasolina hartzeko. Ederki ikusten da handik Anbotoren ekialdeko aurpegia. Han daukagu Mari Urrika zain.

Gortu!