Aurreko igandean, hilak 27, Ziordiara joan ginen Lope eta biok. Lo egiteko ordubete gehiago izanda, goizeko zazpietan jaso ninduen txintxo-txintxo.
Bide erraza da, Ziordiako espoloi ospetsuaren babesean dagoena. Paraje aparta, Sakana eta Beriain ikusteko talaia zoragarria.
Autoa harrobiaren sarrerako hesiaren aurrean utzi genuenerako, bazeuden beste bi han aparkatuta. Lehen autoan ez zegoen inor, eta bigarrenekoak arnesa soinean jarrita zeuden, trasteak prestatzen.
Guk motxila hartu eta bideari ekin genion.
Lehen ere eginda daukagu biok Irati bidea. Gainera, Lopek ez zuen argazkirik atera, eta nik oso gutxi. Ezusteko handia izan genuen, hala ere.
Lope aspaldian batere ibili gabe omen zegoen. Ni, berriz, Peloia adina. Ia-ia korapiloa (korapil sendo hau) nola egiten den ahaztuta.
Ekin nion lehen luzeari, eta lur piloa zegoela konturatu nintzen.
-Ze arraroa -esan nion Loperi- Ematen dik goitik lurra erori dala.
Bigarren luzean, horrez gain, beste zerbait ere aurkitu nuen.
-Aibadios! Zer da hau? Gatza ematen dik.
Eta gatza zen, bai. Pentsatu nuen belarra ez hazteko edo botako zutela. Baina erabat harrituta negoen.
-Harrigarria, Xabier!
Hirugarren luzea amaitu nuenean, berriz, bilgunetik zuzen-zuzen bi parabolt zeudela ohartu nintzen. Harrituta, berirro ere. Bide berri bat ote da? Ez al zen trabesia tokatzen ezkerrera? Krokisa begiratu gero, erraz ikusten da bideak ezkerrera jarraitzen duela. Baina, ezin izan nuen krokisa mobilean ikusi. Harrigarria hori ere. Lehen ez nuen arazorik izaten.
Lope iritsi zenean azaldu nion nire zalantza, baina berak ere ez zeukan argi.
Beraz, laugarren luzeari zuzen ekin nion. Lehen parabolta txapatu, eta behera begiratu nuenean, berehala ohartu nintzen hura ez zela betiko bidea. Txapa kendu, eta destrepatu egin nuen kontu handiz.
Trabesian, berriz, sasi dezente zegoen. Oraindik eskuan dauzkat arrastak. Bilgunera iritsi nintzenean, goian norbait zebilela ikusi nuen. Ordura arte ez genuen inor ikusi.
Berriro ere harrituta: “Bakarrik eskalatzen ari ote da? Gorago beste norbait egongo ote da?”. Arraroa zen, soka jasotzen ari zela zirudien eta.
Lope iritsi zenean, hurrengo bilgunera jo nuen, eta hantxe egin nuen topo eguneko pertsonaia sekretuarekin. Hizketan hasi ginen, baina berak gaztelaniaz egiten zuen. Bidea garbitzen ari omen zen. Eta hurrengo bilgunean parabolt bat sartu omen zuen, bilgunea indartzeko.
-Ez zara ba Antxon Gorrotxategi izango?
Berak baietz. Galdetu zidan ea ezagutzen genuen bidea, edo lehen aldia genuen. Nik erantzun nion bere bide guztiak edo ia guztiak egin ditugula, eta asko zor diogula.
Gustura zegoen gizona bere bideak jendeak atsegin dituela eta eskalatzen dituela jakinda. Eta gu zer esanik ez. Eskertu nion, berriro ere, bide horiek sortzea. Lope iritsi zenean, beste pixka bat egon ginen berriketan. Tartean, esan zigun egin berri genuen luzearen bariante bat sortu zuela. Ni sartu (eta atera) nintzen huraxe, hain zuzen.
Hurrengoan hortik joan beharko dugu, erraz samarra omen da (IV+). Baina, nik, non sartzen nintzen jakin gabe, atzera egiten erabaki nuen. Beraz, bariante berri hori eginez gero, ezkerrera eta pixka bat behera jo behar da ondoren, hurrengo bilgunera joateko.
Jarraitu nuen nik gorantz, eta Antxonek beherantz jo zuen, bariante horren bilgunea eta inguruak garbitzera, aitzur txikia eskutan.
Gorako bidean argazki bat atera nion Antxoni.
Lope bilgunean egon zen adi-adi, nik abisua eman nion arte.
Badator.
Leku ederrean egon ginen.
Lope bilgunera iritsi zenean, esan zidan argazki bat atera behar genuela Antxonekin. Arrazoia zeukan, baina ez genuen garaiz erreakzionatu.
Beste luze labur bat eginda, goian geunden. Eskua eman, “ez gatxuk makalak” esan, trasteak jaso, eta behera, harrobian barrena.
Behera iristen ari ginela, hormara begiratu eta han jarraitzen zuen Antxonek bakar-bakarrik lanean. Ez da makala!
Ea hurrengorako Peloia animatzen den. Eta eskatzen hasita, ea Larregi ere animatzen den.
Larunbatean, mugarrien bira egin genuen. Zenbakiei buruz eta ez dizuet gauza handirik kontatuko, ez nuen apunterik hartu eta. Ez zenbat hasi ginen, ez zenbat iritsi ginen. Esan behar da, hala ere, taldea ataka batetik pasatzen zen bakoitzean, saiatzen nintzela zenbatzen zenbat ginen. Baina normalean ez nuen lortzen.
Kronikea idazteko eta kronikea idazteko… Larregiren pelmada, eta horretantxe jarri naiz. Gogo handirik gabe, egia esan. Gainera, atzo Baleiken berria ikusi nuenean, pentsatu nuen: “Bapo nauk. Libratu nauk kronikarik egin gabe oraingoan ere”. Baina laster zapuztu dit Ametsa Larregik.
Atera ginen, puntual samar, eta berehala iritsi ginen Algorrira. Ordurako baten batek galdetu zuen:
-Asko falta da?
-Media hora! -beste batek.
Mugarriz mugarri ibiltzeko, kantu-hankarik gabe joan ginen, noski. Hala ere, bazeuden pausu zailxeagoak, krux esaten diegun horietakoak.
Lehenengoa: Algorriko buelta busti gabe hartzea. Ez da zaila, baina labaindu eta hanka uretan sartzea ere ez da batere zaila. Pare batek edo hiruk probatu zuten.
Bero zegoen eta ez zetorren gaizki freskatu bat.
Algorriko kruxera iristen.
Algorriko harraldean aurrera Baratza zaharretara gindoazela, ez genuen argi ikusten Palankamugarri bistan egongo zen edo ez. Baina hantxe zegoen, txintxo-txintxo, lapazorriz estalita.
Palankamugarritik berehala iristen da Baratza zaharretara. Gaur egun Motxo entzun izan diot bati baino gehiagori. Xelebrea iruditzen zait. Autoarekin zuhaitza jo genuen lekuari gure izena jarri beharko genioke orduan, ezta?
Baratza zaharretatik gora, aldapa latza eta jendea izerditan. Bista ederra bai behintzat!
Iritsi ginen goiko atsedenlekura, eta handik Pikoteko zulorantz jo genuen.
Eta handik, Pikote pasatu eta Andika goikoaren eta behekoaren arteko mugarrira. Andika behekoaren atzeko mugarria ez genuen bisitatu, txarrantxak bidea ixten zuelako. Hemen Larregi Andika goikoaren atzeko aldean dagoen mugarrian azalpenak ematen.
Handik, Jadarreko zulorantz.
Bero handia egiten zuen, baina gainetara ateratzen ginenean, kamiseta azkar lehortzen zen hego haize bortitzarekin.
Zulora iristen.
Jadarreren atzeko mugarria ikusi eta azalpenak entzun ondoren, Endañetarantz abiatu ginen. Ni atakak ixtera geratzen nintzen normalean, eta elkarren ondoko bi ataka nahiko gertu zeuden bakoitzean, nire “lagunak” niri deika hasten ziren berehala: “Aber, Apolo! Ate hori!” Ataka batekin amaitu baino lehen, hurrengoan egon nedila nahi zuten gizagaixoek.
Endañeta baserritik behera ere bista ederrak.
Ordurako gosea sentitzen ere hasita geunden. Bagenekien San Lorenten hamaiketakoa tokatzen zela, eta ordurako hamaikak pasata zeuden.
Aldapa igo ondoren, Azkoin zaharraren atzetik Zumaiara begira.
Iritsi ginen halako batean San Lorentera. Orduan hasi zen gure festa txikia. Ez dakit sinestuko didazuen, baina ez daukat hamaiketakoaren argazkirik.
Gustura egon ginen jan eta edaten, baina denbora nahi baino lehenago joan zitzaigun eta azkenean ia ihesika atera ginen.
Agotera jaitsi, Ibañarrietara igo eta bagindoazen bidean aurrera. Tripa beteta, baina ahoa lehor samar.
Oikia ezkerretara utzi eta errepidera iritsi ginen, lehen Guascor zen enpresaren alde batetik (gaur egun Siemens dela uste dut). Errepidetik Muniosororaino jarraitu genuen, eta handik Artzain baserri aldera jo genuen, Zumaiako txoko politenetan barrena.
Basoan barrena errekazulo batetik hasi eta ezkerraldera segi genuen. Bidetik pixka bat aparte, errekazuloan gora dagoen mugarria ikusi, eta Artzain baserrirantz jarraitu genuen.
Artzain baserrira iristen ari ginela baserriaren ondoko mugarria ikusi genuen. Baserriaren beste aldean ere badago bat, baina hura arratsalderako utzi genuen.
Ordurako zerbeza hitza dexentetan entzun nuen taldean. Ari ginen Elkanora iristen.
Bai iritsi ere. Oinetakoak kendu, arropa lehorra soinean jarri eta zerbezatxoa hartzera lasai-lasai. Giro zegoen terrazan.
Propaganda egitea ez dago ondo, baina bapo bazkaldu genuen. Denbora, jakina, azkar joaten da horrelakoetan ere, eta beraz, nahi baino lehenago beherako bidea hartu genuen. Berriro Artzain baserrira joan, hango bigarren mugarria ikusi eta bidean pixka bat aurrerago dagoen mugarrian argazki hauxe atera zuen norbaitek.
Aurrerago beste mugarri bat ikusi, eta Meaga auzoa baino pixka bat lehenago, errepidera jaitsi ginen. Errepideak behera gindoazela, auto batek baino gehiagok bozina jo zigun. Boy scoutak ginela pentsatuko zuten.
Enpresa zahar baten parean, beherantz hartu genuen, autobiderantz. Leku batean bidea zikin samarra zegoen, eta aurretik zihoazenek gora jo zuten behera jarraitu beharrean. Buelta hartu eta bide onetik jarraitu genuen.
Autobidearen azpitik pasatu eta trenbidearen gaineko zubi txiki batetik pasatu ginen. Esango nuek ez dela jende asko pasatzen hortik urte osoan zehar, ia erabat ixten da eta.
Beti obretan dagoen baserria edo txaleta edo dena delakoa pasatu eta beste gune zingiratsu batean sartu ginen. Ez dakit zer izen duen. Larregi da horretan aditua.
Lokatzaz, uraz eta txarrantxaz gain, mugarriren bat ere aurkitu genuen.
Handik gora aldapa gogorra berriro ere. Lehenengo aldapa gainditu, eta Artia baserrira iritsi baino lehen, basoan sartu, eskuineko aldera, eta bigarren aldapa gogorra. Han igarri zen Klaudio egon zela basoko bidexka pixka bat garbitzen. Askoz ere okerrago aurkitu izan dugu.
Eta iritsi ginen azkenean gainera. Argazkia atera genuen betiko lekuan. Nekatuta baina barrez-barrez.
Eta beherantz beste behin ere.
Paraje ederra itsasoari begira filosofatzeko.
Handik Artia baserrira, eta Artiatik Karakasera, errekazuloko mugarria bisitatu ondoren.
Karakasera hurbiltzen.
Eta Karakasetik behera.
Errepidera iritsi baino lehenago, pare bat mugarri bisitatu, eta Santiago hondartzako mugarria ikusita, gauza bat bakarrik falta zitzaigun: zerbezatxo bat hartu elkarrekin, eta nor bere etxera.
Hil honen 13an, Eginora joan ginen Peloia, Lope (txabalilloa) eta hirurok. Goizeko sei terditan abiatu ginen, eta Eginora iritsi baino pixka bat lehenago, gogoratu nintzen Larregirekin joan nintzen batean, festak zirela eta gazte batzuk bazaudela gaupasa eginda.
Eta ahoa zabaldu banuen, zabaldu nuen. Eszenatoki bat zegoen, baso hutsak eta beteak bazterretan, eta hiru gazte gaupasa eginda.
-Joño! Ba garai hauxe izango huan!
Autoa utzi eta hormarantz abiatu ginen. Gure helburua Usoa eta Aztorea egitea zen, aspalditik geneukan begiz jota Peloiak eta biok. Lope, berriz, aspaldian ibili gabe, sinestuta zegoen bidea gogortxoa egingo zitzaiola.
Argazkia eskas samarra da (Eginotik zoomarekin aterata dago), baina irudiaren erdian dagoen lehen “triangelua” Usoa da, eta goian pixka bat ezkerrerago ikusten dena, Aztorea.
Hormara hurbiltzen ari ginela, ezustekoa.
-Joño! Letrero bat!
-Handia dek ba! Horrelako haitz piloa eta guri komeni zaigun tartean eskalatzea debekatuta!
-Irailera arte jai ziku!
-Goan ere Larregik burla egin behar ziguk: Huele a retirada, ezin izan nuen…
-Zer egingo diagu?
Berehala erabaki genuen Susi egingo genuela. Lehen ere kronika batean baino gehiago eman izan dut bide horren berri, eta gaur ez naiz asko luzatuko.
Bideak bi zati nabarmen ditu: lehenik lau luzeko tarte bat; ondoren, oinez egin beharreko zati txiki bat; eta azkenik, bi luzeko beste bat.
Peloiak lehen biak eta nik hurrengo biak egingo genituela erabaki genuen.
Lopek arnasa lasai hartu zuen, egin beharreko bidea ezaguna eta errazagoa zela bazekielako. Peloiak, berriz, eskalatzeko motxila berria, flamante-flamantea.
Lopek esaten zuen motxila horrek niretzat izan behar zuela, nire arnesarekin hobeto ematen duela Peloiarenarekin baino. Ez du arrazoirik falta mutilak.
Hasi zen Peloia eskalatzen, motxila flamantearekin.
Bukatu zuen luzea, eta iritsi ginen Lope eta biok ere bilgunera.
Bigarrenari ekin zion, ondoren. Bigarren bilgunetik abisua eman zigunean, ni abiatu nintzen lehenik, eta Lope pixka bat geroago. Hemen ni bigarren luzean.
Luzea amaitu baino lehen, argazki bat atera nion Peloiari.
Eta beste pare bat Loperi.
Gorabehera handirik gabe bukatu genituen lehen lau luzeak.
Tartean artxiperreak sartzeko ikastaro txiki bat ere eman nien. Aztorean beharko genituelakoan eraman nituen, eta arnesean apaingarri ederrak izateaz gain, erabilera ere badutela erakutsi nahi nien.
Fisureroak luzearen hasieran sartzen direnean, nahiko normala izaten da sokaren mugimenduekin ateratzea. Argazkian ikusten den fisureroaren gainean beste bat jarri nuen, eta hura atera egin zuen sokaren mugimenduak. Ordurako, ordea, parabolten bat txapatuta neukan gorago, eta beraz, ez zegoen arriskurik.
Bagindoazen gora, poliki-poliki.
Peloia gustura.
Bukatu genuen, traste guztiak jaso eta behera.
-Aber zer daon Eginon, festak dituk eta.
Txosna bat behintzat bazegoen, garaje baten barruan.
-Gaur zerbeza bat hartu behar diagu Eginon! Lehenengo aldia izango dek.
Hartu genuen zerbeza eta luntxera ere gonbidatu gintuzten. Hantxe egon ginen gustura bertakoekin berriketan, eta zerbait jan eta edaten.
Aupa, Egino! Ez zarete makalak.
Hurrengo urtean kanpin eta guzti joan beharko dugu.
Asteazkenerako eguraldi txarra zegoen iragarrita. Hala ere, Zumaiara bueltatu aurretik beste bideren bat egiteko asmoa genuenez, bezperan kasko berria erosi nuen Jacako denda batean.
Asteazkenean, esnatzerako euria entzuten nuen etxeko teilatua jotzen. Hala ere, goiz samar jaiki, gosaldu eta Riglos aldera abiatu ginen.
-Nere mobilak esaten zian atzo gaur ez duela euririk egingo Riglos aldean, eta ea zerbait egiteko aukera daukagun.
-Bai, haruntz joango gaituk. Txarren-txarrenean, ezin badiagu eskalatu, Peña Ruebarako bidea ikasiko diagu.
Murillo de Gállegora iritsi ginenean, giro umel zegoen. Autoz herria pasatu eta hormara hurbiltzen den pista hartu genuen. Kilometro erdi baino lehen, pista egoera onean ez zegoela ikusita, buelta ematea erabaki genuen. Autoa herriaren kanpoaldean utzi, eta oinez egin genuen pistako bidea. Ordu erdi behar izan genuen, gutxi gorabehera, krokisaren arabera autoa utzi beharreko lekura iristeko. Handik beste 20 bat minutuko bidea dago oinez, hormara iristeko.
Ilun ageri zen Peña Rueba.
Bidean euri txikia hasi zitzaigun, eta autoa utzi beharreko lekura iritsitakoan, euria gehiago botatzen hasi zen. Oinez itzuli ginen berriro autora, eta blai eginda.
Autoa hartu eta Riglos herrira abiatu ginen. Han ere euriak ez zuen atertu nahi. Taberna batean kafea hartu genuen, herriaren gainera erori nahi duela dirudien Pison malloari begira, aho zabalik.
-Hemen sartzeko eguna ere ailegatuko zaiguk, ezta? -esan nion Peloiari.
-Hi beti haundikeritan!
Euriak geratzeko asmorik ez zuela ikusita, Agüero herrira joatea proposatu nion Peloiari. Han ere badaude bide luzeak eta ederrak, eta hurrengo batean joanez gero, bidea ikasita izateko. Erabat estalita zegoen, eta horma ez zen oso ondo ikusten.
-Zer egingo diagu orain?
-Goazen Rodellar aldera. Zenbat urte hara joan gabe!
-Rodellar? Lekutan dago. Baina beste zereginik ez daukagunez, turismo pixka bat egingo diagu.
Huesca hiriburua pasatu eta Rodellar aldera jo genuen. Hori bai, lehen saiakeran Sierra de Guara zioen kartel bati kasu eginda, okerreko bidea hartu genuen.
-Non daukak mapa? -Peloiak.
-Mapa? Nik krokisak bakarrik zeuzkat.
Halako batean, bide egokia aurkitu genuen, eta iritsi ginen Rodellarrera. Herri txiki-txikia da, eta tabernaren bat eta eskalatzaileentzko aterpe bat badauden arren, ez dago ia dendarik.
-Hara! La sportivaren denda bat! -esan zidan Peloiak.
Begiak hiru edo lau aldiz igurtzi ondoren, sinistu ezinik, hauxe esan nion Peloiari:
-Joño. Hemen ogia erostea zaila izango dek, baina katu-hankak behar izanez gero, bazegok non erosi. Apostu egingo nikek Espainia osoan ez daudela La Sportivatren bost denda.
Etxera itzuli ginenean, Interneten begiratu nuen, eta ikusi nuen Bilbon badagoela horrelako denda bat, eta Madril eta Bartzelonaz aparte, iberiar penintsulako beste denda bakarra Rodellarrekoa dela.
Kalandrakara abiatu ginen. Eskalatzaileen aterpe bat da eta mundu osotik joaten da jendea, eskalatazeko leku ezin hobea delako.
-Igual bokata bat jango diagu bertan, ezta?
-Bai, hamabi eta erdiak dituk eta Jacara iristerako berandu egingo zaiguk bestela.
Baina, Kalandrako itxita zegoen 12:00etatik 18:00etara. Ederra marka!
Kalandrakako terrazetatik sekulako bistak daude.
Autoan sartu eta Jacara itzuli ginen.
Osteguna, ekainak 6
Goizean goiz jaiki (ez asteartean bezain goiz) eta Peña Ruebara abiatu ginen. Aurreko egunean bazterrak miatzen aritu ginenez, bagenekien zer egin behar genuen: autoa herriaren irteeran utzi, eta oinez abiatu.
Egin nahi genuen bidea Sendero Limite zen. 270 metroko desnibela eta gehieneko zailtasuna V+.
Bagoaz bidean aurrera.
Lurra lehorra zegoen eta hormak ere itxura ederra zeukan.
Bidean bista bikainak. Ba al dakizue zer den?
Gu, Peña Ruebarantz.
Ezkerreko aldean dago gure bidea. Eta jaisteko, eskuinerantz joan behar da, ferrata bat harut eta handik jaisteko.
Pistan autoa utzi behar den lekura iristean, eskuinera hartu eta hormarantz jarraitu genuen.
Zenbat eta hurbilago, orduan eta handiagoa ikusten da horma.
Eta iritsi ginen bidea hasten den lekura.
Beorketa batzuk egin.
Ekipoa prestatu.
Jotika bat abestu.
Eta bideari ekin genion. Giro ederra zegoen arren, ez zuen batere berorik egiten. Dena dela, herritik oinez ia ordubete egin genuenez, ez geneukan hotz izpirik.
Peloiak ekin zion lehen luzeari. Krokis honen arabera, V- zailtasunekoa da. Guztira 10 luze ditu eta jaitsiera luze samarra da.
Badoa Peloia.
Gaztelaniaz panza esaten dioten irtengune horiek oso ohikoak dira harri konglomeratuzko horma horietan, Peña Rueban zein Riglosen. Nik krokisen batean gibor irakurri dut, baina tripa esatea ere egokia izango da agian. Ea zer dioten hizkuntzalariek.
Pixka bat gorago.
Lehen bilgunetik abisua eman zidan, eta han abiatu nintzen ni ere.
Argi eta garbi ikus daiteke kasko berriaren distira.
Eta bigarren luzeari ekin nion, nire txanda zen eta.
Bigarren bilgunean, jadanik lurrera arteko hutsunea zabaltzen hasten da.
Bigarren luzean izan genuen gorabeheraren bat. Gibor edo tripa horietako batean gora igo ezinik geratu nintzen, ezinean. Baina zailtasuna V zela eta, banekien lehenago edo geroago pasatuko nintzela handik. Baina bien bitartean Peloia urduritzen hasita zegoen. Pasatu genuen hala ere.
Eskalada horretan ohitzea pixka bat kostatzen da hasieran, baina behin trukoa hartuta, ederra da.
Badoa Peloia hirugarren luzean gora.
Ondoren, laugarrenari ekin nion nik.
Laugarren luzea oso bertikala da, desplomatua ere bai tarte batzuetan. Baina bideak pasagune errazenak bilatzen ditu.
Bilgunetik, honela ikusten nuen behean Peloia.
Badator.
Laugarren bilgunean nengoen. Horman R4 jartzen duela ikus daiteke.
Eguzkia guregana hurbiltzen ari zen.
Hala ere, ez zuen batere berorik egiten, eta gure atzetik iritsi zirenak arropa gehiago janzten ari ziren.
Iritsi zen Peloia eta baita bosgarren luzean gora abiatu ere.
Bosgarren luzea amaitzen ari nintzela, eguzkiak harrapatu gintuen.
Ondoren, seigarren luzeari ekin nion.
Goiko parte horretan, horma etzanagoa da, eta eskalada errazagoa.
Peloia seigarren luzea amaitzen.
Eta zazpigarren luzearen hasieran.
Zazpigarren luzearen amaierako bilgunetik.
Ni, bilgunera iristen.
Eta zortzigarren luzearen hasieran.
Giro ederra ikusten da, baina haizeak dezente jotzen zuen, eta fresko zegoen.
Peloia bederatzigarren luzean.
Luze berean, pixka bat gorago.
Ni, bederatzigarren luzea amaitzen.
Eta hamargarrenari ekiten, eguneko azken luzeari.
Iritsi nintzen gora, bilgunea prestatu eta beste ezer baino lehen, arropa jantzi nuen, ez zegoen bromarako eta. Ondoren, hasteko abisua eman nion Peloiari.
Iritsi zen, eta argazkia atera nion, Agüeroko malloak atzean zituela.
Ni ere leku berean jarri nintzen, argazkirako.
Orduak aurrera zihoazen eta nahikoa egindako sentsatzioa geneukanez, jaisten hasi ginen. Jaitsiera luzea da eta pixka bat astuna egiten da. Ferratara iritsi arteko bidea ez da batere segurua, tentuz joan behar da. Laguntzeko dauden sokak eta abar egoera txarrean daude. Kontuz ibiltzeko lekua da.
Baina bistak ezin hobeak dira.
Juxtu Peloiaren gainean Rigloseko malloen goiko aldea ikus daiteke.
Bagoaz behera, poliki-poliki. Peloia ferratan behera.
Eta iritsi ginen lurrera. Lasaitu ederra. Atzean Agüeroko malloak ikusten dira. Ezagutuko ditugu bertatik bertara noizbait.
Gure hormari azken bistazoa bota eta bueltako bidea hartu genuen.
Artean, jendea eskalatzen ari zen. Nik badakit non dauden, ea aurkitzen dituzuen. Non dago Wali?
Ia ordubete geroago autoa zegoen lekura irtisi eta herriaren sarrerako parkinera abiatu ginen. Han txiringito bat zegoen eta bertan bokata bat jatea pentsatu genuen. Ia hiru eta erdiak ziren ordurako.
Gutxienez hamabi bokata desberdin egongo ziren aukeran, baina berehala aukeratu genuen. Biok bokata bera gainera: Kalamarrak ali-oliarekin.
-¿Quereís un poco de tabasco? -zerbitzariak.
Eta guk baietz. Bokata bero-beroa jan eta Jacara itzuli ginen.
Ostiralean euritan esnatu ginen eta Zumaiara buelta, egun eder batzuk pasatu ondoren.
