Atzo goizean, Untzillatx mendiaren hegoaldeko Labarganeta sektorera joan ginen Peloia eta biok.

Goizeko zortzietan etorri zen Peloia nire bila, eta Atxartera abiatu ginen. Mañaria pasatu, Urkiolako bihurguneetan gora joan, eta Gatzaieta baserriaren kanpoko aparkalekuan utzi genuen autoa. Mañariatik pasatzean, termometroak 4º C adierazten zuen, eta Gatzaietan, berriz, 9º C.

Bidean San Jose loreak ikusi genituen.

Argazkia atera eta Peasori WhatsAppez bidali nion argazkia, ale bat jan nuela esanez.

Labarganetarako bidean, hauxe ikusi genuen bidean.

Gortuko kamiseta bakarrik falta zitzaion.

Labarganetara iristen. Atzean, Mugarra.

Haizeak tarteka hotza ekartzen zigun.

Krokisari begiratu:

Eta betiko galdera:

-Nondik hasiko gaituk?

-Berotzeko 6a egin behar diagu -esan nion Peloiari harro-harro.

Baina, Peloiak, lehen bidean beti trakets samar ibiltzen garela jakinda, 5c mailako bide batetik hastea proposatu zidan.

-Hauxe, hamaikagarrena egingo diagu hasteko. Hamabigarrenak bukaeran pauso alua zeukak eta.

Motxilak hustu eta prestatzen hasi ginenean, nire kaskoak bere buruaz beste egitea erabaki zuen. Hormaren oinarria oso estua da, eta nahiko irregularra. Eta han hasi zen kaskoa beherako bidea bilatzen, poliki-poliki. Eta gu begira:

-Baix, baix! Kietorrrr!

Baina kaskoak beherantz jarraitzen zuen. Halako batean gelditu zen behintzat.

Hara non geratu zen.

Zoom eginda ikus daiteke.

Beraz, kaskoaren bila abiatu nintzen. Kaskoa jaso.

Leku seguruan jarri.

Eta gora, berirro ere.

Eskalatzeari ekin genion, horixe baitzen helburua.

Hasteko, Pontie el casquio (5c, 30 m). Peloia hasi zen beti bezala.

Peloia eskalatzen ari zen bitartean, haizeak ederki freskatu gintuen.

Postureo pixka bat.

Eta gora.

Eta gorago.

Ondoren, nire txanda. Bidea hasten.

Ni eskalatazen ari nintzen bitartean, haizea baretuz zihoan.

Jaitsi ninduen Peloiak, eta nora jo pentsatzen hasi ginen:

-5c egin diagu, sobrao y eso. Orain 6a-ko bat, ezta? -Peloiak.

-Bai. Bazeukat fitxatuta bat, eder askoa: Chorreton (6a, 30 m). Mutuakin egin nian behin. Hasiera gozada bat dek, kriston heldulekuak zeuzkak. Eta bukaeran, plaka fin bat.

Han abiatu zen Peloia, bi aldiz pentsatu gabe. Haizea gora berriro ere.

Bukaerako plakara iritsi zenean, pixka bat geratu zen, aldaketari nondik heldu pentsatzeko. Izan ere, helduleku ederrak izatetik plaka leun batera pasatu behar da, eta han, ia-ia betaurrekoak behar dira heldulekuak bilatzeko. Ederki pasatu zuen, hala ere.

Handik aurrera, sabaitxo baten gainean dagoen deskuelgera iristea baino ez zitzaion falta.

Oso tente jartzen den arren, oso helduleku onak daude eskuentzat eta oinentzat, eta erraz egiten da. Jaitsi nuen eta ni abiatu nintzen, ondoren. Haizea lasaitu egin zen berriro ere.

Plakaren hasieran.

Eskurik gabe!

Plaka ederra da benetan. Behetik erabat leuna ikusten da. Baina, gotik begiratuta, zulotxo biribil batzuk ditu, ur-tanta tipikoen hasiera dirudiena. Zulo txiki horiei esker, katu-hankaren puntak sartuta, pixkanaka ederki joan ginen gorantz. Gogoan dut Mutuarekin egin nuenean, burua ez neukala hain lasai, eta paraboltera iritsi orduko bi aldiz pentsatu gabe heldu niola. Pausoa egin eta gero! Horrelakoak izaten dira patxadaz ez eskalatzearen miseriak.

Bidea amaitu, jaitsi, eta argazki bat atera nion Gorbeari.

Oraindik ere badauka ardo botila freskatzen uzteko nahikoa leku!

-Orain 6a+ edo zer egin behar diagu?

Hormari begiratu eta 17. bidea aukeratu genuen: Efecto 2000 (6a+, 25 m).

Ordurako, egueraldia epeltzen hasita zegoen, baita gu ere.

Fedez ekin zion Peloiak. Izan ere, Labarganetako itsasgarritasunezko bide horietan, fedea izan behar da katu-oinen zolako goman. Eutsiko al dio?

Abiatu zen Peloia.

Laugarren txapara arte, arazorik gabe. Babaresari heldu eta gora.

Laugarren txapan hasten dira kontuak.

-Hemen ez ziok ezer!

-Katu-oinek helduko die!

Peloiaren hanka tartetik bidearen hurrengo paraboltak ikusten nituen. Baina uste dut argazkian ez dela erraz nabaritzen. Ikusi ere zer ikusten dugu ba gaur egun!

Lehen saiakeran ezkerreko hankak irrist egin zuen, eta zentimetro gutxi batzuetako buelotxoa jo zuen.

Baina, gero, ederki pasatu zuen pausoa.

Gora iritsi, deskuelgetik soka pasatu, geure mosketoiak jarrita, deskuelgeko mosketoia ez gastatzeko, eta behera.

Ondoren, nire txanda. Niri ere ezkerreko hankak irrist egin zidan, ditxosozko laugarren txapa pasatu ondoren. Baina, bigarrenean ederki atera nuen pausoa. Hemen, zailena atzean utzita.

-Egon hadi pixka bat -Peloiak- argazkia atera behar diat eta.

-Honela? -nik.

-Ez, horrela ez. Kakañian ari haizela ematen dik eta!

-Horrela hobeto! -Peloiak.

Jaitsitakoan, orduari begiratu eta agian Zumaiara bueltatu beharko genuela esan nion Peloiari.

-Ez, oraindik ez. Beste bat egingo diagu “hozteko”.

Orain berotzeko bezala hozteko ere bide bat eskalatu behar omen da. Eta nik uste nuen hozteko onena zerbeza hotza zela.

19. bidea egitea erabaki genuen: Tristura (5c). Krokisean ikus daiteke beste bideak baino beheragotik hasten dela, baina guk beste bideen paretik egin genuen, beti egin izan dugun bezala. Ordurako giro zegoen, eta gortuko kamiseta flamantearekin eskalatu genuen.

Aurrena Peloia, nola ez.

5c izateko pauso fin askoa dauka bide horrek ere. Itsasgarritasuneko pausoa, noski. Agian horregatik jarri zioten Tristura izena, une batean helduleku faltaren panoramak tristura sor dezakeelako. Peloia jaitsitakoan, ni abiatu nintzen.

Ondoren trasteak jaso eta bostekoa eman genion elkarri, poz-pozik.

-Ez gaituk makalak! Gaur ere egin diagu 5c, 6a, 6a+.

-Arratsaldean ere hemen geratuz gero, noraino iritsiko ote ginateke?

Beherako bidea hartu genuenean, jende gehiago ere bazebilela ikusi genuen. Koberretapen bazegoen norbait oinarrian, baina horman, artean ez. Eskubirago, Koberretape Eskuma izeneko sektorean, bost lagun edo bazeuden.

Hauxe da Koberretape. Itxura ederra dauka.

Hurrengo baterako bideak fitxatzen.

Labarganeta “agortzen” dugunean, hara abiatu beharko dugu.

Basoan barrena, laster iritsi ginen Gatzaieta baserriaren ondoko aparkalekura.

-Loteria tokatzen bazaigu, hauxe erosi behar diagu. Hik ba al dakik ze gozada izango den hemendik Concavara begira, lasai-lasai eserita, telebista ikusten ari bagina bezala, zerbezatxo batekin esku artean berriketan egotea?

Euskal Herriko lekurik ederrenetako batean ez bada baserri hau, ez da urruti ibiliko.

Autoa hartu eta leihoak zabalik joan ginen Urkiolan behera, bero egiten zuen eta. Durango parean 25º C. Harrigarria.

Zumaiara iritsi ginenean, ordea, 17º C inguruko tenperatura zegoen. Frontonaren terrazan zerbeza eder bat hartzen ari ginela, Mutua agertu zen.

-Hi! -esan nion- Peloiak hurrengo astian guardiya zeukak. Hi libre al hao?

-Bai, baina jaian. Larunbatian, ez.

Eta handik pixka batera:

-A, ez! Guardiya zeukat.

Beraz, hurrengo asterako single geratu naiz. Ea norbaitek proposamen indezenteren bat egiten didan.

Gortu!

Gaur goizean, Bizkaia aldera abiatu gara Peloia eta biok.

Hotza egin behar zuela jakinda, beranduago atera gara. “Onen orduan” guk esaten dugun moduan. Beno, hain berandu ere ez. Onak eguerdi aldean joaten dira eta. Zortzi terditan etorri zait Peloia bila, eta Bizkairako bidea hartu dugu.

Askotan akordatu naiz gaur Joanita Kirikirekin. Txikitan, Larretxora bizitzera joan ginenean, halaxe bota zidan behin:

-Han goian hotza ingo du ba?

Eta gaur ere, beste askotan bezala, behin baino gehiagotan errepikatu dugu Joanitari ikasitakoa.

Atzo, zalantza galantak izan nituen gaur nora joan erabakitzeko. Hasiera batean Ogoño, Itxiña, Bi haizpe, Egino eta Atxarte gutxienez banituen buruan, baina, azkenerako, Eginori eta Atxarteri soilik begiratzen nien.

Azkenean, Atxartera joatea erabaki nuen behintzat. Gatzaieta baserriaren ondoko aparkelekura iritsi garenean, beste auto bat bazegoen, eta iparraldeko matrikula zuen furgoneta bat ere orduantxe iritsi da.

Motxila handia bizkar gainean hartu, batere arroparik kendu gabe, eta abiatu gara, basoan barrena.

-Gaur izerdi gutxi aproximaziyuan, e? -esan diot Peloiari.

-Bai, motel!

Iritsi garenean, ez zen giro. Hego haize hotza eta indartsu samarra. Txamarra kentzeko batere gogorik ez. Egote hutsa ere ez zen samurra. Ordurako han zeuden beste bi mutil.

11. bidea egiten ari ziren, Pontie el casquio (5c, 30m) izenekoa. Eguzkia horman sartzen hasita zegoen. Eskerrak, haize hotza izan arren, egiten zuen hotzarekin eguzkiak haitza pixka bat epeltzea lortu du eta.

Guk eskuineko aldera jo dugu, eta Tristura izeneko 5c mailako bidean sartu gara.

-Txamarrarik gabe eskalatu beharko diagu, bestela gero izoztu egingo gaituk eta -Peloiak.

Eta hori esanda, txamarra kendu eta Peloiak berak ekin dio, gaur ere gogotsu iritsi da eta.

Argazkian, bidearen zati zailena hasten den lekuan dago.

Hortik gora bi parabol daude, oso gertu, zailtasuna hor dagoenearen erakusgarri.

Fedezko pausua da erabat. Eta gure moduko bi ateorentzat meritu bikoitza, nire ustez. Harrituta geratzen zara eskuentzat heldulekurik izan gabe hankekin soilik nola egin daitekeen gora.

Bilgunera iritsi denean, are hotz handiagoa. Deskuelgea prestatu eta behera.

Eskalatzen hasi baino lehen, txamarra kendu behar, eta horrek bai ez zuela batere graziarik egiten. Hala ere, txamarra kendu, soka lotu eta egin dut nik ere bidea, fede handiarekin.

-Bide honek Tristura dik izena, ezta? Ba, Euskaldun fededun edo horrelako zerbait esan beharko genioke.

-Nahekena – Peloiak- Orain, erdi aldera joango gaituk.

Bitartean, beste bi mutil ere iritsi dira. Guztira sei lagun egon gara Labarganetan eskalatzen, eta guztiak kasko eta guzti. Ohitura onak ere ari gara hartzen, pixkanaka.

Lehengo bikotea 11. bidea amaitzen ari zen, eta gu 12. bidean sartu gara: Golpe en el escroto (5c, 30m).

Badoa Peloia.

Argazkian, ezkerreko aldean ikusten den soka 11. bidea egiten ari zirenena zen.

Bukaera samarrean, leku jakin batean, ez dago oso argi nondik jarraitu behar den, hurrengo txapa ez delako ikusten. Lehendabizi, ezkerrera jo du Peloiak, eta gero txapa ikusi duenean, berriro ere eskuinera hartu, eta arazorik gabe iritsi da bilgunera. Arazorik gabe, eta batera berotu gabe.

Jaitsi dut, eta nire txanda. Peloiari ez zaio burutu pasatu ere egin kamera motxilatik hartu eta argazkiren bat ateratzea.

-Hotz honekin? Eskutik erortzeko ere…

Egin dut nik ere, eta Peloiak jaitsi nauenean, pentsatu dut ez zuela halako hotzik egiten. Baina, minutu bat ere ez dut behar izan, berriro ere txamarra janzteko.

Ondoren, haren ezkerreko bideari ekin diogu: Ponte el casquio (5c, 30m).

Bide horretan ez dugu inolako gorabeherarik izan, eta ederki igo gara biok ere.

Azkena iritsi diren biak eskuineko aldera pasatu dira, eta esan dute egiten zuen hotzarekin hiru bide eginda nahikoa zutela.

Guk ere egin ditugu hiru bide ordurako, eta proposamen hauxe egin dit Peloiak:

-Atxartera joango gaituk, betiko tabernara, bokata bat edo jan eta arratsaldian lehenengo espoloira joango gaituk, eskalatzera edo bisitan, besterik ez bada ere.

Halaxe, Gatzaietako parkinera itzuli gara. Ordurako ia 20 auto zeuden aparkatuta. Laster jarriko digute TAO sistemaren bat edo, han ere.

Mañariara jaitsi, eta Durango pasatuta, Abadiñora abiatu gara. Mendiolara doan bidegurutzea hartu, eta Olondora iritsi garenean, ezustekoa: ITXITA!

-Aiba dios! Atxarten tabernarik ez? Posible al da?

Lehen bazegoen Sagasta izeneko taberna bat, eta hara jo dugu. Baina, itxuraz, dagoeneko ez dago han tabernarik.

-Eta orain zer?

-Egun osoako baimena zeukagu, ezta? Abadiñon edo jango diagu zeozer.

Joan gara Abadiñora, eta esan diot Peloiari badakidala non dagoen herriko taberna. Ibili gara batera eta bestera, baina alferrik.

Taberna batean sartu, kaña bana eskatu eta bertakoari galdetu diogu. Baina, han ez omen dago herriko tabernarik. Inguruak zer itxura duen azaldu diot, eta herriko taberna hori Elorrion dagoela esan dit.

Txistua tragatu eta entzun egin behar:

-Ze esan diat nik? Hori Elorrion egongo dala!

Autoa hartu eta azkenean Elorrioko taberna batean plater konbinatu eder bat jan dugu. Herriko tabernan ez zuten bazkaririk ematen.

Bazkalduta, gure onera etorri gara. Goizeko hotzak eta dardarak ahaztu, eta aurpegia gorri-gorri eginda, autoan sartu eta Zumaiara.

-Berriz ere Labarganetan? -bidali dit Larregik watssapez.

Eta oraindik ere askotan joatea espero dugu. Ingurune zoragarria da, eta haitza ezin hobea.

GORTU!

Gaur, Labarganetara joan gara Peloia eta biok. Aurreko astean bion artean ehun urte bagenituen, aste honetan urtebete gehiago.

Zazpi terditan jaso dut eta Gatzaieta baserriaren ondoko aparkalekura iritsi garenean, ez zegoen beste autorik, ez karabanarik, ez motorik, ez eta furgonetarik ere.

Garbi ageri zen Gorbeia hegoaldean, hormaren oinarritik.

Atzo ere ibili ginen Zumaiako mugarriak bisitatzen.

Peloiak pentsatu zuen zazpi terditan zela irteera, hala esan omen nion nik, eta watsapp batzuk bidali ondoren, gure atzetik abiatu zen. Palankamugarrin harrapatu gintuen.

Gaur goizean uste baino errazago esnatu naiz. Atzoko martxaren ondoren, gehiago kostako zitzaidala usten nuen.

Gatzaietatik abiatu garenean, giro bikaina zegoen. Aspaldian euri gutxi egin duelakoan, horma lehorra aurkituko genuela usten genuen. Baina, ez da hala izan. Hormetako ur-arrastoak bustita zeuden.

Ez genuen horrelakorik espero. Hormei bidetik begiratu, eta sekzio bat ere ez zegoenez erabat lehor, hasierako planari eutsi eta Labarganetara abiatu gara.

-Noiz hasi behar diagu onen orduan etortzen? Hamabiak aldera edo…

-Bai. Hartara, ez diagu ibili beharko bideko belarrari ihintza kentzen.

Iritsi garenean, begiz jota geneuzkan gure 6a-ko bideek ez zeukaten itxura onegirik.

-Ezkerreko 5a hura egin beharko diagu, berotzeko- Peloiak.

-Ni ederki berotu nauk bidean motxila honekin. Jarri hadi hortxe, atzean Mugarra ikusten dala, eta argazkia aterako diat.

Ez da urtebetetze-opari txarra goiza Atxarten pasatzea eskalatzen.

Mugarra han zegoen argazkian, baina lainoarekin ez da oso ondo ikusten.

Urkiolan ere lainoa basoari itsatsita zegoen.

Peloia bera hasi da eskalatzen.

-Baxik txikitan esaten zuen bezala, nik nere urteetan nahi dudana egiten diat, eta ni hasiko nauk.

Eta hasi da.

Krokisean 3. zenbakia duen bidea da: Ilunbe (5a, 25m).

Pixka bat gorago.

Ederki egin du, gozatuz. Gora iritsi denean, abisua eman, eta deskolgatu egin dut.

Bien bitartean, bi gazte iritsi dira, eta 10. bidearen inguruan geratu dira.

Normalean, bakar-bakarrik egoten gara hamaikak aldera arte edo. Baina, gaur ez da hala izan. Egin dut nik ere bidea, eta eskuinerantz mugitu gara.

Gazteei kasu egin ondoren, Ekin (6a+/5c, 22m) bidean sartu gara. Bidea sabai izugarri baten ezkerrean dago. Hasieran, plakako pauso fin bat du, baina trukoa hartuta daukagu, dagoeneko.

Peloiak ekin dio berriro ere.

Jende gehiago ere iritsi da. Batzuk zaratatsu samarrak ere bai. Lehen aipatutako gazteak baino geroago etorri diren beste batzuek diskrezioz jardun dute, behar den bezala, zarata gehiegi egin gabe. Baina, beste bik edo hiruk distortsio dezente jarri dute.

-Garbiñe, hona! Garbiñe, hara! Garbiñe, hau! Garbiñe hura!

-Benga! Garbiñeeee!!!!

Eta horrela, Garbiñe gora eta Garbiñe behera. Haien hitz egiteko moduagatik edo, niri Arevalo etorri zait burura, gasolindegietan kassette pilo bat saltzen zituen ustezko umorista hura, eta Telecincoko programa kutre horiek ere etorri zaizkit burura. Guztiak batera hitz egiten, jesukristorena montatzen, inora ez iristeko.

Gurera bueltatuz, Peloiaren atzetik nik egin dut bidea. Eta ondoren, Germinator (6a, 32m) egitea proposatu diot. 5. zenbakia du krokisean, eta lehen aipatutako sabaiaren eskuinean dago. Sabaian, oraingoz ez dago biderik.

Bidearen hasieran dago zailtasuna, hirugarren txapara iritsi arte. Ur-arrastoa izan arren, lehor samarra zegoen, eta Peloiari bide horrek errespetu pixka bat ematen bazion ere, berak ekin dio berriro ere.

Judas, prest? Ekin!

Ederki egin du, eta gustura geratu da. Ez dago gaizki 51 urterekin horrelako sasoian egotea. Eta hobetzeko tartearekin, gainera. Egin dut nik ere, eta goiz bueltatzea komeni zitzaigunez, motxila betetzen hasi gara.

Lehengo gazteak Caguen Sotss bidean zebiltzan, krokisean 10. zenbakia duenean, hain zuzen ere. 32 metroko 6b zailtasuneko bidea da, eta batek bueloa ere jo du.

Peloiak ikusi du, eta alde egitean, paretik pasatu eta beraiekin pixka bat hitz egin ondoren, Peloiak esan dit hurrengoan bide hori egin behar dugula. Pozgarria da Peloiak berak proposatzea hori. Ari da pixkanaka burua gortzen (eskaladako muskulurik garrantzitsuena) eta gauza zailagoak probatzea eskatzen dio gorputzak. Ni esan banu aurpegia aldatuko zitzaion, eta “bahua orain ere balizatik kanpora” esango zidan. Horregatik da pozgarria Peloiak berak proposatzea horrelakoak.

Eguneko gauzarik harrigarriena izan da sektorean jende dezente geundela. Beherantz goazela ere, jende gehiagorekin gurutzatu gara, eta esango nuke guzti-guztiak eskalatzera zihoazela.

Aparkalekura iritsi garenean, erabat beteta zegoen. Bidearen beste aldean, auto bat, karabana bat eta furgoneta bat ere bazeuden. Gutxienez hemezortzi auto, moto bat, bizpahiru furgoneta eta autokarabana bat kontatu ditut.

-Furgofarra edo furgobirra edo horrelakoren bat jarri beharko diagu hemen igandetan, ezta?

-Ez zegok gaizki pentsatuta.

Autoan sartu eta zuzenean frontonara joan gara. Zerbezatzo bana hartu, “ez gattuk makalak” esan eta hortxe bukatu dugu gaurkoa. Ezin esan asteburu honetan alferkeriak jota ibili garenik.

Asteartean rokodromora!

Gortu!

Gaur, urriak 13 egin dituen egun honetan, viernes_13 eta horrelako txorakeriak albo batera utzita, Labarganetara joan gara Mutua eta biok.

Gure alde (edo kontra) esan beharra dago atzo biok bazkari berezia izan genuela, nork bere aldetik. Mutuak ez dakit zer ospatuko zuen. Baina, guk abuelaren 80. urtebetetzea ospatu genuena Zarautzen. Nire amaginarrebarena, gure alaben abuelarena.

Eta arratsaldean Mutuarekin topo egin, eta harrokeria bota behar:

-Ze! Bihar gortzea, ezta?

-Duda ite al dek? -erantzuna, gustura asko.

Goizean lantegira joan behar omen zuen, makinaren bat konpontzera, baina zortzirak alderako prest egongo zela. Goizean, ni ere ez nengoen atzo baino hobeto, baina berehala jaso dut mezua:

-8:30tan behean?

Motxila prestatu eta martxa, Atxartera!

Berandu samar gindoazenez, zuzenean 6a zailtasuneko bide bat aukeratu dugu hasteko.

Aurrekoan, Peloiarekin 6. bideraino iritsi ginen, eta gaur 7. bidetik hastea pentsatu dugu.

Bidearen izena Chorreton da (6a, 30m). Mutuak ekin dio.

Bide ederra. Gozada hutsa. Gorantz zihoan heinean, ni galdezka:

-Ze? Kruxa bilatu al dek?

Eta Mutua gora, isil-isilik.

Ditxosozko kruxa bidearen bukaera aldean zegoen. Plaka fin-fin bat da. Fedez egin beharreko horietakoa.

Han abiatu naiz ni, fede handirik gabe.

Kruxa pasatu dut, baina azken unean, heldulekuari heldu ordez, espresari heldu diot. Lastima. Mutua ederki konturatu da (Larregiren eskolakoa ematen du).

Denboraren aurka genbiltzanez, aldameneko bidean sartu gara: Kattagorri (6b, 32m).

Mutuak ekin dio berriro ere.

Hasiera ederra, Peloiarentzako modukoa.

Hor hasten ziren komeriak. Plaka gero eta tenteago, eta heldulekuak gero eta urriago.

Nik uste dut Mutuak harrotasun hutsagatik egin duela librean, baina lanak eta bi kostatu zaio. Nik ia-ia bertan utzi dut lepoa, aseguratzen. Fernando Alonso baino okerrago bukatuko dugu, ez baditugu aseguratzeko betaurreko horietako batzuk lortzen.

Jaitsi da, eta nola ibili den ikusita, top ropean abiatu naiz ni (soka goitik nuela).

Ondoren, ezkerreko bidean sartu gara: Tendinitis (6a, 32m).

Nik ekin diot, oraingoan.

Aurreko bidean gogor saiatu eta gauza handirik ez lortu ondoren, erraz egin dugu bide hau.

Jaitsi naiz, eta Mutuaren txanda.

Jaitsi denean, trasteak jaso eta aparkalekura abiatu gara, erlojuaren aurka genbiltzan eta.

Bidean selfie bat ere atera dugu. Kamisetan ikusten zen asmoa, baina iruditzen zait ez dugula lortu. Julian Jantzirekin jai izango genukeen guk.

Autoa hartu eta zuzenean frontonera. Beraiek oparitu dizkigute kamisetak, eskalatu ondoren tragoa han hartzeko ohitura daukagula eta, propaganda egiten diegulakoan. Ez dakit zer propaganda klase izango den, baina estimatuta daude kamisetak. Aupa Aitzuri frontona!

Gaur ere probatu ditugu…

Bihar, berriz, mugarrara joan beharrean mugarrietara joan beharko dugu. Ea antolakuntzak frontalak erosi dituen.

Gortu!

Gaur, urriak 8, Labarganetan izan gara Peloia eta biok.

Hotz handia egin behar omen zuen gaur goizean, eta horrexegatik, goizeko 8etan arranplan geratzeko proposamena egin nion atzo Peloiari.

Gauzak nola diren. Goizeko zazpietan edo zazpi terdietan geratzen ginenean, ez genuen ia inor ikusten kalean. Gaupaseroren bat entzun, gehienez ere. Gaur, berriz, jendea saltaka, beste batzuk mendira, polizia guri begira… Berriz ere goizago geratzen hasi beharko dugu.

Dena dela, zaharrek kale egin badute ere, gortuko bi gazteenak han abiatu gara Atxarte aldera. Gatzaietan autoa utzi, eta goizeko freskurarekin (eta ni motxila handiarekin) Labarganeta sektorera. Guretzat bakar-bakarrik izan dugu goiz osoan.

Sektorearen ezkerreko aldera joan gara eta berotzeko 3. bidea egin dugu. Ilunbe (5a, 25m).

Peloia hasi da.

Giro mundiala, haitz itsaskorra eta helduleku ezin hobeak.

Azkar egin dit ihes gorantz.

Mañariatik Urkiolarako bidean geratzen den mendi honek atentzioa eman izan dit beti.

Gorbeia ere ederki ikusten da. Haren mendebaldean dagoen Itxiña esploratzera joateko esaten diot Peloiari. Ea laster joaten den.

Jaitsi da Peloia eta ni igo naiz gero. Ez dit argazkirik atera, oso gaizki ateratzen naiz eta.

Ondoren, eskubirantz  jo dugu eta 4. bidean sartu da Peloia, baliente-baliente: Ekin (6a+, 5c, 22 m). Lehen pausoa da zailena, baina ederki egin du, rokodromoan horrelako pausoak imitatu ezin direla jakinda. Adherentzia fina. Argazkian, hasierako pauso fina pasa ondoren. Eskuinean, sekulako sabaia dago.

Hortik gora, disfrutatzekoa. Ederki disfrutatu ere.

Jaitsi da, eta han joan naiz ni ere fin-fin.

Eskuinera jo dugu segidan. Sabaian biderik ez dagoenez (zorionez, gogorregia izango litzatekeelako bestela), hurrengo bidera jo dugu: Germinator (6a, 32m).

Oraingoan ni hasi naiz. Hasieran tente samar jartzen da, eta bigarren txaparen parean bustita zegoen. Ondo samar pasatu dut, hala ere. Lehendik ere eginda neukan Larregirekin (duela dozena bat urte edo).

Ondoren, Peloia joan da. Egun osoan fuerte ibili bada ere, bide honetan sufritu du gehien. Eta ni harrituta. Izan ere, bideak bazituen heldulekuak, baina Peloia hobeto moldatu da gaur adherentzian.

Argazkian ikusten da bustita zegoen zatia.

Beste pauso bat eman dugu eskuinerantz, eta ondorengo bidean sartu gara: JO.TA.KE (6a, 32m). Berriro ere nik ekin diot.

Bigarren txapatik aurrera plaka liso-liso bat zeukan, baina eskuinetik egin eta ezkerrera trabesia txiki bat eginda, ez zen hain zaila. Halaxe egin dut, baina zalantzan geratu naiz. Gorago, sekulako gozatua hartu dut organo-tutu eder batzuetan. Lastima argazkirik ez izatea, ikusgarriak dira eta. Eskuentzat kasik heldulekurik ez, eta oinak kanalean ondo jarri eta kontu handiz egin behar gora. Gozada hutsa. Niretzat eguneko onena izan da (bazkaria aparte utzita).

Ekin dio Peloiak ere. Peloia, plafoia, kanpeoia.

Jaitsi denean, soka atera aurretik esan diot aseguratzeko, plaka zuzenan probatu nahi nuela eta. Probatu dut. Baita egin ere. Baina, Peloiak segituan bota du enmienda:

-Adam Ondra ematen huan! Horko purrusta eta burrunda.

Ez dakit bidea plakatik zuzen egin behar den edo ez. Baina, zuzenean egin behar bada, 4. bideko 6a+-eko plaka baino zailagoa iruditu zait.

Berdin dio. Goiz ederra pasatu dugu gortuko bi gazteok. Zaharrak zertan ibili diren ez dakigu. Gu bitartean, G O R T Z E N ! ! !