Joan den larunbatean, hilak 18, Eginon izan ginen, berriro ere, Peloia eta biok.

Hotz handia egin behar zuela jakinda, eguzkitan egiteko moduko bide bat bilatu genuen, eta bai aurkitu ere: Matices.

Hotz hasi zen eguna. Ez hainbeste Zumaian (7ºC inguru) goizeko 8etan, atera ginenean, baina bai Araban. Autobideko tuneletik irten orduko, paisaia erabat aldatu zen. Lurra zuri eta zerua gris.

-Noa etorri gaituk?

-Bai, motel. Eskerrak Eginon eguzkia izango dugun zain.

Gasteiz parean, -2ºC.

-Joxe Ramon! Etorri hai Zumaira! Hau ez dek eta bizitzeko lekua. Irauten ere nahiko lan hemen!

Aguraingo bidean -3ºC ere ikusi dugu Peloiaren autoko termometroan.

Eginora iritsitakoan, bazirudien Peloiak ez zuela autotik irten nahi. Hura zen lurrean izotzik ez zeukan Arabako lehen lekua. Ordura arteko guztia zuri zegoen. Laino trinkoa zegoen Sakanan, eta seguruenik horregatik ez zuen izoztu inguru hartan.

Nagiak autoan utzita, kanpora atera ginen, trasteak hartu eta hormarantz abiatu ginen. Eguneko bisitari bakarrak ginen. Lainoa zegoen eta hiru graduko tenperatura zegoen, baina altuera hartu ahala eguzkitan sartzeko esperantzarekin abiatu ginen.

Bidearen hasierara iritsi ginenean, eguzkitan geunden, baina laino artetik orduantxe aterata.

-Kafia nahi al dek?

-Dudik gabe!

Presarik gabe ibiltzea gauza handia da, eta kafea hartu genuen patxadan, eskalatzen hasi aurretik.

Peloia hasi zen, ohitura zaharrari jarraituz.

-Lehen luzean 6a-ko pauso bat daukak. Baina hori ez dek ezer hiretzat, rokodromduan zailduta hago eta!

Ederki egin zuen. Hemen pixka bat gorago:

Eta hemen ni lehen bilgunera iristen.

Peloia lehen bilgunean.

Tarteka lainoak gora egiten zuen, eta harrapatu egiten gintuen. Eguzkitan goxo egoten zen, baina lainopean hotza zen nagusi. Ederki gogortzen ziren atzaparrak.

Bigarren luzean, nire txanda.

Argazkietan ez badirudi ere, luze hau oso tentea da, baina helduleku ederrak ditu.

Bigarren bilgunetik ateratako argazkia.

Hirugerran luzean, berriro ere Peloiaren txanda.

Hasiera oso tentea da, 4c markatzen du krokisak. Baina, paraboltak pixka bat eskuinean uzten ez badira, zailagoa dela esango nuke. Kostatu zitzaion Peloiari, eta marmarrean ibili zen:

-Hau 4c?

-Zer dek ba, rokodromoko 7a baino zailagoa?

-Ba, hortxe nonbait.

Nik ezkerretik egin nuen, eta ez zitzaidan hainbeste kostatu.

Hemen Peloia lanean, jo ta fuego.

Laugarren luzea errazagoa da, baina kasik desekipatuta dago. Iltze bat dago hasieran, eta gero, luze osoa garbi. Peloiaren totemekin, ederki babesten da luzea.

Bosgarren luzea berriro ere Peloiarentzat.

Luze dotorea hori ere.

Ni, bilgunera iristen. Ordurako, arropa sobran.

Seigarren eta azken luzeari ekin nion.

Diedrotik atera ondoren, gandor erraz bat baino ez zen geratzen, bidea amaitzeko.

Peloia ere han agertu zitzaidan, Iker Jimenezen programa batean bezala.

Lainoak ere gora egin zuen, gure atzetik balebil bezala.

Trasteak jaso, beste kafetxo bat hartu, eta beherako bidea hartu genuen.

-Bide ederra, ezta?

-Bai. Berriro ere egiteko modukoa.

Betiko bidetik jaitsi ondoren, putrea zai geneukan lainopean.

Eginora iritsi ginen, eta han termometroak 3ºC markatzen zuen, goizean bezalaxe. Eta lainoak ez zuen egun osoan alde egin.

Eta hauxe izan da urte triste honetako azken eskalada. Ea hurrengo urtean zer aukera ematen digun LABIk eta konpainiak.

Gortu!

Larunbatean, hillaren 23an, Eginora joan ginen Peloia eta biok. Aurreko astean Aiako harrian ibili ondoren, zenbait luzeko bide bat egitea geneukan buruan. Hasiera batean, Atxarteko Urresteiko ertza egitea pentsatu genuen, baina, azkenean, Eginora joatea erabaki genuen.

Arista de los caracoles bidea aukeratu genuen. Lehendik ere ezaguna, urtea amaitzeko egiten genuen bide erraz eta luzea. Erraza, baina oso polita. Azkenerako, altuera sentsazioa ematen duen bidea.

Bezperan, Peloiak:

-Bihar ze ordutan? Onen orduan, e! Gaur afaria zeukat eta!

Zortziretan abiatu ginen, eta Eginora iritsi ginenean, 4ºC-ko tenperatura zegoen.

-Ez ziok hotza pasatzeko beldurrik! Aurrenengo aldapen gora ederki berotuko gaituk.

Hormara iristeko, aldapa ederra dago azken tartean.

Hemen Peloia aldapan gora.

Ikusten den moduan, giroa zoragarria zen. Ederki egoten zen eguzkitan.

Peloiak esaten zuen moduan, guk hezurrak berotzeko beharra daukagu, eta horregatik ibiltzen gara orain lehen baino beranduxeago.

Halako batean iritsi ginen bidea hasten den lekura. Beno, egia esan, ez da erraza bidea non hasten den jakitea.

Motxilak kendu eta trasteak soinean jartzeko leku justu samarra zegoen toki batean geratu ginen, eta handik ekin genion bideari.

-Nik uste diat, azken aldian, hortik eskuinera eta pixka bat gorago joan ginela, eskalatzen hasi baino lehen -esan nion Peloiari.

Baina, hala ere, geunden lekutik hastea erabaki genuen.

Peloiak ekin zion bideari, beti bezala.

Lehen luzea zikin samarra da. Baina gustura egin zuen Peloiak, han eta hemen totemcamak sartuz. Traste ederrak dira gero!

Iritsi zenean, abisua eman, eta han abiatu nintzen ni ere. Sorbalda askoz hobeto igartzen dut, eta gustura igo nintzen ni ere.

Bilgunean trasteak hartu, eta bigarren luzeari ekin nion.

Konturatu gabe, nahi baino gorago joan nintzen, ezkerrera sartu baino lehen. Eta espoloiaren beste aldera begiratu nuenean, parabolta eta ez dakit zenbat urte daramatzan fisureroa ni baino beherago zeudela konturatu nintzen.

Maniobra batzuk egin, eta laster heldu nintzen bigarren bilgunera.

Badator Peloia ere bigarren bilgunera.

Zerua urdin-urdin zegoen. Baina, une batean, mendebaldeko haize fin bat sentitu genuen, eta hodei batzuk ere azaldu ziren. Ez zuen asko iraun hala ere. Etorri bezala joan ziren hodei eskas haiek.

Gustura zebilen “katxarreatzen”, atxiperreak sartzen. Horretarako bide aproposa da.

Egin zuen hirugarren luzea, eta abiatu nintzen ni ere. Ordurako alde egin zuten hodeiek.

Iritsi bezain pronto, laugarren luzeari ekin nion.

Hemen Peloia hirugarren bilgunean goitik ikusita.

Denbora dezente joan da bide hau azkena egin genuenetik, eta ez genekien seguru bi luze edo hiru faltako ziren.

Baina kalkuluak egiten ari ginen ordurako.

-Uste diat, Peloi, azken luzea, eleganteena, niri tokatuko zaidala.

-Kabroia! Bigarrena ere hiri tokatu zaik! Eta niri luze eskas danak!

Bukatu nuen laugarren luzea, eta Peloia ere bizkor etorri zen. Trasteak eman, eta bosgarren luzeari ekin zion.

Ikus daiteke ordurako zerua berriro ere urdindu zela.

Eskuinean ikusten den zulotik pasatu, eta metro gutxira dago bilgunea. Erosoa gainera.

Iritsi nintzen eta seigarren eta azken luzeari ekin nion.

Metro batzuk igotakoan, argazkia atera nion Peloiari.

Peloiak ere atera zizkidan argazki batzuk. Kamera eta guzti joan zen eta. Eskertzekoa da, kronikea egiteko.

Amaierako plaka ederrean.

Pena eta guzti ematen du plakaren amaierara iristeak. Gozatu ederra hartu nuen.

Bilgunea prestatu, arkaitz-zubi bat aprobetxatuz eta bi totem sartuta, eta Peloiari hasteko abisua eman nion.

Badator.

Iritsi zen Peloia ere. Berehala bota zidan berediktoa.

-Orain gradua egiten hasi behar diagu. Hurrengoan Atxartera, deportibea egitera.

-Bai, jauna. Sorbalda honek ematen dik ez daukala kuidadorik.

-Orain, burua egin behar diagu -Peloiak-. Paretean ohitura hartu behar diagu.

-Ze esaten dek buruari buruz? Edozeinek adituta ere…

Eta horrelaxe, txorakeri artean, gauzak motxiletan sartu eta mendiaren gailurrerako geratzen diren metro eskasak bete genituen.

Eta han zer aurkituko…

-Hara! Hemen ere mugarrie!

-Larregi ez dek urruti ibiliko.

Hurbilagotik ere atera nion argazkia.

Olano mendia ere handik oso hurbil dago. Aratz ere ez da urrun ikusten. Eta Egino aldera begira jartzen bagara, eskuinean (mendebaldean) Agurain ikusten da, eta ezkerrean (ekialdean), sakana, Beriain nagusi dela.

Betiko bidetik jaitsi, betiko komentarioak eginez (teleferikoa noizko den eta abar), eta laster iritsi ginen herrira. Autoa hartu eta Zumaiara.

Inpernupen zerbeza bat hartzen ari ginela, Erki hurbildu zen, eta ea eskalatzen egon ginen galdetu zigun. Eta zer diren gauzak: hura ere Arista de los caracoles egitera joan zen. Baina ez genuen elkar ikusi. Izan ere, bidea hasten den lekura iritsi zirenean, haren laguna ohartu zen arnesa etxean utzi zuela. Ez dut pentsatu nahi zer gertatuko zen nik Peloiari hori esango banio.

Ba, esandakoa. Hurrengoan, gradua egitera joan beharko dugu Atxartera. Bitartean, Gortu!

Atzo, martxoak 8, arratsaldeko manifestazioan Peloiarekin topo egin nuen.

-Bihar Atxartera, ezta?

-Bale. Gortu beharra zegok.

Manifa amaitu zenean, Peasorekin topo egin genuen.

-Peaso, animatzen al haiz bihar Atxartera?

-Bai, gustura.

-Baina 6a eta hortik gorakoak probatu behar dizkiagu.

Orduantxe kolorea aldatzen hasi zitzaion pixka bat, baina berehala lasaitu nuen:

-Ez, motel. Ahal duguna egingo diagu, eta kitto.

-Onen orduan joango gaituk, goizeko 8retan -Peloiak.

Iritsi naiz gaur goizean Arbustaingo arranplara, eta han zegoen Peaso zain, bere lingote flamantearekin.

-Ostia! Volvo for life! Earra trastua! -eta ez da hori izan eman digun ezusteko bakarra.

-Bai, hogei urte zeuzkak, baina kilometro gutxi.

Nire autoa hantxe utzi, trasteak Peasonean sartu eta Atxarte aldera abiatu gara Peloia, Peaso eta hirurok.

Autobidean sartu bezain laster, lau tanta fin erori dira, eta Peloiak berehala esan du hobe genuela Eginora joatea Atxartera baino. Eskalatuz gero, gustura. Berdin zait batera edo bestera. Halaxe, Eginorako bidea hartu dugu.

Aparkalekuan autoa utzi eta Sector de la fuente izeneko sektorera abiatu gara.

Oinarria pixka bat eskasa da hiru lagunentzat, baina moldatu gara nola-hala trastean soinean jartzeko.

-Sugegorriaren bidea egingo diagu lehenik -bota dut nik.

-Izen hori al zeukak? -Peasok.

-Ez, Decomisos dek, baina behin sugegorria ikusi nian eskuarekin heldu beharreko zulo batean, eta harrezkero horrela esaten zioagu.

Ekin dio Peloiak, eta erraz egin du, sobra y eso. Ondoren, Peaso abiatu da, soka goitik zuela, baina lanak eta bi izan ditu bilgunera iristeko. Berehala konturatu gara agian gehiegitxo zela hainbeste denbora eskalatu gabe daraman batentzat.

Nik egin dut ondoren. Hemen Peloia aseguratzen eta ni gorantz.

Ondoren, bide errazagoak egitea pentsatu dugu.

Ezker-ezkerreko bideetara joatea proposatu diet, eta hala egin dugu. Krokisean agertzen diren 1, 2 eta 3 bideak egin ditugu.

Hasteko 2. bidean sartu gara: Abigail (15m, IV). Peloia hasi da beti bezala.

Bidea bukatzen.

Aseguratzen.

Peloia jaitsi, eta Peasok ekin dio ondoren.

Pixka bat gorago, posatzen.

Ederki moldatu da oraingoan. Ni igo naiz, azkenik.

Jaitsi naizenean, 2. bideari ekin diogu, lehenengoaren ezkerrean dagoenari: La dama de rosa (15m, V). Aurrekoa baino zailagoa izan arren, ondo samar moldatu da Peaso.

Baina, hasi, Peloia hasi da, beti bezala. Al ataker!!!

Erraz, azkenaldian bezala.

Lanak Peasok izan ditu.

Ondo hasi da, baina zailtasuna goian zeukan zain.

Gero eta hobeto ari zen, hala ere.

Amaitzeko, nire txanda. Postureoa tope!

Handik jaitsitakoan, 3. bidea egitea pentsatu dugu: La loba herida (15m, V). Beste behin ere egin genuen eta oroitzapen ona neukan.

Peloiak eman dio lehen kolpea.

Gaur ez dut argazki bakar bat ere atera. A zer nolako bakea! Peaso, ordea, klik eta klik aritu da.

Ordurako ordua aurrera zihoan, aparkalekua betetzen ari zen, eta nire tripa barreneko zuloa handitzen. Peasok ekin dio ondoren.

Oraingoan ederki ibili da, eta Peloiaren esanak kontuan hartuta, poz-pozik iritsi da bilgunera. Orduantxe hasi gara doinu zahar berriak in the wind entzuten.

Ederra izan da. Nik beti pentsatu izan nuen, gaztetan, gauza ederra izan behar zuela Txindokiko ertza eskalatzen (esate baterako) aho soinua atera eta doinuren bat aireratzea.

Ez da makala gure Peaso. Orain, gainera, proiektu ederrak dauzka berehala egiteko, baina hori berak kontatuko dizue, nahi badu.

Gortu!

Joan den larunbatean, abenduaren 22an, Eginora joan ginen Peloia eta biok.

Hasierako asmoa Aiztondora joatea zen. Eta materiala ere horren arabera aukeratu genuen. Normalean, bide luzea egin behar bada, eta ondoren, oinez jaitsi behar bada, motxila txiki bana hartzen dugu. Eta Eginorako bada, soka bakarra normalean. Aiztondorako, ordea, bi soka erabiltzen ditugu, diametro txikiagokoak. Hartara, bi rapeletan jaisteko aukera izaten dugu. Deportibarako, berriz, gri-gria eta diametro handiagoko soka. Motxila handiagoa ere bai, gauzak erraz sartzeko eta motxilarik gabe lasai eskalatzeko.

Kontua da Aiztondora gindoazela eta bi sokarekin abiatu ginela, Peloiaren bi pitekin (pitak esaten diet nirea baino meheagoak direlako). Hala ere, Uharte-Arakilera iristean 3ºC-ko tenperatura genuen. Autotik irten gabe ere igartzen zen. Buelta hartu eta Eginora abiatu ginen. Altsasura iritsi baino lehen tenperatura igotzen hasita zegoen, eta 9-10ºC-ko tenperatura genuen Eginon.

-Bide luzea edo deportiba?

-Ekarri diagun materialarekin bietan ere ez diagu oso eroso ibili behar. Deportibarako gri-gririk eta soka lodirik ez, eta bide luzerako, motxila txikirik ez. Eta handiarekin igotzeko gogo gutxi.

-Deportibea egingo diagu orduan.

Lezeren ezkerrean dagoen aldera jo genuen. Han bagenituen bide batzuk egiteko, eta Ekaitzean Elaia izenekoan sartzea erabaki genuen.

Beti bezala, Peloiak ekin zion. Bidearen hasiera bustita zegoen.

Bustitako zatia pasatu ondoren, horma dezente tentetzen da.

Baina helduleku ederrak ditu.

Bilgunera iritsi zenean, argazki hau atera zidan. Uste dut abdominalak egiten ari nintzela.

Egin nuen nik ere luzea poliki-poliki.

Ondoren, metro gutxi batzuk oinez egin eta bigarren luzearen hasierara joan nintzen. Etorri zen Peloia ere eta luzea aztertzen hasi ginen.

-Han baziok parabolt bat.

-Baina besterik ez.

Parabolt bakarra ikusten genuen, eta urruti gainera. Luzearen hasierak oso itxura txarra zuen, haitza puskatuta zegoela ikusten zen.

Horiek horrela, beherako bidea hartu genuen.

-Orain, Sector de la fuente esaten dioten horretara joango gaituk, Peloi. Bazeudek V+ batzuk.

Sektorera iritsi eta 13., 14. eta 15. bidea egitea erabaki genuen.

Oraingoan, Peloiak hasten utzi zidan, aurreko bidean bigarren luzerik gabe geratu nintzen eta.

13. bideari ekin nion: Decomisos (V+, 15m).

Zuhaitza pasatu ondoren, pixka bat ezkerrera jotzen du bideak, babaresa eder batean gora.

Banindoan gora, gustura, eta halako batean:

-Ostias! Sugegorria, Iñigo!

-Nik nahio armiarmak!- Peloiak bueltan.

Babaresaren bukaeran, zulo eder bat dago, ukabil baten tamainakoa edo, eta han eskua jartzera nindoanean, sugegorri bat zegoela ikusi nuen. Eskerrak ez nuen eskua hurbildu. Paraboltetik zintzilik jarri eta argazkia atera nion.

Mosketoi batekin pixka bat bultzatu, eta arrakalaren barrura sartu zen. Zahartzen ari garela edo ez dakit zer izango den, baina kontua da argazkia ezabatu egin nuela mobiletik nahi gabe. Behin tokatuko eta!

Jaitsi ninduen Peloiak eta esan zidan espresak jasotzeko, nahiago zuela beste bide batean sartu. Eta halaxe 14. bideari ekin zion: El piquete (V+, 15m).

Ederki egin zuen, eta nik ere bai ondoren.

Gero, 15. bideari ekin genion: Cocinicas (V+, 20m).

Nahiko trakets ibili nintzen ni, baina Peloiak erraz egin zuen.

Superbloque (6a, 25m) hurrengo baterako utzi genuen, sarrera bustituta zeukan eta.

Trasteak jaso eta Zumaiara bueltatu ginen.

Etorkizuna?

Etorkizunari begira albiste on bat eta albiste txar bat dauzkat. Zein nahi duzue aurrena?

Onetik hasiko naiz, badaezpada ere.

Gogoratuko zarete Eginon eskalatu ondoren, Usoaren eta Aztorearen ondoko kanaletik jaisten garela. Gu eta beste asko. Eta esaten genuen ederra izango zela tirolina bat jartzea. Gainera, bideak baditu tarte arriskutsuak, eta tirolinari esker, segurtasun handiagoz ibiliko ginateke. Bada, horren harira, txapa eder bat idatzi eta Arabako Foru Aldundiari aurkeztu genion, tirolina bat jartzeko aukera aztertu zezan.

Eta erantzun digute, uste baino lehenago gainera, aukera ona dela, bai eskalatzaileen segurtasunerako, baina baita ere turismoa erakartzeko. Eta prest omen daude %50a finantzatzeko. Hori bai, beste erdiaren finantziazioa guk bilatu behar omen dugu. Beraz, Euskal Mendizale Federazioarekin hitz egingo dugu, eta uste dugu berehala jarriko dela abian ekimena. Oraindik agian goiz da oso altu esateko, baina seguru gaude lortuko dugula.

Albiste txarra ere badaukat, ordea.

Oraintxe bertan, Peloia guardian dago (lanean, ez Arabako Errioxan). Hurrengo urtean hiru lankidek urte sabatikoa hartu behar omen dute, eta askoz ere guardia gehiago egin behar omen ditu. Pentsatzen ari da urte osoko guardia hartzea, eta hartara, beste bost urtean libre egongo da. Baina hori albiste txarraren zati bat baino ez da.

Hona hemen bestea: idazten duen honek, sekulako tripa-festak egin ditu gabonetan, eta “kilitoren bat” hartu du. Oraingoan, medikuak serio-serio esan dit dezente flakatu arte eskalada alde batera uzteko, zeozerrek emango omen dit bestela.

Izan ere, oraingoan pasatu egin naiz. Begiratu nola geratu naizen.

Beraz, 2019rako Larregiren eta Mutuaren esku uzten dugu Gorturen etorkizuna.

Seguru gaude gortuko dutela. Eta ea kronikak ere egiten dituzten.

Gortu!