Xabier, Xabier eta Imanol gabe

Gauza handia da astegun buruzurian eskalatzea. Hala esan dit Peloiak gaur, behin eta berriz.

Asteartean, Peloiaren mezua:

-Ostiralian jai zikat! Gortu, no?

Segituan pentsatu nuen lana ostiral arratsalderako eta larunbat goizerako uztea, eta baiezkoa eman nion. Larregik eta Mutuak lana egin behar omen zuten.

Goizeko 8:15ean egin nuen hitzordua Peloiarekin arranplan. Jaso dut (pixka bat beranduxeago) eta Eginorantz abiatu gara.

Peloiak:

-Larregi ikusi diat. Esan zioat “etorri hai, etorri hai”. Baina, alperrik.

-Baten batek egin beharko dik lana, friendak erosteko!

Zumaian eguraldia triste samar zegoen, baina Arrasate parean oskarbi zegoen.

Araban, berriz, behe-lainoa. Baina, ikusten zen lau metroko altueran erabat garbi zegoela. Iritsi gara Eginora, betiko lekuan aparkatu, eta hormara, giro ederrarekin. Fresko zegoen, 8ºC edo, baina batere haizerik ez eta atsegina zegoen. Bidean ederki berotu ondoren, gaurkoan erraz aurkitu dugu bidearen hasiera.

Krokisak dioen moduan, XA dago margotuta gorriz bidearen hasieran. Trasteak atera eta galdera bota diot Peloiari (krokisa estudiatuta ekarri duen edo ez jakiteko):

-Heu hasiko haiz edo nahiago dek ni hastia?

-Berdin zikak.

-Hasten danak diedroko largua libratu iten dik.

-Berdin zikak.

-Hasi heu orduan!

Eta halaxe, soka lotu eta ekin dio bideari zintzo-zintzo.

Ieeeeepa!

Atzo, frotonean garagardo bat hartu genuenean, gaurko logistika prestatzeko, serio-serio esan zidan Peloiak:

-Gainera bihar argazki kamara eramango diat!

Baina, ezin izan du. Kamara aurkitu bai, kargatu ere bai, baina sukaldeko mahai gainean geratu omen da. Hurrengoan izan beharko du.

Iritsi da bilgunera eta han abiatu naiz ni ere.

Bigarren luzea niretzat. Izerdi ederrak bota ditut. Horma tente-tente jartzen den lekuan, helduleku bila hasi eta berehala nabaritu dut besaurretako nekea.

Bukatu dut eta argazkia atera diot Peloiari bigarren bilgunetik.

Aurrera begira, hirugarren luzeak igarotzen duen horma ederra neukan.

Baina, hara iristeko zaldi gainean joateko aulki moduko bat pasatu behar da. Han joan da Peloia eta hirugarren luzearen hasierako bilgunean kateatu da.

Iritsi naiz ni ere, eta Peloiak ekin dio luzeari, bere txanda zen eta.

Hemen luzeko pauso finean.

Eta gorago.

Bilgunea prestatu eta iritsi naiz ni ere. Bigarrena baino hobeto egin dut hau.

Ondoren, katu-hanken ordez zapatillak jantzi ditugu, zati bat oinez egin behar da eta. Eta hara zer ikusi dugun bilgunearen ondoko arte batean zintzilik.

Hor bai dagoela jardunerako gaia.

-Hau putakumeren batek kendu ziok lagun bati eta hor laga dik zintzilik!

-Auskalo, baina hamaika ipuin egin daitezke honen kontura. Hor daukazue gaia, Larre eta Wali, nahi duzuen doinu eta neurrian hiruna ipuin idazteko.

Peloia bilgunean, eta ni zapatilaren ondoan, argazkia ateratzen. Eskerrak nik behintzat ateratzen ditudan.

Hurrengo luzea 6a-ko diedroa. Ederki egin dugu txapa (nahi gabe) zapalduta.

Berriro beste zati bat oinez, lehen baino laburragoa, eta bosgarren luzera Peloiarentzat.

Pose bat eta gora.

Ordurako eguraldia nahiko goibel zegoen.

Iritsi naiz ni ere, eta esan diot Peloiari zapatilak janzteko. Neuk ere jantzi ditut, eta soka jaso dut bitartean.

-Orain, tartetxo bat oinez III-ko pauso bat eta goian gaituk -esan diot.

-Aiba dios! Han goian jendia ziok!

Hasieran pentsatu dugu eskaladako ikastaroren batekoak edo izango zirela, eta adibide txarra ez emate aldera, soka berriro lotu eta han dagoen parabolta txapatuz amaitu dugu bidea.

Irakasle bat zegoen, eta ia dozena bat ikasle. Irakasleak bota dit:

-Esta cuerda no es muy nueva, ¿no?

-Tampoco es vieja -nik bueltan- ¿Cuanto tiempo le echas?

-No sé. Pero está en buen estado de conservación.

Zikin samarra bai, baina zaharra nola egongo da ba. Oraindik bi urte ere ez ditu egin eta.

Altsasukoak omen ziren, ikastetxe bateko Guía de media montaña moduluko ikasleak eta irakasle bat. Praktikak egiten aire zabalean. Gaztetan horretan jardun izan bagenu (orduan ez zegoen horrelakorik) akaso ikasle onak izatera ere iritsiko ginen. Batek daki.

Argazkia ateratzeko baimena eskatzea pentsatu dut, baina irakasleak ez zuen atsedenik hartzen, eta azkenean, pixka bat urrundu eta argazkia atera diet, lotsagabe-lotsagabe.

Haiei agur esan eta beherako bidea hartu dugu.

Oraindik ere tirolinarik ez dagoela ikusi eta oinez jaitsi behar izan dugu. Autoa hartu eta zuzenean frontonera, garagardoa hartzera.

Hurrengoan gehiago. Gortu!

 

Elmer

Atzo, ekainaren 17an, Eginora joan ginen Peloia eta biok. Hasieran, Atxarte geneukan jomugan, Untzillatx hegoaldeko sektore eder horietako bat. Peloiak jaso ninduen zazpietan, eta gurekin etortzekoa zen “hirugarren pertsona” bat agertzen ez zenez, watsap bat bidali eta martxa egin genuen.

Zumaian, taosa izan gabe ere, bazegon bruma pixka bat. Bidean, berriz, zenbat eta aurrerago orduan eta itxiagoa behe lainoa. Araban, batik bat. Araban? Ez al gindoazen Atxartera?

Bai, baina ez. Bidean, Eginoko aukerak udan eskasagoak izaten direla pentsatuta, bero handia egiten duelako, hauxe bota nion Peloiari:

-Hi! Ta biok bakarrik geratu garenez, zergatik ez Eginora? Hik Susi egin gabe daukak.

-Bale. Nahi dekena.

Eta horrelaxe Araban sartu, behe lainotan, eta Egino herrira iritsi ginen.

-Joño! Gaur ez gaituk lehenengoak.

Dagoeneko bikote bat hormara abiatzeko prest zegoen, arnesa soinean eta traste guztiak hartuta.

-Galdetuko al zieagu zer bide egin behar duten? -nik Peloiari.

-Kasualidade handia izango huke horiek ere Susira joatea, ezta?

Abiatu ginen gu ere, eta bidearen hasieraren hurbiltzen ari ginen heinean, ahotsak entzuten genituen.

-Baietz Susi bidean egon!

Eta hantxe zeuden. Hasieran, pixka bat zain egotea pentsatu genuen, gero haien atzetik abiatzeko. Baina, azkenean, hainbeste bide dauden tokian beste bat aukeratzea erabaki genuen.

-Ba Elmerrera -Peloiak.

Eta hara abiatu ginen. Aukera ona zen, ia laugarren luzera arte ez genuelako eguzkirik sentitu. Lehendik Peloiarekin eginda neukan, eta Peloiak ere bai Larregirekin.

Peloiak Larregirekin egin zuenean, luze bakoitiak egin zituen Peloiak, eta oraingoan, bikoitiak egin nahi zituela esan zidan.

Beraz, ni hasi nintzen. Ederki geunden itzaletan.

Badator Peloia.

Eta badoa.

Bigarren luzean, ur tanten gaineko plakan.

Ni igon nintzen, bilgunean materiala hartu, eta hirugarren luzeari ekin nion. Bigarrena polita da, baina atzo hirugarrena ikaragarri gustatu zitzaidan.

-Hau komeni ziku guri, Peloi!

Badator hirugarren bilgunera.

Eguzkia horman sartzen hasita zegoen arren, bilgunea itzalean, zuhaitz eder baten azpian.

Laugarren luzearen hasieran.

Goian eguzkitan zati bertikal bat dauka, baina izugarrizko heldulekuekin. Harkaitz zubi fin-finak dira, buzoi modukoak. Hain finak, fuerte sakatuz gero mina ematen baitute.

Mobila patrikan sartuta ez naizenez batere eroso ibiltzen, motxilan gorde nuen. Akabo argazkiak.

Oinez metro batzuk egin eta bigarren zatira iritsi ginen. Nire txanda zen. Peloiarekin Elmer egin nuen lehen aldian (hau bigarrena da) egin nuen akatsa errepikatu nuen, berriro ere.

Luzeari ekin, une jakin batean hurrengo parabolta non zegoen ikusi ez, eta nire logikatik tiratuz, ezkerrera jo nuen. Handik ikusten nuen bide errazena. Baina han asegururik ez. Aurrekoan bezala, bilgune bat aurkitu nuen (hantxe jarraitzen zuen), eta bertan amaitu nuen luzea. Gero, ondo begiratuta, ikusi nuen Elmerrek pixka bat eskuinera egiten duela zati horretan. Baina aseguruen artean tarte handia dago, baina zati erraza delako izango da.

Kontuak kontu, ea hirugarrenean ez naizen galtzen.

Peloiak azken luzea egin, bostekoa eman, ur pixka bat edan eta trasteak jasotzen hasi ginen. Ordurako, Susin sartu zen bikoak ere amaitu zuen eta beherantz abiatu ziren.

-Begira! Haiek ere bukatu ditek.

Susitik behera, Elmer biderantz gindoazela laurekin (ez nekien lau mutil edo lau gizon jarri) topo egin genuen.

-Ez zarete ba Susi egitera joango?

-Ez. Txitxibiritxi egiteko asmoa dugu.

Lasartekoak omen ziren, gu baino zaharragoak edo helduagoak (edo nahi duzuen bezala). Eta horrek poz berezia ematen digu. Guk ere adin horretan eskalatzen jarraituko dugula, alegia. Batek 60 urte egin behar zituen aurten, eta beste hirurak 50etik gorakoak ziren.

Jaitsi ondoren, Usoaren parean, lasartearrekin topo egin genuen berriro.

-Zer moduzkoa Txitxibiritxi hori?

-Ondo dago. Besteen modukoa. Bilgune batetik bestera gehiago ibili behar da oinez, beste bideekin alderatuta. Baina merezi du.

-Hurrengo baterako apuntatuta dago orduan.

Haiekin joan ginen Eginoraino, eta Zumarraga eta Urretxukoak ere alde egin gabe zeuden artean. Elkar ezagutzen zuten, gainera.

Izugarrizko eguraldia Eginon, eta eskalatzen ikusi genituen bakarrak gipuzkoarrak. Horrelako haitz zati bat etxetik hurbilago izango bagenu!

Gortu!

Bertan, ber(o)tan

Jun ta jun, ta Bertan izan ginen atzo. Bertan, ber(o)tan eta egarria ahotan.

Peloia Larretxon jaso eta Eginorako bidea hartu genuen. Esan nion: “Asfaltatu dutelako, bestela ez nintzen igoko”. Zumaian bero egiten zuen, eta barnealdera gindoazen heinean, bero handiagoa. Arrasate Mordor parean, 33ºC.

Hasiera batean, Birra Moretti egiteko asmoa geneukan. Baina ari nintzen sumatzen bero handia egingo zuela, eta hobeto izango genuela Berta egin, arratsaldez itzaletan egoten da eta. Eginon autoa utzi eta Cujo siestatik ez esnatzeko, isil-isilik basoan barrena abiatu ginen.

Bidearen oinera izerdi patsetan iritsi ginen (Larregiri gustatzen zaion bezala). Lehenago, nola ez, okerreko bidea hartu nuen eta Udaberri bidearen hasierara eraman nuen bikote ausarta. Atzera egin eta iritsi ginen gure bidearen oinera. Entzun behar izan nituen, berriro ere.

Bidearen hasiera.

Altxorraren banaketa egin genuen: Lehen bi luzeak Peloiarentzat; hirugarrena eta laugarrena, Mutuarentzat, eta azken biak niretzat. Denak konforme, gainera. Harrigarria.

Hala ere, aukera onena Peloiarena izan zen, itzala harrapatzen lehena izan zen eta. Ekin zion, eta nik aseguratzen nuen bitartean, Mutuak argazki batzuk atera zizkion.

Ari da itzaletan sartzen.

Ez da broma 31ºC-tan eskalatzea. Eguzkitan egon beharko bagenu, atzera egingo genuke. Aseguratzen izerdi patsetan nengoela, bikote frantses bat iritsi zen. Eskalatzeneus izeneko blog bateko krokisak zeuzkaten paperean, guk erabiltzen ditugun berak. Eta informazio bila zetozen. Azaldu genien gure bidea Berta zela, ondo-ondoan Elmer hasten zela, baina hark “Shushi” esaten zidan. Tentazio galanta eduki nuen:

-Shushi? Eso en el japonés de Egino, aqui solo hay vias de escalada.

Baina hori esan beharrean, Susi bidea non zegoen azaldu nion txintxo-txintxo.

Ermitañoak izango ziren agian, Peloia bilgunera iritsi, sokak jaso eta Mutua eta biok eskalatzen hasi arte ez ziren eta isildu. Azkenean, agurtu eta alde egin zuten. Gaur goizean Susi egiteko asmoa omen zuten. Niri, berriz, shushia probatzeko gogoa eman zidaten.

Eskaladarekin jarraituz, iritsi ginen bilgunera eta Peloiak bigarren luzeari ekin zion. Ur gutxitxo eraman genuen, zer bero egiten zuen kontuan hartuta, eta zerbezarik ez. Igartzen da Larregiren falta.

Badoa plafoiko makinea.

Hirugarren luzeari ekiteko, sokak Mutuari eman zizkion, eta Peloia eta biok atzetik joan ginen. Luze ederrak dira, gozatzekoak. Eta Peloia bezain fuerte egonda, zer esanik ez. Ozpina baino fuerteago. Ez ahal da ozpinduko!

Hirugarren bilgunera iristen. Atzean, eskuinean dagoen buru txiki hori nirea da.

Ezkerretik pasatu ezin. Eskuinetik ere ez.

Laster luze bateko abantaila aterako dit.

Egin zuen Mutuak hurrengo luzea ere. Kosta zitzaion bilgunea bilatzea, eta ez pentsatu anteojorik gabe eskalatu zuenik. Atzetik Peloia abiatu zen, eta hirugarrenik, ni neu.

Bilgunera iristen.

Hurrengo urratsa eguzkitara ateratzea zen. Traumatikoa izan zen niretzat. Buru-makur, eguzkiaren beldurrez, Bertaren bosgarren luzearen hasierara joan ordez, Elmer bidera joan nintzen.

-Mekauenlamar! Orain ere hauen marmarrak aditu behar!

-Gezurra ematen dik! -Peloiak- Hik ez al huan hau ezagutzen?

Aurkitu nuen aurkitu beharrekoa, Bertaren bosgarren luzearen hasiera, eta nire txanda iritsi zen. Eskerrak goiko zatian ere horma itzaletan zegoela.

Aupa Mauritzia!

Pixka bat gorago.

Peloia abiatu zen ondoren.

Hirurok bilgunean elkartu ginenean, nire klasikoetako bat bota nion Peloiari adarra jotzeko:

-Luze bat geratzen dek, 4a, erraza. Esanblian ingo yu, ezta?

-Ensanblia ta ostiyak! Earra nazka ematen dek!

Egin nuen azken luzea ere txintxo-txintxo. Trasteak jaso, zerbezarik ez hartu (ez genuen eraman), barrita bat pikatu (Pueyoko gazta autoan geratu zen) eta gaina harrapatzeko falta diren metroak igo eta Usoa eta Aztorearen ondotik jaitsi ginen. Izerdi ederra beherakoan ere. Ahaztu zitzaidan Peloiari galdetzea nola doan tirolinaren proiektua.

Eginora iritsi, iturrian ura edan, eta zerbezarik ere hartu gabe, zuzenean Zumaiara. Peloiak afaria omen zeukan, eta etxeraino eraman genuen. Atzo ez zuen ostiralean adina marmar egin. Ensanblearen kontuarekin bai, baina orokorrean gutxi.

Arratsalde ederra, beroarekin pixka bat sufritu arren.

Gortu!

Santelmotan, Elmer

Atzo
Argitu dezadan lehenbailehen: gaurkoan hau idazten duena ez da blog honetako idazkari ofiziala, Apolo, baizik eta Gortuko trinitatearen presidentea, Larregi, alegia, eta horrek badauka azalpena. Astean zehar gortzen aritu gara, igandeari begira, Ziordian Rock circus izeneko bia egiteko asmotan Peloiarekin, baina atzo arratsaldean Apoloren uasapeko mezua Gortu taldera: “Bihar ezin diat jun gortzea”. “Uiiiiiiiiiiiii, arrazoi handi samarra izan behar dik”, pentsatu nuen. Total, Apolok taxistatza egin behar zuela gaur goizean eta ezin zela etorri. “Biuna!”, suabeena, Peloiak; ni, berriz, Evaristoren liburu batekin akordatu nintzen, askotan bezala: Por los hijos lo que sea.

Peloiari B plana proposatu nion: Elmer egitea, Eginon. Duela hilabete batzuk egin zuten Apolok eta berak (ikusi orduko kronika hemen), eta Circus hurrengorako uztea, hirurok gaduenerako. “EA konforme”, Peloiak.

 

Gaur goizean jaiki naiz…
Amaiako plazan geratuta nengoen Peloiarekin, 07:00etan. Loa amenizatua izan dugu Moila inguruko bizilagunok (bai, zahartzen ari naiz), eta bereziki akordatu naiz txosnetatik ailegatu zaidan abesti batekin: “Se acabó la diversión, llegó el Comandante y mandó a parar”, baina ez da etorri Fidelik eta musikak ozen jarraitu du gau osoan.

Etxetik irtetean, Arranpla aldetik sartu naiz Amaiako plazan, Marina alderako perspektiba hobea izateko, eta a zer panorama! Peloia zain neukan. “Jode, honek ematen dik Los otros“. Isil-isilik eta disimuluan, han abiatu gara Egino aldera. Aurretik, ordea, ezustekoa: Jadarre parean, ertzainen kontrola, akoholemia; “Gelditu!! Gelditu!!”, deseatu dut behingoagatik, baina aurrera jarraitzeko esan digute.

 

Eginhotz!
Zumaiatik 12º-rekin irten gara, eta Gasteiz pasa orduko, Lautadan, Sakana aldera, 2º besterik ez dago… Eguzki ederra daukagu aurretik, baina termometroa ez da igotzen. “Jodeeeeee!!!! Hotzaaaaaa”. Aparkatu, motxilak prestatu eta betiko duda, abrigatzeko zerbait hartu edo ez; izan ere, orain momentuan hotz, baina aldapa igotzen hasi orduko, izerditan hasten gara eta alferrikakoak dira beroki guztiak. Ez da erraza asmatzea… Txalekoak kotxean utzi ditugu. “Kondoskojones”, Peloiak.

Ez gara lehenak
Cujoren baserriaren aurretik isilik pasatu gara, ez esnatzeko, eta pistari jarraituta, burdinazko hesia pasatu eta aldapan gora egin dugu. “Peloia, hik zertarako daukak 4x4a? Hemendik kotxean igo behar diagu! Begira, hemen daukak aparkatzeko tokia!”. Baina Peloia, azeri zaharra, perretxikuez hizketan hasi da, hemen basoan irtengo direla, hurrena begiratu behar dugula fiu-fiu y bla-bla, despistatu nahian.

Basotik paretaren azpialdera irten eta ikusi dugu ez garela lehenak, beste batzuk aurreratu zaizkigula, Elmer bidean bertan. “Aibadios! Ta? Zer egingo diagu? Zain egon? Beste bia bat egin?”. Hizketaldia egin eta erabaki dugu zain egotea. Bi mutil dira, bata Bilbokoa eta bestea Logroñokoa. Trasteak atera eta Peloia boluntario hasteko. Ezagutzen du bia. Lehen aldiz etorri zen Apolorekin hark 103 kilo zeuzkanean, eta jaitsiera tekniko bat (erretirada, alegia) egin behar izan zuten; gero, hurrengoan, pixka bat geghiuago prestatuta, igo zuten, baina nahikoa petatuta bukatu omen zuen, eta orduan erabaki omen zuen plafoian entrenatuko zela, eskalatzeko lokalean, beso-zuztarrak gortzeko.

Trasteak jartzen eta prestatzen ari garela, Peloiaren fama areagotuko duen gertakaria: “Ostia! Kamera! Etxean utzi diat. Dena prest nitxakan… Mahai gainean etxean… Atzo kargatzen laga nian…”. Batzuek fama eta besteak tenitu, eta berriz ere izango da hau Juan Olvido memoria de grillo.

 

Ederra bia
Peloiak erraz igo du lehen sokaldia, elegante. Aste Santuko oporretatik tripatxoa aterata etorri zaigu (“La buena vida”, dixit), mejoratuta, baina besoetan dinamita dauka, eta hori igartzen da.

Ondoren nik bigarrena egin dut, gozatzen. Orduan esan du lehen aldiz Peloiak:
-Hau dek lasaitasuna!

Hirugarren sokaldia Peloiarentzat. Eskalada oso polita da, helduleku onekin, bertikala, gozatzekoa.
-Hau dek lasaitasuna! Hau dek isiltasuna!

Laugarrena hasi aurretik, eguzkitako krema atera eta eman dugu, Lorentzo ederki berotzen hasi zaigu eta. Peloiak ideia brillantea izan du: “Utzidak mobila, hiri argazkiak ateratzeko”, eta hauxe emaitza:


Sokaldi hau ere ederra da, eta gora ailegatutakoan, oinez jarraitu dugu 80 metro inguru, azken metroei ekin aurretik. Zuhaitz baten itzalean jarri gara, denbora egiten, gure aurretik zihoazenei tarte bat uzteko, baina Peloia fuerte dago eta nahi gabe ere harrapatu egiten zuen bilbotarra; begiratu eta ikusi argazkietan:


Orduan ere entzun dut, ozen eta garbi:
-Hau dek lasaitasuna! Hau dek isiltasuna! Hau dek espiritualitatea!

Alegia, nabaritzen zela Apolo falta zela. Makina bat aldiz entzun eta irakurri dugu aste honetan Peloiaren “Kraboiak!” ozena.

Goian elkartu ondoren, azken sokaldia, laburra eta erraza, niretzat.

Amaieran erreibindikazioraiko tartea: guk ere maiatzaren 7an bozkatzeko asmoa daukagu!


Ohi bezala, eskua eman diogu elkarri eta betiko esaldia esan: “Ez gattuk makalak!”, eta trasteak jasota, zerbait janda eta edanda, goialdera irten gara.

 

Bueltatzen
Bidexka estua doa mendiaren goialdetik, eta Aztorearen parean, kanalean behera hasi aurretik, Peloiak tirolinaren proiektuari heldu dio eta neurriak hartzen aritu da: “Ez dakit zenbat metro kable, tentsoreak…”. Hori dek eta, Peloia!

Bide estutik eta hartxingaditik behera, tarteka kontuz jaitsi beharra dago:

Aztorearen eta Usoaren ondotik pasata, atzera basoan sartu gara, eta berehala iritsi gara Eginora. Zain geneukan, ordea, Cujo, zaunkaka, ondo esnatuta.

Bidean, Euskadi Irratia (Peloia, noiz jarri behar dek Ozzy Ousborne?) eta Realaren partidua. 1-0 irabazten eta komentarista gustura, baina Arrasate pare horretan gindoazela beldurra nagusi, oraingoan ere ez zioten gola sartuko eta enpatatuko.

Kotxea garajean sartu, eta Labarran hidratazio-saioa (horrela esaten zaio, ezta, Libetx?); oraingoan, ordea, falta genituen gure irakurle finak, laguntzeko, eta Peloiak eta biok bakarrik moldatu behar izan dugu. Ederra zegoen!

“Egintzak kronikea!”, Peloiak. “Idatzizak luzea, literatura asko eta argazki gutxi. Nik gero komentario bat egingo diat”.

Zer diok, Pelon? Oh, Pelon, oh, Pelon-Pelon blues, oh, Pelon blues. Ederki ibili gaituk, ezta?

Eginon bueltaka, pozoi bila

Atzo, hilak 21, Eginora joan ginen Larregi eta biok.

Asmoa Matices bidea egitea zen, baina gauzak ez dira beti uste bezala ateratzen.

Eginora iritsi orduko, eguzkitako krema ematea izan zen hartu genuen lehen lana. Eguzkiak gogor jotzen zuen eta badakigu zer pasatzen den horrelakoetan. Orain, behintzat, ez dut AfterSun horietakorik erabiltzen.

Pixka bat aurrerago, burdinezko hesira iritsi baino lehenagoko azken baserrian, Kujo txakurra atera zitzaigun. Haserre, zerbait lapurtu izan bagenio bezala.

-Kauenlamar! Bueltarako makila eskuan!

Bagoaz aldapan gora, orain modan dagoen abesti batek dioen moduan.

Basoa zeharkatu eta hormen aldera iritsi ginen.

Hasieran, pixka bat kostatu zitzaigun bidea aurkitzea.

Oharkabean, bidearen hasiera atzean utzi genuen, eta kanal batean gora joan ginen, bi pauso aurrera eta bat atzera eginez.

Baina handik oker gindoazela ohartu ginen, eta bide beretik atzera jo genuen.

Argazki honen eskuineko aldean ni nago, kartel berde baten ondoan.

Kartelak eskuinera begira dagoen gezi bat erakusten du, eta azpian jartzen du debekatuta dagoela eskalatzea apirilaren 1etik abuztuaren 31 bitartean.

-Haundiya dek ba! Hemen ezingo diagu eskalatu, ezta?

Hain zuzen, gure bidea geziaren pare-parean hasten da eta, kartela ikusita, han ez eskalatzea erabaki genuen.

-Orain zer? Elmer? Usoa?

-Elmer azkar egingo genikek, baina zer ordu dan ikusita, badaezpada ere Usoan sartuko gaituk. Bidean gentozela, argazki bat atera diot Usoari. Bi lagun bidea amaitzen ari ziren argazkia ateratako momentuan.

Karteleko geziak adierazten duen aldera egon arren, barrurago dagoenez, ez zitzaigun argi geratu han eskalatu zitekeen edo ez. Gainera, jendea eskalatzen ikusita, hasiera batean ez zitzaigun burutik pasatu ere egin Usoan eskalatzea debekatuta zegoenik. Orain ez daukagu hain argi. Ea norbaitek laguntzen digun.

Ba azkenean, ibili-ibilita, Usoaren azpira iritsi ginen.

-Dame veneno, que quiero morí!

-Horixe egin beharko diagu, ezta?

Aurreko batean ere egin genuen Dame veneno bide bertikala. Eta hari ekin genion berriro ere.

Larregik ekin zion.

Ez dakit zer esango lukeen Mutuak, baina nire ustez bide honek badu gatza eta piperra, besoetan indarra eskatzen du eta. Gainera, seguruen artean aire pixka bat ere nabarmentzen da.

Iritsi zen bilgunera, eta abisua emandakoan, ni abiatu nintzen behetik gora. Ederki jotzen zuen eguzkiak, baina brisa ederra ere bageneukan.

Hor nator, eguzkitako betaurreko eta guzti.

Peloiak ez dakit zer duen soka honen kolorea dela eta ez dela. Aspaldian eskalatzera etorri ordez lan eta lan dabilenez, seguruenik askoz ere politagoa erosiko du laster. Bai, ezta?

Bilgunera iristean, ezkerreko besoa nahiko nekatuta neukala ohartu nintzen. Betaurrekoak kendu, eta bigarren luzeari ekin nion. Ederra da. Zoragarria. Baina nire besoak flojo zeuden eta kostatu zitzaidan luzea amaitzea.

Beste pixka bat…

Eta Usoaren tontorrean, bilgunea.

Larregiren txanda.

Luzea bukatzen. Beherago zegoela ezin nion argazkirik atera, horma barrurantz sartzen da eta.

Aupa Mauritzia!

Ni baino hobeto ibili zen atzo. Nik hidratazio falta nuela iruditzen zait.

Berehala konpondu genuen arazo hori. Barrita bana jan eta erabakia hartzeko ordua:

-Ze ingo iu?

-Nik nahiago diat Zumaira goiz joan eta lasai ibili.

-Horixe egingo diagu. Aztorea hor egongo dek hurrengoan ere.

Eta horrelaxe, zerbeza bana edan (hidratatzeko, ez gaizki pentsatu!), trasteak jaso eta jaitsierako bide ezagunari ekin genion. Kontuz joan behar da bide horretan behera. Ez da txantxa.

Hidratazio-plana Zumaian osatu genuen. Blok honen jarraitzaile fin batzuekin egin genuen topo, txiripaz.

-Hi! Gortuko kamiseta noizko?!!

-Ostia, Larre. Hauek igual ez die nahi gu beraiekin esertzea.

-Bai, mutil! Eseri lasai! Baina kamisetak noizko? E? E?

 

Gortu!