Imserso extrem

-Imserso extrem?

-Bai. Itxura ederra zeukak.

-Baina, ze kristo dek? Jubilatuen lasterketa bat? Santiago Seguran film bat?

-Ez, motel! Eginoko bide berri bat. Doña Eusebia hormaren ezkerrean zegok, Arista de los caracolesen beste aldean, hain zuzen ere.

Eta horrelaxe, Eginora abiatu ginen atzo, Peloia eta biok. Hotza egin behar zuelakoan, “berandu” abiatzea erabaki genuen. Baina Peloiarentzat goizeko 8etan joatea da berandu joatea.

Iritsi ginen Lezera eta bertan aparkatu genuen Hyundai gorri flamantea. Trasteak hartu, gaizki jasotako soka bizkarrean jarri eta bidean gora abiatu ginen.

-Nik erakutsiko diat hiri soka behar bezala jasotzen! -bota nion Peloiari, harrokeria puntu batekin.

-Eon hai ixilikan!

-Klaro, soka beti nik eramaten diat eta.

Aurretik beste lagun batzuk eskalatzera zihoazela ikusi genuen.

-Ea ez doazen gure bidera, behintzat!

Halako batean, Arista de los caracolesera nondik joaten zen galdetu ziguten, eta aurrerago joan behar zutela esan genien.

-Eskerrak! Hasteko ez diagu konpetentziarik edukiko behintzat.

Laugarren monolitoa amaitzen den tokian, gorako bideari ekin genion.

-Ea Arista de los caracoleseko hurbilketa baino hobea den! -esan nion Peloiari, aldapan gora atzean uzten ari zela.

Hor dago, laugarren monolitoaren atzera iritsita.

Handik metro gutxitara, bidea hasten den lekura iritsi ginen. Eta bai, hurbilketa hau laburragoa da. Eta erosoagoa ere bai.

Esan beharra dago, Peloiak krokisa inprimatu zuela. Seguruena koloretan eta guzti. Seguruena diot, krokisa etxean ahaztuta utzi zuelako. Harrigarria, Xabier!

-Ez haiz kejatuko, Peloi. Gaur hiretzako hiru luze, eta niretzako bi bakarrik.

-Aurrekuan, Arista de los caracolesen hik egin hituan luze onenak!

Berriketari utzi, eta bideari ekin zion.

Lehen bi luzeak oso errazak dira, eta ez dago inolako ekipamendurik, bilguneetan izan ezik. Azkar egiten dira. Hamarrak bost gutxi ziren Peloiak bideari ekin zionean.

Bazihoan bidean gora, totem flamanteekin aseguratuz.

Zumaiatik atera ginenean, giro goxoa eta epela geneukan. Baina, barrualde horretan, hego haizea hotza izaten da.

Halako batean, mutiko bat agertu zen.

-Kaixo! Bakarrik al hator? -galdetu nion.

-Ez, ez. Oraintxe iritsiko dituk beste bi lagun.

Berriketan hasi eta Oreretakoak zirela esan zidan. Hiru zirenez, pentsatu nuen ez geniela traba handirik egingo. Baina bi izango balira bezain azkar mugitzen ziren.

Peloiak sokarekin abisua eman zidanean, han abiatu nintzen ni ere.

Lehen bilgunera iritsi, trasteak hartu eta bigarren luzeari ekin nion. Bigarrena ere erraza da eta azkar egiten da.

Bigarren bilgunetik argazki hau atera nion Peloiari.

Kamiseta gorria eta kaso zuria duena da Peloia. Oreretako lehenengoa ere ikus daiteke atzerago. Eta behean, basoaren udazkeneko kolore ederrak.

Pixka bat hurbilago.

Iritsi zen Peloia, hirugarren luzeari ekiteko prest.

Krokisik ez geneukan, baina aurreko egunean Interneten irakurritakoaren arabera, ezkerraldera jo behar zuela esan nion Peloiari.

Geroago, krokisari begiratuta, konturatu naiz bariante gorria egin genuela. Berdea hobeto ekipatuta dago, baina zailxeagoa da. Hurrengorako.

Abiatu zen.

Argazkiaren goiko aldean, ezkerrean, ikusten den ipurura iritsi arte, ez dago asegururik. Dena dela, desplometxora iritsi arteko bidea erraza da, eta ondo babesten da. Friendak sartzeko aukera ugari dago.

Erraz iritsi zen desplometxoraino. Ezkerretik pasatu behar da.

Argazkian ikusten den lekuan, friend bat sartu zuen, eta zentimetro gutxira, beste bat sartu zuen.

-Ze? Amerikanuak bezela? Lasai, ipurura heltzen haizenean, parabolt bat aurkituko dek.

Baina, pauso arraroa dago hor. Hormak ezkerrera botatzen zaitu, eta pauso delikatua geratzen da. Hori bai, behin gaindituta, parabolta sudurraren parean geratzen zaizu.

-Hemen, pixka bat beherago, parabolt bat falta dek! -esan zidan Peloiak- Hau ez dek Gorrotxategiren estiloa. Crowfunding bat egin beharko diagu.

Kontua da, jakin gabe, bariante gorria egin genuela, eta ez dagoela berdea bezain ekipatuta.

Iritsi zen bilgunera, eta abisatutakoan, ni abiatu nintzen. Kostatu zitzaidan pausoa gainditzea. Gainera, haizeak gogor jotzen zuen leku horretan, bazirudien hormaren barrutik ateratzen zela.

Laugarren luzeari bilgunearen ezkerretik ekin nion. Bariante berdetik, alegia. Ez dago argazkirik, Peloiak ez baitzeukan ez mobilik ez argazki-kamerarik.

Laugarren luzea ere ederra da. Oso bertikal hasten da, baina helduleku onekin, eta parabolt bat dago hasi eta metro gutxira. Gorago beste parabolt batera iritsi nintzen, eta handik ertzean sartu behar da bete-betean. Haize fina zegoen, baina luze ederra iruditu zitzaidan. Bukaera aldera, totem handi bat sartu nuen, eta berehala, bilgunera iritsi nintzen.

“Alferrik sartu diat hau” pentsatu nuen nere artean.

Iritsi zen Peloia ere halako batean.

Peloia bilgunetik oinez atera zen, 4-bis bilgunera. Ni ere hara joan nintzen, eta bosgarren eta azken luzeari ekin zion Peloiak.

Hemen, lehen atxiperrea sartzen.

Sartu, eta aurrera!

Pixka bat eskuinera joan nintzen, Peloia bistatik ez galtzeko, eta beste argazkiren bat ateratzeko aukera izateko.

Tontor horretara iritsi ondoren, eskuinera jarraitzen du bideak.

Orain, krokisari begiratuta, konturatu naiz Peloia dagoen tokitik zuzen gora jotzen duen bariante bat ere badagoela. Hori ere hurrengorako.

Bilgunera iristen.

Iritsi zen bilgunera

Laugarren bilgunetik bista ederra dago mendebalderantz. Ederki ikusten nituen Gorbeia eta Entziako parke eolikoa, besteak beste.

Argazki bat atera nuen, baina oraindik ere ez zait garbi geratzen zerbait bereizteko modurik badagoen.

Luze polita bosgarrena ere. Aurreko biak baino errazagoa, baina oso polita. Bista ederrekin gainera. Nik baino bista hobea beharko duzue argazki horretan zerbait antzemateko.

Abiatu nintzen, eta laster iritsi nintzen bidearen amaierara.

-Bide hau askotan egin behar diagu -esan nion Peloiari.

-Bai, horixe iruditzen zatak!

-Izena ere aproposa dek guretzat!

Bidearen amaieratik ederki ikusten da nondik etorri garen. Oreretako eskalatzaileetako bat ere hortxe dago.

Trasteak jaso genituen, soka behar bezala jaso eta soinean jarri nuen.

Beherako bidean, gure horma sekretuari begira geratu ginen, liluratuta.

-Ikusten al dek hori? Hor hiru bide eder irekitzeko aukera ziok.

Pena ez nuela argazkirik atera. Beno, pena ez. Horrelak gure hormak sekretua izaten jarraituko du.

Lezera jaitsi, autoan sartu eta Zumaiara.

-Gaur ez diagu tragoa hartzeko astirik izango, ezta?

-Ba, ez.

-Lastima! Hurrengorako hori ere!

Gortu!

Basurde-burua eta basurdea buruz

Dagoeneko joan dira sei hilabete luze azkena eskalatzera joan nintzenetik.

Peloiari esaten nion txabalilloren batekin joateko. Baina, ordutegiak ez omen dituzte oso bateragarriak, eta iruditzen zait alabarekin behin edo behin joan bada ere, rokodromotik kanpo ez duela denbora askorik aprobetxatu.

Niri martxoaren bukaeran sorbaldak krak hura egin zidanetik, eskalatzeko aukerak erabat murriztu zaizkit. Uztailaren erdialdean Zarauzko Matian hasi nintzen errehabilitazioan, eta oraindik han jarraitzen dut. Orain sorbalda askoz ere gehiago mugitzen dut, eta txori txiki batek esan zidan eskalatzen hasi beharrean nengoela. Kontu handiz, hori bai. Beste krakateko batek ez lidake mesederik egingo.

Basurde-burua

Larunbatean, hilak 16, Mugarrien buelta erdi klandestinoa egin genuen. Eta ohitura zaharrari jarraituz, Peloiak eramandako basurdeburua jan genuen San Lorenten, hamaiketakoan.

Ohi bezala, egun ederra pasatu genuen. Eta, egunaren bukaeran, Peloia burua jaten hasi zitzaidan Aiako Harriko Basurdeen begiratokia egitera joateko biharamunean.

Basurdea buruz edo basurdeak beti basurde

Basurdeen bidea buruz dakigu honezkero. Horrelaxe, bada, igandean Aritxulegi aldera abiatu ginen. Hasieran zalantzan nengoen, bezperako nekeagatik eta abar, baina laster eman nuen amore:

-Bale! Baina oso goiz ez, e!

Iritsi ginenerako hiru lagun lehen bilgunean zeuden. Harrituta geratu ginen. Nola zitekeen norbait gu baino lehenago sartzea horman. Horrelakoetara ez gaude ohituta.

Autoa Aritxulegiko aterpean utzi, trasteak hartu, eta hormara abiatu ginen, artean bezperako nekea oinetatik kendu ezinik.

Eskalada hori askotan deskribatu dut, eta ez naiz berriro hasiko. Luze bakoitiak Peloiak egin zituen aurretik, eta bikoitiak, nik. Eta zer egoeratan nagoen ikusita, konforme geratu nintzen. Ez dago aitzakiari hemendik aurrera.

Argazkirik ez nuen atera (Peloiak ere ez, noski), azken luzera iritsi arte. Han, postureo pixka bata egiteko eskatu nion Peloiari. Ez neukan kronikarik idazteko gogorik, baina banekien batek behintzat irakurri nahiko zuela. Eta, horretarako, argazki pare bat behar nituen, behintzat.

Postureoan nagusi!

Eta bidea amaitzen

Gero, Aritxulegiko aterpera joan ginen. Mokadutxo bat jan eta Zumaiara bueltan.

Hemendik aurrera ea lata pixka bat ematen dugun.

Gortu!

Kontrasteak Hego Untzillaitzen

KU-KU!

Aurreko asteburuan Atxarten izan ginen Peloia eta biok. Hego Untzillaitzen. Larunbatean, eguraldi ilun samarrarekin, Gatzaieta baserriaren ondoko aparkalekuan autoa utzi, eta Hego Untzillaitzera abiatu ginen.

Baina, oraingoan, sektore berri bat probatzeko asmoarekin. Elosuko harrobian eta Labarganetan askotan izan gara. Larunbatean, berriz, Saukuko behekoa behekaldea sektorera jotzea erabaki genuen.

Autoa utzi eta oinez bost minutu egin baino lehenago:

-Ostia! Krokisak ez dizkiat hartu!-Peloiak.

-Juan Olvidos memoria de grillo! Guantxe jungo nauk kotxea bila. Eon hai pixka bat!

Motxila Peloiarekin laga, eta autora itzuli nintzen krokisen bila. Horiek gabe nahiko lan izaten dugu!

Peloiak berriro ere:

-Uste diat kukua aitu detela!

Eta berehala entzun genuen argi eta garbi. Ku-ku! Ku-ku!

-Hik ba al dakak diruik karteran?

-Askoik ez, baina zeozer bai.

-Aurten ere salbatu diagu urtia!

Kukua ez zen isildu ere egin goiz osoan. Hala ere, giroa, ilun samar zegoen.

Tarraka-tarraka, iritsi ginen gure sektorera.

Lehenengo hiru bideak egin genituen.

Hasteko, lehenaren lehen luzea, 5c-koa.

Gure hormaren eta goian ikusten den horma beldurgarri horren artean, Untzillaitzera igotzeko diagonal txikia izeneko bidea pasatzen da. Eta asteburuetan, batik bat, jende ugari pasatzen da hortik gora eta behera. Batzuetan beldur pixka bat ere ematen du, harriak botatzeko arriskua hor dagoelako. Eta kaskoak ez dira guk nahi bezain gogorrak.

Peloia bigarren bidean

Egin nuen nik ere bigarren bidea, eta bilgunera iritsi nintzenean, hiru tipo goitik behera.

Eta nik neure artean:

-Nik hau ezagutzean diat ba. Baleiken ere agertu dek dala gutxi.

-Iepa!- esan nion.

Eta ezagutu ninduen Landerrek:

-Joño! Nik tarteka irakurtzen diat hire bloga. Idatzi gutxi, baina jardun bazibiltzate, ezta?

-Bai. Saiatzen gaituk.

Agurtu eta goitik behera jarraitu zuten hirurek. Nik ere beherako bidea hartu nuen. Baina kontzientzia atximurka hasi zitzaidan:

-Zeozer idatzi beharko dek, ezta?

-Idatzi? Ze pereza. Eta zertarako? Kattanek ere ez zidak irakurriko eta.

Kafetxo bat hartu, bizkotxo pixka bat jan, eta hirugarren bideari ekin genion.

Ze sibarita bihurtu garen! Mendira kafiakin, txorrostakin… Barritak eta letxiak!

Laugarrn bidea gogortxoa ikusi genuen, eta bosgarrenari ekin genion. Eguneko errazena izan arren (5b zailtasunekoa) hartan ibili nintzen okerren.

Beherako bidean, Elosuko harrobitik pasatu ginen. Bagenuen susmoa rokodromoko pare bat lagun han egongo zirela, eta hantxe zeuden. Pena ez niela argazki bat atera.

Hala ere, Peloiak berehala bota zien perla:

-Oyes! De primero eskalatu bihar dek, e! Horrela ez.

Ainhoa eta Mante agurtu eta beherako bidea hartu genuen.

Orain, Peloiak esaten duen moduan slow mountain egiten dugun honetan, presak alde batera utzita, eta maskarilla jantzita, Mañarian trago bat hartzera geratu ginen, etxera itzuli aurretik. Bista ederra terrazan, Mugarrari begira.

-Ez dek leku txarra beraneatzeko! Jende gutxi eta haitza lepo!

KA-KA!

Horixe pentsatu nuen krakatekoa sentitu nuenean.

Astelehenean, martxoak 29, Atxartera joan ginen, berriro ere. Giro hobearekin, baina kukuaren arrastorik gabe. 29 ez dut uste egunik aproposena denik niretzat. Eskaladako istripurik larriena 2007ko uztailaren 29an izan nuen. Ederki deskribatu zuen Larregik gortuko sarrera batean. Zoritxarrez, uste dut galduta dagoela. Nik behintzat ezin izan dut aurkitu.

Astelehenean giroa askoz ere hobea zen. Gorbeia parez pare geratzen da Untzillaitzen hegoaldetik.

Eguraldi garbia izan arren, haize zakarra zebilen.

Labarganetara joan ginen, eta eskubiko aldera jo genuen, bide erraz batekin hasteko.

Motxila kendu eta gauzak ateratzen hasi nintzenean, konturatu nintzen zerbait lurrean uzten banuen hegan joango zela Mañariaraino.

-Hi, Peloi! Goazen beste nonbaitea. Haiziak hegan eramango gaitu bestela.

Berehala alde egin genuen handik. Betiere Nostradamus bideari begiratu eta gero:

-6c! Eta gainera, krokis zaharrean mantenido jartzen dik.

-Hori in beharra ziok jubilatu baino lehen!

Haizeak bidalita, gora jo genuen, Koberretape izeneko sektorera.

Han ere ez zen giro haizearekin, baina, hala ere, pixka bat erosoago egon zitekeen.

Lehendabizi, erlatiz honetara igo ginen.

Bideek izugarrizko itxura zuten, baina merkeena 6a+ zailtasunekoa da.

Berotzeko, beste zerbait bilatzea pentsatu genuen, eta berriro ere beheko aldera abiatu ginen. Erlaitzetik beherako tartea aprobetxatuz, bi eta hiru luzeko bide batzuk daude, ikastaroetarako eta prestatuta, eta haietatik hastea pentsatu genuen.

Peloiak geroago esan zuen moduan beheko luze horiek preszindibleak dira. Eta ni ere iritzi berekoa naiz.

Egin zituen Peloiak 11. bidearen lehen bi luzeak (4a eta 5c), eta gero nik egin nituen.

Ondoren, 10. bidearen lehen biak (5a eta 5b) egin zituen, luze bakar batean, aurrekoa bezala.

Esan bezala, lehen luzeak errazak dira, baina seguruak ez daude oso hurbil, eta hasiera etzana denez, hautsa zegoen haitzean itsatsita.

Halaxe, nik bigarren bideari ekin nionean, irrist egin eta ezkerreko besotik zintzilik geratu nintzen. Sekulako krakatekoa sentitu nuen, baina ez nuen eskua askatu. Hasieran, sorbalda atera nuela pentsatu nuen. Gero, tendinitisa egin ote nuen pentsatu nuen.

-Erosi txak katu hanka berriak! Mythosak!

-Marrua aituta ere, hi adarra jotzen! Kraboia!

Ez dakit zer daukadan, baina sorbalda oraindik ez dago behar bezala, eta indar falta sumatzen dut. Dana dala, bihar ere proban jarri beharko dugu, ea zer dioen.

Esan nion Peloiari jaisteko, eta berriro ere bide bera eskalatu behar izan zuen, materiala errekuperatzeko.

Nik, bihotz onekoa izanda, esan nion Peloiari:

-Nik gaur ezin diat eskalatu. Auskalo noiz egongo naizen berriz eskalatzeko moduan. Baina, nahi badek, in zak hor goiko bia bat. Nik aseguratuko.

Bi aldiz pentsatu gabe, goiko erlaitzera jo genuen berriro ere.

Zulotik zulora bidea aukeratu zuen, 6a+ zailtasunekoa. Beno, aukeratu zuen edo aukeratu nion:

-In zak hau! Itxura ederra zeukak!

Bai egin ere. Erraz eta ondo egin zuen. Sobrao y eso.

Eta ni inbiditan, probatzeko aukerarik gabe. Eskalada ez da leihaketa, baina Peloiak egiten badu, nik zergatik ez? Hor geratu da erronka ahal denerako.

Zorte pixka batekin, bihar bertan izango dut arantza ateratzeko aukera. Ea zer dioten nire sorbaldak eta Peloiak.

Gortu!

Egino

Kaixo, aspaldiko partez.

Bizi gara bai. Eskalatzeko gogo adina aukera izan ez arren, gurean jarraitzen dugu.

Iaz, Haritzekin Eginon izan ginenetik, haria etenda egon da, ez dugu informaziorik eman. Baina informazioa egon egon da. Covid 19az kutsatu aurreko asteburuan, urriaren 17an, Aiztondon egon ginen Peloia eta biok.

Geroago, Haritz eta hirurok Aritxulegin izan ginen. Abenduan, uste dut. Behetik gorakoa egin, eta Arritxulo aterpetxea itxita zegoenez, bueltan sagardotegian bazkalduta (artean legezkoa zen), eta kupeletara bisita gidatuak eginda, gustura etorri ginen bueltan.

Gero, herritik irten ezinak eta horrelakoak etorri ziren. Baina, halako batean, federatuta egoteak ateak zabaldu dizkigu, eta presaka atera gara harriari gogoz heltzera.

Lehenengo saioa aurreko asteko larunbatean egin genuen. Saioa, edo saio ahalegina, hobetgo esanda.

-Hi! Bazekau eskalatzea jutia!

-Kriston haizia ziok emanda!

-Haizia ta ostiyajk! Bihar Eginoa!

Eta han joan ginen aurreko larunbatean, goizean goiz Eginora. “Haizia ta ostiyak” esan zuen listoa ni izan nintzen. Ostiyik ez genuen somatu, baina haizea galanta, bildurtzekoa!

-Hi! Ez al dek arraroa Lezeko parkinean kotxe bakar bat, fragoneta bakar bat eta autokarabana bakar bat ere ez eotia?

-Osssssso arraroa! Gu bakarrik enteratu ote gara federatuok eskalatzera joateko aukera daukagula?

Eginoko monolitoetara joan ginen pasieran, motxilarik eta ezer gabe. Lehen monolitoaren azpian geratu ginen flipatzen, hango bideei begira.

-Hik hori ikusten al dek? Desplomatua, lisoa, heldulekurik ez… Baina hau zer dek?

-Monolito hau okerreko aldera etzanda ziok!

-Bai, motel! Koka kolan txapa ziztrin horietatik zintzilikatzen banauk, bidea desekipatuko diat!

Eta horrelaxe, buelta bat eman, autora bueltatu eta Zumaiarako bidea hartu genuen. Baina bueltzatzeko zina eginda!

Eta gaur, agindutako moduan, bueltatu gara.

Peloia eta biok, nola ez. Karmelori abisatu behar genion, dronarekin grabatzeko, baina ez diogu konpetentzia egin nahi Adam Ondrari. Bera honetatik biz da eta. Gu, berriz, honi esker.

Ba, horixe. Abiatu gara goizean goiz, Zumaian euririk egin ez izanaren zantzuekin. Bidean, Bergara parean, euri txikia ari zuen. Eskerrak ordurako, eguraldiaren itxurari erreparatuta, Eginorako bidea hartu dugun, Atxartera joateko aukera ere ez baitugu baztertu azken unera arte.

Tunela pasatu ondoren, Araban sartu garenean, hasieran euri txiki pixka bat ari zuen, baina Gasteizera hurbildu hala, erabat desagertu da.

Eginora iritis garenean, Lezera jo dugu zuzenean. Gaur behintzat bazeuden pare bat furgoneta, eta horrek lasaitu egin gaitu. Bazirudien aurreko astean espabilatu bakarrak edo despistatu bakarrak ginela.

Hainbeste denbora haitzean eskalatu gabe egon ondoren, gorputzari kosta egiten zaio. Buruari, berriz, hobeto ez galdetu!

Beraz, bide erraz-erraz eta eder-eder bat egitea proposatu diot Peloari: Goxo-goxo.

Lehen luzeari Peloiak berak ekin dio, ohitura zaharrari jarraituz. Bigarrenari nik, eta hirugarrenari, berriro ere, Peloiak. Hemen hirugarren luze horretako une bat.

Peloiak berak esan duen bezala hau inbernal bat da en toa regla.

Diedroan, pixka bat gorago, krux bete-betean.

Iritsi da gora, eta iritsi naiz ni ere atzetik.

Atension, problema.

Galdera bota dit Peloiak, xuabe-xuabe:

-Hik rapelatzeko zeoze ekarriko huan, no?

Eta nik, zeako zeara begira:

-Ostia! Ikusi al dek putre hori? Ba ez, ez diat ekarri. Deportibarako bakarrik etorri nauk preparatuta. Beno, horretarako ere ez, magnesiorik ez diat ekarri eta.

-Eta orain zer?

-Laksai, Etxeberria. Zerbait asmatuko dugu.

-Bai! Goan hasi hai kaka ematen Berri Txarrakekin!

-Erraxa dek. Hik jaitsi ni hurrengo bilgunera. Gero, handik nik jaitsiko haut lehen bilgunera arte, eta hik ni handik lurrera arte. Ni lurrean naonian, hik lehen bilgunetik rapellatu eta kitto!

-Otxua ekartzia baino errazo!

Ailegatu gara lurrera eta Itturri sektorera jo dugu zuzenean.

-Ze, sugegorriyan bidia? (Bide horrek badu izen bat, baina pitzaduraren barruan sugegorri bat topatu nuenetik, pixka bat zailagoa iruditu zati beti. Errespetu handiago ematen dit).

Hala ere, Peloia aurrena joango zela jakinda, joaten utzi diot. Jatorra zer naiz ba.

Joan da, egin du, eta egin dut, gero, nik ere. Zer esango dizuet, ba. Kanteran eskalatu duen edonork ezagutuko du puti-puti bidea. Ba niretzat, sugegorriaren bideak ere badu haren antza pixka bat.

Gero, zuhaixka inguratzen duen bidea egin dugu. Peloia aurretik bidalita, beti ere.

Moldatzen da mutila. Postureoak postureo, lokalean egiten duen lana igartzen zaio honi.

Nik ere egin dut, eta konpromiso saihetsezin bat nuenez, autora itzuli gara.

Jendea Eginora iristen ari zen orduan, hain zuzen ere.

Akaso gaueko txandan aritzen gara, eta oraindik ez gara konturatu.

Ondo lo egin.

Ohera noa.

Bihar ere haitza zain izango dugu eta

Gortu!

Susin Haritzekin

Otsail eztiegi, primadera xirtxilegi

Halaxe dio gure sukaldeko egutegiak, otsaileko orrialdean. Eta horixe esaten nion Peloiari otsailean eta martxoan giro bikainarekin eskalatzeko aukera izan genuenean. Atxartera irteera batzuk egin genituen, itxialdian sartu aurreko asteazkenean izan zen azkena.

Gero itxialdia amaitu arte, jai. Ondoren, Yosemiten egon gara pare bat aldiz, eta Aiako Harrian ere bai, Haritzekin, Ethanekin eta Julenekin.

Gaur Eginon

Goizeko 6etan egin dugu hitzordua, bero handia egingo zuelakoan. Jaso ditut Peloia eta Haritz arranplan eta abiatu gara. Mendarotik aurrera, behe lainoa.

Araban ere behe laino handia, eta Gasteiz parean 6ºC.

-Ta gu manga motxian!-esan diot Peloiari.

Eginora iritsi eta oinez hasi bezain pronto joan zaigu hotza. Susiren hasierara iritsi eta trasteak prestatzen ari ginela ahots batzuk entzun ditugu.

-Eskerrak goizo geratu garen! Bestela ilaran jarri behar.

Bi mutil iritsi dira, Aguraingoa bat behintzat, geroago esan didanez.

-Nik lehenengo hiru luzeak egingo dizkiat, eta hik azkenengo hirurak-bota dit Peloiak.

Eta ekin dio bideari.

Gero esan digu ez duela asko gozatu lehen luze horretan. Lehen luzea beti izaten da arraroa guretzat, gorputza pixka bat berotu edo ohitu arte.

Bilgunera iritsi denean, Haritz hasi da, eta hamabost bat metroko abantaila hartu arte zain egon naiz ni txintxo-txintxo.

Bilgunean elkartu garenean, bigarren luzeari ekin dio Peloiak.

Ordurako jende gehiago iritsi da Susiren hasierara. Eta Aguraingo mutilak esan dit batzuk Susin sartu direla eta beste batzuk Lore festan.

Susi eguna izan da gaur itxuraz. Denak Susira!

Luzea amaitzen ari nintzela, suelto zegoen harri bat zapaldu dut kanal batean, eta han joan da goitik behera. Berehala egin dut orrua, baina zorionez ez du inor harrapatu. Eskapada!

Hortik aurrera sueltoago ibili da mutikoa. Luzea bukatu duenean, Haritz abiatu da aitaren atzetik, traineruen pareko katu-oinekin.

Bideoan ere bai.

Puzkerra eta zikina izan dugu luze horretan. Aurrena batek, hurrena besteak handiagoa. Bilguneetan tregua egitea adostu dugu behintzat.

Hirugarren luzea ere Peloiari tokatu zaio. Ordurako eguzkia horman sartzen hasita zegoen. Hala ere, giro zegoen, brisa freskoa iristen baitzen tarteka.

Badoa Peloia.

Bistatik galdu dugu berehala, eta bilgunera iritsi denean, hasteko agindua eman dio Haritzi.

Badoa gure mutikoa.

Hirugarren luzeko bilgunera iritsi garenean, sokaburua aldatu dugu: nire txanda.

Aita-semeak bilgunera iritsi direnean, zapatillak jantzi eta bosgarren luzea hasten den tokira abiatu gara oinez. Beno, nik ez ditut katu-oinak kendu ere egin. Izan ere, sandalia ziztrin batzuekin joan naiz, eta harri artean ibiltzeko badaezpadakoak dira.

Bosgarren luzeari ere nik ekin diot.

Izugarri gustatu zait luzea. Honezkero lau bat aldiz egingo nuen, baina memoria txarra daukagunon abantaila horixe da: behin eta berriz gauza berarekin harritzea.

Nik ere argazkia atera diet. Hain ederki zeuden bilguneko itzalpean!

Hurbilago.

Bosgarrena amaitu ondoren, azken luze erraz bat bakarrik geratzen zitzaigun. Hura ere egin dugu, eta gel hidroalkolikoa eman ondoren, bostekoa eman diogu elkarri.

Haritz ondo portatu da. Pausoren batean nondik nora joan behar zuen galdetu badu ere, ondo moldatu dela esan beharko dugu. Diploma prestatu beharko diogu.

Walirekin ere akordatu gara.

Kamiseta berritzeko ordua ere badela pentsatu dugu. Berak ulertuko digu.

Hortik aurrera, beti hainbeste kostatzen den aldapa igo, eta beherako bidea hartu dugu. Beherako bidea ere ez da makala, izerdi patsetan bukatzen dugu beti.

Eginora iritsi gara, Kujo ilkusi gabe, autoa hartu eta Zumaiara.

Bihar gehiago!

Gortu