Atzo, urtarrilak 6, Ziordiara abiatu ginen Peloia eta biok. Urtea ondo hasteko, zer da ba garagardo fresko bat baino ederragoa?

Errege bezperan, etxera nindoala, izugarrizko pereza eman zidan biharamunean goiz jaiki beharrak: “bihar, egingo duen hotzarekin, goizean goiz jaiki eta Ziordiara. Buf!”.

Goizeko zazpietan Peloia arranplan jaso (goizeko zazpietan arranplan, non eta noiz bestela?), eta eguraldi hotz baina garbiarekin, Araba aldera jo genuen, Egino atzean utzi eta Ziordiara iristeko asmoz. Gasteiztik pasa ginenean, -3º C genituen, eta Ziordiara iritsi ginenean, -2ºC. Autotik irteteko gogo gutxi. Atera ginen, motxila bizkarrean hartu eta hormarako bidea hartu genuen. Peloiak buruan sartuta zeukan Birra Moretti egin behar genuela. Zuri-zuri ageri zen Sakana. Eta fresko-fresko gure garagardoa.

Baina horma ekialdera begira dagoenez, berehala sartzen da eguzkia.

Beriainen ikuspegi ederra bidean gora.

Ez zen uste bezain erraza izan bidearen hasiera bilatzea. Halako batean plaka gorri bat aurkitu genuen, baina inskripzioa ia erabat ezabatuta zeukan.

-Hauxe izango dek -esan nion Peloiari, gora begiratu ondoren- Han goian ikusten dek gero hartu behar diagun diedroa.

Peloia konforme. Arnesa, kaskoa eta traste guztiak soinean hartu, eta Peloia hasi zen eskalatzen, ohitura zaharrari jarraituz.

Berehala hasi nintzen kalkuluak egiten: “Peloia hasi denez, bigarren luzea niretzako da. Baina bigarren luzea oinez egin beharreko zati bat da. Negozio txarra egin behar dut gaur”. Izan ere, bigarren luzea eta seigarrena dira horma sentsazio hori kentzen diotenak bideari, eskalatzen baino oinez egin behar direlako.

Ziztu batean zetorren eguzkia horman behera. Baina, artean haitza hotza zegoen. Hatzak astindu behar izan genituen tarteka, ez gogortzeko. Oinak ere hotzak zeuzkala esaten zidan Peloiak.

Ekin nion nik ere lehen luzeari. Hemen, luzea amaitzen.

Bilgunera iritsi eta bigarren luzea egin nuen, laburra eta erraza.

Iritsi zen Peloia ere bigarren bilgunera eta hala bota zidan:

-Hirugarrena nik egingo diat, eta hartara laugarrena, 5c-ko pausoa duena, hiretzat.

-Portatu haiz, Peloia! -erantzun nion nik gustura.

Eta ekin zion hirugarren luzeari. Luze bitxia da, tubo moduko batean barrena doana, diedro baten hasieran bilgunea duela. Luze hori ere labur samarra da, 25 bat metrokoa.

Peloia hirugarren bilgunera iristen.

Egin nuen nik ere luzea.

Laugarrenari ekin nion, urduritasun puntu batekin.

Uste baino hobeto eta lasaiago eskalatu ondoren, bilgunea prestatu eta hasteko agindua eman nion Peloiari. Hemen, laugarren luzea amaitzen.

Berriro ere, luzeak nola banatu erabakitzeari ekin genion.

-Hurrengo hik egiten badek, luze triste bat bakarrik geratuko zaidak -bota nion Peloiari.

-Orduan hik hau egin, eta ni azken biak.

-Konforme.

Bosgarren luzearen hasieran.

Hasi nuen luzea, eta betiko ibilbidetik kanpo, eskuinerago, parabolt bat ikusi nuen. Pentsatzen hasi nintzen ea barianteren bat den, edo barianteren bat zabaltzen hasi diren, edo beste bideren bat ote den. Gora egin ahala, ikusi dut beste bi parabolt daudela eta haiek betiko bidera jotzen dutela. Baina, gorago nindoan heinean, luzea berritu ote duten pentsatu dut.

Jardun naiz horrekin lotutako albisteak bilatzen interneten, baina ez dut ezer aurkitu. Norbaitek zer edo zer badaki, eskertuko nioke erantzunetan jarriko balu.

Luzearen leku jakin batean, parabolt bat dago horma bertikal batean, eta handik ezkerrera jotzen du bideak. Laja handi bat heldu eta kolokan zegoela ohartu nintzen. Komeriak izango ziren hura bota izan banu. Peloiari esan nion, eta hark bota zuen atzetik etorri zenean. Burrunda galantarekin erori zen. Aurrez ikusi genuen azpian ez zebilela inor. Putreak eta bele zaharren bat salbu, bakar-bakarrik egon ginen.

Bilgunera iritsi bezain pronto ekin zion seigarren luzeari. Ni ere iritsi nintzen bilgunera, eta zazpigarren eta azken luzea hasi zuen Peloiak. Oso horma polita da, ur-tanten bi arrasto paralelo dituena. Peloiaren gainean, eskuinean, ederki ikusten dira ur-tanten bi zutabeak.

Pixka bat gorago.

Eta luzearen azken pausoetan.

Goian, beti bezala elkarri bostekoa eman eta trasteak motxiletan sartu genituen.

Ekialdera doan bidexka batetik (puntu gorriz markatua), harrobira iritsi ginen. Iruditu zitzaigun harrobia barruko aldetik handitzen ari direla, errepidetik ikusten ez den lekuan, alegia. Puska ederra kendu diote mendiari.

Itzalean dagoen zatian putzuak izoztuta zeuden.

Behera joan, autoan sartu eta Zumaiara. Saiatu ginen Zumaian garagardo bat hartzen, Birra Moretti ez dena, baina aparkatzeko zaila zegoenez, bere horretan utzi genuen.

Hurrengoan gehiago.

Gortu!

Igandean, goizeko sei eta erdiak aldera arranplara iritsi nintzen eta han zegoen Larregi zain. Autoan sartu eta abian jarri ginen.

-Ta Peloia?

-Guardia omen zeukak.

-Aitzakiak! Ta Mutua?

-Guardian, ezta? Eta soka berria alferrik galtzen!

Giro ederrarekin abiatu ginen, baina Gasteiztik atera orduko, egundoko behe-lainoa aurkitu genuen. Baina ez zegoen kuidadorik, altuera txikia izaten du eta.

Ziordian autoa utzi eta oinez abiatu ginen, harrobi aldera.

-Autoa honaino ekarri besterik ez! -Larregik.

-Bai, arrazoia daukak. Uste nian bidea okerrago egongo zela. Hurrengorako bazekiat.

Gainera, kaskoa autoan ahaztu zitzaidan. Baina, atzera bila ez joateagatik, biserarekin eskalatzea erabaki nuen. Ez dut berriro egingo.

Artean ez zebilen inor, noski. Gu izaten gara, normalean, goiztiarrenak. Eta hala komeni, eguzkiak gehiegi berotu baino lehen, babesa bilatzeko. Irudi ederrak eskaintzen ditu behe-lainoak.

Hurbiltzen.

Iritsi ginen Irati bidea hasten den lekura.

Lehen bi luzeak nahiko belartsuak dira, eta sentsazioak ez dira onegiak izaten. Baina, hirugarrenetik aurrera bidea askoz ere ederragoa da.

Larregi hasi zen bidea egiten.

Banoa ni ere.

Bigarren luzean neu jarri nintzen buruan, eta kosta zitzaidan seguruak aurkitzea eta bideari jarraitzea.

Iritsi nintzen bilgunera, eta berehala etorri zen Larregi ere.

Hirugarren luzean, gauza aldatzen hasi zen. Larregiren txanda zen, berriro ere, eta gustura somatzen nuen horman gora.

-Hau bai, Xabier! Hau bai! Horrelako metro asko behar dizkiagu!

Bukatu zuen luzea, eta ni abiatu nintzen atzetik.

Hurrengo luzeak ezkerrera jotzen du, trabesian. Oso erraza da. Abiatu nintzen, eta metro gutxira, arroka-zubi batean bilgunean egin eta Larregirik etortzeko esan nion.

-Hau ez dek bilgunea! Ez al dek ikusten hor goian beste puntu gorri bat dagoela?

-Arrazoia! Honaino ailegatu haizenez, segi bilguneraino.

Eta han joan zen. Hurrengo luzea, bosgarrena, Larregiri egokitu zitzaion.

Leku horretatik aurrera plaka izugarri politak daude, gure gustukoak.

Larregik bilgunetik ateratako argazkia.

Hurrengo luzean neu jarri nintzen berriro buruan. Hala tokatzen zen eta. Plakara iritsi arte ez dago asegururik, baina bai pitzadura ederrak. Haietako batean sartu nuen Larregiren fisurero bat.

Plakara iritsi eta hortxe hasi zen eguneko dantza. Pauso ederrak.

Eta berehala etorri zen Larregi. Urari tragoska bat jo (nik ez nuen eraman, motxila minimalista prestatu nuen eta), eta azken luzeari ekin zion.

Igo nintzen ni ere, bostekoa eman eta galdetu nion:

-Ze ordu deu?

-Hamarrak eta laurden.

-Ez gaituk makalak! Bigarren luzean erdi galduta ibilita ere, bi orduan bidea likidatuta!

Litxarreriren bat jan, zerbezarik ez, trasteak jaso eta beherako bide luzeari ekin genion.

-Bidaliok Peloiari argazki bat, eta esan Odolaren mintzoa (5b, 150 m) egin dugula. Kazula-kazula!

-Oraindik ere sinistu egingo dik gainera!

Beherako bidean, Marieta izeneko bidea seinalatu zidan Larregik.¡

-Hori ere egiteko zegok!

Eskuinerago ere txaparen baten distira ikusi genuen, baina zer bide izan daitekeen arrastorik ere ez. Ea norbaitek ikertzen duen pixka bat Interneten.

Jendea zebilen Birra morettin. Batzuek bigarren luzean zeuden, eta beste batzuek, azken luzean. Gu bigarren bilgunean geundenean iritsi zirenak seguru asko.

Eta gero eskalatzera zihoan bikote batekin gurutzatu ginen.

-Ze pereza orain eskalatzera joatea, ezta?

-Bai, eguzki galdatan… Tabernan zerbeza freskoa hartu beharrean!

Iritsi ginen herrira, tabernara joan eta… Itxita!

-Inoiz baino goizago bukatu diagu eta! Ze nahi dek ba?

-Orduan, frontonean hartu beharko diagu.

Eta, horrelaxe, Zumaiara etorri ginen bueltan.

Hurrengo asteburuan (laster) ea nola gabiltzan boluntario aldetik. Sokak erabili gabe usteltzea pena izaten da.

Gortu!

 

Rolling Stonesen disko ezagun bat da Rock and Roll Circus, eta Ziordian badago Rock Circus izeneko bide bat. Bururatu zait izena agian hortik datorkiola. Huraxe egiteko gogoa geneukan, eta atzo joan ginen azkenean, hiruko osoa, Gortuko trinitatea.

Argazkiaren ezkerreko espoloi zuri dotore hori Ziordiako espoloia da. Hori ere egin beharko dugu egunen batean. Baina, atzo egin genuena, erdi-erdian geratzen da. Itzaletan ikusten den lekutik hasi eta zuzen samar goraino.

Goizeko zazpietan etorri ziren Larregi eta Peloia nire bila. Hotz egiten zuen, baina eguraldi ederra zegoen. Araban, ordea, izotza ikusten genuen nonahi (gatz piloa ere bai errepidean botata) eta Peloiaren autoko termometroa -2º C-raino jaitsi zen. Eskerrak maiatzaren lehen eguna zen.

Iritsi ginen. Ez dakit besteak, baina nik gorputza ez neukan erabat bere onera etorrita. Errepetiziotako eguneko parranda batek zer aje uzten didan ikusita, hobe dut parranda gutxiago egin eta mendira gehiago joan.

Autoa harrobiaren sarreran utzi.

Eta poliki-poliki hormarantz.

Lehen bi luzeei Peloiak ekin zien. Lehena oso erraza da, eta ez oso polita. Belarra, lurra…

Hotz egiten zuen, eta itzala lehen luzean bakarrik aurkitu bagenuen ere, hatzak berehala hozten zitzaizkidan.

Tramiteko lehen luzearen ondoren, bigarrenari ere Peloiak ekin zion.

Lehenengo segurua txapatu eta babaresara. Pauso gogor samarra dela ematen du, baina babaresan sartu ezkero, erraz samar egiten da.

Kontuak gorago hasi ziren.

-Bazekiat zeatik esaten dioten “gotas de agua”- Peloiak- Hau blai ziok!

Ur tanten zatia (gotera ere entzun izan dugu) amaitzean, zati lehorrera sartzeak yu-yu pixka bat ematen zuen, katu-hankek irrist egingo zutela zirudien eta.

Luzea ondo luzea zen: 55 metrokoa. Badoa gorantz (eta ni ahozabalka hasteko beldurrez).

Bigarren bilgunera iritsi eta abisua eman zuenean ni abiatu nintzen, eta atzetik, Larregi.

Hurrengo luzea, Larregirentzat.

Orduantxe konturatu ginen katu-hanka berrien premia duela, edo zaharrei zola aldatzekoa.

Gora eta gora beti.

Peloiak eta biok ere luzea eskalatu, eta eskuinerantz jo zuen Larregik. krokisean II eta III mailakoa dela jartzen badu ere, tentuz ibili beharra dago.

Iritsi nintzenean, hurrengo luzea nik egin behar nuen ideia neukan, baina Larregik egiteko gogoa azaldu zidan, eta gustura utzi nion.

Ekin!

Luze ederra da, plaka bertikal samarra. Luzearen erdialdera dago bideko kruxa (honezkero ohitu zarete). Atsedentxo bat hartu, eta ederki atera zuen Larregik.

Gero ni abiatu nintzen. Nahiko ondo iritsi nintzen kruxera (uste baino askoz okerrago, egia esan). Pausoari begiratu, nire soka espresetik atera, eskuineko eskuarekin A0 egin eta ezkerreko eskua kazora. Txupao. Gero izango ziren kontuak. Hor nago kruxa pasatu ondoren, ezkerrerantz joanda, luzearen amaieraren bila.

Peloaik, plafoiko gizonak, ederki egin zuen pausoa. Baina bilgunera iritsi zenean errieta egiten hasi ez zitzaidan ba!

-Saiatu ere ez hain egin! Biuna! Saiatu ere ez!!!!

Ez dakit zer egin nion Peloiari, autoan ez nuen behintzat puzkerrik bota, baina haserre zegoen nirekin. Azken luzeari nik ekin nion. Bazen ordua. Bilgunean Peloia marmarrean entzuten nuen: “Hau ai dek orain ere esplikaziyuak ematen!”. Eta geroago Larregi barrez.

Aurreko astean isiltasunaz ederki gozatuko zuten hauek. Hemendik aurrera garai batean Justanean musean bezala ibili beharko dut: hitzik egin gabe. Hau da marka!

Bukatu nuen luzea, eta han etorri zen beste parea.

Aurrena karakola.

Eta gero, barea.

Kar-kar. Mendekatia izan ni ere…

Maiatzak 1. Bezperan amaitu ziren Santelmoak. Ez dakit horregatik edo zergatik, baina zerbezarik ez.

Trasteak jaso. Barritaren bat jan eta beherantz, harrobian barrena.

Itzaletan ikusten den hori elurra da, edo txingorra bestela.

Ezin esan asko gozatu nuenik atzokoan. Bideak oraindik harri solte ugari du, baina pentsatzen dut jendea pasatu ahala garbituz joango dela. Ea zer dioten beste biek.

Gortu!

 

Ez, ez da hotel bat, baina ez nekien 3 izar edo 5 jarri. Larregik esan beharko du. Zuekin, jaun-andreok: Birra Mooooooooreti!!!

Txalo bero bat.

 

Gaur, abuztuak 20, Ziordian izan gara Larregi eta biok. Arratsaldez, gure kasuan harrigarria bada ere. Baina, asmatu dugu. Goizean zapar ederrak bota ditu. Eta arratsaldean ere, bidean gindoazela, Arrasatera iritsi baino pixka bat lehenago, euria ari zuen. Arrasatek Mordor ematen du azkenaldian.

Eguerdiko ordubata jota, Itturrikin egin dut topo Erribera kalean.

– Ze! Gaur ez al zuazte mendira?

-Bai. Arratsaldian guaztik.

-Ze, paetea?

-Bai. Gortu biharra ziok.

Ez du ezer esan, baina muturra okertu du pixka bat. “Honei ez ziok onik egiten” pentsatu dut nik. Nola ibiltzen garen jakingo balu, lasaiago geratuko litzateke. Nork daki, agian Iturrimurri egitera ere animatuko litzateke.

Presaka bazkaldu, eta Larregirekin kafea hartzera joan naiz Erniora. Han zegoen Igone, gure irakurle finetako bat. Kafea hartu eta martxa. Laurak ondo jota utzi dugu autoa Ziordian, eta abiatu gara, tirriki-tarraka.

Atxiperre dexente motxilan, eta giro ederra, batere berorik gabe.

Hor dago gure gaurko pareta.

Azken unean, bidea dezente okertzen da.

Azkenean, ia biderik gabeko baso txiki batean barrena, iritsi gara.

Ia-ia bostak dira. Gizon preparatuba gauza haundia da, eta nik, bada ezpada ere, frontala ekarri dut. Inoiz ez dago jakiterik gauak noiz harrapatuko zaituen.

Hasi da Larregi lehen luzearekin borrokan. Lehen luzea izateko elegantea dela pentsatu dut nik neurekiko.

Badoa plakan gora. Harria, ikaragarri ona. Ona, kazula-kazula.

Gora bihotzak.

Larregik lehen luzetik hasierako bilgunera ateratako argazkia.

Nire txanda. Iritsi naiz lehen bilgunera eta zuzenean bigarrenaren bila abiatu naiz.

Trantsizio hutseko luze bat da. II. mailakoa.

Hor nago bigarren bilgunean. Ez dira anteojuak, argazkia borroso dago.

Eta Larregi lehenengoan, bigarrenetik ikusita.

Hirugarren luzeari Larregik ekin dio. Gaurkoan, ondo ikasita ekarri du luzeen banaketa.

Lehen luzea ederra izan da; bigarrena, trantsizio hutsekoa. Hirugarrena, berriz, gora zihoan ahala gozatzen ari zen Larregi.

Tubo moduko batean sartu da. Izugarrizko heldulekuak zituen, jesukristoren itsasgarritasuna (adherentzia esaten dute, horretaz dakitenek).

Berehala iritsi da bilgunera. Nire txanda. Abisatu dit luzea ederra dela benetan. Eta hala izan da.

Asko gustatu zait niri ere. Peloiak ere izugarri gozatuko zuen, baina bere garaian soldaduzka egitea ahaztu zitzaionez, orain goardia tokatu zaio. Pena da. Baina bueltatuko gara Peloiarekin eta kamiseta berri flamanteekin. Hau hiretzat dek Wali: “noizko agindutako .eus-eko kamiseta termiko edo tekniko edo eztakitzer horiek? Oporrak ez dituk ba betirako izango”.

Beno, haria galdu gabe. Hirugarren luzean goaz oraindik, eta bidea luzea da.

Tuboan sartuta.

Hurrengo luzea bideko gakoa da. Bidean pixka bat kezkatuta nentorren gaur, betiko beldur punttu horrekin. Banekien luzea niretzako zela, Larregik laguntasun osoz utzita. Eta Itturriren mutur okerrarekin akordatu naiz une batez. Keba, broma da.

Gustura ekin diot luzeari.

Luze hau ere zoragarria izan da. Diedro batetik hasi, plaka batera igaro eskuinera (hor zegoen pauso tonto xamar bat) eta zulo ederrak zituen plaka batetik amaitzen da luzea. Gaizki kalkulatuta edo ez dakit zergatik, bidean konturatu naiz espres bat faltako zitzaidala. Ondo amaitu dut luzea, hala ere.

Hemen Larregi Laugarren bilgunetik ikusita.

Hurbilago.

Eta luzea bukatzen.

Bilgunera iritsi denean, goseak nengoela esan diot. Adrenalinaren ajeak.

Zerbezarik ez dagoenean…

…ez dago edari txarrik.

Larregiren ipurdia, eta atzean Beriain eguzkitan (bista ona edo zoom ona daukanarentzat).

Hurrengo luzea, bosgarrena, Larregirena da.

Abiatu da.

Aupa, Mauritzia!

Ai, ai, ai, ai!!!!

Konturatzerako, bakarrik utzi nau bilgunean. Eskerrak eserleku ederra aurkitu dudan, galtzak urratzeko. Auskalo, akaso puntueusen bigarren ekipajean galtzak ere emango dizkigute (termikoak edo teknikoak, berdin dio).

Paisaje polita daukat aurrean hala ere.

Norbait honaino iritsi bada (irakurtzen, esan nahi dut), zorionak bene-benetan! Lehiaketa bat edo zeozer prestatu beharko dut zuentzat.

Aurpegi honekin geratu naiz ni bitartean bilgunean.

Iritsi da Larregi eta abiatu naiz ni ere.

Hemen ni bilgunera iristen.

Hurrengo luzea, seigarrena, trantsizioko horietakoa izan da, berriro ere.

Zazpigarren eta azken luzearen hasieraraino joan naiz. Han kordino lodi bat zegoen harkaitz-zubi batean pasatuta, eta Larregik (gizon prestatuba hau ere) friend batekin gortu du bilgunea.

Piura honekin ekin diot. Hori bai, aurrez baimena eskatu dut, luzeari nik ekiteko. Gizon edukatuba gauza haundia da.

Luze hau ere benetan ederra izan da. Hasiera bertikala, flipatzeko moduko ur-tantak, ezkerrera trabesiatxoa, eta ur-tantak berriro ere. Ederra benetan. Zorionak bidea zabaldu zutenei. Inguruko ederrenetakoa iruditu zaigu.

Txapa utzi eta banoa gora, poliki-poliki. Baina, aurrena, pose txiki bat.

Segi gora.

Iritsi naiz. Badator Larregi ere.

Harkaitza, beste behin ere, izugarri ona. Lapazorriya baino itsaskorragoa.

Tarteka harri sueltoa eta bloke arriskutsu batzuk bazeuden ere (orain pare bat gutxiago), bide honetako harria mundiala da.

Eta goian gaude. Zazpiak eta laurden dira. “Ez gaittuk makalak!” esan diogu elkarri. Bi ordu eta laurdenean bentilatu dugu bidea!

Txokolate pixka bat jan dugu. Gaur jel-zalea falta zen, baina Larregik barrita pare bat eraman ditu, txokolateaz eta fruitu lehorrez gain. Gauzak aldatzen ari dira. Hau penagarri da!

Soka hau zer da, gorria edo laranja? (Hau lehiaketarako galdera bat izan liteke. Zergatik ez)

Wathsapp bat bidali diot Itturriri, lasai egoteko, sanoysalbo gaudela.

Larregiri materiala lapurtu nahian. Ez dago erraza.

Gezurra badirudi ere, zerbeza baten izena duen bidea eskalatu ondoren, akuarius edan behar izan dugu. Nora begira ote daude sponsorrak?

Puntu gorriei segika, beherako bidea hartu dugu, ekialderantz (bai, no?).

Kanteratik barrena, behera iritsi gara.

Eta irribarre handi-handi banarekin, autoan sartu eta Zumaiara. Eta ordu hauetan, kronista gaixoa, irakurleei zor dien errespetuagatik, idazten! Hau mixeria! Eskerrak oporretan nagoela.

Gaurkoa plazer hutsa izan da. Gortu!

(Oharra: idazten hasi naizenean “gaur, abuztuak 20” jarri dut, baina, dagoeneko, abuztuak 21 da. Ondo lo egin).