Lau egun Huescan

-n -kargitaratuta
Erantzun

Honezkero konturatuko zineten astegun buruzurian gortzea gustatzen zaigula. Ia beti bakar-bakarrik egoten garelako, batez ere.

Oraingoan, Jacan izan gara Peloia eta biok. Aurreko asteko astelehen goizean joan eta ostiral goizean bueltatu ginen Zumaiara.

Astelehena, ekainak 3

Astelehen goizean Peloia jaso eta Jacara abiatu ginen autoz. Etxea bageneukan aste osorako, eta lehenik eta behin erosketa batzuk egin genituen.

Etxera joan, traste guztiak utzi, bokata bat jan eta Panticosara abiatu ginen. Giro ederra zegoen, baina bero egiten zuen.

Panticosa, hain leku ederra izanda, desastre hutsa da: hotel handi bat, hotel handiago bat, hotel erraldoi bat, abandonatutako eraikinak, amaitu gabeko aparkaleku ikaragarriak… Penagarria!

Casa de piedra izeneko aterpetxera joan eta haren atzeko aldeko bide bat aukeratu genuen: Via del Nano.

Hormaren azpira iritsi ginenean, ederki egoten zen basoaren itzalean.

Zuhaitzaren eskuinean hasten da bidea.

Peloiak ekin zion lehen luzeari, dagoeneko ohitura bihurtu denari jarraituz.



Hasiera oso bertikala da, pixka bat desplomatua ere bai.

Baina behin zati hori amaituta, horma asko etzaten da, eta itsasgarritasuneko pausoak hasten dira.

Hortik aurrera bistatik galdu nuen mutila, eta bilgunea prest zeukanean, hasteko abisua eman zidan.

Abiatu nintzen ni ere. Hasiera pixka bat arraroa egiten da, baina gero errazagoa da. Eguzkitan geunden, berotan, eta ez genbiltzan nahi bezain gustura.

Bigarren luzea egin eta bilgunera iritsi nintzenean, argazki hau atera nion Peloiari.

Berehala ekin zion bigarren luzeari.

Bilgunetik bista ederrak.

Baita Peloiaren atzean ere.

Esan zizkidan hango mendien izenak, Garmo Negro eta abarrak. Baita Panticosatik ateratzen den bide bakoitzak nora jotzen duen ere.

Hirugarren eta azken luzeari ekin zion Peloiak, bere txanda zen eta.

Bideko azken pausoak.

“Han goian hotza egingo du ba?” esaten zidan Joanita Kirikik txikitan, Larretxora bizitzera joan ginenean. Baina Panticosa alde hartan bero egiten zuen. Eskalatzeko bero handiegia guretzat.

Bidea bukatzen den tokitik pixka bat oinez ibilita, Espolón de Rebollón izeneko bidearen oinera iristen da. Baina, alde batetik, bero egiten zuelako, eta, bestetik, autoan hainbeste denbora pasatu ondoren nekatuta geundelako (ni bai, behintzat), jaistea erabaki genuen.

Leku horietatik jaistea ez da broma, aurrez bertan ibili ez bazara. Kostatu zitzaigun pixka bat, baina aurkitu genuen jaisteko bide “erraz samar” bat.

Casa de Piedrara iritsi, gauzak motxiletan sartu eta eskalatu ondoren hainbeste maite duguna egin genuen: zerbeza eder bana hartu, patxada ederrean.

Autoan sartu eta Jacara itzuli ginen.

-Bihar gutxiago ibili beharko diagu autoan, ezta?

-Bai -Peloiak- baina goiz ibilil beharra zegok, Tobazon eguzkiak gogor joko dik eta.

Jacako etxera iritsi eta kalera joan ginen, bueltatxo bat ematera. Etxera goiz bueltatu, afari pasa egin eta ohera.

Asteartea, ekainak 4

Aspalditik geneukan Tobazo mendiaren hegoaldeko horman dagoen Valle de Canfranc bide ederra egiteko gogoa. 450 metroko altuera du, luze zailenak 6a-ko zailtasuna du, eta guztira 14 luze dira. Krokisean 15 ageri badira ere, 11. luzean egin beharrako gauza bakarra eskuinera 25 metro ibiltzea da. Ez du inolako zailtasunik, baina aseguratuta egin behar da hala ere.

Krokisean jartzen du goiz ibiltzea komeni dela, bide luzea delako eta guztia eguzkitan eginez gero, sekulako paliza delako.

Beraz, iratzargailua bost eta erdietan jarri genuen. Txintxo-txintxo jaiki, gosaldu, komunetik pasatu (ezinbestekoa) eta motxila txikia, ura eta barrita batzuk hartuta, Canfranc aldera abiatu ginen. Herria atzean utzi ondoren, Candanchura doan errepidean kanpamentu militar abandonatu bat dago, Rioseta izeneko lekuan. Hantxe utzi genuen autoa.

Argazkian ikusten ez bada ere, ez aparkatzeko seinale bat dago ezkerreko aldean. Eskerrak Peloia konturatu zen. Autoa hartu eta errepidearen beste aldean dagoen aparkaleku txikiago batean utzi nuen. Hori bai, Peloiak harri batzuk jarri behar izan zituen lurrean, hara sartu ahal izateko, dezenteko koska zegoen eta. Orduan ulertu nuen zergatik jartzen duen krokisean autoa han utzi behar dela.

Abiatu ginen. Peloia ziztu bizian, eta ni, atzetik harnasestuka.

Lekua ikusgarria da, baina hala ere dezente sufritu nuen aldapa gora.

Hormaren parera iritsi ginenean, itxura hau zeukan.

Erdi-erdian duen enbutu antzeko horretatik igotzen da, bost luzetan. Seigarrenean horma bertikala da, eta horixe da bideko gakoa.

Bitartean, Peloiak aurrera jarraitzen zuen.

Argindar-zutoinak zenbakituta daude, eta zortzigarrenean, eskuinera hartu eta harritza batean gora igo behar da, bidearen hasieraraino.

Peloia zain neukan. Hauxe da bidearen hasiera adierazten duen plastiko xelebrea.

Luze bakoitiak Peloiarentzat ziren, eta bikoitiak, niretzat.

Ekin zion Peloiak. Goizeko 7ak eta hamar ziren. Giro ederra, ez hotz, ez bero, eta kareharri bikaineko horma.

Luze gehienak 30 metro ingurukoak dira. Ez dira bereziki luzeak, beraz.

Abisua eman zidanean, gustura abiatu nintzen ni ere. Bilgunera iritsi eta bigarren luzeari ekin nion. Horma nahiko etzana da, baina itsasgarritasuneko pauso ederrak ditu.

Bost luze horiek nahikoa antzekoak dira, eta di-da egin genituen. Hemen Peloia bigarren luzea amaitzen.

Eta hirugarren luzean. Bizi gindoazen.

Ni, laugarren luzearen hasieran.

Higadurak eragindako zimur ederrak ditu haitzak, eta horrek asko errazten du eskalada.

Laugarren luzearen amaierako bilgunean.

Hemen Peloia bosgarren luzean.

Iritsi zen seigarren luzea, baina ondo ari ginen. Ez zitzaigun iruditzen huts egingo genuenik.

Ekin nion seigarrenari.

Pauso luzeak ditu, baina ederki atera genuen. Zati bertikala bukatzen denean, harriz betetako gune etzan baten amaieran dago bilgunea. Handik ez dago laguna ikusteko aukerarik. Beraz, ezin argazkirik atera.

Iritsi zen Peloia seigarren bilgunera. Barritaren bat jan…

Eta berehala ekin zion zazpigarren luzeari.

Berehala iritsi zen bilgunera. Abisua eman zidan, eta Peloiaren parera iritsi nintzenean, hauxe bota zidan:

-Hi! Eta kaskoa?

-Ostia! Ba falta diat!

Eta horrela ekin nion zortzigarren luzeari, kaskorik gabe. Argituko al da misterioa?

Zailena eginda geneukan, eta argi ikusten genuen uste baino lehenago iritsiko ginela gailurrera. Eguzkiak harrapatu gintuen, baina ordurako izugarrizko haize-boladak iristen zitzaizkigun. Zenbat eta gorago orduan eta gogorrago jotzen zuen haizeak, hormaren babesa galtzen gindoazen heinean.

Peloia, bederatzigarren luzeari hasiera ematen dion bilgunean.

Badirudi “ke patio!” esaten ari dela.

Eta ni leku berean. Kaskoa galdu nuen, baina burua ez.

Ekin zion Peloiak bederatzigarren luzeari. El espejo izeneko plaka leun bat du, itsasgarritasuneko pauso ederrak dituena.

Pixka bat gorago dagoen plaka leun horri esaten diote El espejo.

Eta plakaren gordinean.

Eskuineko eskuarekin heltzen ari zen zulo ederra uztea zen gakoa, eta zuzen igo behar zen, erliebe txiki batean ezkerreko hanka jarrita. Fedezko pauso horietako bat da.

Hurrengo luzea, hamargarrena, babaresa eder batetik hasten da. Handik gora horma oso bertikal dagoela ikusten da. Hortik aurrera, horma gainditzeko biderik errazena bilatzen du bideak.

Hamargarren luzeko babaresa atzean utzi ondoren.

Hamargarren luzea amaitu baino lehen, argazki hau atera nion Peloiari.

Atzean, ezkerrean, kanpamentu militar abandonatua ikus daiteke. Autoa ere ikus daiteke, zoom eginez.

Bilgunea xelebrea da. Harri pila bat, aurreko aldean.

Eta desplome ederra atzean. Argazkian, Peloiak luzea amaituta zeukan, eta hamaikagarrenaren hasierara joan zen. Ikusten denez tarte erraza da, eta horregatik ez dugu luzetzat hartu.

Hurrengo luzeari Peloiak ekin zion. Haitzak itxura txarragoa dauka tarteka.

Hurrengo luzea, berriro ere, niretzat.

Eta Peloia luze berean.

Hamabi luze eginda geneuzkan ordurako. Bi bakarrik falta zitzaizkigun, baina haize zakarra zebilen.

Peloia hamahirugarren luzearen hasieran.

Amaitu zuen bere luzea, eta berehala iritsi nintzen ni ere.

Peloia bilgunean utzi, eta aurrera. Azken luzea ertz erraz batetik doa. Haizea zen zailtasun bakarra. Mendiaren gailurrera iritsi nintzenean, honela ikusten zen Peloia azken bilgunean.

Ederki ikusten da han behetik gailurreraino desnibel galanta dagoela.

-Jarri handi tentexeago! Ia ez haut ikusten eta!

Bai jarri ere!

Peloia iritsi zenean, han nengoen ni parrez-parrez.

Atzean, nire eskumuturraren parean Balaitous ikusten da.

Hemen Peloia kasko eta guzti

Gailurretik bista ederrak.

Jaisteko ezker aldera jo genuen, baina krokisak dioenari jarraitu ordez, La Tuca eski estazioraino joan ginen, eta handik Riosetara jaisten den bidea hartu genuen.

La Tucako eski estaziorako bidean.

Eta handik behera.

Iritsi ginen ibarraren beheko aldera. Autoara iritsi ginenean, Peloiari bonbilla piztu zitzaion:

-Goazen Somport gainean dagoen aterpera. Ederki egoten dek han zerbezatxo batekin.

Bidean gindoazela, talde handi bat ikusi genuen errepidearen eskuinean eskalatzen.

-Haitz horrek konglomeratua ematen dik, ezta? -galdetu nion Peloiari.

-Bai. Ikastaroren bat izango dek, hainbeste jende dagoenean. Eta denak kaskoarekin!

-Nik ere behar diat bat.

Somportera iritsi ginen, baina ez genuen zerbezarik hartu. Itxita zegoen.

-Handia da ba!

Atzera Jacara joan ginen. Dutxatu, bazkaldu eta siestatxoa egin genuen, kalera joan aurretik.

Hurrengo egunerako iragarpena txarra zen.

-Zer egin behar diagu bihar?

-Peña Ruebara joango gaituk, ostegunerako bidea ikastera.

Baina hori hurrengo atalean kontatuko dizuet.

Zer gertatu ote zen nire kaskoarekin? Haizeak eraman zuen? Bele batek lapurtu zidan? Peloiak bota zuen ostikoz jota?

Gortu!

Labarganetan, neguari agur esaten

-n -kargitaratuta
Erantzun

Atzo goizean, Untzillatx mendiaren hegoaldeko Labarganeta sektorera joan ginen Peloia eta biok.

Goizeko zortzietan etorri zen Peloia nire bila, eta Atxartera abiatu ginen. Mañaria pasatu, Urkiolako bihurguneetan gora joan, eta Gatzaieta baserriaren kanpoko aparkalekuan utzi genuen autoa. Mañariatik pasatzean, termometroak 4º C adierazten zuen, eta Gatzaietan, berriz, 9º C.

Bidean San Jose loreak ikusi genituen.

Argazkia atera eta Peasori WhatsAppez bidali nion argazkia, ale bat jan nuela esanez.

Labarganetarako bidean, hauxe ikusi genuen bidean.

Gortuko kamiseta bakarrik falta zitzaion.

Labarganetara iristen. Atzean, Mugarra.

Haizeak tarteka hotza ekartzen zigun.

Krokisari begiratu:

Eta betiko galdera:

-Nondik hasiko gaituk?

-Berotzeko 6a egin behar diagu -esan nion Peloiari harro-harro.

Baina, Peloiak, lehen bidean beti trakets samar ibiltzen garela jakinda, 5c mailako bide batetik hastea proposatu zidan.

-Hauxe, hamaikagarrena egingo diagu hasteko. Hamabigarrenak bukaeran pauso alua zeukak eta.

Motxilak hustu eta prestatzen hasi ginenean, nire kaskoak bere buruaz beste egitea erabaki zuen. Hormaren oinarria oso estua da, eta nahiko irregularra. Eta han hasi zen kaskoa beherako bidea bilatzen, poliki-poliki. Eta gu begira:

-Baix, baix! Kietorrrr!

Baina kaskoak beherantz jarraitzen zuen. Halako batean gelditu zen behintzat.

Hara non geratu zen.

Zoom eginda ikus daiteke.

Beraz, kaskoaren bila abiatu nintzen. Kaskoa jaso.

Leku seguruan jarri.

Eta gora, berirro ere.

Eskalatzeari ekin genion, horixe baitzen helburua.

Hasteko, Pontie el casquio (5c, 30 m). Peloia hasi zen beti bezala.

Peloia eskalatzen ari zen bitartean, haizeak ederki freskatu gintuen.

Postureo pixka bat.

Eta gora.

Eta gorago.

Ondoren, nire txanda. Bidea hasten.

Ni eskalatazen ari nintzen bitartean, haizea baretuz zihoan.

Jaitsi ninduen Peloiak, eta nora jo pentsatzen hasi ginen:

-5c egin diagu, sobrao y eso. Orain 6a-ko bat, ezta? -Peloiak.

-Bai. Bazeukat fitxatuta bat, eder askoa: Chorreton (6a, 30 m). Mutuakin egin nian behin. Hasiera gozada bat dek, kriston heldulekuak zeuzkak. Eta bukaeran, plaka fin bat.

Han abiatu zen Peloia, bi aldiz pentsatu gabe. Haizea gora berriro ere.

Bukaerako plakara iritsi zenean, pixka bat geratu zen, aldaketari nondik heldu pentsatzeko. Izan ere, helduleku ederrak izatetik plaka leun batera pasatu behar da, eta han, ia-ia betaurrekoak behar dira heldulekuak bilatzeko. Ederki pasatu zuen, hala ere.

Handik aurrera, sabaitxo baten gainean dagoen deskuelgera iristea baino ez zitzaion falta.

Oso tente jartzen den arren, oso helduleku onak daude eskuentzat eta oinentzat, eta erraz egiten da. Jaitsi nuen eta ni abiatu nintzen, ondoren. Haizea lasaitu egin zen berriro ere.

Plakaren hasieran.

Eskurik gabe!

Plaka ederra da benetan. Behetik erabat leuna ikusten da. Baina, gotik begiratuta, zulotxo biribil batzuk ditu, ur-tanta tipikoen hasiera dirudiena. Zulo txiki horiei esker, katu-hankaren puntak sartuta, pixkanaka ederki joan ginen gorantz. Gogoan dut Mutuarekin egin nuenean, burua ez neukala hain lasai, eta paraboltera iritsi orduko bi aldiz pentsatu gabe heldu niola. Pausoa egin eta gero! Horrelakoak izaten dira patxadaz ez eskalatzearen miseriak.

Bidea amaitu, jaitsi, eta argazki bat atera nion Gorbeari.

Oraindik ere badauka ardo botila freskatzen uzteko nahikoa leku!

-Orain 6a+ edo zer egin behar diagu?

Hormari begiratu eta 17. bidea aukeratu genuen: Efecto 2000 (6a+, 25 m).

Ordurako, egueraldia epeltzen hasita zegoen, baita gu ere.

Fedez ekin zion Peloiak. Izan ere, Labarganetako itsasgarritasunezko bide horietan, fedea izan behar da katu-oinen zolako goman. Eutsiko al dio?

Abiatu zen Peloia.

Laugarren txapara arte, arazorik gabe. Babaresari heldu eta gora.

Laugarren txapan hasten dira kontuak.

-Hemen ez ziok ezer!

-Katu-oinek helduko die!

Peloiaren hanka tartetik bidearen hurrengo paraboltak ikusten nituen. Baina uste dut argazkian ez dela erraz nabaritzen. Ikusi ere zer ikusten dugu ba gaur egun!

Lehen saiakeran ezkerreko hankak irrist egin zuen, eta zentimetro gutxi batzuetako buelotxoa jo zuen.

Baina, gero, ederki pasatu zuen pausoa.

Gora iritsi, deskuelgetik soka pasatu, geure mosketoiak jarrita, deskuelgeko mosketoia ez gastatzeko, eta behera.

Ondoren, nire txanda. Niri ere ezkerreko hankak irrist egin zidan, ditxosozko laugarren txapa pasatu ondoren. Baina, bigarrenean ederki atera nuen pausoa. Hemen, zailena atzean utzita.

-Egon hadi pixka bat -Peloiak- argazkia atera behar diat eta.

-Honela? -nik.

-Ez, horrela ez. Kakañian ari haizela ematen dik eta!

-Horrela hobeto! -Peloiak.

Jaitsitakoan, orduari begiratu eta agian Zumaiara bueltatu beharko genuela esan nion Peloiari.

-Ez, oraindik ez. Beste bat egingo diagu “hozteko”.

Orain berotzeko bezala hozteko ere bide bat eskalatu behar omen da. Eta nik uste nuen hozteko onena zerbeza hotza zela.

19. bidea egitea erabaki genuen: Tristura (5c). Krokisean ikus daiteke beste bideak baino beheragotik hasten dela, baina guk beste bideen paretik egin genuen, beti egin izan dugun bezala. Ordurako giro zegoen, eta gortuko kamiseta flamantearekin eskalatu genuen.

Aurrena Peloia, nola ez.

5c izateko pauso fin askoa dauka bide horrek ere. Itsasgarritasuneko pausoa, noski. Agian horregatik jarri zioten Tristura izena, une batean helduleku faltaren panoramak tristura sor dezakeelako. Peloia jaitsitakoan, ni abiatu nintzen.

Ondoren trasteak jaso eta bostekoa eman genion elkarri, poz-pozik.

-Ez gaituk makalak! Gaur ere egin diagu 5c, 6a, 6a+.

-Arratsaldean ere hemen geratuz gero, noraino iritsiko ote ginateke?

Beherako bidea hartu genuenean, jende gehiago ere bazebilela ikusi genuen. Koberretapen bazegoen norbait oinarrian, baina horman, artean ez. Eskubirago, Koberretape Eskuma izeneko sektorean, bost lagun edo bazeuden.

Hauxe da Koberretape. Itxura ederra dauka.

Hurrengo baterako bideak fitxatzen.

Labarganeta “agortzen” dugunean, hara abiatu beharko dugu.

Basoan barrena, laster iritsi ginen Gatzaieta baserriaren ondoko aparkalekura.

-Loteria tokatzen bazaigu, hauxe erosi behar diagu. Hik ba al dakik ze gozada izango den hemendik Concavara begira, lasai-lasai eserita, telebista ikusten ari bagina bezala, zerbezatxo batekin esku artean berriketan egotea?

Euskal Herriko lekurik ederrenetako batean ez bada baserri hau, ez da urruti ibiliko.

Autoa hartu eta leihoak zabalik joan ginen Urkiolan behera, bero egiten zuen eta. Durango parean 25º C. Harrigarria.

Zumaiara iritsi ginenean, ordea, 17º C inguruko tenperatura zegoen. Frontonaren terrazan zerbeza eder bat hartzen ari ginela, Mutua agertu zen.

-Hi! -esan nion- Peloiak hurrengo astian guardiya zeukak. Hi libre al hao?

-Bai, baina jaian. Larunbatian, ez.

Eta handik pixka batera:

-A, ez! Guardiya zeukat.

Beraz, hurrengo asterako single geratu naiz. Ea norbaitek proposamen indezenteren bat egiten didan.

Gortu!

Doinu zahar berriak airean, Eginon

-n -kargitaratuta
Erantzun

Atzo, martxoak 8, arratsaldeko manifestazioan Peloiarekin topo egin nuen.

-Bihar Atxartera, ezta?

-Bale. Gortu beharra zegok.

Manifa amaitu zenean, Peasorekin topo egin genuen.

-Peaso, animatzen al haiz bihar Atxartera?

-Bai, gustura.

-Baina 6a eta hortik gorakoak probatu behar dizkiagu.

Orduantxe kolorea aldatzen hasi zitzaion pixka bat, baina berehala lasaitu nuen:

-Ez, motel. Ahal duguna egingo diagu, eta kitto.

-Onen orduan joango gaituk, goizeko 8retan -Peloiak.

Iritsi naiz gaur goizean Arbustaingo arranplara, eta han zegoen Peaso zain, bere lingote flamantearekin.

-Ostia! Volvo for life! Earra trastua! -eta ez da hori izan eman digun ezusteko bakarra.

-Bai, hogei urte zeuzkak, baina kilometro gutxi.

Nire autoa hantxe utzi, trasteak Peasonean sartu eta Atxarte aldera abiatu gara Peloia, Peaso eta hirurok.

Autobidean sartu bezain laster, lau tanta fin erori dira, eta Peloiak berehala esan du hobe genuela Eginora joatea Atxartera baino. Eskalatuz gero, gustura. Berdin zait batera edo bestera. Halaxe, Eginorako bidea hartu dugu.

Aparkalekuan autoa utzi eta Sector de la fuente izeneko sektorera abiatu gara.

Oinarria pixka bat eskasa da hiru lagunentzat, baina moldatu gara nola-hala trastean soinean jartzeko.

-Sugegorriaren bidea egingo diagu lehenik -bota dut nik.

-Izen hori al zeukak? -Peasok.

-Ez, Decomisos dek, baina behin sugegorria ikusi nian eskuarekin heldu beharreko zulo batean, eta harrezkero horrela esaten zioagu.

Ekin dio Peloiak, eta erraz egin du, sobra y eso. Ondoren, Peaso abiatu da, soka goitik zuela, baina lanak eta bi izan ditu bilgunera iristeko. Berehala konturatu gara agian gehiegitxo zela hainbeste denbora eskalatu gabe daraman batentzat.

Nik egin dut ondoren. Hemen Peloia aseguratzen eta ni gorantz.

Ondoren, bide errazagoak egitea pentsatu dugu.

Ezker-ezkerreko bideetara joatea proposatu diet, eta hala egin dugu. Krokisean agertzen diren 1, 2 eta 3 bideak egin ditugu.

Hasteko 2. bidean sartu gara: Abigail (15m, IV). Peloia hasi da beti bezala.

Bidea bukatzen.

Aseguratzen.

Peloia jaitsi, eta Peasok ekin dio ondoren.

Pixka bat gorago, posatzen.

Ederki moldatu da oraingoan. Ni igo naiz, azkenik.

Jaitsi naizenean, 2. bideari ekin diogu, lehenengoaren ezkerrean dagoenari: La dama de rosa (15m, V). Aurrekoa baino zailagoa izan arren, ondo samar moldatu da Peaso.

Baina, hasi, Peloia hasi da, beti bezala. Al ataker!!!

Erraz, azkenaldian bezala.

Lanak Peasok izan ditu.

Ondo hasi da, baina zailtasuna goian zeukan zain.

Gero eta hobeto ari zen, hala ere.

Amaitzeko, nire txanda. Postureoa tope!

Handik jaitsitakoan, 3. bidea egitea pentsatu dugu: La loba herida (15m, V). Beste behin ere egin genuen eta oroitzapen ona neukan.

Peloiak eman dio lehen kolpea.

Gaur ez dut argazki bakar bat ere atera. A zer nolako bakea! Peaso, ordea, klik eta klik aritu da.

Ordurako ordua aurrera zihoan, aparkalekua betetzen ari zen, eta nire tripa barreneko zuloa handitzen. Peasok ekin dio ondoren.

Oraingoan ederki ibili da, eta Peloiaren esanak kontuan hartuta, poz-pozik iritsi da bilgunera. Orduantxe hasi gara doinu zahar berriak in the wind entzuten.

Ederra izan da. Nik beti pentsatu izan nuen, gaztetan, gauza ederra izan behar zuela Txindokiko ertza eskalatzen (esate baterako) aho soinua atera eta doinuren bat aireratzea.

Ez da makala gure Peaso. Orain, gainera, proiektu ederrak dauzka berehala egiteko, baina hori berak kontatuko dizue, nahi badu.

Gortu!

Aiztondon, Juakinaren bila

-n -kargitaratuta
2

Larunbatean, otsailaren 23an, Aiztondon izan ginen Peloia eta biok. Bizi gara, bai. Eta jarraitzen dugu gortzen.

Goizeko zazpi terditan atera ginen Zumaiatik, giro bikainarekin. Irurtzungo bi haizpera iristean, 0º C markatzen zuen autoko termometroak. Eskerrak Herri baten sustraiak egiteko asmoa hurrengo baterako utzi genuen, goizean goiz hotz dezente egingo zuela sumatuta.

Uharte-Arakilera iritsi eta Aralarrerako igoeraren hasieran utzi genuen autoa, betiko lekuan. Trasteak bizkarrean hartu eta Aiztondora abiatu ginen. Ederra zegoen Beriain guri begira aurrez aurre.

Banekien sektore berriak zabaldu zituztela Aiztondon, eta haiexek ikusteko kapritxoa neukan. Eta han joan ginen esploratzera, eskalatzen hasi baino lehenago. Bazter politak daude baso horretan, eta haitz ederrak ere bai. Baina Juakina ez zen inondik ageri.

Azkenean, gure hormaren oinarrira joan ginen, eskalatzen hasteko asmoz. Askotan esan izan diot Peloiari Juakina izeneko bidea eskalatu behar genuela. Nik duela urte dezente egin nuen Larregirekin, eta asko gustatu zitzaidan. Baina, orain arte, bide luze bat egin izan dugu lehenik, Juakina gerorako utzita. Eta lehen bidetik jaisten ginenean, Clasica sur bidearen lehen luzean norbait egoten zen. Eta, hain zuzen, bide horren lehen luzea eskalatu behar da, Juakina hortik aurrera hasteko delako.

Eta beti Juakinarik gabe bueltatzen ginen Zumaiara. Krokisean begiratuz gero, ulertuko didazue.

Ba, halaxe, betiko gaitzari aurrea hartzeagatik edo, Juakina bideari ekin genion. Hobeto esanda, lehenik Clásica sur bidearen lehen luzea egin genuenez, horretarako prestatzen hasi zen Peloia.

Peloiak berak ekin zion lehen luzeari: Clásica surren lehen luzeari, alegia.

Hotz egiten zuen artean, eta hatz puntak ederki gogortu zitzaizkigun. Lehen luzea erreza da (IV) eta berehala amiatu zuen. Bilgunea prestatu ondoren, abian jarri nintzen ni ere.

Luzearen amaieran.

Neuk ekin nion bigarren luzeari: Juakina (6a, 45m). Lehendik eginda baneukan ere, garbi egin nuen, baina uste baino gehiago kostata. Hemen luzearen hasieran.

Pixka bat gorago.

Hotzak hasi baginen ere, bero-bero eginda amaitu nuen bidea. Argazkietan argi eta garbi ikus daiteke Eguzkiaren izpiek zer abiaduran argitu zuten horma.

Bilgunea prestatu, eta Peloiaren txanda. Han zegoen bilgunean txintxo-txintxo, nik abisua noiz emango.

Hari ere kosta zitzaion, baina etorri zen tarraka-tarraka.

Azken pausotxoa.

Eta bilgunera. Aurkitu genuen Juakina, azkenean.

-Orain rapelatu egin behar diagu, Pelon. Igual ez dek lurreraino iritsiko, baina merezi dik saiatzea. Besterik ez bada, azken metroak destrepatu eta kitto.

Ohitura onei jarraituz, lurrera zihoazen bi soka muturrei korapilo bana egin genien, sokaren amaierara konturatu gabe iritsiz gero sustorik ez izateko.

Jaitsi zen Peloia, Shunt eta guzti, eta sokak libre utzi zituenean, neu jaitsi nintzen. Horman ikusten den monigote laranja hori naiz.

Ur pixka bat edan, barritatxoa jan eta zer egin pentsatzen hasi ginen. Hamaikak ziren.

-Zer egingo diagu orain, Peloia?

-Orain bide luze bat, ezta? Gainera, eguzkitan ederki egoten dek.

Irrintzi egitea erabaki genuen. Aurreko batean egin genuenean, Peloiak luze bakoitiak egin zituen, eta nik bikoitiak. Oraingoan, buelta eman eta lehena eta hirugarrena nik egin nituen aurretik, eta Peloiak, bigarrena eta laugarrena.

Banoa, lehen luzean.

Eta Peloia ere hasteko prest zegoen behean.

Etorri zen, behar zituen trasteak hartu, eta bigarren luzeari ekin zion.

Iritsi zen bigarren bilgunera.

Bi arte eder daude bilgune horretan, eta babes ederra ematen dute Eguzkiak gogor jotzen duenean. Zoom pixka batekin.

Nire txanda. Hemen bigarren luzearen amaieran, azeri aurpegiarekin.

Plaka fin hura gainditu ondoren, bilgunera iritsi, eta hirugarren luzeari ekin nion.

Gozada bat da horrelako giroarekin eskalatzea.

Hirugarren luzea plaka eder batean gora doa, oraintxe ur tantetatik, oraintxe zuloen bila, ezker-eskubi.

Iritsi nintzen bilgunera, eta hasteko esan nion Peloiari. Bilgunean zegoen gora begira, zerbikalak matxakatzen. Ditxosozko anteojo horiek ere erosi beharko ditugu, halako batean. Gure lepoek eskertuko dute.

Badator.

Eta badoa laugarren eta azken luzean gora.

Bai joan ere.

Ederki amaitu zuen, sobrao y eso berak esaten duen moduan. Ni ere zerbikalak izorratu beharrean nengoen beheko bilgunetik begira.

Bidearen amaierara iritsi nintzenean, rapela prestatu genuen, eta Peloia joan zen lehenik beherantz. Horrelakoetan beti pentsatu izan dut nik adina denbora gutxik pasatuko dutela bilguneetan, betidanik azkena jaitsi izan naiz eta normalean.

Behera iritsi ginenerako, ordubata jota zegoen. Trasteak bildu eta autora. Bueltan, Bi haizpetan, pertsona bat ikusi genuen Herri baten sustraiak bidearen azken luzean.

-Ño! Ordu honetan eguzki goxotan bai ederki!. Baina udazkenerako utzi beharko dugu, martxotik irailera bitarte debekatuta dago eta, txoriek habiak egiten dituztelako.

Zumaiara iritsi eta zuzenean etxera, zerbezarik gabe.

Egino

Aurreko bi larunbatetan ere, otsailaren 9an eta 16an, egin genuen gure goiz bueltatxoa. Eginon izan ginen bi aldietan, Sector de la fuente esaten dioten horretan.

Lehen egunean, 11. bidetik 15. bidera artekoak egin genituen, guztiak V+ zailtasunekoak. Hala ere, badago aldea, gure ustez, batzuen eta besteen artean. Peloiak buelo txiki bat ere egin zuen. Amaitzeko, 10. bidea egin genuen, 6a mailako plaka eder bat. Gustura asko geratu ginen, baina kronika hurrengo baterako utzi nuen.

Peloia ekinean Eginon.

Aurreko asteko larunbatean, berriz, hilaren 16an, aurreko asteko bideetan berotu ondoren, superbloke izeneko 6a mailako bide ederra egin genuen. Baina, kronika idazteko gogorik ez.

Izan ere, kronika egin behar dudala pentsatzen dudan bakoitzean, zazpi bekatu kapitalak etortzen zaizkit burura: pereza, pereza, pereza, pereza, pereza, pereza eta pereza. Edo nagialdia edo nahi duzuena. Eskalatzeko ez, ordea. Horretarako amorratzen egoten gara.

Gortu!

Egino

-n -kargitaratuta
1

Joan den larunbatean, abenduaren 22an, Eginora joan ginen Peloia eta biok.

Hasierako asmoa Aiztondora joatea zen. Eta materiala ere horren arabera aukeratu genuen. Normalean, bide luzea egin behar bada, eta ondoren, oinez jaitsi behar bada, motxila txiki bana hartzen dugu. Eta Eginorako bada, soka bakarra normalean. Aiztondorako, ordea, bi soka erabiltzen ditugu, diametro txikiagokoak. Hartara, bi rapeletan jaisteko aukera izaten dugu. Deportibarako, berriz, gri-gria eta diametro handiagoko soka. Motxila handiagoa ere bai, gauzak erraz sartzeko eta motxilarik gabe lasai eskalatzeko.

Kontua da Aiztondora gindoazela eta bi sokarekin abiatu ginela, Peloiaren bi pitekin (pitak esaten diet nirea baino meheagoak direlako). Hala ere, Uharte-Arakilera iristean 3ºC-ko tenperatura genuen. Autotik irten gabe ere igartzen zen. Buelta hartu eta Eginora abiatu ginen. Altsasura iritsi baino lehen tenperatura igotzen hasita zegoen, eta 9-10ºC-ko tenperatura genuen Eginon.

-Bide luzea edo deportiba?

-Ekarri diagun materialarekin bietan ere ez diagu oso eroso ibili behar. Deportibarako gri-gririk eta soka lodirik ez, eta bide luzerako, motxila txikirik ez. Eta handiarekin igotzeko gogo gutxi.

-Deportibea egingo diagu orduan.

Lezeren ezkerrean dagoen aldera jo genuen. Han bagenituen bide batzuk egiteko, eta Ekaitzean Elaia izenekoan sartzea erabaki genuen.

Beti bezala, Peloiak ekin zion. Bidearen hasiera bustita zegoen.

Bustitako zatia pasatu ondoren, horma dezente tentetzen da.

Baina helduleku ederrak ditu.

Bilgunera iritsi zenean, argazki hau atera zidan. Uste dut abdominalak egiten ari nintzela.

Egin nuen nik ere luzea poliki-poliki.

Ondoren, metro gutxi batzuk oinez egin eta bigarren luzearen hasierara joan nintzen. Etorri zen Peloia ere eta luzea aztertzen hasi ginen.

-Han baziok parabolt bat.

-Baina besterik ez.

Parabolt bakarra ikusten genuen, eta urruti gainera. Luzearen hasierak oso itxura txarra zuen, haitza puskatuta zegoela ikusten zen.

Horiek horrela, beherako bidea hartu genuen.

-Orain, Sector de la fuente esaten dioten horretara joango gaituk, Peloi. Bazeudek V+ batzuk.

Sektorera iritsi eta 13., 14. eta 15. bidea egitea erabaki genuen.

Oraingoan, Peloiak hasten utzi zidan, aurreko bidean bigarren luzerik gabe geratu nintzen eta.

13. bideari ekin nion: Decomisos (V+, 15m).

Zuhaitza pasatu ondoren, pixka bat ezkerrera jotzen du bideak, babaresa eder batean gora.

Banindoan gora, gustura, eta halako batean:

-Ostias! Sugegorria, Iñigo!

-Nik nahio armiarmak!- Peloiak bueltan.

Babaresaren bukaeran, zulo eder bat dago, ukabil baten tamainakoa edo, eta han eskua jartzera nindoanean, sugegorri bat zegoela ikusi nuen. Eskerrak ez nuen eskua hurbildu. Paraboltetik zintzilik jarri eta argazkia atera nion.

Mosketoi batekin pixka bat bultzatu, eta arrakalaren barrura sartu zen. Zahartzen ari garela edo ez dakit zer izango den, baina kontua da argazkia ezabatu egin nuela mobiletik nahi gabe. Behin tokatuko eta!

Jaitsi ninduen Peloiak eta esan zidan espresak jasotzeko, nahiago zuela beste bide batean sartu. Eta halaxe 14. bideari ekin zion: El piquete (V+, 15m).

Ederki egin zuen, eta nik ere bai ondoren.

Gero, 15. bideari ekin genion: Cocinicas (V+, 20m).

Nahiko trakets ibili nintzen ni, baina Peloiak erraz egin zuen.

Superbloque (6a, 25m) hurrengo baterako utzi genuen, sarrera bustituta zeukan eta.

Trasteak jaso eta Zumaiara bueltatu ginen.

Etorkizuna?

Etorkizunari begira albiste on bat eta albiste txar bat dauzkat. Zein nahi duzue aurrena?

Onetik hasiko naiz, badaezpada ere.

Gogoratuko zarete Eginon eskalatu ondoren, Usoaren eta Aztorearen ondoko kanaletik jaisten garela. Gu eta beste asko. Eta esaten genuen ederra izango zela tirolina bat jartzea. Gainera, bideak baditu tarte arriskutsuak, eta tirolinari esker, segurtasun handiagoz ibiliko ginateke. Bada, horren harira, txapa eder bat idatzi eta Arabako Foru Aldundiari aurkeztu genion, tirolina bat jartzeko aukera aztertu zezan.

Eta erantzun digute, uste baino lehenago gainera, aukera ona dela, bai eskalatzaileen segurtasunerako, baina baita ere turismoa erakartzeko. Eta prest omen daude %50a finantzatzeko. Hori bai, beste erdiaren finantziazioa guk bilatu behar omen dugu. Beraz, Euskal Mendizale Federazioarekin hitz egingo dugu, eta uste dugu berehala jarriko dela abian ekimena. Oraindik agian goiz da oso altu esateko, baina seguru gaude lortuko dugula.

Albiste txarra ere badaukat, ordea.

Oraintxe bertan, Peloia guardian dago (lanean, ez Arabako Errioxan). Hurrengo urtean hiru lankidek urte sabatikoa hartu behar omen dute, eta askoz ere guardia gehiago egin behar omen ditu. Pentsatzen ari da urte osoko guardia hartzea, eta hartara, beste bost urtean libre egongo da. Baina hori albiste txarraren zati bat baino ez da.

Hona hemen bestea: idazten duen honek, sekulako tripa-festak egin ditu gabonetan, eta “kilitoren bat” hartu du. Oraingoan, medikuak serio-serio esan dit dezente flakatu arte eskalada alde batera uzteko, zeozerrek emango omen dit bestela.

Izan ere, oraingoan pasatu egin naiz. Begiratu nola geratu naizen.

Beraz, 2019rako Larregiren eta Mutuaren esku uzten dugu Gorturen etorkizuna.

Seguru gaude gortuko dutela. Eta ea kronikak ere egiten dituzten.

Gortu!