Atzo, urtarrilaren 28an, Aritxulegira joan ginen Peloia eta biok.

Bezperan euria egin zuen gauean. Goizean, jaiki eta gosaldu ondoren, kalea bustita zegoela ikusi nuen. Zortziretan neukan hitzordua Peloiarekin eta hamar bat minutu berandu iritsi zen.

-Ze, Peloi, lo leon?

-Ke ba! Buruba! Banetorren Larretxotik behera eta argazki-kamera sukaldeko mahai-gainean laga dudala akordatu naiz. Eta berriro etxera, haren bila.

Iritsi ginen Aritxulegira, eta lurra ez ezik paretak ere pixka bat bustita zeuden.

-Goazen Endarako urtegira, eta bide batez Kopakarri ikusiko diagu.

Aritxulegiko tunela pasatu, Nafarroan sartu eta Endarako urtegira jaitsi ginen.

Autoa han dagoen jatetxe baten kanpoaldean utzi (ez datorkit izena burura) eta Kopakarrira joateko harrapatu beharreko lepora igo ginen oinez, zementuzko pista batetik. Gora iritsi eta Citroen C15 bat ikusi genuen han aparkatuta.

-Ta gu kuatroporkuatrua behean lagata! Eskerrak Larregi ez dan etorri, bestela aditu beharko ituan!

Autora bueltatu eta Aritxulegirako bidea hartu genuen. Ordurako horma ia guztiak lehor zeuden. Txorreraren bat edo beste geratzen zen, baina lehor samar zeuden.

Beheko sektoreetan jendea eskalatzen hasita zegoen, eta goiko aldeko Enarri sektorera joatea erabaki genuen.

Giro ederra, gafeak garenik ez esan gero guri!

Erresakarik ere ez dugu behar aurpegi txarra edukitzeko.

Enarri sektoreko 14. bideari ekin genion, Naturalhodei (4b, 20 m).

Peloiak ekin zion lehendabizi, ohitura bihurtzen ari den moduan.

Azkena etorri ginenean, Errege egunean, hotz handia egiten zuen, behean, Oiartzun aldean, baina ondo baino hobeto egon ginen eguzkitan, batere haizerik gabe.

Oraingoan ez zuen halako hotzik egiten, baina hasierako haize finak ederki freskatu zizkigun atzaparrak, lehen bide honetan. Gero askoz hobeto ibili ginen.

Peloia lanean.

A zer oparia egin diguten ekipatzaileek. Peloiak esan zuen bezala, aurten urteko batzarra Aritxulegin egin behar dugu, Arritxulo aterpetxean zehazkiago. Eta urteko batzarra ez bada, lehen seihilekoa balantzea egiteko batzarren bat edo asmatuko dugu (bankuek eta egiten duten bezala).

Iritsi zen Peloia gora eta deskuelgerik ez zegoela esan zidan. Ni harrituta. Krokisa begiratu eta arrazoi zuela esan nion. Segurtasuneko bi mosketoi utzi eta behera jaitsi nuen.

Ondoren, ni igo nintzen, soka goitik nuela, soka pixka bat eskuinerago eta beherago dagoen deskuelgera pasatzeko.

Aber Larregik argazki hau ikusita iruzkinen bat idazten duen.

Sokarekin egin beharreko maniobrak egin ondoren, Peloiak behera deskolgatu ninduen eta ondoko bideari ekin zion, krokisean 15 zenbakia duenari: Que onda caon (4a, 20 m). Hori ere gozatzeko bidea, erraza eta ederra.

Argazkia ikusita norbaitek pentsa dezake foxtropeko pauso bat egiten ari dela.

Konturatzerako goian zegoen.

Gora iritsi, soka deskuelgetik pasatu eta behera. Deskuelgeak, berriak direnez, mosketoi berri-berriak dituzte. Baina azkarregi ez gastatzeko, guk geure segurtasuneko mosketoiak erabiltzen ditugu. Denok gauza bera egiten badugu, askoz gehiago iraungo dute.

Peloiaren atzetik ni.

Bide errazetan ze ondo eta ze gustura ibiltzen garen esan ondoren, eskuineko bi bideei begira jarri naiz. Hasieran plaka etzan samar bat dute eta gero kolpetik desplometxo bat. Esan nion Peloiari bidearen hasieran eroriz gero, txorkatilean min hartzeko arriskua dagoela. Ez gara puntako eskalatzaileak, baina badakigu ondo baino hobeto zer pausotan har daitekeen kolpe txar bat.

Ekin zion Peloiak Aialde bideari (5c, 15 m). Lehen kimikoa txapatu ondoren hasten ziren komeriak. Helduleku txikiak eta desplomea. Pauso arraro horietako bat.

Eta hantxe hasi zen Ryanair, Aiakoharriaair, Aritxulegiair edo ez dakit zer air. Peloiaren hegaldiak hasi ziren. Bigarren kimikoaren parera iristen zen, baina oso deserosoa da txapatzeko, eta hegan hasten zen. Halako batean, bigarren kimikoaren parera iritsi eta txapatu ezinik erori eta beheko plaka etzanari kolpe ederra eman zion eskuineko hankeko orpoarekin.

-Federatu al haiz? -Peloiak niri.

-Duda iten al dek? Eta hi?

-Ahaztu egiten zaidak.

-Ba oraingoan akordatuko haiz.

Gero nik ekin nion, baina nik ere ez nuen lortu bigarren kimikoa txapatzea. Nahikoa zen 30 cm beherago egotea, arazorik gabe egiteko. Baina, tira. Hurrengorako.

Orduan ondoko bideari ekin genion, 18. zenbakia duenari: Gure ametsak (5c, 15 m).

Hori hobeto ekipatuta dago, gure ustez. Lehen kimikotik bigarrena berehala txapatu eta pausoa lasai-lasai egiteko aukera ematen du.

Nik egin nuen lehendabizi, eta ondoren, Peloiak. Desplometxoa pasatu ondoren, helduleku bat hautsi nuen, eta behera. Baina minik hartu gabe. Bidea bukatu eta Peloiaren txanda.

Ederki egin zuen Peloiak, eskuineko hankeko orpoan kolpea hartuta gero ere.

Goiko aldean bideotxo bat grabatu nion.

Bazkaltzera etxera txintxo-txintxo joaten garenez, trasteak jaso eta Arritxulo aterpera joan ginen.

Zerbezatxo bana hartu, asteburu pasa han ze ondo egongo ginatekeen esan eta Zumaiara bueltatu ginen. Baina berandu baino lehen, han izango gara berriro ere, jaun-andreok.

Gortu!

Zorrak zor lepoa lodi.

Idatzi nuen aurreko batean 2016ko laburpen bat edo egin behar nuela. Eta egin dut bideo bat diapositiba moduan. Baina ez dut asmatu nahi nuen musika jartzen bideoari. Lortu bezain pronto jarriko dut.

Mila esker irakurtzeagatik, honaino iristeko adorea izan baduzu. Hau ere izango da zerbait, 5a, 5b edo 7c. Ez zarete makalak!

 

 

 

 

 

Hotz hasi zaigu urtea, baina horrek ez digu gortzeko gogoa kendu.

Aurreko astean ere hotz egiten zuen Eginon, eta batez ere hara iristeko bidean, eta giro ezin ederragoarekin eskalatu genuen. Esperientzia hori barneratuta (haizerik gabe eguzkitan ondo baino hobeto egoten dela, alegia), ez dugu zalantzarik izan gaur Aritxulegi aldera joateko. Normalean baino beranduago, noski. Eguzkiari irteten utzi behar zaio.

Aurreko batean Peloiak eta biok mano-mano Basurdeen begiratokia egin genuen batean, konturatu ginen bide berri pila bat zabaldu zituztela, baina orduan ohar batzuk jarri zituzten inork ez eskalatzeko, artean ez baitzeukaten Aiako Harriko parkearen baimenik. Baina, orain beda zabaldu da eta paradisua aurkitu dugu Gipuzkoan bertan. Eskura eta guretzako moduko bidez beteta. Mila miloi esker ekipatzaileei. Opari makala egin diguzue.

Atzo bertan jaso nuen Ramon Gaztañagaren mezu bat, Aritxulegiko krokisekin. Badirudi pentsamendua irakurri didala, gaur joateko asmoa genuen eta. Mila esker, Ramon!

Bidean izotzaren erreinua ikusi dugu, izotza nagusi bazter guztietan. Oiartzuna iritsi garenean, -3º C markatzen zuen autoko termometroak. Arritxulon, zerbait gutxiago.

Trasteak hartu eta abiatu gara, giro ezin hobearekin eta zelaiak izoztuta.

Krokisean agertzen den lehen sektorera jo dugu, hasteko. Aske eta Agorre izeneko bi eremu ditu.

Beheko zatian, Aske izenekoan, lau bide daude, eta laurak egitea erabaki dugu. Ordurako giro ezin hobea geneukan. Txamarra kendu eta kamiseta eta sudaderarekin egin dut lehen bidea. Beste guztietan, sudadera ere sobran neukan. Peloiak esaten duen bezala, ez sinesteko moduko giroa.

Peloia gogotsu etorri da, eta berak ekin dio lehendabizi bide horietako bakoitzari.

Hemen, lehenengoari begira. Laritz (4b). Granito ederrean.

Haitza oso itsaskorra da, eta heldulekuak askotan txikiak badira ere, oinetan konfiantza izanda ederki joaten da gora poliki-poliki. Ez dakit kaskoa jantzi duen, burua motxilan sartu duen, Photoshopekin moztu dudan…

Gora eta gora beti.

Peloiaren atzetik nik egin dut. Bide guztiek deskuelgea dute goian, eta horrela erraz eta azkar samar egiten dira.

Bigarrena, Aruba (5b), zailxeagoa iruditu zaigu eta pixka bat gehiago kostatu zaigu.

Hemen Peloia bideari ekiten.

Hirugarren kimikotik aurrera (oker ez banabil) pauso fin bat dauka. Ia heldulekurik gabe pasatu beharreko horietakoa. Fedezko aderentzia. Haitzaren itsasgarritasunaz fidatu behar. Gaztelaniaz, jergan, “paso de fé” esaten zaion horietakoa. Ez gara gu oso sinestunak, baina pasatu dugu behintzat. Ave maria.

Handik gora…

Egin dut nik ere, eta ondoren, hirugarrenari ekin dio Peloiak. Ariletxugi du izena eta 5c zailtasunekoa dela dio krokisak, baina Larregi egon izan balitz (gaur hirugarren errege magoa falta genuen) dekotatzea ere proposatuko luke akaso. Batek daki. Egunen batean probatzen badu, esango digu.

Ieeeeepa!

Hasieran, desplometxo bat gainditu behar da, baina berehala konturatu gara ez dela hori bideko pauso gogorra (krux esaten diote orain).

Pausotxoa pixka bat gorago dago, eta aderentziakoa da.

Hemendik aurrera hasten da, gutxi gorabehera.

Egin dugu biok, eta gustura geratu gara.

Ondoren, sektorean geratzen zitzaigun laugarren eta azken bidera jo dugu. Kilinxki (4b). Bide hori motxilarekin egin dugu, lastre ederra hainbeste arropa kendu eta motxilarik gabe arin-arin eskalatu ondoren.

Badoa Peloia.

Dotore, motxila eta guzti.

Eta pixka bat gorago, sektoreko olagarro guztiak harrapatu ondoren.

Atzetik ni igo naiz. Ni ere motxilarekin, noski. Eta ailegatu bezain pronto, aurrera jarraitu dut Agorreko sektoreko lehen bidetik.

Badator Peloia atzetik.

Luze hori oso erraza da (3b), baina hurrengo sektorearekin lotzeko aproposa.

Hurrengo luzeari, Pizkor (4b) izenekoari, Peloiak ekin dio.

Hasieran pausotxo arraro bat, klaro ke gero, baina ezin izan nuen… Bai! Librean, jakina!

Ezkerreko tontorrera irteteko esaten nion nik, baina eskuinetik jarraitzea erabaki du.

Iritsi naiz ni ere bilgunera. Aske eta Agorre finikitatuta. Erlojuaren aurka gindoazenez, Kakua izeneko sektorea hurrengorako utzi eta Fuxina izenekora jo dugu.

-Beno, ez daukagu denbora gehiegi. Bide bat hemen, eta behera.

Krokisari begiradatxo bat, paretari beste bat, eta 12. bidea egitea erabaki dugu: Garbantxoa (5a).

Nik ekin diot oraingoan, motxila eta guzti. Hasiera oso bertikala, eta pixka bat heldulekuak ondo bilatzekoa. Gorago izugarrizko babaresarekin egin dut topo. Ezkerretik eskuinera doa eta krokiseko argazkian nabarmen-nabarmena da. Horrelako babaresa ederra heldu ondoren, pena eman dit askatzea, eta uste dut gehiegi joan naizela eskuinera. Eta ondoren, kontuak. Pare bat pauso oso fin eta kostata iritsi naiz hurrengo kimikora. Eguneko zailena iruditu zait.

Ondoren, Peloia.

Zer ikusi, hura ikasi. Eta horixe egin du Peloiak. Ni eskuinera joan banaiz, bera ere bai. Eta gero, lanak.

-Tensa!

-Laksai, Etxeberria. 5a baino ez dek eta!

Gauza bera esan dit Peloiak.

-5b eta 5c hain elegante egin, eta 5a hau egiteko a zer sufrimendua!

-Bai motel!

Uste dut aurten Aritxulegiko granitotan urtu behar ditugula gure katu oinak. Ez da txarra!

Eskalatzen ari ginela, konturatu gara jendea bazebilela mendian, eta une batetik bestera eskalatzaileak agertuko zirela iruditzen zitzaigun. Baina ez da hala izan. Bakar-bakarrik egon gara.

Mila esker, berriro ere, ekipatzeko lan itzela hartu dutenei! Ez zarete makalak!