Urtearen azken egun honetan, zorionak gure presidente Larregiri, Berrian irabazi berri duen sariagatik.
http://baleike.eus/zumaia/1483175783848
Ea animatzen den, bide batez, Gortuko hurrengo urteko kronika idaztera. Hemen saria askoz ere handiagoa da. Irakurleak zain-zain egoten dira eta.
Ondo bukatu urtea eta gortu askoz ere gehiago hurrengoan!
Gaur, abenduak 29, Eginon izan gara, beste behin ere, Larregi, Peloia eta hirurok.
Iaz abenduaren 26an egin genuen Arista de los caracoles izeneko bidea, eta aurtengo urteari finikitoa emateko, berriro ere bide huraxe bera egitea proposatu zuen Larregik. Eta hortantxe aritu gara, gure San Silbestre partikularra egiten. Bide erraza eta ederra, urtea gozatzen amaitzeko. Ez da ohitura txarra urtero errepikatzeko.
Goizeko 9:30ean geneukan hitzordua, nik Pilates egin eta alabak nor berera joan ondoren. Eskerrak. Ez zen giro ordu horretan. Hotza.
Hala ere, Gipuzkoan gaitzerdi. Araban muturra sartu orduko, jesukristoren behe lainoa. Gasteiztik Agurain bitartean izugarrizko izotza zegoen. Behe lainoa eta zero azpiko tenperatura ere bai.
Giroa horrela, kafe bat hartzera geratzea erabaki dugu. Lau gradu zero azpitik eta Peloia eta biok piura honekin.
Hala ere, Egino aldean garbi zegoen, hamaikak aldera artean hotz bazegoen ere.
Larregik eta biok Peloiaren pita bana hartu, eta martxa. Hor goaz bidean. Gradu bateko tenperatura egongo zen, asko jota. Bidea azgazkiaren ezker aldeko mendiaren gailurrean amaitzen da, gutxi gorabehera.
Bidearen hasierara iristerako, ez geneukan batere hotzik. Eta epel samar zegoen, gainera.
Bidean, izotza nagusi.
Eguzkiak ukitu ahala, berehala urtu da.
Sei luze direnez eta hiru garenez, Peloiak lehenengo biak, Larregik hirugarrena eta laugarrena, eta nik azken biak egitea erabaki dugu.
Iritsi gara bidearen hasierara, edo pixka bat gorago, ez dakit seguru, eta trasteak prestatu ditugu. Eginon zeuden beste batzuk autotik arnesa soinean jarrita atera dira. Atentzioa eman digu. Guk dena motxilan sartzen dugu eta gero gerokoak.
Larregik bidearen hasierako bilgunea prestatu du, Peloiak arrankatu baino lehen.
Trasteak antolatzen.
Lehen luze honetan, kritika dezente entzun behar izan ditu Peloiak. Hiru, behintzat, nabarmenak.
Joan da Peloia, eta bilgunera iritsi denean, Larregi eta biok atzetik.
Lehenengoa: iltzea txapatu gabe.
Bigarrena, hobea. Friend bat sartu eta Larregi eta biok kristorenak eta bi egin behar izan ditugu hura ateratzeko.
-Laga zak bertan! Frienda berea dek! Ke se joda. Ikasiko dik hurrengorako!
Azkenean, atera dugu behintzat.
Hirugarren akatsa.
Parabolt bat uztai eta guzti. Hau da, bilgunea.
Pixka bat gorago muntatu du, eta entzun izan behar du Larregiren erretolika.
Edu optikoarekin hitz egin beharko dugu. Paraboltak ikusteko moduko betaurreko batzuk edo… Esponsorizazio bat akaso…
Hemen biak lehen bilgunean, serio demonio.
Bigarren luzea ere Peloiarentzat.
Ondoren, bideak ezkerrera jotzen du eta kanal polit bat igarota, bilgunera iristen da. Ederra da bigarren luze hori. Hor doa mutikoa.
Larregi eta bioren txanda. Larregi bilgunera iristen.
Eta ni atzetik.
Bigarren bilgunean, Peloiak sokak Larregiri eman dizkio, hurrengo biak beretzat izan dira eta. Hasi da.
Ni aseguratzen, kontzentratuta.
Azkar joan da gora. Eta Peloiak ez du aukera galdu kontrakritika egiteko.
-Hemen zeozer sartu behar huan, bestela soka nahi duen lekutik joaten da! Gero nei esan!
Esan digu Egurkon hegazkinak egiteko gai zirela, baina ez urpekoak egiteko gai. Enigma honi erantzuteko gaitasuna duenak sari bat irabazteko aukera izango du. Hurrengo urtea sorpresaz beteta dator. Adi egon, betiko irakurle finok. Aurten zeozer lortuko duzue.
Aurrera.
Eguraldia ikusgarria. Eta autobidean zero azpiko lau gradu ikusi ondoren, eguzkitan goxo-goxo, eta tarteka izerditan ere bai.
Egin ditu Larregik bere bi luzeak. Eta hemen gaude laugarren bilgunean.
Hau fitxatuko nuke gustura.
Sarritan pasatzen dira gure azpitik, eta aho zabalik geratzen naiz begira. Baina normalean beranduegi ibiltzen naiz argazkia ateratzeko orduan.
Hurrengo bi luzeak niretzat. A gozal!!
Hemen bosgarrenaren hasieran.
Hurrengo bilgunea oso erosoa da. Lasai-lasai egoteko lekua dago eta bista ederrak daude Gasteiz aldera. Mordor txiki bat ematen zuen gaur.
Azken luzea. Seigarrena. Politena, nire ustez.
Bagoaz.
Gero ezkerrera, eta berriro ere eskuinera, plaka eder batean aurrera.
Pixka bat gorago, argazki bat atera dut, bilgunera begira.
Konturatu naiz Peloiak ez zuela kamera askatzen, eta pentsatu dut “bideoa grabatzen ari al da hau hainbeste denboran kamera ez askatzeko”. Eta halaxe zen. Bideoa grabatu du eta han agertzen da marmarrean, argazkia ateratzen hasi naizenean. Ahal dudanean, youtuben jarriko ditut azken luze honetako bi bideo eder. Ni konturatu gabe grabatu ditu Peloiak, eta esandakoak zentsurarik gabe agertzen dira. Agertuko dira.
Hasi dira halako batean azken luzean gora. Peloia aurretik. Esperantza handiak ditugu Peloiarekin, hurrengo urtean Mari Urrika egiteko. Zer den asmatzen duenak idatz dezala iruzkinen bat, urte berrian sorpresak izango ditugu eta. Aupa sponsorrak!
Etorri dira mutikoak eta hasi da festa.
Txanpainik ez, baina zerbeza bai. Zerbeza bana hartu, zerbait jan, materiala jaso eta argazkiak ateratzera, Peloiak ekarritako ikurriña ziztrin batekin. Forondakoa sanoago ikusten da urtebeteko haizeak jaso ondoren.
Komentatu dugu Gortuko bat prestatu beharko dugula, gure lelo batzuekin eta sponsorrentzako tarte batzuekin. Adi egon sponsor izan zaitezkeenok! Asko zarete, zuek uste baino gehiago.
Azken paretatxoa igo (trasteak motxilan jasota, sokarik gabe, zailtasun gutxirekin eta arriskurik gabe) eta beheko bideari ekin diogu.
Larregi beherantz, eta atzean Olano mendia.
Astorearen pareko bidera iritsi eta handik behera jo dugu. Bidea kontuz hartzeko modukoa da. Hor dator Peloia, destrepatzen.
Harritza ederrak daude tartean.
Iritsi gara Eginora eta Peloiak urdaiazpiko ederra eta Eginoko gazta atera ditu. Eginokoa baina Zumaian erositakoa. Eginoko gazta hori ere izan liteke gure sponsor bat, nola ez. Espezietan ordainduz gero, denok gustura.
Gonbidatu berezi bat ere hurbildu zaigu.
Hasieran beste aldera begiratzen zuen, baina genero atera orduko…
Hauek azkar ikasten dute. Hurrengoan han egongo da gure zain.
Buelta, berriz, antologikoa izan da.
-Jarri zak Ozzy Osbourne!
-Etzikat!
Eta Joaquin Sabina, Celtas cortos… eta Victor Manuel ere entzun behar izan dugu! Peloari tentsioa igotzen hasi zaio.
Halako batean, Silvio Rodriguez. Balsamoa Peloiarentzat. Orduantxe samurtu da pixka bat.
Hona hemen bidearen amaierako bideoa. Gu konturatu gabe grabatu digu Peloiak.
Eta beste bideo bat, aurrekoa pixka bat ulertze aldera.
Honekin Youtuben arrakasta izaten ez badugu, etor dadila Punset esplikazioak ematera.
Urteko balantze orokorra eta errepasoa egitea falta zait. Baina ohera noa. Hau nekagarria da. Eskalatzea, bale. Baina kronika egite hau sufrimendu hutsa da.
Eskaini diot Peloiari hurrengo urteko kronista izatea, baina pentsatuko duzue zer erantzun didan. Larregik, berriz, tartean saririk ez dagoenez, ez du parte hartuko.
Pazientzia eskatu beharko dizuet, beraz, urte berrian.
Ondo segi!
Eta Gortu!
Gaur, abenduaren 10ean, Pikoketan egon gara Peloia eta biok. Goizeko 7:30etan jaso nauenean, autoko termometroak 14º C markatzen zituen. Bidean goazela entzun diogu irratiari kostaldean giro epela zegoela baina barrualdean zero azpiko tenperaturak zeudela. Entzun bai, baina ez diogu sinetsi.
Barrurantz gindoazen heinean, termometroa behera hasi da poliki-poliki.
Araban sartzean, jesukristoren behe lainoa eta gradu bakar bateko tenperatura. Agurain parean 3 gradu zero azpitik, eta han ere behe lainoa. Esan diot Peloiari:
-Gaur Egino ikusi ere ez diagu egingo.
Eta berehala Ziordiako irteera ikusi dugu, Egino pasatu dugunaren seinale.
Baldintza horietan eskalatzeko inolako asmorik gabe, Altsasu pareraino jarraitu, eta Etzegaraten barrena Gipuzkoan sartu eta Oiartzun aldera jo dugu, Pikoketara.
Han, berriz, tenperatura goxoa, eguzkia eta eskola osoa (txikia bada ere) guretzat.
Gaur Larregi falta genuen. Kale. Urteko batzarra eginda eta musean irabazita, jubilatzeko moduan daukagu gizona.
Hastera gindoazela hiru mutiko iritsi dira. Geroxeago, beste bi.
Ezkerretik hasita, lehen hiru bideak egin ditugu. Lehen biak oso errazak eta hirugarrena zailagoa.
Ni lehenengo bidean.
Peloia bide berean.
Bideak oso motzak dira. Peloia bide berean, pixka bat gorago.
Peloia goitik ikusita.
Peloia hirugarren bidean, desplometik atera ondoren. Helduleku oso onak dituen desplome labur bat gainditu behar da.
Gero, eskuineko aldera mugitu gara eta han ere pare bat bide eskalatu ditugu. Azkenerako kamiseta hutsean gainera.
Ezkerreko aldea. Ezker-ezkerreko desplome horren ertzetik doa gaur egin dugun biderik zailean. Krokis batean V+ ematen diote eta beste batean 6a.
Itxura hau dauka eskuineko aldeak.
Bueltan, Zarautzen jesukriston ohol piloa ikusi dugu itsasoan. Olatu txiki-txikiak eta surfista andana. Eskerrak guri ez zaigula horrelako masifikaziorik tokatzen. Lasai asko ibili gara gaur ere.
Segi gortzen!
Atzo, abenduak 3, euskararen egunean, Larrunarrin ospatu genuen Gortuko urteko batzarra. Bazkideen %100 han izan ginen. Eta probatu gabe geneukan horma bat aukeratu genuen, plaka gorriak izenekoa.
Aurrez, beti bezala, sesioa.
-Nora joango gaituk? Aiztondora, Larrunarrira…?
-Aiztondoa paso! Rapelatu in behar dek!
-Ta Txindokin jesukriston aldapa.
Ba Txindokira. Nahiago izan dut Larrunarri edo Ñañarri jarri, Txindoki baino. Nonbaiten irakurri dudanaren arabera, Txindoki hara joaten ziren artzainek jarritako izena da. Mendiaren berezko izena Larrunarri edo Ñañarri omen denez, Larrunarrikin geratuko naiz oraingoz.
Zazpi terditako abiatu ginen Arranplatik, ez aurretik Peloiari sustotxo bat emateko saiakera egin gabe. Larregi iritsi zen eta Peloiaren zain geundela, “ezkutatzea” pentsatu genuen, auto eta guzti. Baina ezin izan genuen. Esnatuta etorri zen.Umeak baino okerragoak gara.
Iritsi ginen Larraitzera, kostan geneukan eguraldi ona atzean utzita, Tolosatik Amezketara arteko mordor txikia gurutzatu ondoren.
Abiatu ginen aldapa luzean gora. Batzuek ordurako bueltan zetozen, frontala kopetean dutela igotzen diren horiek.
Arnasa hartzeko atsedenetan paisaia ederrak ikusten dira.
Aldapan gora egin ahala, Aizkorri, Gorbeia, Anboto, Mugarra, Oiz, Udalaitz eta abar ikusten genituen.
Eta, nola ez, Larrunarriko pareta ederrak.
Lurra lainoa soinetik aztindu ezinean.
Oria iturria delakoa pasatu eta berehala, ezkerrera abiatu ginen, Tximista bidea izenekoan barrena.
Beti bezala, Peloia aurretik. Normala, Amezketan ere Peloiari animoak emateko pankarta bat ere ikusi genuen eta. Eta Larregi eta biok atzetik, pixkanaka.
Gora begira, ondo ikusten ziren plaka gorriak.
Hurbilagotik.
Gure bidea Eskualido Karnero izenekoa zen. Baina haraino iristea ere ez zen lan makala.
Hiru luze, hiru lagun (Gortuko kideen %100) eta nahi adina haize fresko. Plan ederra geneukan. Gainera, urteko batzarra izanik, bagenekien lau edo bost erabaki on hartuz gero, bazkari ederra edukiko genuela.
Hormaren azpian, bidea nondik hasten den ondorioztatu ondoren.
Ezkerrean, presidentea, eta eskuinean, presidenteordea (hau da, inolako ardurarik ez duena).
Eta itzalean, idazkaria-diruzaina-kronista-uraeramatenduna….
Larregik ekin zion lehen luzeari.
Oraingoan, urteko batzar orokorra zela eta, Peloiak argazki-kamera eraman zuen. Eta hori igarriko da erreportaje honetan.
Larregi bazihoan kanalizoetan gora, harri gorrixkan barrena, motxilatik kea zeriola.
Ederra haitza, ederra bidea eta ederra eguraldia, haize freskoa nagusi zen arren.
Aupa Mauritzia!
Idazkaria aseguratzen.
Bidea paperean erraza izan arren, ez zen eskalatzeko hain erraza; heldulekuak ez ziren hain nabarmenak eta hanka kanalizoetan sartzea zen gakoa. Pixka bat arraroa baina oso sentsazio ona.
Ni, lehen luzea bukatzen.
Bigarren luzea, Peloiaren txanda. Amezketako pankarta ikusi ondoren, erraz egin zuen mutilak. Normala.
Plaka gorri-gorriak. Zumaiarrenak dirudite. Haizeak tarteka fuerte jotzen zuen arren, gustura egoten zen.
Zeruan behintzat, airea ari zen berotzen, putreak igogailua hartzen ari ziren eta.
-Hoiek bai earki, hegoak mugitu ere egin gabe!!
Peloiak honela ikusten gintuen bigarren bilgunetik.
Esplikatu beharko die rokodromoko lagunei nola egiten duen aldi berean eskalatzen ari diren bi lagun aseguratzeko. Ea noizbait animatzen dituen gurekin etortzera. Indar gaztea behar dugu motxila astunak igotzeko, babarrunak jan eta musean egiteko.
Hirugarren luzea, nirea. Konturatu gabe, luzeak helduenetik gazteenera egin ditugu. Lehena presidenteak, bigarrena presidente ordeak eta hirugarrenak idazkariak.
Nire txanda.
Ur-tanten luze polita. Bitxia bada ere, bigarrena iruditu zitzaigun zailena. Pauso tonto bat zeukan hasieran, fedez egin beharreko horietako bat. Eta nik behintzat, fedetik gutxi.
Bagoaz gora, haizearekin batera. Ez dakit puzkerra bota nuen edo motxilari kiratsa zekion… Dizerdit.
Pena da, baina bide ederrak bukatu egiten dira konturatzerako.
Iritsi zen Larregi.
Peloia ere bai. Pixka bat gorago bidali nuen, eta Larregik eta biok sokak jaso genituen.
Eta gero, gora zuzen-zuzen, gurutze distiratsu batera iritsi arte. Gurutze horren distira erraz ikusten da Larraitzetik ere.
Ez dakit zer duen argazki honek, baina badirudi hegan hasi behar dudala.
Hortik aurrera, aldapa pikea. Peloiaren terrenoa. Eta gainera, amezketarrak ere alde ditu.
Ez, ez, ez. Ez da txizañean ari. Inspiratzen ari da, haran-zulora begira.
Zuzen-zuzen jarraituta, gurutze distiratsura iritsi ginen.
Handik, berehala harrapatu genuen gailurra. Ez dakit batzarra zelako edo zergatik, baina jendetza zegoen. Txapeldun hori ez da gure kuadrilakoa, eta bokala izateko profilik ere ez genion ikusi.
Hemen ematen du beleak Larregiren ahoan sartu nahi zuela, dentista balitz bezala. Eskerrak ez zuen ahoa zabaldu.
Ez naiz gogoratzen zer galdu zitzaigun, baina hor gaude biok lurrera begira.
Batzarreko kide guztiak, gustura asko.
Ahoan zerbait sartu, giharrak ez atrofiatzeko, eta beherako bidea hartu genuen.
Izan ere, Larrunarriren gailurrean ez dago intimitaterako lekurik. Beherakoan, uda ukituko argazki bat.
Kamiseta ederra da Gortukoa, baina beste zenbait gauzaren artean, hurrengo urtean kamiseta berria ateratzea erabaki genuen. Izango duzue irakurle maiteok horrelakoren bat lortzeko modua. Baina ez da erraza izango. Urduliz? Ba horrek ez dizu batere lagunduko.
Jaisten amaitzen ari ginela, urteko batzar guztietan egin ohi den moduan, bazkaltzera joan behar genuela erabaki genuen.
– Nora joango gaituk?
-Nigatik sagardotegira.
Deitu batera, deitu bestera, eta azkenean, Petritegin aurkitu genuen lekua.
Larraitzera iritsi ginenean, motxilak utzi, arropa aldatu (aldatzeko zeukanak) eta eztarria busti genuen lasai-lasai bertako tabernan.
Eta handik, Petritegira. Aparkatzea ere ez zen erraza izan. Hura jendetza. Larrunarriren gailurra zirudien. Hor gaude majo-majo.
Hortik aurrera, gero eta majoago.
Gogoratu, bokala behar dugu. Ez lokala eta ez vokala. Bokala, kon b. Ahozabala, alegia.
Adi hemendik aurrera, lehiaketa eta zozketa ezin hobeak egingo ditugu eta.
Gortu. Hurrengo urtean berriz!
Eta pankartaren misterioa, zer?
Ba, Amezketan Peloiaren artista edo horrelako zerbait zioen pankarta bat zegoen. Horixe bakarrik behar genuen txorakeritan hasteko. Peloiaren artista, eta Peloiak arista egin nahi, eta nik ezetz, bide asko daudela eta probatu egin behar direla. En fin. Honatx Peloiari animatzeko pankarta.
Itxuraz, Altunak eta Saralegik egingo zuten Peloiari animatzeko. Bai, ezta?