Larunbatean, hilak 15, Aiztondon izan ginen Peloia eta biok. Onen orduan joan behar omen genuen, baina goizeko zortzietan atera ginen. Oraingoan ere zerbait ikasi dugu: onen ordua eguerdi aldera izaten da, eta ez hain goiz (eta are gutxiago neguan).

Kontuak kontu, Peloia jaso eta Huarte-Arakilera abiatu ginen, soka sinplea doblea, atxiperreak eta denetik hartuta. Autoa paretetaik hurbil uzten denez, motxila ondo bete eta berehala iritsi ginen.

Hasteko Irripe izeneko sektorera jo genuen.

Berotzeko, 4. bidea egitea pentsatu genuen. Zumaiatik atera ginenean 12ºC zeuden arren, Sakanan hotz egiten zuen.

Hasi zen Peloia eskalatzen, eta berehala esan zidan haitza hotza zegoela. Eta bide zaila ez izan arren, kosta zitzaion bilgunera iristea. Hatzetako minez jaitsi zen. Argazki bakarra atera nion eta bera borroso.

Eta ez zen ari esajeratzen. Neuk ere berdin bukatu nuen bidea, hatzak gogortuta.

-Goazen eguzkitara etxando ostias!

Eta halaxe, Aiztondoko sektore nagusira jo genuen, goiko irudian Aiztondo izena duena. Lehen esan bezala, bi tipo ari ziren eskalatzen han, gu iristerako. Oraindik ere bide berean jarraitzen zuten. Lasai-lasai zihoazen.

Gu sektorera iritsi eta gauzak ateratzen ari ginela, beste hiru mutil iritsi ziren. Hizketan entzun genituenean, gertukoak zirela ohartu ginen. Zestoarrak ziren hirurak. Arantzan bizi da bat, eta beste bat, Zarautzen.

Gu Irrintzi bidean sartu ginen. Peloiak ekin zion lehen luzeari, beti bezala. Motxilarik eta mobilik eta ez genuen hartu. Beraz, ez dago argazkirik. Bide ederra da Irrintzi, eta gustura eskalatu genuen eguzkitan. Hasieran, bazirudien beroa pasatu behar genuela, baina ez zen hala gertatu. Bilguneetan brisak freskatzen gintuen.

Peloiak luze bakoitiak eta nik bikoitiak aurretik egin ondoren, bi rapeletan lurrera iritsi ginen. Barrita pare bat jan, ur pixka bat edan eta berriro ere ezkerreko sektoreetara jo genuen. Baina oraingoan, Basoa izenekoan geratu ginen.

5. bidea egitea pentsatu genuen. Horma horrek San Fausto ekarri zigun gogora, plakan zulo bertikal asko dituelako, eta helduleku bereziak izaten dira. Bideak sarreran koskatxo bat du, eta horren kontura pixka bat bazilatzen jardun genuen.

-Hi! Eta hor behetik (eskuinean) hasten bahaiz, lurrean eserita, lokalean bezela?

Ekin zion Peloiak eta arazo handirik gabe iritsi zen argazkian ikusten den lekuraino.

Pauso hori gainditzeko hegaldi txiki bat egin behar izan zuen (hegaldi esatea gehiegitxo iruditzen zait, baina tira). Metro bat ere ez. Bigarrenean pasatu zuen eta berehala iritsi zen diedrora.

Behin diedroan sartuta, eskalda nahiko fisikoa da, fisikoegia teknika ongi erabiltzen ez bada.

Baina indartsu dago Peloia eta ederki gainditu zuen.

Gora iritsi, soka deskuelgetik pasatu eta behera.

Nire txanda.

Pixka bat gorago, gure ustez kruxa zenaren azpian.

Eta diedrora iristen.

Hortik aurrera, babaresan sartu nintzen, eta fisikoki gogorra zela ikusita, eskuineko hanka eskuinera luzatu eta plakako zulo batean sartu nuen.

-Hori tranpa dek! Dulferrean igo behar dek hori!

Dulfer edo ez dulfer, iritsi nintzen behintzat bilgunera.

Jaitsitakoan ondoko bideari begira egon ginen. 6b zailtasuna du eta begira jarrita lepoko mina sartzen zaizu, desplomatuta dago eta.

-Horri pege bat emateko, aurrena beste batek nola egiten duen ikusi behar.

-Bai, hurrengorako utziko diagu.

Egindakoarekin gustura, trasteak jaso eta autora abiatu ginen. Eta presarik gabe genbiltzanez, herrian geratu ginen, zintzurra freskatzera.

Tabernaren kanpoan geundela, Kixkur faltsua agertu zitzaigun.

-Kixkurren antza bazikak -esan zidan Peloiak- baina tripa galanta ere bai!

Sei urte omen zituen txakurrak, baina alfer galanta zirudien. Eseri eta aguanta!

Krosean ateratzeko garaiz iritsi ginen Zumaiara, baina dortsalik ez geneukanez, protagonismoa beste batzuentzat uztea erabaki genuen.

Hurrengoan gehiago. Gortu!

Larunbatean, otsailaren 23an, Aiztondon izan ginen Peloia eta biok. Bizi gara, bai. Eta jarraitzen dugu gortzen.

Goizeko zazpi terditan atera ginen Zumaiatik, giro bikainarekin. Irurtzungo bi haizpera iristean, 0º C markatzen zuen autoko termometroak. Eskerrak Herri baten sustraiak egiteko asmoa hurrengo baterako utzi genuen, goizean goiz hotz dezente egingo zuela sumatuta.

Uharte-Arakilera iritsi eta Aralarrerako igoeraren hasieran utzi genuen autoa, betiko lekuan. Trasteak bizkarrean hartu eta Aiztondora abiatu ginen. Ederra zegoen Beriain guri begira aurrez aurre.

Banekien sektore berriak zabaldu zituztela Aiztondon, eta haiexek ikusteko kapritxoa neukan. Eta han joan ginen esploratzera, eskalatzen hasi baino lehenago. Bazter politak daude baso horretan, eta haitz ederrak ere bai. Baina Juakina ez zen inondik ageri.

Azkenean, gure hormaren oinarrira joan ginen, eskalatzen hasteko asmoz. Askotan esan izan diot Peloiari Juakina izeneko bidea eskalatu behar genuela. Nik duela urte dezente egin nuen Larregirekin, eta asko gustatu zitzaidan. Baina, orain arte, bide luze bat egin izan dugu lehenik, Juakina gerorako utzita. Eta lehen bidetik jaisten ginenean, Clasica sur bidearen lehen luzean norbait egoten zen. Eta, hain zuzen, bide horren lehen luzea eskalatu behar da, Juakina hortik aurrera hasteko delako.

Eta beti Juakinarik gabe bueltatzen ginen Zumaiara. Krokisean begiratuz gero, ulertuko didazue.

Ba, halaxe, betiko gaitzari aurrea hartzeagatik edo, Juakina bideari ekin genion. Hobeto esanda, lehenik Clásica sur bidearen lehen luzea egin genuenez, horretarako prestatzen hasi zen Peloia.

Peloiak berak ekin zion lehen luzeari: Clásica surren lehen luzeari, alegia.

Hotz egiten zuen artean, eta hatz puntak ederki gogortu zitzaizkigun. Lehen luzea erreza da (IV) eta berehala amiatu zuen. Bilgunea prestatu ondoren, abian jarri nintzen ni ere.

Luzearen amaieran.

Neuk ekin nion bigarren luzeari: Juakina (6a, 45m). Lehendik eginda baneukan ere, garbi egin nuen, baina uste baino gehiago kostata. Hemen luzearen hasieran.

Pixka bat gorago.

Hotzak hasi baginen ere, bero-bero eginda amaitu nuen bidea. Argazkietan argi eta garbi ikus daiteke Eguzkiaren izpiek zer abiaduran argitu zuten horma.

Bilgunea prestatu, eta Peloiaren txanda. Han zegoen bilgunean txintxo-txintxo, nik abisua noiz emango.

Hari ere kosta zitzaion, baina etorri zen tarraka-tarraka.

Azken pausotxoa.

Eta bilgunera. Aurkitu genuen Juakina, azkenean.

-Orain rapelatu egin behar diagu, Pelon. Igual ez dek lurreraino iritsiko, baina merezi dik saiatzea. Besterik ez bada, azken metroak destrepatu eta kitto.

Ohitura onei jarraituz, lurrera zihoazen bi soka muturrei korapilo bana egin genien, sokaren amaierara konturatu gabe iritsiz gero sustorik ez izateko.

Jaitsi zen Peloia, Shunt eta guzti, eta sokak libre utzi zituenean, neu jaitsi nintzen. Horman ikusten den monigote laranja hori naiz.

Ur pixka bat edan, barritatxoa jan eta zer egin pentsatzen hasi ginen. Hamaikak ziren.

-Zer egingo diagu orain, Peloia?

-Orain bide luze bat, ezta? Gainera, eguzkitan ederki egoten dek.

Irrintzi egitea erabaki genuen. Aurreko batean egin genuenean, Peloiak luze bakoitiak egin zituen, eta nik bikoitiak. Oraingoan, buelta eman eta lehena eta hirugarrena nik egin nituen aurretik, eta Peloiak, bigarrena eta laugarrena.

Banoa, lehen luzean.

Eta Peloia ere hasteko prest zegoen behean.

Etorri zen, behar zituen trasteak hartu, eta bigarren luzeari ekin zion.

Iritsi zen bigarren bilgunera.

Bi arte eder daude bilgune horretan, eta babes ederra ematen dute Eguzkiak gogor jotzen duenean. Zoom pixka batekin.

Nire txanda. Hemen bigarren luzearen amaieran, azeri aurpegiarekin.

Plaka fin hura gainditu ondoren, bilgunera iritsi, eta hirugarren luzeari ekin nion.

Gozada bat da horrelako giroarekin eskalatzea.

Hirugarren luzea plaka eder batean gora doa, oraintxe ur tantetatik, oraintxe zuloen bila, ezker-eskubi.

Iritsi nintzen bilgunera, eta hasteko esan nion Peloiari. Bilgunean zegoen gora begira, zerbikalak matxakatzen. Ditxosozko anteojo horiek ere erosi beharko ditugu, halako batean. Gure lepoek eskertuko dute.

Badator.

Eta badoa laugarren eta azken luzean gora.

Bai joan ere.

Ederki amaitu zuen, sobrao y eso berak esaten duen moduan. Ni ere zerbikalak izorratu beharrean nengoen beheko bilgunetik begira.

Bidearen amaierara iritsi nintzenean, rapela prestatu genuen, eta Peloia joan zen lehenik beherantz. Horrelakoetan beti pentsatu izan dut nik adina denbora gutxik pasatuko dutela bilguneetan, betidanik azkena jaitsi izan naiz eta normalean.

Behera iritsi ginenerako, ordubata jota zegoen. Trasteak bildu eta autora. Bueltan, Bi haizpetan, pertsona bat ikusi genuen Herri baten sustraiak bidearen azken luzean.

-Ño! Ordu honetan eguzki goxotan bai ederki!. Baina udazkenerako utzi beharko dugu, martxotik irailera bitarte debekatuta dago eta, txoriek habiak egiten dituztelako.

Zumaiara iritsi eta zuzenean etxera, zerbezarik gabe.

Egino

Aurreko bi larunbatetan ere, otsailaren 9an eta 16an, egin genuen gure goiz bueltatxoa. Eginon izan ginen bi aldietan, Sector de la fuente esaten dioten horretan.

Lehen egunean, 11. bidetik 15. bidera artekoak egin genituen, guztiak V+ zailtasunekoak. Hala ere, badago aldea, gure ustez, batzuen eta besteen artean. Peloiak buelo txiki bat ere egin zuen. Amaitzeko, 10. bidea egin genuen, 6a mailako plaka eder bat. Gustura asko geratu ginen, baina kronika hurrengo baterako utzi nuen.

Peloia ekinean Eginon.

Aurreko asteko larunbatean, berriz, hilaren 16an, aurreko asteko bideetan berotu ondoren, superbloke izeneko 6a mailako bide ederra egin genuen. Baina, kronika idazteko gogorik ez.

Izan ere, kronika egin behar dudala pentsatzen dudan bakoitzean, zazpi bekatu kapitalak etortzen zaizkit burura: pereza, pereza, pereza, pereza, pereza, pereza eta pereza. Edo nagialdia edo nahi duzuena. Eskalatzeko ez, ordea. Horretarako amorratzen egoten gara.

Gortu!

Atzo, azaroak 24, Aiztondora bueltatu ginen Peloia eta biok, baina oraingoan Peaso ere gurekin eraman genuen.

Hasiera batean, Eginora joateko asmoa genuen, Lore festa egitera. Baina Peloiak esan zidan Lopek ere bazuela zerbait egiteko gogoa. Wathsap bat bidali nion ostiralean, baina ezin omen zuen.

Ondoren, mezua bidali nion Peloiari:

-Esango al zioat Peasori?

-Bale -Peloiak bueltan.

Halaxe, Peasori abisatu, eta hark baietz, gustura etorriko zela.

Goizeko zazpietan egin genuen hitzordua arranplan. Peloiak autorik ez daukanez, nik eraman nuen atzo ere. Urte amaierako batzarrean pneumatiko berriak erosteko dirua eskatu beharko dut.

Jaso nituen biak arranplan eta abiatu ginen. Estropeaturen bat ere ikusi dugu, etxerako bidea aurkitu ezinik. Gaztea izatea zer den!

Bidean, poliki-poliki argitu zuen egunak. Kostata, beti bezala. Iritsi ginen Uharte-Arakilera eta han geldialdi txiki bat egin genuen. Peasok nahiago izan zuen kantinplora han bete, Amaiako plazako iturriko arkatz gustuko urez bete baino.

Ur gutxi botatzen zuen iturriak, eta oinez zetozen batzuek esan zioten Peasori auzotarren bat ariko zela ura lapurtzen, iturriak askoz emari handiagoa izaten duelako normalean.

Hormaren azpian autoa utzi, motxila bizkarrean hartu, eta berehala iritsi ginen. Lehor-lehorra ere ez zegoen horma, baina Ainhoa bidea, buruan geneukana, egiteko moduan zegoela zirudien.

Hemen atzoko gonbidatua.

6º C-ko tenperatura eta haize freskoa. Haize indartsua ez, baina nahiko lan atzaparrak berotzeko. Hemen ekipoa.

Hiru ginenez, sokaburuan Peloiak bi luze eta nik beste bi egitea erabaki genuen.

Peloiak ekin zion lehenengoari.

Luze erraza da, baina hatz puntak gortu! egiten ziren hotzarekin.

Bilgunera iritsi eta dena prestatu zuenean, hasteko abisua eman zuen.

-Hasi heu, Peaso -esan nion.

Eta han joan zen.

-Begiratu txori txikiari!

-Horrela hobeto!

Ni abiatu naiz azkena. Bilgunean elkartu garenean, bigarren luzeari ekin zion Peloiak.

Pixka bat gorago.

Aurreko luzean bezala, Peaso bidali nuen aurretik, Peloiak hasteko agindu eman zigunean. Luzearen hasieran ezkerrera jotzen da, eta ondoren, plaka batean gora zuzen.

Hemen Peaso plakan sartzen.

Hortik aurrera bidea pixka bat zailagoa da, eta Peasori parabolt bat atera zitzaion ezkerreko oinaren azpian.

Baina ez dago horren froga dokumentalik.

-Oyes! Hori ezin dek zapaldu!

Baina ezin izan omen zion tentazioari eutsi.

Hurrengo bilgunea, bigarrena, ez da oso erosoa, bilgunetik zintzilik egon behar delako. Hala ere, bat edo bi ondo samar egoten dira, baina hirugarrenak enbarazu dezente egiten du. Hurrengo bi luzeei nik ekin behar nienez, bilguneraino joan nintzen, eta Peasori esan nion azken paraboltean geratzeko, lasai egoteko moduko lekua da eta.

Han egon zen zintzo-zintzo.

Hemen Peloia eta biok bilgunean, “kanbiazoa” egiten.

Bi soken muturrak hartu, Peloiari neurea utzi eta gorako bideari ekin nion.

Peloia aseguratzen, eta ni gorantz. Bitartean, Peaso argazkia ateratzen bere aparkalekutik.

Luzearen bukaera aldera, nahikoa ur aurkitu nuen horman, baina, hala ere, ez zion gehiegi eragiten gure bideari.

Hirugarren luzea amaitzen.

Iritsi nintzen bilgunera eta hasteko agindua eman nien, dena prestatu ondoren.

Zintzo etorri ziren biak. Peaso luzea hasten.

Poliki, baina seguru.

Hirugarren bilgunea ere ez da bereziki erosoa.

-Kauenlamar! Hurrenguan banku txiki bat ekarri behar diagu minibar eta guzti! -Peloiak.

Eta berehala abiatu nintzen, zail samarra ikusten nuen arren laugarren luze haren hasiera hura. Nahiko lan izan nuen hasieran, eta dotoreziaren erakustaldirik egin ez arren, librean jarraitzeko gai izan nintzen.

Luzearen amaieran, Clásica Sur bideko sabaitxoa eskuinean uzten da, eta ezkerreko aldetik bukatzen da bidea. Hala ere, bilgunea bera da, eta txukun-txukun dago gainera, parabolt berriekin. Ez dauka Fliparax bidearen azken bilgunearen itxurarik. Hark konfiantza gutxiago ematen du, paraboltak herdoiltzen hasita daude eta.

Agindua eman nien, eta hasi ziren.

Badator kasko zuri bat. Eskerrak urdina ez zen.

Peaso luzea amaitzen, sabaiaren ezkerreko aldetik.

Hori dek sasoia!

Bilgunera pozik iritsi zen:

-Earra largua! Ederki egin diat pare bat A0rekin.

Hala ere, bigarrena gustatu omen zitzaion gehiena. Seguruena bilgunean gurekin egon beharrean, bake santuan egon zelako.

Iritsi zen Peloia ere, eta rapelatzeko sokak prestatu bitartean, hizketan hasi ginen.

-Hi! -Peloiak- Esan al hioan X jaunari gurekin eskalatzera etortzeko?

-Horixe! -nik.

-Ezetza asmatu zeinek galdetu zidan atzo ea gaur berarekin eskalatzera joan nahi nuen? -galdetu zuen Peasok.

-X jaunak? -Peloiak eta biok batera.

-Bingo! Eta esan nitxion: ni banatxiak Apolokin eta Peloiakin. Etorri hadi!

Baina X jauna mutu geratu omen zen. Ez du Peloiarekin eta nirekin etorri nahi. Ez omen da fidatzen. Peasok kontatzen dionean zer tratu txar eman diogun, orduan bai ez dela gurekin etorriko.

Lehenengo rapelean, bigarren bilguneraino jaitsi ginen. Lehendabizi Peloia, bere shunt berri flamatearekin; gero, Peaso, eta azkenik, ni.

Ahaztu zitzaidan galdetzea Peasori ea ordura arte inoiz rapelik egin zuen. Hurrengoan galdetu beharrik ez. Bilgunean geundela, hurrengo rapela prestatzen, mutiko bat ari zen bigarren luzea egiten. Esan genion pixka bat itxaron beharko zuela gu jaitsi arte. Eta hark, lasai egoteko, ez zegoela arazorik. Peasoren aparkaleku berean egon zen hura ere.

Berriro ere ordena berean jaitsi ginen.

Ni lurrera iritsi nintzenean, bi pajaruei eskua eman nien, trasteak motxilan sartu, Peasok atera zituen barrita moduko batzuk jan eta autorantz abiatu ginen.

Bidean, basoaren hasieran dozena erdi bat lagun zeudela ikusi genuen. Eskaladako azalpenak ematen ari ziren. Bilguneetan nola funtzionatu behar den eta abar. Eta Peasok kuriosidadea zeukanez, zuzen jaitsi beharrean haien ingurutik pasatzeko proposatu zigun. Nik uste nuen ordurako, guk emandako azalpenekin, saturatuta egongo zela mutila. Baina ez. Aguante ona dauka.

Gustura geratu zen behintzat Peaso. Gu bezalako “maisuekin” ederki moldatu omen zen. Ez da makala. Guri “maisu” esatea ere, Gortuko azken bi egoskorrei. En pin.

Autoan sartu eta Zumaiara. Txikixan kaña eder bana hartu eta bakoitza bere habiara.

Plazer hutsa dira horrelako larunbat goizak.

Gortu!

Atzo, azaroak 17, Aiztondora joan ginen Peloia eta biok. Hau idazten dudan bakoitzean, Arrate irratian garai batean Ziriakok egiten zituen kronikak etortzen zaizkit burura: “Idi-dema izan zen Gernikan, eta han izan giñan andria eta biok…”.

Ba, halaxe, han izan ginen atzo, Peloia eta biok, Aiztondon.

Bezperan, Peloiak tentatu zuen Peaso, gurekin etortzeko, baina ezin omen zuen…

Nik ere tentatu nuen beste bat (izena ezin da esan) ostegunean rokodromoan, baina alferrik.

Gortun ere badaude beste bi lagun (izenik ez dut esango), baina horiekin ere alferrik. Ez dute gortu nahi. Baina guk bai.

Aurreko bisitan bota nion Peloiari Fliparax (argazkiko krokiseko 3. bidea) egin behar genuela, baina zenbakiei begira hasi zen, eta ez zitzaion batere gustatu.

-4c, 6a, 6a, 6a+? Hi zoratuta hago!

Atzo, berriz, krokiseari begiratu, eta esan nion:

-Hau dek gure bidea.

-Zer bide dek?

-Fliparax.

Eta ez zuen ezer esan. Ondo. Lehenengo luzea berak egingo zuela, gainera.

Eta hasi zen.

Eguraldia, argazkian ikusten den moduan, ez zen kostaldean geneukana bezalakoa. Kostaldean giro bikaina eta garbia izan bagenuen ere, Nafarroan ilunagoa zegoen, estaliagoa. Hala ere, hirugarren luzerako eguzkia ikusi genuen.

Lehen luzean, pixka bat gorago.

Iritsi zen bilgunera, inolako zailtasunik gabe. Zailtasunik gabe eta kaskorik gabe.

Nire txanda. Dotore, kasko eta guzti.

Heldu nintzen ni ere bilgunera, eta galdetu nion:

-Ta kaskoa?

-Ba, uste diat motxilatik atera eta bertan laga detela.

-Gaur kaskua, eta bihar burua ahaztuta.

Halako batean, jesukristoren burrunda entzun genuen. “Trena ote da?” pentsatu nuen. Baina ez. Uso saldo izugarri bat sakanaren barreneraino jaitsi zen, abaila batean. Ederra izan zen.

Ordurako, beste bi iritsi ziren Aiztondora. Pagadik esango lukeen bezala “Hara, bi pertsona!”. Gu baino geroago, behar duen moduan. Normalean, gu izaten gara eta goiztiarrenak.

Orduan “eu tanpoko” entzun nuen, eta badaezpada ere “eunon” bota nien. Bat Ibarrakoa zen, eta bestea, Pedro, Ordiziakoa. Hori gerora jakin nuen, bigarren bilgunean topo egin genuenean.

Ekin nion bigarren luzeari. Ondo. Konfiantzaz eta lasaitasunez, aspaldiko partez. Behar duen bezala. Luze ederra, plakeroa.

Aste honetan izan dugun lehortearekin, seguru gaur Labarganeta lehor-lehorra egongo zela, baina Aiztondon txorrera batzuk bustita zeuden. Pentsatzen hasita gaude Peloia eta biok hezetasuna erakartzen dugula.

Luzea amaitu baino pixka bat lehenago, eroso nengoela baliatuz, argazkia atera nion Peloiari (kaskorik gabe zegoela ikusteko).

Peloiak ere atera zidan argazkia.

Bigarren bilgunean nengoela, Ibarrako mutila zuzenean bertaraino zetorrela ikusten nuen. Halako horma zabala, eta denok elkarrekin egon behar. Eskerrak bilgune zabala den eta denontzako leku nahikoa dagoen.

Bitartean, bazetorren Peloia.

Iritsi zen. Materiala hartu, eta hurrengo luzeari ekin zion.

Peloia goikoa da. Bestea Ibarrako mutila da.

Ni bitartean sufritzen. Ibarrako lagunarekin berriketan ari nintzela, bota nion larri nengoela, eta puzkerra bota beharra neukala.

-Bota lasai, motel! Kanpoan gaude eta!

Lasaitu ederra hartu nuen. Eta mutila ez zen horitu, garai bateko hiri-kondairek kontrakoa esaten zuten arren.

Bitartean Peloia aurrera.

Ederki amaitu zuen luzea.

Argazki hau atera zion bilgunetik bere katu-hanka flamanteei.

Argazki hau atera zuen 3. bilgunetik. Ezkerrekoa ni naiz, eta eskubikoa, Ibarrako mutila (ez nion galdetu zer izen zuen).

Ekin nion nik ere hirugarren luzeari.

Ederra. Lehenago behin eginda neukan bide hau Larregirekin (duela hamabi bat urte edo), baina ez neukan oroimen handiegirik. Azken luzeak mamia zeukala bai. Horretaz gogoratzen nintzen.

Iritsi nintzen hirugarren bilgunera, eta ordurako ondo berotzen hasita banengoen ere, izerditakoa ez kentzea erabaki nuen. Hartara, geroago, pauso gogorrean, kruxean, kentzeko, Gullichek bezala. Baina, azkenean, jaitsi arte ez nuen kendu.

Ekin nion, eta pauso gogorrean minibuelo bat egin ondoren, amaitu nuen luzea, ondo kostata izan bazen ere. Azken pausoan, bilgunera iristen, ezkerreko besoan indarra falta zitzaidan, eta ia-ia erortzen ari nintzela, eskubiarekin helduleku on bati eutsi, eta justu iritsi nintzen bilgunera. Justu, baina pozik.

Bilgunea prestatu, sokak jaso, eta hasteko abisua eman nion Peloiari.

Azken bi luzeak lehen biak baino dezente bertikalagoak dira.

Bazetorren, pixkanaka. Aurreko bi luzeak ederki egin genituen. 6a mailakoak biak, baina azken hau 6a+ zen, eta plus horrek bazuen bere pisua.

Aupa, Mauritzia!

Beste biak, Ibarrakoa eta Ordiziakoa, Clasica Sur bidea egiten ari ziren. Argazkiaren ezkerreko aldean Peloia ikusten da, eta eskuineko biak dira besteak.

Iritsi zen Peloia luzeko “pasitora”, eta lehen kolpean, heldulekutik hamar zentimetrora geratu zen. Bigarrenean, hankak hobeto jarri, eta iritsi zen.

Bilgunera iritsi zenean:

-Hau gehitxo guretzat, no?

-Keba! Bi hitz esan orduko ederki egin dek eta!

Argi dago gustura geratu ginela. Geroago Larregik “punto rojo” jarri ote diogun galdetu zigunean, ezetz erantzun genion arren, gozatu ederra hartu genuen biok.

Rapela prestatu (Peloiak shunt berri flamantea estreinatu zuen), eta bi kolpetan beheraino iritsi ginern. Horregatik eramaten ditugu bi soka fin, soka lodi baten ordez. Jaisteko denbora erdia behar dugu.

Ordurako hamaika eta erdiak ziren, eta Juakinarako bidean, Clasica Surren sartutako sokada bateko pertsona bat zegoen.

-Gaur ere Joakina egin gabe! Hau dek marka!

-Bai, motel! Egin beharko diagu halako batean. Gainera, lehen 5c huan, eta orain 6a ematen ziotek. Aukera ederra “pa hacer grado”.

Trasteak jaso, barritea jan, ura edan eta autora. Bi haizpetik pasatzean, adi-adi beti bezala:

-Han jendia ziok Herri Baten Sustraiak bidean.

Eta pixka bat aurrerago:

-Han bi tipo Gora gu eta gutarrak bidean. Ikusten al dituk? -esan nion Peloiari.

Eta ezetz erantzuten zidan, gora begira.

-Beherago begiratu behar dek. Lehenengo luzean zeudek.

Izan ere, hamabiak jota zeuden eta artean lehen luzean zeuden. Hori daukate onek, berandu hasi eta goiz amaitzen dutela.

Inbidia ederra pasatu dut. Ea noiz joaten naizen hara Peloiarekin.

Zumaiara iritsi, frontonean tragua hartu, Txikixan beste bat, Larregirekin lau hitz egin, eta etxera. Gustura. Goiz ederra pasatu genuen.

Ea hurrengoan baten bat animatzen den gurekin etortzera.

Gortu!

Atzo, Urriak 13, Aiztondora joan ginen Peloia eta biok.

Ehun urterekin eskalatzen dugun azken aldia izan da. Hurrengoan 101 izango ditugu bion artean, dalmatek bezala.

Goizeko zazpietan abiatu ginen Zumaiatik, eta Sakanara iritsi ginenean, bazirudien egunak ez zuela argituko. Argitu zuen halako batean, kostatu zitzaion arren.

Autoa utzi, eta berehala iritsi ginen hormara.

-Ze ingo diagu, Fliparax?

-Buff! Guk burua biuna zikau oraindik.

Azkenean, Clasica sur (5) bidean sartu nahi, baina, deskuidoan, Ainhoa (1) eta Irrintzi (2) aldera jo genuen.

Peloiak ekin zion.

Bilgunea prestatu eta han joan nintzen ni ere atzetik.

-Aurrekuan Irrintzi egin genian. Gaur, Ainhoa probatu beharko diagu, ezta?

-Bale.

Eta han abiatu zen Peloia txintxo-txintxo, bigarren luzean gora.

Peloia gora zihoala, behera begiratu nuen, eta norbait iritsi zela ohartu nintzen. Kasko horia burua zeukan, nik ikusi nuenerako. Baina, pertsona bakar bat ikusi nuen.

Handik pixka batera, eskalatzen hasi zen. Eta bai, bakarrik zebilen. Bakarrik, baina sokarekin aseguratuta.

Iritsi zen Peloia bilgunera, eta baita ni ere, pixka bat geroago.

-Luze polita, eh?

-Bai. Baina, bilgune hau ez dek oso erosoa. -Peloiak.

-Orduan segituan alde egingo diat gorantz.

Abiatu nintzen, eta bilgunera iritsitakoan, behera begiratu eta ailegatu nintzela jakinarazi nion Peloiari. Ordurako, beste bikote bat behintzat iritsi zen. Ari zen betetzen Aiztondo, pixkanaka.

Bazetorren Peloia.

Peloia bilgunera iritsi zenean, bat-batean haizea indartu egin zen, eta bazirudien euria hasi behar zuela. Elkarri begiratu eta zer egin pentsatzen egon ginen pare bat minutuz.

Azkenean, jaitsi eta beste bideren batean sartzea pentsatu genuen. Hartara, euria hasita ere, ez ginen blai egingo.

Goiz osoan, estalita egon zen Beriainen goiko partea.

Jaitsi ginen, pare bat rapeletan, eta zer bidetan sartu gintezkeen kalkulatzen hasi ginen.

-Joakina ederra dek- esan nion Peloiari.

Bakarrik eskalatzen zebilen mutikoa ere orduantxe jaitsi zen. Esto no es Chamonix bidean sartu zen, baina hirugarren luzean behera egitea erabaki zuen. Diedroan postura txarrean denbora dezente egon omen zen, eta hanketako bolaren bat igo omen zitzaion.

Joakina bidera joateko, ordea, Clásica Sur (5) bidetik sartu behar da, eta hango lehen bilgunea okupatuta zegoen.

Beraz, Esto no es Chamonix (7) bidean sartu ginen. Oraingoan, ni sartu nintzen aurretik. Bilgunera iritsi, soka deskuelgetik pasatu, eta Peloiak jaitsi ninduen.

Ondoren, Peloiaren txanda.

Ordurako trafiko dezente zegoen horman.

Ederki egin zuen. Baina, ez zeukan etxera joateko presarik.

-Beste bat egingo diagu, ezta?

-Bai, motel! Ea zer dagoen libre.

Krokisean agertzen ez den beste bide bati ekin genion. Peloia aurretik.

-Orain bazekiat zergatik etortzen garen hain goiz- bota zidan Peloiak- Gero ez delako giro!

Gustura geratu ginen behintzat, eta hurrengo asteari begira jarri ginen.

-Hurrengo astean mugarrien buelta egin beharko diagu. Larregi eskalatzera etortzen ez denez, guk joan beharko diagu mugarrietan bulder egitera.

-Bale. Baina, igandean gortzea, eh?

Ez dago barkatzeko gure Peloia.

Beraz, hurrengo asteko plana argi dago: larunbatean mugarritzera eta igandean gortzera. Nora? Hori ezin dizuegu esan, nora joango garen badakigun arren.

Irurtzun parean, bueltan gentozela, begiak ondo zabaltzeko esan nion Peloiari.

-Begiratu zak eskubira, aurrena. Segura baten bat badagoela, Herri baten sustraiak bidean.

-Bai! Han goian baziok baten bat!

-Orain, begiratu zak ezkerrera, Gu ta gutarrak bidean ere norbait ibiliko dek eta.

-Ez, ez ziok inor. A, bai! Han goi-goian baten bat baziok!

Nik ez nituen ikusi, eta eskerrak. Bestela inbidea ederra pasatuko nuen eta.

Zumaira iritsi, frontonean garagardo fresko bana hartu, eta hortxe bukatu zen gure goiz buelta. Hurrengoan gehiago eta hobeto!

Gortu!