Urtebete gehiago Labarganetan

-n -kargitaratuta
Erantzun

Gaur, Labarganetara joan gara Peloia eta biok. Aurreko astean bion artean ehun urte bagenituen, aste honetan urtebete gehiago.

Zazpi terditan jaso dut eta Gatzaieta baserriaren ondoko aparkalekura iritsi garenean, ez zegoen beste autorik, ez karabanarik, ez motorik, ez eta furgonetarik ere.

Garbi ageri zen Gorbeia hegoaldean, hormaren oinarritik.

Atzo ere ibili ginen Zumaiako mugarriak bisitatzen.

Peloiak pentsatu zuen zazpi terditan zela irteera, hala esan omen nion nik, eta watsapp batzuk bidali ondoren, gure atzetik abiatu zen. Palankamugarrin harrapatu gintuen.

Gaur goizean uste baino errazago esnatu naiz. Atzoko martxaren ondoren, gehiago kostako zitzaidala usten nuen.

Gatzaietatik abiatu garenean, giro bikaina zegoen. Aspaldian euri gutxi egin duelakoan, horma lehorra aurkituko genuela usten genuen. Baina, ez da hala izan. Hormetako ur-arrastoak bustita zeuden.

Ez genuen horrelakorik espero. Hormei bidetik begiratu, eta sekzio bat ere ez zegoenez erabat lehor, hasierako planari eutsi eta Labarganetara abiatu gara.

-Noiz hasi behar diagu onen orduan etortzen? Hamabiak aldera edo…

-Bai. Hartara, ez diagu ibili beharko bideko belarrari ihintza kentzen.

Iritsi garenean, begiz jota geneuzkan gure 6a-ko bideek ez zeukaten itxura onegirik.

-Ezkerreko 5a hura egin beharko diagu, berotzeko- Peloiak.

-Ni ederki berotu nauk bidean motxila honekin. Jarri hadi hortxe, atzean Mugarra ikusten dala, eta argazkia aterako diat.

Ez da urtebetetze-opari txarra goiza Atxarten pasatzea eskalatzen.

Mugarra han zegoen argazkian, baina lainoarekin ez da oso ondo ikusten.

Urkiolan ere lainoa basoari itsatsita zegoen.

Peloia bera hasi da eskalatzen.

-Baxik txikitan esaten zuen bezala, nik nere urteetan nahi dudana egiten diat, eta ni hasiko nauk.

Eta hasi da.

Krokisean 3. zenbakia duen bidea da: Ilunbe (5a, 25m).

Pixka bat gorago.

Ederki egin du, gozatuz. Gora iritsi denean, abisua eman, eta deskolgatu egin dut.

Bien bitartean, bi gazte iritsi dira, eta 10. bidearen inguruan geratu dira.

Normalean, bakar-bakarrik egoten gara hamaikak aldera arte edo. Baina, gaur ez da hala izan. Egin dut nik ere bidea, eta eskuinerantz mugitu gara.

Gazteei kasu egin ondoren, Ekin (6a+/5c, 22m) bidean sartu gara. Bidea sabai izugarri baten ezkerrean dago. Hasieran, plakako pauso fin bat du, baina trukoa hartuta daukagu, dagoeneko.

Peloiak ekin dio berriro ere.

Jende gehiago ere iritsi da. Batzuk zaratatsu samarrak ere bai. Lehen aipatutako gazteak baino geroago etorri diren beste batzuek diskrezioz jardun dute, behar den bezala, zarata gehiegi egin gabe. Baina, beste bik edo hiruk distortsio dezente jarri dute.

-Garbiñe, hona! Garbiñe, hara! Garbiñe, hau! Garbiñe hura!

-Benga! Garbiñeeee!!!!

Eta horrela, Garbiñe gora eta Garbiñe behera. Haien hitz egiteko moduagatik edo, niri Arevalo etorri zait burura, gasolindegietan kassette pilo bat saltzen zituen ustezko umorista hura, eta Telecincoko programa kutre horiek ere etorri zaizkit burura. Guztiak batera hitz egiten, jesukristorena montatzen, inora ez iristeko.

Gurera bueltatuz, Peloiaren atzetik nik egin dut bidea. Eta ondoren, Germinator (6a, 32m) egitea proposatu diot. 5. zenbakia du krokisean, eta lehen aipatutako sabaiaren eskuinean dago. Sabaian, oraingoz ez dago biderik.

Bidearen hasieran dago zailtasuna, hirugarren txapara iritsi arte. Ur-arrastoa izan arren, lehor samarra zegoen, eta Peloiari bide horrek errespetu pixka bat ematen bazion ere, berak ekin dio berriro ere.

Judas, prest? Ekin!

Ederki egin du, eta gustura geratu da. Ez dago gaizki 51 urterekin horrelako sasoian egotea. Eta hobetzeko tartearekin, gainera. Egin dut nik ere, eta goiz bueltatzea komeni zitzaigunez, motxila betetzen hasi gara.

Lehengo gazteak Caguen Sotss bidean zebiltzan, krokisean 10. zenbakia duenean, hain zuzen ere. 32 metroko 6b zailtasuneko bidea da, eta batek bueloa ere jo du.

Peloiak ikusi du, eta alde egitean, paretik pasatu eta beraiekin pixka bat hitz egin ondoren, Peloiak esan dit hurrengoan bide hori egin behar dugula. Pozgarria da Peloiak berak proposatzea hori. Ari da pixkanaka burua gortzen (eskaladako muskulurik garrantzitsuena) eta gauza zailagoak probatzea eskatzen dio gorputzak. Ni esan banu aurpegia aldatuko zitzaion, eta “bahua orain ere balizatik kanpora” esango zidan. Horregatik da pozgarria Peloiak berak proposatzea horrelakoak.

Eguneko gauzarik harrigarriena izan da sektorean jende dezente geundela. Beherantz goazela ere, jende gehiagorekin gurutzatu gara, eta esango nuke guzti-guztiak eskalatzera zihoazela.

Aparkalekura iritsi garenean, erabat beteta zegoen. Bidearen beste aldean, auto bat, karabana bat eta furgoneta bat ere bazeuden. Gutxienez hemezortzi auto, moto bat, bizpahiru furgoneta eta autokarabana bat kontatu ditut.

-Furgofarra edo furgobirra edo horrelakoren bat jarri beharko diagu hemen igandetan, ezta?

-Ez zegok gaizki pentsatuta.

Autoan sartu eta zuzenean frontonara joan gara. Zerbezatzo bana hartu, “ez gattuk makalak” esan eta hortxe bukatu dugu gaurkoa. Ezin esan asteburu honetan alferkeriak jota ibili garenik.

Asteartean rokodromora!

Gortu!

100 urte Aiztondon

-n -kargitaratuta
Erantzun

Atzo, Urriak 13, Aiztondora joan ginen Peloia eta biok.

Ehun urterekin eskalatzen dugun azken aldia izan da. Hurrengoan 101 izango ditugu bion artean, dalmatek bezala.

Goizeko zazpietan abiatu ginen Zumaiatik, eta Sakanara iritsi ginenean, bazirudien egunak ez zuela argituko. Argitu zuen halako batean, kostatu zitzaion arren.

Autoa utzi, eta berehala iritsi ginen hormara.

-Ze ingo diagu, Fliparax?

-Buff! Guk burua biuna zikau oraindik.

Azkenean, Clasica sur (5) bidean sartu nahi, baina, deskuidoan, Ainhoa (1) eta Irrintzi (2) aldera jo genuen.

Peloiak ekin zion.

Bilgunea prestatu eta han joan nintzen ni ere atzetik.

-Aurrekuan Irrintzi egin genian. Gaur, Ainhoa probatu beharko diagu, ezta?

-Bale.

Eta han abiatu zen Peloia txintxo-txintxo, bigarren luzean gora.

Peloia gora zihoala, behera begiratu nuen, eta norbait iritsi zela ohartu nintzen. Kasko horia burua zeukan, nik ikusi nuenerako. Baina, pertsona bakar bat ikusi nuen.

Handik pixka batera, eskalatzen hasi zen. Eta bai, bakarrik zebilen. Bakarrik, baina sokarekin aseguratuta.

Iritsi zen Peloia bilgunera, eta baita ni ere, pixka bat geroago.

-Luze polita, eh?

-Bai. Baina, bilgune hau ez dek oso erosoa. -Peloiak.

-Orduan segituan alde egingo diat gorantz.

Abiatu nintzen, eta bilgunera iritsitakoan, behera begiratu eta ailegatu nintzela jakinarazi nion Peloiari. Ordurako, beste bikote bat behintzat iritsi zen. Ari zen betetzen Aiztondo, pixkanaka.

Bazetorren Peloia.

Peloia bilgunera iritsi zenean, bat-batean haizea indartu egin zen, eta bazirudien euria hasi behar zuela. Elkarri begiratu eta zer egin pentsatzen egon ginen pare bat minutuz.

Azkenean, jaitsi eta beste bideren batean sartzea pentsatu genuen. Hartara, euria hasita ere, ez ginen blai egingo.

Goiz osoan, estalita egon zen Beriainen goiko partea.

Jaitsi ginen, pare bat rapeletan, eta zer bidetan sartu gintezkeen kalkulatzen hasi ginen.

-Joakina ederra dek- esan nion Peloiari.

Bakarrik eskalatzen zebilen mutikoa ere orduantxe jaitsi zen. Esto no es Chamonix bidean sartu zen, baina hirugarren luzean behera egitea erabaki zuen. Diedroan postura txarrean denbora dezente egon omen zen, eta hanketako bolaren bat igo omen zitzaion.

Joakina bidera joateko, ordea, Clásica Sur (5) bidetik sartu behar da, eta hango lehen bilgunea okupatuta zegoen.

Beraz, Esto no es Chamonix (7) bidean sartu ginen. Oraingoan, ni sartu nintzen aurretik. Bilgunera iritsi, soka deskuelgetik pasatu, eta Peloiak jaitsi ninduen.

Ondoren, Peloiaren txanda.

Ordurako trafiko dezente zegoen horman.

Ederki egin zuen. Baina, ez zeukan etxera joateko presarik.

-Beste bat egingo diagu, ezta?

-Bai, motel! Ea zer dagoen libre.

Krokisean agertzen ez den beste bide bati ekin genion. Peloia aurretik.

-Orain bazekiat zergatik etortzen garen hain goiz- bota zidan Peloiak- Gero ez delako giro!

Gustura geratu ginen behintzat, eta hurrengo asteari begira jarri ginen.

-Hurrengo astean mugarrien buelta egin beharko diagu. Larregi eskalatzera etortzen ez denez, guk joan beharko diagu mugarrietan bulder egitera.

-Bale. Baina, igandean gortzea, eh?

Ez dago barkatzeko gure Peloia.

Beraz, hurrengo asteko plana argi dago: larunbatean mugarritzera eta igandean gortzera. Nora? Hori ezin dizuegu esan, nora joango garen badakigun arren.

Irurtzun parean, bueltan gentozela, begiak ondo zabaltzeko esan nion Peloiari.

-Begiratu zak eskubira, aurrena. Segura baten bat badagoela, Herri baten sustraiak bidean.

-Bai! Han goian baziok baten bat!

-Orain, begiratu zak ezkerrera, Gu ta gutarrak bidean ere norbait ibiliko dek eta.

-Ez, ez ziok inor. A, bai! Han goi-goian baten bat baziok!

Nik ez nituen ikusi, eta eskerrak. Bestela inbidea ederra pasatuko nuen eta.

Zumaira iritsi, frontonean garagardo fresko bana hartu, eta hortxe bukatu zen gure goiz buelta. Hurrengoan gehiago eta hobeto!

Gortu!

Urrezko zizak. Araotz. Balizatik kanpo?

-n -kargitaratuta
1

Igandean, hilak 19, Araotzera joan ginen Mutua, Peloia eta hirurok. Aurrez pare bat aldiz izan ginen Peloia eta biok Atxarten, baina argazkirik atera ez genuenez, ez nuen kronikarik idatzi. Lasai eskalatzea ere gauza ederra da, beste ardurarik gabe.

Badago sektore berri samar bat Araotzen, Urrezko zizak izenekoa, eta hara abiatu ginen.

Larunbat gauean, Mutua eta biok Zarautzen izan ginen Rosendoren kontzertuan, eta horregatik igandean normalean baino beranduago ateratzea erabaki genuen.

-Peloia! Bihar zortziretan -bidali nion whatsappa.

-Hain berandu? Onak bezela?

Baina, bitartean Mutuak beste ideia bat zuen buruan:

-Araotzea jungo gaituk. Atxarte urruti ziok.

-Peloiak onartzen badik, nigatik konforme.

Etorri zen Peloia bion bila, eta proposamena onartu zuen, nire harridurarako. Araotzera, beraz.

Iritsi ginenean fresko egiten zuen, 14º. Eta furgoneta bat baino ez zegoen aparkalekuan. Dolu haitz sektoretik igaro, Mutuak kateatutako 8a zailtasuneko Gena de Cartagena bideari begiratu eta gure sektorera iritsi ginen. Sektorearen eskuineko aldera joan ginen, bide luzeenak dituenera.

Krokiseko 2. bidera jo genuen: Petunia (5c). Berotzeko omen zen, baina Mutuari zenbat kostatu zitzaion ikusita, Peloia marmarrean hasi zen:

-Ez genuen inoiz utzi behar Egino!

Hamaika aldiz errepikatu zuen. Kontuak horrela, soka goitik genuela egitea erabaki genuen.

Mutuak ekin zion bideari, esan bezala, baina ez dago argazkirik.

Peloiarenak bai. Hemen korapiloa egiten, eta ni adi, badaezpada.

-Ez dek hain zaila, motel!

Mutuaren jarraibideen laguntzarekin, heldu zen bilgunera.

Gero, ni igo nintzen. Sentsazio on samarrekin, nire ustez. Baina soka goitik.

Poxpoliña (6a) bideari ekin zion ondoren Mutuak. Bide ederra da, eta plakan badauka pausotxo bat, ezkerrarekin eutsi eta eskuineko eskua bota beharrekoa. Ederki egin zuen bidea. Elegante. Eta aurrekoa baino lan gutxiagorekin. Askotan, lehen bidea izaten da txarrena.

Ondoren, Peloiak ekin zion.

Laster bota zuen Mutuak:

-Oraingoan de primero!

Eta eskerrak bota zuen, hala egin genuen eta biok.

Hemen Peloia.

Eta hemen ni.

Bide mundiala benetan.

Goiz bueltatu behar genuenez, beste bide bat egiteko astia geneukan, ez gehiago.

Eta 6a+ zailtasuneko Thank You aukeratu ordez, 6b/c zailtasuneko Dun Dun Di Di bidea probatzea erabaki genuen.

-Hi, Mutu, 6b/c hori zer dek? Ez erantzun. Nik esango diat. Kateatuz gero 6b eta kateatzen ez badek 6c, ezta?

-Bai, horrelako zerbait.

Bide gogorra zen, pausoak nola egin asmatu beharrekoa. Mutuak hasieran kale egin zuen, baina falta zitzaion heldulekua non zegoen ikusi zuenean, berehala kateatu zuen.

Ondoren Peloiaren txanda.

-Ze iten diu guk Eginotik kanpo? Ez genian inoiz Egino utzi behar!

Hirugarren txapara edo iritsi zen, eta pausoa atera ezin zuela ikusita, behera jaisteko agindu zidan. Mutuak ezetz, probatzeko. Eta Peloiak baietz, jaisteko.

-A0 egin eta jarraitu zak! Goikoa ederra dek eta! -Mutuak, Peloia animatu nahian.

Baina ez zen animatu, eta jaitsi egin nuen.

Ondoren, nire txanda. Saiatu nintzen eskakeatzen, ez nuela lortuko eta abar, baina han sartu nintzen.

-Benga -Mutuak- espresak jaso behar dituk eta.

-Hik hori esatea ere! Peloiarenk dituk eta!

Librean ez, baina A0 bat edo beste eginda ederki pasatu nuen. Gorago, bidea gozada hutsa da.

-Librean tira, baina “tranpak” egiten bapo moldatzen nauk -esan nien harro-harro.

Dena dela, ez kateatuta ere, gustura ibili nintzen “balizatik kanpo”. Peloia ere bai, baina kontrakoa esaten du. Itzuli beharko dugu, ezta?

Trasteak jaso eta aparkalekura joan ginen. Ordurako bazebilen norbait Corea sektorean eskalatzen. Furgonetakoak ere jaikita zeuden. Goizean izan genuen zarata egiteko tentazioa, baina ez genuen halakorik egin azkenean.

Zumaiara itzuli, frontonean kaña bana eta txibierro batzuk hartu, eta horretan amaitu zen gure igandeko goiz buelta.

Ez neukan kronika idazteko inolako asmorik, alfertuta nabilelako eta lan dezente ematen didalako, baina, azkenean, animatu naiz. Larregik du errua.

Gortu!

Berta

-n -kargitaratuta
2

Larunbatean, hilak 23, Eginon izan ginen Peloia, Mutua eta hirurok, batera eta bestera ibili ondoren.

Hasierako asmoa Berta egitea zen, Peloiak eta  biok malloia berreskuratzeko plana egin genuen eta. Baina, ostiral arratsaldean ezusteko bat agertu zitzaigun WatsAppean. Mutuaren mezua:

-Ze! Nik libre dakatenian ez al da eskalatzen!

Frontoian Mutuarekin eseri eta berehala berotu zidan belarria:

-Bihar Herri baten sustraiak egingo diagu, ezta? Bi haitz horietan hasi beharra ziok!

-Neri berdin zaidak. Peloia konbentzitzen badek, hortxe sartuko gaituk.

Eta Peloiaren erantzuna, WatsAppean:

-Goan ere jan al dik burua?

Irurtzungo Haitz Txikian eskalatzeko asmoa genuenez, goizko zazpietan irtetea pentsatu genuen; normalean baino ordu erdi beranduago, alegia.

Etorri zen Peloia Puntanuetara, Mutua eta biok jaso eta Irurtzunerako bidea hartu genuen. Mutuak bidean lo kuluxka egiteko aprobetxatu zuen, beharra izango zuen eta.

Irurtzunera iritsi (Pagozelain geratu gabe), autoa utzi eta ezusteko ederra hartu genuen.

Irailaren 15era arte eskalatzea debeketuta dagoela dioen txartel pare bat ikusi genituen. Hemen ere agertzen da.

Mutuak berehala erreakzionatu zuen:

-Hemen debekatuta baziok, han sartuko gaituk (Haitz Handira seinalatuz).

-Gora gu ta gutarrak, ezta? -Peloiak eta biok- Ezta pentsatu ere! Goazen Eginora, Bertan malloia zain zeukeagu eta.

Eta halaxe, Eginorantz abiatu ginen autoan, bi aste lehenago utzitako malloiaren bila. Oraingoan, gu iristerako, betiko “parkina” ia erabat beteta zegoen. Egia esan lau edo bost auto baino ez dira sartzen, elizaren atzealde horretan.

 

Abiatu ginen, inoiz baino beranduago, eta arazorik gabe iritsi ginen Bertaren oinarrira. Hurrengo kontua bakoitzak zer luze egin erabakitzea zen.

Ez naiz gogoratzen zer zozketa klase egin genuen, baina hau izan zen ondorioa:

Mutuak lehen bi luzeak; nik, hirugarrena eta laugarrena, eta Peloiak, azken biak.

Ekin zion Mutuak lehen luzeari, bilgunera iritsi zen, eta abisua eman ondoren, Peloia eta biok abiatu ginen, ordena horretan.

Biok iritsi ginenean, bigarren luzeari ekin zion Mutuak.

Argazki xelebrea da, bai. Konturatu naiz. Baina ez nion besterik atera eta horrekin konformatu behar.

Hirurok bigarren luzearen amaierako bilgunean geundenean, bi soketako bat askatu zuen, niri eman, eta han joan nintzen ni ere.

Hirugarren eta laugarren luzea ederrak dira, eta biek daukate “pausotxoren” bat.

Hemen hirugarren luzean. Malloiaren arrastorik ere ez!

Eta hemen laugarrenean.

Laugarren luzea amaitzen den lekuan, Udaberri egiten ari zen bikote bat agurtu, eta beheko biei hasteko agindu nien. Ederki etorri ziren biak, eta luzean izandako gorabeherei buruz hitz egiten ari ginen artean, sokak jaso, oinak zapatiletan hartu eta hurrengo zatiaren hasierara oinez abiatu ginen.

Udaberri ederra joan zaigunez, izugarrizko landaredia zegoen eta kosta zitzaigun pixka bat lekua aurkitzea.

Peloiaren txanda zen. Ekin zionean, hauxe bota zidan Mutuak:

-Ikusten al dituk elkarrengandik nahiko hurre dauden bi txapa horiek?

-Bai -nik, tonto-tonto.

-Ba, azkena bide hau egin genuenean, A0 egin huan hor!

-Hi bai akordatu! -nik.

Bideoan ikus daiteke, aurrekoan garbi pasatu ez nuen kruxa. Peloia ekinean, Mutua aginduak ematen, eta ni, grabatzen.

Atzetik ni abiatu nintzen, eta pausoa nola egin behar nuen ikusita, txukun pasatu nuela esatera ausartuko nintzateke. Mutuari are gutxiago kostatu zitzaion.

Seigarren eta azken luzearen hasieran, eztabaida:

-Eskubitik dek! -nik.

-Ezkerretik dek! -Mutuak.

Horrelakoetan, normalean, huts egiten dut, eta horixe gertatu zitzaidan larunbatean ere. Eskerrak Peloia ezkerretik abiatu zen, Mutuari kasu eginda.

Bidea amaitu genuenean, normalean baino beranduago zen, eta normalean baino bero handiagoa egiten zuen. Hala ere giro ederra, brisa iristen zitzaigunean.

Eginora iristerako ordu bat eta erdia zen, eta handik ordubetera frontonean geunden, merezitako garagardoa dastatzen.

Badakit hurrengo egunean Larregi eta Manex ere zerbaitetan aritu zirela. Ea berriren bat jasotzen dugun.

Bitartean….

Gortu!

Irrintzi

-n -kargitaratuta
5

Gaur, ekainak 19, Aiztondon egon gara Peloia eta biok. Arratsaldeko 5etan bukatu du gaurko lana, eta Zarauzko Itxas Mendi auzoan. Hantxe jaso dut eta Uharte-Arakil aldera abiatu gara.

Giro eskasa gure inguru honetan, baina askoz ere hobea Lekunberritik aurrera.

Gortuko bi gazteok jo ta fuego gabiltza azkenaldian. Bueno, jardun baino gehiago, jardun nahian. Baina eguraldia kontra izaten dugu normalean.

Beste bi zaharrak Gortutik bota ezinik gabiltzanez, gaur bidean pentsatu dugu zatiketa egin beharko dugula, eta gure kontura jardun behar dugula. Ikusiko dugu.

Iritsi gara seiak jota hormaren azpira. Peloiak motxila handia hartu du bizkarrean, materialarekin eta bi sokekin. Nik, berriz, nire atakeko motxila txikia.

-Gidaria eta bezeroa ematen diagu, Peloi! -egin diot burla.

-Eskerrak hurbilketa ez den oso luzea!

Eta, halaxe, berehala iritsi gara hormaren azpira. Bero zegoen, eta bi bikote eskalatzen hasteko prest zeuden. Zer bide hartu dituzten ikusi zain geratu gara, besteetako bat aukeratzeko. Bikote bat Esto si es Chamonix bidean sartu da, eta bestea, Clásica Sur bidean.

Panorama ikusita, Irrintzi bidea aukeratu dugu.

-Hi hasiko haiz edo ni neu? -galdetu diot Peloiari.

-Ni hasiko nauk -animatu da Peloia.

Lehen luzea oso erraza da, eta gustura egin du Peloiak. Betiko esaldia:

-Horrelako 30 luze behar dizkiagu! Biba konforta!

Peloiak motxila handia behean utzi du, baina nik nere motxila txikia bizkarrean eraman dut, ura behintzat eskura izateko.

Bigarren luzea. Nire txanda. Ezagutzen nuen bidea lehendik (duela dozena bat urte edo eginda), eta banekien plakako pauso finak dituela luzeak. Gainera, eguzkitan haitzaren itsasgarritasuna ez da hain ona izaten, eta sufritzen ikusi dut nire burua. Bai sufritu ere. Luzearen azken parabolta txapatu gabe eskuinetik “ihes” eginda iritsi naiz bilgunera. Eskerrak arte eder baten itzalpean dagoela. Izerditan blai: beroa, nerbioak… Ura edan eta Peloiari igotzeko agindu diot.

Hari ere kostatu zaio, baina ederki iritsi da bilgunera.

-Hurrengo luzea nondik deu? -galdetu dit.

-Hiru bide zeudek: ezkerrekoa, Clásica sur; erdikoa, Irrintzi; eta eskuinekoa, Fliparax.

Beraz, erditik jo du, txintxo-txintxo. Bilgunean esan duen moduan, asko igartzen da horman aurten ordu gutxi pasatu ditugula. Konfiantzaz eta  nahiko flojo gabiltza.

-Larunbatian berriro ere gortzea jun behar diu, e! -bota dit.

-Atxartera, lehen ere han ederki ikasi genuen eta! -jarraitu du.

Hirugarren luze horren bukaeran, iruditzen ari zitzaidan Fliparax bidearen aldera jo nahi zuela, eta ezkerretik joateko esan diot.

Iritsi da bilgunera, eta joan naiz ni ere. Luze hau askoz ere hobeto igo dut, baina burua hurrengo luzean neukan eta ez nengoen batere lasai.

Bilgunera iritsi naizenean, esan dit luzearen bukaera eskuineko pitzaduratik egin behar dela, nik egin dudan moduan, eta ez ezkerretik, nik Peloiari agindutako moduan.

Urduri nengoen. Luzeari ekiteko beldurrez.

-Ingo al dek hik, Pelon? Eske no me encuentro… -esan diot.

Hastera zihoanean, berriz:

-Ze ostia! Gortu in behar diu! Ingo diat nik, gaizki bada ere.

Eta abiatu naiz. Eta eskerrak. Luze horretan gozatu dut gehiena. Pitzadura eder batetik hasten da. Gozada hutsa. Plaka bat pasatu ondoren, inurritegi bat zapaldu dut eskuineko eskuarekin, eta inurriak besoan gora etortzen hasi dira.

Laster alde egin dut handik.

Bilgunera iritsi naizenean, pozik zoratzen nengoen. “Eskerrak gortu degun” esaten nion nere buruari. Gauza ederra da, niretzat behintzat, astegun batean horrelako aukera izatea.

Prestatu dut bilgunea, eta hasi da Peloia ere gorantz.

Giro mundiala zegoen, baina mendebaldean lainotuago ikusten zen.

“Bideo” bat:

Luzea bukatzen.

Rapela prestatu eta bigarren bilguneraino jaitsi gara, bi sokak elkartuta. Handik beste rapel bat, eta lurreraino. Barritatxoa jan, trasteak jaso eta poz-pozik autora.

Autora iritsi garenean, Peloia konturatu da beste auto baten kristal hautsi bat zegoela, justu gure autoaren ondoan. Han bertan hautsitakoa, beraz.

-Hemen ere lapurretan ibiltzen al dira?

-Fiatu hadi!

Eta horrela joan da gure gaurko kontua. Larunbatean, Berta egitera, malloia errekuperatzera.

Gortu!